82 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำมันเกินไป

82 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำมันเกินไป

-มุมมอง เกราลท์ วาเลนไทน์-

ตรงหน้าผมคือนักเวทย์ที่น่วมที่มีมานาเหมือน-ขยะ

ผูชายแบบนี้เป็นฮีโร่เหมือนฉัน?

มันทำฉันโมโห

“น่าเบื่อ!” (เกราลท์)

ฉันตัดมังกรน้ำที่อยู่ใกล้

ในเวลาที่มังกรน้ำเกือบร้อยตัวปรากฏตัว, ผมได้ลนเล็กน้อย

แต่, ท้ายที่สุด, มันก็แค่เวทมนตร์น้ำ

สำหรับฮีโร่เหมือนผม, พลังโจมตีของเวทมนตร์น้ำใกล้กับศูนย์

เหนือไปกว่านั้น, มีไอเหี้ยฮีโร่แห่งแสงอยู่ที่นี่

ฉันจะทำให้เพื่อนนายน่วมเป็นผ้าขี้ริ้ว!

ฉันต่อยมังกรน้ำตรงหน้าฉันออกไป

“นี่คือทั้งหมดที่มีเรอะ?! โง่ว่ะ!” (เกราลท์)

ฉันเข้าไปใกล้เขาเพื่อปิดฉาก

ต่างจากก่อนหน้า, สีหน้าฮีโร่แห่งน้ำได้สมบูรณ์มากขึ้น

เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว

“งั้น, ชั้นจะใช้เวทย์ใหญ่แล้วนะ” (มาโกโตะ)

คนนี้พูดอะไรแปลกๆ

“หือห์?” (เกราลท์)

เขาพูดอะไรน่ะ?

เวทมนตร์เหนือกว่าตอนนี้เป็นไพ่ตายแล้ว, ไม่ใช่เหรอ?

อย่าพูดโม้น่ะ

ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำยกมือขวาขึ้น

ทันทีต่อจากนั้น, น้ำขนาดยักษ์ปรากฏโดยมีเขาอยู่ตรงกลาง

*ซู่ซู่ซู่ซู่ซู่ซู่*

น้ำจำนวนมากส่ายขณะที่มันเปลี่ยนรูปร่างและเพิ่มขนาดเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด

“?!”

อะไร?

สร้างน้ำ?

น้ำเพิ่มถึงจุดที่ว่ามันกลืนลานฝึกได้

“อุโอ้!” “น้ำขนาดนี้มันอะไรกัน?!” “นี่มันแย่แล้ว!” “นายจะบอกว่าทั้งหมดนี้คือน้ำเหรอ?!” “นี่คือการสร้างน้ำ?!” “นั่นเป็นไปไม่ได้! มากขนาดนี้?!” “เดี๋ยว, มาโกโตะ?!” “ลูซี่-ซัง, ถอยไป!” “กรี้ดดด!” “วิ่ง!” “ถอยไป, นายจะถูกกลืน!” “มาโกโตะ-ซัง, นั่นน่าทึ่ง…”

ฉันได้ยินเสียงที่น่ารำคาญจากขยะรอบๆ

นั่นเป็นการสร้างน้ำจำนวนที่น่าประทับใจ

น้ำจำนวนขนาดนั้นที่รู้สึกเหมือนมันพอที่จะกลืนปราสาทไฮแลนด์, แต่มันอะไรล่ะ?

ฉันสร้างระยะกับน้ำขนาดยักษ์

น้ำเพิ่มจำนวนมากขึ้นแล้วมากขึ้นอีก, และตอนนี้, มันรู้สึกเหมือนมันใหญ่กว่าปราสาทไฮแลนด์

นี่มันโง่ ฉันแค่จะเป่ามันกระเด็น

ขยะ…

“เวทย์แสง: [สายฟ้าฟาด]” (เกราลท์)

เวทมนตร์เหนือกว่าที่ฉันยิงโดนน้ำ แต่…

“จึ้!” (เกราลท์)

บางทีเพราะจำนวนน้ำ, มันไม่มีสัญญานว่าเวทมนตร์ใช้ได้ผลเลยซักนิด

นำยังเพิ่มจำนวนต่อไปแม้ตอนนี้

งันฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตัดมันตรงๆ, หือห์

“เวทย์แสง: [ดาบสายฟ้า]!” (เกราลท์)

ฉันตั้งท่าด้วยดาบ, และใช้งานสกิลดาบเวทมนตร์

สกิลที่ผู้กอบกูอาเบลในตำนานใช้

ด้วยสิ่งนี้, ฉันจบการต่อสู้โง่ๆนี้ได้

ดาบไม้เปล่งแสงสีทอง, และเปลี่ยนเป็นอาวุธที่เทียบได้กับดาบเวทมนตร์

ด้วยสิ่งนี้มันไม่สำคัญว่ามีอาวุธอะไรในมือ

ฉันจะฟันนายไปด้วยกันกับเวทมนตร์ที่น่าสมเพชของนาย

“เรียวซุเกะ-ซามะ?! มันโอเคที่จะไม่หยุดนี่เหรอ?” (โนเอล)

ฉันเห็นโนเอลเขย่าไหล่ของไอเวรฮีโร่แห่งแสง

…มันทำฉันหงุดหงิด

“มันโอเค ถ้ามันเป็นทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

ฉันสามารถได้ยินเสียงไอเวรฮีโร่แห่งแสง

อะไรของเขาเชื่อใจนักเวทย์ขยะนั่น?

ฉันจะทำให้เพื่อนนายไม่สามารถยืนได้อีกเลย

แค่มองดูในความเงียบ

“ตาย” (เกราลท์)

ฉันรวมรวมมานาสายฟ้าจำนวนที่น่าประหลาดใจเข้ามาในดาบที่ฉันถือด้วยมือขวา, และ…

พุ่งไปที่น้ำจำนวนมาก

เขาอยู่ตรงกลางของน้ำจำนวนมาก

ข้างในน้ำมันมืด, และผมไม่สามารถเห็นหน้าเขา

แต่ฉันสามารถบอกตำแหน่งเขาได้ด้วยสกิลฉัน

(นี่จบแล้ว!) (เกราลท์)

แค่ก่อนดาบจะไปถึง…

{[เวทมนตร์น้ำ: ทะเลลึก]}

แม้ว่าฉันไม่ควรจะได้ยินเสียงในน้ำ, ด้วยเหตุผลบางอย่าง, เสียงของเขามาถึงหูฉัน

(?! อะไร? ตัวชั้นหนัก…) (เกราลท์)

น้ำที่เขาสร้างท่วมผมเหมือนมันจะขดตัวอยู่รอบผม

แต่มันไม่เหมือนว่าฉันขยับไม่ได้

ช่างเป็นการดิ้นรนที่ไร้จุดหมาย

สร้างน้ำขนาดนี้, และนี่คือทั้งหมดที่ทำได้เหรอ?

การละเล่นเด็ก

ฉันยกดาบและพยายามจะเหวี่ยงลงไปที่เขา

{[เวทมนตร์น้ำ: น้ำลึก 1,000 เมตร]}

ทันทีที่ผมได้ยินประโยคที่ผมไม่รู้จัก

(ก๊าห์!) (เกราลท์)

แรงกดดันบนตัวฉันเพิ่มขึ้นหลายสิบเท่า

รางกายของฉันหนักเหมือนตะกั่ว

แขน…ขาฉัน…ขยับได้โดยบางอย่าง

ไอ้เวรนี้, ใช้เวทมนตร์หน้าด้านบางอย่าง

(น่ารำคาญ! ชั้นจะเป่าน้ำเวรนี่ทิ้งซะ!) (เกราลท์)

ฉันรวบรวมมานาเพื่อใช้เวทมนตร์, แต่…

{[เวทมนตร์น้ำ: น้ำลึก 2,000เมตร]}

อีกครั้ง, ฉันได้ยินเสียงนั่นอีกครั้ง

แรงกดดันเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

ฉันบอกได้ว่ากระดูกทั้งตัวฉันได้เริ่มส่งเสียงแตก

ฉันหายใจไม่ออก

หัวของฉันมึน

วิสัยทัศน์ของฉันขุ่นมัว

ทั้งตัวฉันส่งสัญญานถึงความอันตราย

(ด-เดี๋ยว นี่…อะไร…? นี่มัน…แย่…) (เกราลท์)

{[เวทมนตร์น้ำ: น้ำลึก 3,000 เมตร]}

เสียงนั้น…ก้องหู

*กร๊อบ!*

ฉันได้ยินเสียงกระดูกทีไหนซักแห่งหัก

(《ออออออออออออออออออออออ๊าาาาาาาาาาาา!!》) (เกราลท์)

ความเจ็บปวดวิ่งเข้ามา

ฉันร้องไม่ได้

ฉันทำได้แค่กัดฟันในน้ำ

แม่ง…เอ๊ย…!

ฉันจะฆ่านาย…!

แต่ก่อนอื่น, ฉันต้องไปจาก…ตรงนี้…

{[เวทมนตร์น้ำ: น้ำลึก 4,000 เมตร]}

น้ำเสียงที่ไม่สนใจนั้น

เสียงนั่นมาทีหูฉัน

ก่อนฉันจะเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น…

*แบละ*

บายอย่างได้ถูกขยี้

ฉันบอกไม่ได้ว่ามันเป็นแขนหรือขาฉัน

(อาาา…อาาา…ห..ยุด…) (เกราลท์)

ความเข้าใจของฉันตามไม่ทัน

อะไรเกิดขึ้นกับฉันตอนนี้?

ทุกครั้งที่เขาพูด, ความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้นอีก

มันทำให้ฉันหยุดคิด

ไม่, ฉันบอกได้อย่างนึง

{ฉันจะตาย}

ความกลัวพุ่งเข้ามาที่ทุกรูขุมขน

{[เวทมนตร์น้ำ: น้ำลึก 5,000 เมตร]}

ฉันสามารถได้ยินเสียงนั้น?

……

สมองของฉันปฏิเสธที่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ตัวของฉัน…

(...ฉัน…ตาย…แน่…) (เกราลท์)

“ทากัตซูกิ-คุง! อย่าไปไกลกว่านี้อีก!”

ก่อนฉันจะสิ้นสติ, ฉันเห็นเงาของบางคนกระโดดเข้ามาข้างใน

คนที่ช่วยฉันคือฮีโร่แห่งแสงที่น่ารำคาญนั่น

◇◇

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

“หืม?”

ถึงเวลาที่ผมรู้ตัว, ผมอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย…ผมอยู่ในที่ของเทพธิดา

“โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

นี่มันแปลก

ไมใช่ผมสู้กับฮีโร่สายฟ้าอยู่เหรอ?

“มาโกโตะ” (โนอาห์)

อ้า, โนอาห์-ซามะอยู่ที่นี่

“มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าลงและทักทายท่านเหมือนเคย

“...”

ไม่มีคำตอบ

ผมมองขึ้นไป

“เจ้าโง่ เจ้าโง่ เจ้าโง่ เจ้าโง่! เธอทำอะไรน่ะ?!” (โนอาห์)

ท่านเคาะหัวผมรัว

“อ-โอ้ย มันเจ็บ, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมมาคิด, มันไม่เจ็บ

“มาโกโตะ! เซย์ซ่า!*” (โนอาห์)
*TLN คุกเข่าราบ

“ค-ครับ” (มาโกโตะ)

ผมนั่งเซย์ซ่า

ทำไม?

“นายรู้มั้ยว่าทำไมนายอยู่ที่นี่?” (โนอาห์)

“อืม…” (มาโกโตะ)

สงสัยว่าทำไม

ผมอยู่ในลานฝึกของปราสาทไฮแลนด์เมื่อครู่นี้เอง

และจากนั้น, ผมควรจะสู้กับฮีโร่สายฟ้าเกราลท์…

เป็นไปได้มั้ยว่า…

“มันหมายความว่าผมแพ้เหรอ?” (มาโกโตะ)

อุว้าาห์, นั่นน่าอาย

แม้ว่าผมทำเท่ห์หน้าเจ้าหญิงโนเอล

ผมแพ้?

เมื่อผมมองขึ้นมา, โนอาห์-ซามะมองผมอย่างทึ่ง

“ดูนี่” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดีดนิ้วและจอใหญ่ปรากฏกลางอากาศ

“มาโกโตะ!” “ทากัตซูกิ-คุง!” “มาโกโตะ-ซัง!”

“มันโอเค…[น้ำรักษา]!”

รอบตัวผมที่หมดสติ, มีลูซี่, ซา-ซัง, เจ้าชายเลนเนิร์ด, เจ้าหญิงโซเฟีย, และซากุไร-คุง

เจ้าหญิงโซเฟียใช้เวทมนตร์รักษา

“ตอนนี้, โซเฟีย-จังรักษาเธออยู่” (โนอาห์)

“นั่นช่วยได้เลย” (มาโกโตะ)

จากที่ผมสามารถมองเห็น, มันดูไม่เหมือนว่าผมมีการบาดเจ็บที่ใหญ่

ฮ่าาห์, แต่ผมหมดสติหมายความว่า

“งั้นผมก็แพ้…” (มาโกโตะ)

ไหล่ผมตก

โนอาห์-ซามะไม่พูดอะไร

“ดูนี่” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดีดนิ้วของเธอ

จอปรากฏ

ที่ฉายอยู่นั่นคือ…

“………………………..เอ๋?” (มาโกโตะ)

แขนขางอ, บิด, และขยี้ในทางที่เป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์; ฮีโร่สายฟ้าเกราลท์

เอ๋? เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน!

นี่มัน…

“...ข-เขาตาย?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกหน้าผมซีด

ไม่มีทาง

ผมฆ่าบางคน…

“โอ้, ผู้ปกครองที่รักของเรา, เวทมนตร์แสง: [ชุบชีวิต]” (โนเอล)

ในทันใดนั้น, เสียงที่สวยงามของเจ้าหญิงโนเอลก้องขึ้นมา

ฮีโร่สายฟ้าผู้ที่ปกคลุมไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์กลับมาสู่ปรกติ

“ไม่ใช่ว่าเยี่ยมไปเลยเหรอที่เจ้าหญิงโนเอลอยู่ใกล้? มีแค่ผู้ใช้เล็กน้อยที่ใช้เวทมนตร์ระดับนักบุญ [ชุบชีวิต] ได้ในทวีปนะ, รู้มั้ย?” (โนอาห์)

โออ้!

นั่นโล่งใจ!

ดูเหมือนผมจะไม่กลายเป็นฆาตกร

เจ้าหญิงโนเอล, คุณช่วยผมไว้!

“ผมจะขอบคุณเธอภายหลัง…ว่าแต่, ผมเป็นคนที่ทำนั่นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมจำไม่ได้เลย

นี่มันแปลก แต่ผมมีความจำจนถึงเวลาที่ผมกำลังจะใช้เวทมนตร์สปิริตนะ

“มาโกโตะ, เวทมนตร์สปิริตของนาย {ได้บ้าดีเดือด}”

โนอาห์-ซามะวางมือไว้บนเอวเธอและบอกผมอย่างนี้

“บ้าดีเดือด…?” (มาโกโตะ)

“ใช่, ฮีโร่แห่งแสง, เรียวซุเกะ-คุง, หยุดนาย” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะดีดนิ้วและจอได้เปลี่ยน

“เห็นมั้ย, ดูนี่” (โนอาห์)

น้ำขนาดยักษ์ได้ลอยอยู่

เอ๋? นั่นมันน้ำที่ผมสร้างเหรอ?

“น้ำจำนวนมหาศาลที่เธอสร้างเหมือนบ้า มันเป็นจำนวนที่สามารถกลืนปราสาทไฮแลนได้ ถ้าปลอยไว้แบบนั้น, มันจะท่วมเมือง, และหลายคนจะถูกซัดไป” (โนอาห์)

“...เอ๋?” (มาโกโตะ)

จริงเหรอ?

แต่ผมหมดสติ

ใครคือคนที่ควบคุมมัน?

“ดูตรงนี้” (โนอาห์)

บนจอ, นักเวทย์ที่ผ้าคลุมสีขาวและผมสีขาวได้โผล่มา…ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะควบคุมน้ำที่ผมสร้าง

“ชิ…สร้างปัญหาให้ชั้น”

ผมได้ยินเสียงของปราชญ์ผูยิ่งใหญ่-ซามะ

อุว้าาห์, เธออารมณ์เสีย

นักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปได้พึมพำบางอย่างขณะที่เธอจัดการกับสิ่งที่เหลือ

หลับจากซักพัก, น้ำทั้งหมดได้ถูกล้างไปอย่างราบรื่น

“ขอบคุณมากค่ะ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (ลูซี่)

ลูซี่พูดคำขอบคุณแทนผม

“เมื่อผู้ใช้สปิริตนั่นตื่น, บอกเค้าให้เจอชั้น” ทิ้งคำพูดนั้น, เธอหายไปด้วยเทเลพอร์ต

อุว้าาห์ เธอโมโห

ออา…พบกับเธอนั้นน่ากลัว

เธอจะดุผมแน่ๆ

“นายต้องขอบคุณคนที่ช่วยนาย” (โนอาห์)

โนอาห์ซามะเตือนผม ‘นั่นไม่ได้ ไม่ได้’ ด้วยมือที่เท้าเอว

…ใช่, ผมสร้างปัญหาให้หลายคน

“ยังไงซะ, มันความผิดชั้นด้วย นายได้ใช้เวทมนตร์สปิริตด้วยอารมณ์ไงทั้งหมดอ่ะ ชั้นควรจะเตือนนายมากกว่านี้” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะยิ้มเหมือนมีปัญหา

“ผมทำมันไม่ถูกต้องเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ทั้งหมดเพราะอารมณ์ที่นายปล่อยออกมาคือความโกรธ ถ้ามันเป็นอารมณ์อื่น, ชันคิดว่านายควรจะควบคุมมันได้ด้วยความเชี่ยวชาญ, มาโกโตะ ทั้งหมดเพราะโกรธเป็นอารมณ์ดุร้ายที่สุดของมนุษย์ นั่นทำไมนายสามารถขยี้ฮีโรสายฟ้าได้” (โนอาห์)

ข-เข้าใจแล้ว

งั้นโกรธคือไม่ได้

“อีกอย่าง, ทำไมเธอคิดว่าเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เกลียดเวทมนตร์สปิริต?” (โนอาห์-ซามะ)

โนอาห์-ซามะถาม

“หืม? ทำไมถามกระทันหัน?” (มาโกโตะ)

หัวข้อได้เปลี่ยน

“มันไม่ได้เปลี่ยน ความเสียหายที่เวทมนตร์สปิริตนำมานั้นใหญ่เมื่อมันอาละวาด นี่คือที่เกิดขึ้นกับนายเลย, มาโกโตะ” (โนอาห์)

“...ความเสียหาย” (มาโกโตะ)

จริง ถ้าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่อยู่นั่น, มันจะสร้างน้ำท่วมขนาดใหญ่

“นั่นทำไมโซลบุคที่โบสถ์ออกให้และที่เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ดูแลมีขีดจำกับแค่ 99 ในความเชี่ยวชาญ, และพวกเขาทำให้มันดูเหมือนมันไม่โตไปไกลกว่านั้น พวกเขาทำให้นายไม่เห็นสปิริต เหตุผลที่ทำไมสาธารณะเชื่อว่าเวทมนตร์สปิริตไม่เป็นถนนที่นิยม เพราะความคิดได้ถูกแพร่โดยโบสถ์เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์” (โนอาห์)

“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมีหนังสือเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริตน้อย

แต่ผมเข้าใจโบสถ์

เวทมนตร์สปิริตที่ควบคุมไม่ได้นั้นน่ากลัว

ฮ่าาห์, ผมทำเละแล้ว

ผมควรสำนึก (ด้วยตัวเอง) ภายหลัง

“ยังไงซะ, มันไม่ได้มีแต่ด้านลบ” คือทีเธอพูดขณะที่เธอนำหนังสือออกมา

“โซลบุคผม?” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้สึกอยากพูดอะไรอีกแล้วในความจริงที่ว่ามันถูกเอาไปโดยไม่ได้รับอนุญาติจากผม

“เห็นมั้ย, ดูนี่” (โนอาห์)

ฮ่าาห์…จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง…อะไรน่ะ?!

“เชี่ยวชาญ: 200?! (มาโกโตะ)

เอ๋?! แต่มันยัง 160 เมื่อผมดูก่อนหน้าซักพักนะ

มันเพิ่มขึ้นขนาดนั้น

ว้าว, ไม่ใช่นี่เป็นวิธีลับที่จะได้รับความเชี่ยวชาญเหรอ?!

“นายอาจจะจำไม่ได้, มาโกตะ, แต่นายยิงเวทมนตร์ที่แกร่งอย่างต่อเนื่อง อ๊ะ, แต่หยุดใช้ความโกรธกับเวทมนตร์สปิริตในอนาคตอันใกล้นะ นายอาจจะจบที่ลากพวกพ้องของนายเข้าไปถ้านายทำมันเละ” (โนอาห์)

“...ผมจะเก็บไว้ในใจ” (มาโกโตะ)

คิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะลากซา-ซังและลูซี่เข้าไปด้วยทำผมหนาวสั่น

มันเป็นท่าต้องห้าม

“มันเป็นเวลาที่นายตื่นแล้ว” (โนอาห์)

“...ผมขอโทษที่ทำท่านเป็นห่วงเยอะ” (มาโกโตะ)

โนอาห์-ซามะยังมีรอยยิ้มที่ดูมีปัญหา

เธอจูบแก้มผมเหมือนก่อนหน้านี้

“อืม…” (มาโกโตะ)

“ครั้งนี้เป็นความล้มเหลว, แต่อย่าให้มันทำนายหดหู่ เจอกัน~” (โนอาห์)

เธอโบกมือและหายไป

เธอพยายามจะปลอบผมเหรอ?

‘ขอบคุณมากครับ โนอาห์-ซามะ’, ผมพึมพำเบาๆ

◇◇

ผมตื่น

หน้าของลูซี่และซา-ซังเข้าหาผมทันที

“มาโกโตะ!”

“ทากัตซูกิ-คุง”

“ทากัตซูกิ-คุง, นายรู้สึกโอเคมั้ย?”

ด้านหลัง เจ้าชายเลนเนิร์ดและเจ้าหญิงโซเฟียด้วยสีหน้าเป็นห่วง

ผมมอง เจ้าหญิงโนเอลที่อยู่ไม่กี่ก้าวไกลออกไป

“เกราลท์, เปิดตาขึ้น” (โนเอล)

“...ชั้น…ยังมีชีวิต…?” (เกราลท์)

ฮีโรสายฟ้าอยู่ข้างเจ้าหญิงโนเอล

ดูเหมือนเขาจะฟื้นแล้วด้วย

“นายทำอะไรที่มีปัญหา ขอโทษมาโกโตะ-ซามะซะ” (โนเอล)

“...หุบปาก” (เกราลท์)

ท่าทีที่หยิงยโสเช่นเคย

ผมช่วยไม่ได้นอกจากเคารพมันในแบบของมัน

แค่นั่น, มันกวนใจผมนิดหน่อย, ดังนั้นผมถามเจ้าชายเลนเนิร์ดผู้ที่อยู่ใกล้

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, ทำไมฮีโร่สายฟ้าพูดกับเจ้าหญิงโนเอลแบบนั้นล่ะ? ไม่ใช่ว่าเจ้าหญิงโนเอลยืนสูงกว่าเหรอ? (มาโกโตะ)

คือที่ผมถาม, และเจ้าชายทำสีหน้าน่าสมเพช

“เกราลท์-โดโนะและเจ้าหญิงโนเอลรู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก…และจริงๆแล้ว, พวกเขาจะแต่งงานกันก่อนฮีโร่แห่งแสง-ซามะปรากฏตัว” (เลนเนิร์ด)

“...เอ๋?!” (มาโกโตะ)

นั่นหมายความว่า…ซากุไร-คุงขโมยคู่หมั้นวัยเด็กของเขาไป

มากกว่านั้น, จุดยืนเขาในการเป็นฮีโร่ตอนนี้เป็นหมายเลขสองของซากุไร-คุง

ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า…

“ทำชั้นร้องไห้…” (มาโกโตะ)

“ใช่…” (เลนเนิร์ด)

ฮีโร่แห่งน้ำเราสองคนถอนหายใจลึกๆ

“...เหี้ยขยะ!” (เกราลท์)

“เกราลท์!” (โนเอล)

เขาเมินเสียงของเจ้าหญิงโนเอล, และโดยไม่สบตาผม, เค้าด่าสั้นๆแล้วจากไป

{ไม่มีแรงกดดันในตัวนั้นของเขาเทียบกับครั้งแรกที่ผมเจอเขา}

หลังของเกราลท์-ซังที่หนีไปมีความเศร้าโศกไหลออกมา

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน