104 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (4)

104 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (4)

“ชั้นเป็นกัปตันของอัศวินแห่งแสง กองทหารที่ 1, ออร์โธ ยินดีที่ได้รู้จัก, ฮีโร่ของโรเซส-ซามะ”

“กัปตันกองทหารที่ 2, สุโทร่า มาสู้ด้วยกันเถอะ”

“คณะอัศวินอากาศทิศเหนือ, ร้อยโท, บากู ยินดีที่ได้รู้จัก”

ระหว่างที่ไปที่ประตูใหญ่ทิศเหนือ, ผู้บัญชาการของกำลังทหารที่จะสู้กับเราทักทายเรา

“เจ้าชายองค์แรกของโรเซส, ฮีโร่น้ำแข็ง, เลนเนิร์ด ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ…”

ผมไม่ชินกับการเป็นที่สนใจแบบนี้

แต่มีบางคนจ้องอย่างบ้ามาที่เรานะ

อัศวินผู้หญิงที่สวยงาม ที่มีผมสีบลอนด์, เกราะสีทอง, และตาเฉียง

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน, แต่เธอดูคล้ายกับบางคน

อ้า, เธอมาที่นี่

“กัปตันของหน่วยเทมพลาร์, เจเน็ต วาเลนไทน์ พี่ชายชั้นได้อยู่ในความดูแลของนายวันก่อน”

“...อืม…” (มาโกโตะ)

อ้าา, น้องสาวของเกราลท์-ซัง

เธอได้คล้ายเค้า

หืม? งั้น…คณะอัศวินอากาศทิศเหนือคือ…

“ขอโทษ, ฮีโร่-โดโนะ กัปตันเกราลท์ ควรจะอยู่ที่นี่เดิมทีแล้ว”

ผมสังเกตหลังจากร้อยโท-ซังพูดสิ่งนั้น

นี่เป็นหน่วยของเกราลท์-ซัง?!

ผมรู้สึกว่าสายตาจากคณะอัศวินอากาศทิศเหนือได้เย็นชา

นายพล-ซัง! ทำไมนายเอาประเทศแห่งน้ำมาที่นี่?!

รังแกเรอะ? นี่มันการรังแก?

(อ้าา, ช่างอึดอัด…) (มาโกโตะ)

การสนทนาไม่มีชีวิตชีวาอยู่บนทาง

◇ข้างหน้าประตูใหญ่ทิศเหนือ◇

การเดินหน้าของมอนสเตอร์ไม่เร็วมาก

พวกมันได้ดำเนินอย่างช้าๆเหมือนพยายามจะทำให้เรากลัว

อาจเป็นเพราะพวกมันถูกควบคุมด้วยคนฝึก, มอนสเตอร์เชื่องถึงจุดที่มันน่ากลัว

…มันต้องรักษาพลังงานของมันเพื่ออาละวาดภายหลังแน่

“พวกมันใกล้, มาโกโตะ-ซัง…” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดมีหน้าที่ซีด

“ไม่จำเป็นต้องกลัว! มีมอนสเตอร์ประมาณ 5,000! เรามีมากกว่า10,000 ตรงนี้!”

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันกระฉับกระเฉง

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ในที่สุดผมก็มีตำแหน่งที่ทับซ้อนกันกับตาแก่นี้, หือห์

“ทำไมพวกนายทำตัวสูง-และ-ทรงพลัง? แม้ว่านายเป็นอัศวินมาจากประเทศที่อ่อนแอ”

“ใช่ ใช่, อย่ามาเกะกะเราล่ะ”

“ทหารของประเทศแห่งน้ำนั้นไม่จำเป็น, ใช่มั้ย? เกี้ยะฮ่าฮ่า”

เสียงที่ล้อเลียนเราตกมาเหมือนฝนจากข้างบน

ผมมองขึ้นไปและ…

(อัศวินเพกาซัส?) (มาโกโตะ)

อัศวินผูหญิงกับเจเน็ต-ซังจากก่อนหน้าเป็นคนนำ ได้ขี่เพกาซัสและบินอย่างสง่างามในอากาศ

อัศวินผู้หญิงทั้งหมดดูดี และเมื่อใส่เพกาซัสเข้าไป, มันเป็นภาพที่สวยงาม, แต่…

(พวกเขาฟังดูเหมือนคนที่มีนิสัยที่แย่) (มาโกโตะ)

ผมไม่อยากเข้าใกล้กับพวกเขา

“ฮีโร่ของโรเซส, มาโกโตะ, ความสามารถที่เอาชนะพี่ชายชั้นได้, ชั้นหวังที่นี่ว่านั่นไม่ใช่โชคนะ” (เจเน็ต)

เสียงของกัปตันเทมพลาร์ได้มีขวากหนาม

ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้ ดังนั้นผมแค่รับมัน

“มีแผนอะไรมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมพยายามถามกัปตันของอัศวินแห่งแสงออร์โธ-ซัง

“จากหน่วยสอดแนม, มอนสเตอร์ที่เข้าหาที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ต้องห้ามอยู่ข้างใน” (ออร์โธ)

“โฮ่ห์, งั้นพวกนี้มีไว้เบนความสนใจเหรอ?” (มาโกโตะ)

ถ้ามันไม่มีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง, นั่นโล่งใจ

“มันดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่การลดการป้องกันของเราลงทำให้มีค่าถึงชีวิตได้”

ก่อนมอนสเตอร์จะมาถึง, ชั้นจะให้หน่วยนักเวทย์ ยิงมันทั้งหมดทีเดียว

“ชั้นคิดว่าเราสามารถลดจำนวนได้ครึ่งหนึ่งด้วยการโจมตีเวทมนตร์, ฮีโร่-โดโนะ”

“โออ้” (มาโกโตะ)

นั่นมันจริง, ด้วยแค่การชำเลือง, ผมสามารถบอกได้ว่ามีนักเวทย์มากกว่า 3,000 ได้ร่ายมนตร์

ตัดสินจากการร่าย, ทั้งหมดเป็นเวทมนตร์ระดับสูง

มันเป็นการโจมตีก่อนที่ดี

มอนเตอร์มาที่นี่เป็นกลุ่มๆ

พวกสามารถเป็นเป้าที่ดี

(แต่ชั้นจะชอบตำแหน่งฝั่งทะเลมากกว่านะ) (มาโกโตะ)

แต่มันสายไปแล้วที่จุดนี้นะ

แต่เพราะฝั่งทะเลได้ตัดสินว่าเป็นกองกำลังหลักของโบสถ์งู, พวกเขาปล่อยกองกำลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศแห่งแสงไว้

พูดอีกอย่าง…

*《ก๊ะ》*

แสงที่ทำให้ตื่นตาวินาทีหนึ่งได้โจมตีผม

ผมหันไปและ, ที่ประตูใหญ่ทิศตะวันตก, เสาแสงขนาดยักษ์ที่ได้เปลี่ยนเป็นไม้กางเขนได้ส่องสว่างอยู่ที่นั่น

นั่น…

“ฮีโร่แห่งแสง-โดโนะ, หือห์”

“สกิลดาบแห่งแสงในตำนาน ไม่ว่าชั้นจะเห็นมันกี่ครั้ง, มันได้แสดงพลังที่เหลือเชื่อ”

“มอนสเตอร์ต้องห้ามต้องปรากฏขึ้นที่นั่น”

ผมได้ยินการอัศวินแห่งแสงคุยกัน

สกิลของซากุไร-คุงฉูดฉาดเหมือนเคย

และมอนสเตอร์ของฝั่งทะเลเป็นเป้าหมายจริง

“ดูเหมือนการต่อสู้ได้เริ่มขึ้นที่ประตูใหญ่ทิศตะวันตก”

“ฝั่งเราก็ควรจะอีกไม่นาน…หืม?”

*《กกกกกกกกกกกกกกี๊》*

พวกเราได้ยินเสียงร้องเหมือนนก

“โออ้! นั่นอะไร?!”

ที่ประตูใหญ่ทิศใต้ที่ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันได้ชี้ไป, มีนกยักษ์ทำจากไฟ กระพือปีกอยู่

“ฟีนิกซ์ไฟ…เวทมนตร์ไฟกษัตริย์ พอมาคิดว่ามีคนแข็งแกร่งแบบนั้น”

อัศวินแห่งแสงได้ตกใจ

ผมก็ตกใจด้วยจริงๆแล้ว

มานาของคนที่ใช้เวทมนตร์นั้น…ไม่ใช่นั่นลูซี่เหรอ?

“ลูซี่ใช้เวทมนตร์กษัตริย์ได้แล้วตอนนี้, หือห์…” (มาโกโตะ)

แม้ว่ามันก่อนการต่อสู้, ตาของผมได้ร้อน

มันทำให้ผมนึกถึงเวลาที่ลูซี่และผมได้ฝึกด้วยกันในเวทมนตร์ไฟที่มักกาเรน

พูดจากใจ, มันมีเวลาที่ผมคิดว่า สกิลเวทมนตร์ไฟกษัตริย์ของลูซี่แค่มีไว้โชว์

เธอได้เติบโตขึ้นมาก…

ครั้งต่อไป, ผมใช้ให้เธอแสดงเวทมนตร์ของเธอให้ผมดูจากใกล้ๆ

“น-นั่นเวทมนตร์ของลูซี่-ซัง?!” (เลนเนิร์ด)

“อะ?! ช่างพลังท่วมท้น!”

เจ้าชายเลนเนิร์ดและตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันได้ช็อก

พูดถึงแล้ว, ผมให้ซา-ซังไปด้วยกันกับลูซี่

แม้ว่าเธอได้อยู่กับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ, ผมไม่อยากให้ลูซี่อยู่แค่ลำพัง

“นักเวทย์จากโรเซส, หือห์…”

ร้อยโทของคณะอากาศได้ตะลึง

ผมรู้สึกดีที่สหายได้ถูกชม

แต่มีบางอย่างที่กวนใจผม…

“มันได้หายไป…” (มาโกโตะ)

บางทีเพราะดาบแห่งแสงของซากุไร-คุง หรือ เวทมนตร์กษัตริย์ของลูซี่

ฝนที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสร้างได้หายไป

ยังมีเมฆลอยอยู่, แต่ฝนได้หยุดแล้ว

ผมจะใช้เวทมนตร์น้ำได้มั้ย…?

ผมดึงสายตากลับไปที่มอนสเตอร์ที่ใกล้เข้ามา

ผมสามารถเห็นตัวที่ใหญ่ของมอนสเตอร์ได้จากไกลๆ

“พวกมันมาแล้ว” (มาโกโตะ)

“ใช่”

กัปตันของอัศวินแห่งแสงพยักหน้ากับเสียงของผม

{[ผู้เล่นอาร์พีจี] ของผมถูกใช้งาน}

(เอ๋?) (มาโกโตะ)

[คุณจะเริ่มสู้กับกลุ่มของมอนสเตอร์โบราณ?]

ใช่ ←

ไม่

(ตัวเลือกตอนนี้เหรอ…? ช่างเป็นจังหวะเวลาที่เป็นลางไม่ดี) (มาโกโตะ)

ผมไม่มีเจตนาที่จะวิ่งหนีณเวลาจุดนี้

แต่…

(คำว่า {โบราณ} กวนใจชั้น…) (มาโกโตะ)

โบราณ…หมายความว่า, พวกมันได้มีชีวิตตั้งแต่นานมาแล้ว, ใช่มั้ย?

“มีบางคนที่นี่ที่มีสกิลประเมินมั้ย? ถ้าเป็นไปได้, คนที่ระดับเหนือกว่าหรือสูงกว่านั้น” (มาโกโตะ)

ผทตะโกนนี่ไปที่คนของอัศวินแห่งแสงและคณะอากาศ

“ชั้นมี, ฮีโร่-โดโนะ”

คนที่ดูเหมือน-นักเวทย์ได้ยกมือขึ้น

“นายมาตรวจอะไรในเวลานี้? กลัวเหรอ, ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ?”

“ขี้ขลาด”

“ใจได้ถูกเอาไปหลังจากเห็นกลุ่มของมอนสเตอร์เหรอ?”

มองข้ามอัศวินผู้หญิงที่ยั่วยุผม, ผมถามนักเวทย์

“นายตรวจได้มั้ยว่ามีมอนสเตอร์ 1,000 ปีอยู่ในมอนสเตอร์พวกนั้นมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่-โดโนะ! นายจะพูดว่ามีมอนสเตอร์ 1,000 ปีอยู่ที่นี่เหรอ?”

“น่าจะ…” (มาโกโตะ)

“โปรดรอซักครู่…”

ความสนใจของทุกคนได้มาที่ผมและนักเวทย์

“ยืนยันแล้วครับ…”

เสียงของนักเวทย์ได้สั่น

“ยังไง?” “มีมอนสเตอร์ 1,000 ปีมั้ย?” “ไม่ใช่ว่านายกลัวเกินไปเรอะ, คนอ่อนแอของประเทศแห่งน้ำ?”

“พวกมันทุกตัว!”

อา เวร, พวกมันทุกตัว, หือห์

ถ้าผมจำไม่ผิด, มอนสเตอร์ 1,000 ปีก่อนได้แข็งแกร่งกว่า 3-4 เท่าจากมอนสเตอร์ปรกติ, ใช่มั้ย?

“กองทัพของมอนสเตอร์ 5,000 ตัว…และพวกมันทุกตัวเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปีเหรอ, ที่นายพูด?!”

“ม-ไม่มีทางน่า…”

“นั่นมันโกหก, ใช่มั้ย…?”

“นั่นเป็นไปไม่ได้…”

สีหน้าของทุกคนได้เปลี่ยนไป

เก่ะห์…เป็นไปได้มั้ยว่านี่เป็นกองกำลังหลัก?!

อาร์คบิชอปไอแซคได้ใช้มอนสเตอร์ต้องห้ามเป็นเหยื่อล่อและดึงซากุไร-คุงไปที่นั่น?

“หน่วยนักเวทย์, ยิงได้!”

ในเวลาเดียวกันที่กัปตันอัศวินแห่งแสงกองทหารที่ 1, ออร์โธ-ซัง, ส่งสัญญาน, แสงหลายพันได้ยิงออกไป

แสงไฟได้ยิงไปสู่ตรงกลางของมอนสเตอร์, และกระเบิดได้เกิดขึ้น สร้างลมกรรโชก

“เริ่มร่ายการยิงครั้งต่อไปทันที! ศัตรูตรงหน้าพวกนายทั้งหมดเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปี! มันจะไม่ถูกกำจัดด้วยแค่นี้!”

*{โออออออออออออ้!!}*

มันไม่เหมือนกับมอนสเตอร์ได้ตอบเสียงของกัปตันอัศวิน, แต่พวกมันทั้งหมดได้คำรามอย่างข่มขู่

และจากนั้น, มันพุ่งเข้ามาสู่เรา

มอนสเตอร์ที่พ่ายแพ้ไป…จากที่ผมเห็น, มันไม่มีมอนสเตอร์ที่พ่ายแพ้ไปซักตัว?!

ไม่ใช่ว่าเขาพูดว่าเราสามารถกำจัดพวกมันได้ครึ่งหนึ่งเหรอ?

งั้นมันได้คำนวนจากมอสเตอร์ปรกติ, หือห์

“เราสามากำจัดพวกนั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมพยายามถาม กัปตันกองทหารที่ 2, แต่…

“มีความเป็นไปได้สูงที่เราไม่สามารถกำจัดมันได้ด้วยจำนวนนี้ เราได้ส่งคำขอกำลังเสริมแล้ว, ฮีโร่-โดโนะ”

เสียงของเขาตึงเครียดอย่างเหลือเชื่อ

แต่ท่าทางเขาสงบ

ถ้าเขาได้เรียกกำลังเสริม, มีอย่างเดียวที่ให้ทำ

“งั้น, มาซื้อเวลาเถอะ เจ้าชายเลนเนิร์ด, ยืมมือหน่อย” (มาโกโตะ)

“ด-ได้! ฮิ๊ย้ะ!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดส่งเสียงที่เหมือนผู้หญิงออกมาและผมรู้สึกแย่เกี่ยวกับมัน, แต่…

“จังหวะเดียวกัน! และ, สปิริต-ซัง, ขอยืมพลังหน่อยครับ!” (มาโกโตะ)

{ผมผสมมานาของเจ้าชายเลนเนิร์ดและมานาของสปิริต}

“เวทย์น้ำแข็ง: [กำแพงน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

*ซุ่ซซซซซซ!*

ผมสร้างกำแพงน้ำแข็งหน้าที่สุดเท่าที่หนาได้ระหว่างเราและมอนสเตอร์

“ว-ว้าว” “...กำแพงน้ำแข็งใหญ่ขนาดนี้ไม่ร่าย…” “ช่างเป็นจำนวนมานาที่เหลือเชื่อ”

อัศวินได้สร้างความวุ่นวาย, แต่นี่เพื่อแค่ซื้อเวลา

“คนที่ใช้เวทย์ดินได้! เสริมกำแพงของฮีโร่-โดโนะ!”

“ล่ามอนสเตอร์ที่ไต่กำแพงหรือไปรอบมัน!”

“นักเวทย์, ยิงรอบต่อไปไปที่อีกฝั่งของกำแพง! ยิงจนกว่ามานาของนายจะหมด!”

การต่อสู้ที่เข้มข้นได้เริ่มสู่มอนสเตอร์ที่พยายามจะมาจากด้านข้าง จากทั้งสองฝั่ง

นักเวทย์ได้ยิงเวทมนตร์ต่อไป

“กริฟฟอน!”

“ไวเวิร์นด้วย”

มอนสเตอร์ที่บินข้ามกำแพงได้ข้ามมาและโจมตีเรา

มันไม่เหมือนกับกริฟฟอนที่ผมรู้, ทั้งตัวของมันเป็นสีดำสนิท

นี่เป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปี!

“ฟังนะ! ปกป้องฮีโร่-โดโนะ! เราเสียฮีโร่โดนะไปกับการสู้แบบนี้ไม่ได!”

““““ครับ!””””

(เอ๋? นั่นมันอะไร?) (มาโกโตะ)

โดยไม่เข้าใจว่าพวกเขาพยายามทำอะไรที่นี่, อัศวินแห่งแสงได้จัดทัพด้วยเราเป็นแกนกลาง

“อ-อืม, ออร์โธ-ซัง?” (มาโกโตะ)

“นี่เป็นคำสั่งจากเจ้าหญิงโนเอล เธอบอกเราว่าความปลอดภัยของฮีโร่ประเทศอื่น, เลนเนิร์ด-ซามะและมากโกโตะ-ซามะ, คือความสำคัญสูงสุด” (ออร์โธ)

“นั่น…” (มาโกโตะ)

“ขอบคุณนาย, มาโกโตะ-ซามา, เราสามารถรู้ว่าพวกมันเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปีก่อนหน้า, และนายแม้แต่สร้างกำแพงน้ำแข็งป้องกัน ที่เหลือมันหน้าที่เราแล้ว!” (ออร์โธ)

“โปรดยืนข้างหลัง”

แม้แต่ร้อยโทของคณะอากาศได้ยืนอยู่ตรงหน้าเรา และพยายามจะปกป้องเรา

“กุว้า!” “ก่ะฮ่ะ!” “เวรเอ๊ย!”

อัศวินแห่งแสงและอัศวินอากาศ ได้สู้อย่างดี, แต่พวกเขาได้พ่ายแพ้ไปทีละคน

มอนสเตอร์แต่ละตัวทุกตัวได้ถึกอย่างผิดปรกติ

แม้ว่าพวกเราคิดว่ามันได้ถูกกำจัดแล้ว, มันยืนขึ้นอีกครั้ง

กำแพงน้ำแข็งที่คอยให้มอนสเตอร์ถอยไปได้มีรอยร้าวออกมาจากมัน

*ปัง! ปัง!*

เสียงของมอนสเตอร์กระแทกใส่กำแพงสามารถได้ยินได้

(เมื่อกำแพงแตก, มอนสเตอร์บนพื้นจะโจมตีเราทั้งหมดทีเดียว…) (มาโกโตะ)

แม้ว่าพวกเราได้ถูกดันไปข้างหลังเหมือนเราตอนนี้, ถ้านั่นเกิดขึ้นด้วย, มันจะจบ

เราจะถูกพุ่งเข้าหาในทันที

“กย้าาาา!”

“มังกรแดง!”

อัศวินเพกาซัสได้ถูกโจมตีโดยมังกร?!

เวทมนตร์น้ำ: [หอกน้ำแข็ง]!

ก่อนมันกรจะกัดอัศวินผู้หญิง, ผมแทงตาของมังกร

“กย้าาาา!”

มังกรดิ้นตัวของมันในความเจ็บปวด

“นายช่วยชั้นไว้!”

“ยังก่อน!” (มาโกโตะ)

ผมเพี่ยงแต่เบี่ยงเบนความสนใจมัน

มังกรได้ส่งเสียงคำรามที่ดัง และทำการเคลื่อนไหวเบื้องต้นสำหรับการพ่นไฟ

“เวทย์น้ำ: [หอกน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)

ผมรีดมานาจำนวนสุดท้ายออกมาและขยี้ตาอีกดวงของมังกร

ไฟที่พ่นออกมาได้ยิงไปทางที่ต่างออกไปจากที่อัศวินผู้หญิงอยู่อย่างสิ้นเชิง

(สปิริต-ซัง…สปิริต-ซัง…) (มาโกโตะ)

ไม่ดีเลย

พลังของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้แข็งแกร่งที่นี่ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง

มันมีแค่สปิริตจำนวนน้อย, และเสียงของพวกเขาได้เบา

ในเวลาที่ผมสร้างกำแพงน้ำแข็ง, ผมได้ถึงขีดจำกัดของมานาที่สปิริตให้ยืม

(ชั้นควรทำยังไงดี…?) (มาโกโตะ)

จำนวนของมอนสเตอร์ได้เพิ่มขึ้น

จำนวนของพวกเราได้ลดลงอย่างช้าๆ

แม้ว่าด้วย [โล่งจิต], ความไม่สบายใจและความวิตกกังวลได้โจมตีหัวผม

ในเวลานั้น…

“[{สายฟ้าฟาด}]!”

ไฟฟ้าขนาดยักษ์ได้ยิงมังกรแดงและพวกไวเวิร์นรอบๆ

ฝนเม็ดใหญ่ได้หล่นลงมา, และลมได้กรรโชก

(ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?!) (มาโกโตะ)

“ไอพวกเวร! พวกแกเรียกตัวเองว่าเป็นอัศวินอากาศทิศเหนือที่แข็งแกร่งที่สุดแบบนั้นได้ไง? ใส่พลังใจลงไปอีกหน่อยเซ่!”

เกราะส่องสว่างสีทอง, และผมบลอนด์ที่ตื่นตา

ตัวที่สง่างามสวมอยู่ในออร่า ที่มันเหมือนไฟฟ้าได้วิ่งผ่านทั้งตัวของเขา

ฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์

โออ้, ช่างเป็นเวลาที่สมบูรณ์แบบ

ฮีโร่ที่มาสาย

“““““โอออออ้!”””””

อัศวินอากาศทิศเหนือ ตอบคำพูดของฮีโร่สายฟ้า

ความโล่งใจปรากฏอยู่ในรอยยิ้มของอัศวินแห่งแสง

อะไร, งั้นจริงๆแล้วนายก็ถูกไว้ใจ, เกราลท์-ซัง

*《ปัง!》*

กำแพงป้องกันได้พังทลาย

มอนสเตอร์กระโดดออกมาจากช่องเปิด

“ตายซะ, มอนสเตอร์!” (เกราลท์)

เกราลท์-ซัง พุ่งไปที่ตรงกลางของที่ที่มอนสเตอร์ได้ไหลเข้ามา

อุอ้า, เขาพุ่งไปนั่น?

นั่นน่าประทับใจ, ฮีโร่สายฟ้า

“ม-มาโกโตะ-ซัง, เกราลท์ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปี, ใช่มั้ย…?” (เลนเนิร์ด)

““อ้า””

ผมและกัปตันอัศวินแห่งแสงข้างผมส่งเสียงที่ตะลึง

อ้า, เวร เราต้องเตือนเขา

“เฮ้ย, เกราลท์-ซัง~!” “เกราลท์-โดโนะ~!”

“《ตายยยยยย》” (เกราลท์)

เสียงของกัปตันอัศวินและผมไม่ไปถึงเขา, และเขาได้หายไปในกลุ่มของควัน หลังจากที่ประชิดเข้าใส่กลุ่มของมอนสเตอร์

…อืม, เขาจะโอเคมั้ย?

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord