ตอนที่ 1 การกลับมาของเธอ

   ณเวฬามาหยุดยืนอยู่ตรงที่หน้าประตูรั้วสีขาวสะอาดตาเฉกเช่นเดียวกันกับคฤหาสน์โบราณหลังใหญ่ที่ยังคงสภาพสวยงามลวดลายที่วิจิตรบรรจงเหมือนเช่นวันวานยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำของเธออย่างไม่รู้ลืม บริเวณคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้ และดอกไม้นานาพันธุ์ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ความร่มรื่น และส่งกลิ่นหอมสดชื่นยามเมื่อสายลมพัดผ่าน ณเวฬากวาดสายตามองไปรอบๆ จนทั่วอาณาบริเวณอย่างช้าๆ ด้วยหัวใจที่สั่นไหวระคนตื่นเต้นดีใจที่ได้กลับมายืนอยู่ที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ณเวฬากำหูกระเป๋าพยาบาลเอาไว้แน่นพร้อมทั้งยื่นมือออกไปเปิดประตูรั้วแล้วก้าวเดินเข้าไปด้านใน ทุกการก้าวเดินล้วนเต็มไปด้วยความทรงจำที่มันหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาบวกกับความคุ้นเคยที่มีมาตั้งแต่เมื่อครั้งในอดีต ทำให้ทุกย่างก้าวของเธอนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจและมีจิตใจที่มั่นคงไม่หวั่นกลัวต่อสิ่งใดที่อยู่เบื้องหน้าเลยแม้แต่น้อย ณเวฬาหยุดชะงักไปเมื่อเห็นสาวใช้ร่างท้วมนางหนึ่งซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของใครบางคนที่อยู่ที่นี่กำลังเดินถือถาดโบราณที่มีเครื่องคาวหวานของโปรดของใครบางคนอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งเธอจำได้เป็นอย่างดีเมื่อชาติก่อนเธอรู้จักสนิทสนมและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีสาวใช้ร่างท้วมคนนั้นกำลังเดินออกมาจากบนเรือนใหญ่ และมุ่งตรงไปยังเรือนหลังเล็กที่อยู่ในสวนทางด้านหลังที่ปลูกอยู่ไม่ไกลจากเรือนหลังใหญ่มากนัก

   [ณเวฬา] “หรือว่าคุณหญิงแม่ท่านย้ายไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กแล้วอย่างนั้นหรือ เกิดอะไรขึ้นกับคุณหญิงแม่รึเปล่านะ”

   เร็วเท่าความคิดณเวฬาไม่รอช้ารีบก้าวเดินตามสาวใช้ร่างท้วมคนนั้นออกไปในทันทีด้วยความเป็นห่วงจนร้อนรนบวกกับความสงสัยใคร่รู้ จนลืมไปว่าเธอเป็นใครมาที่นี่ในฐานะอะไร และเธอก็ต้องหยุดเดินกลางคันเมื่อมีเสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้นมาจากทางด้านหลังของเธอเข้าเสียก่อน

   [วัลลี/สาวใช้] “คุณเป็นใครค่ะ เข้ามาที่นี่ได้ยังไง มีธุระอะไรรึเปล่าคะ”

   เมื่อได้ยินอย่างนั้นณเวฬาก็ค่อยๆ หันหลังกลับมามองค่อยยังชั่วหน่อยก็นึกว่าใครที่แท้ก็เป็นสาวใช้ที่มาใหม่นั่นเองที่เรียกเธอเอาไว้ ส่วนคนที่ถามก็ยืนจ้องมองณเวฬาอย่างสำรวจตรวจตาด้วยความสงสัยและจับผิด แต่พอเห็นเสื้อผ้าที่ณเวฬาสวมใส่มาก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอเป็นใครถึงจะยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นักจึงรีบถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

   [วัลลี/สาวใช้] “ใช่..คุณพยาบาลคนใหม่ที่คุณชายใหญ่จ้างมาหรือเปล่าคะ”

   [ณเวฬา] “ใช่แล้วล่ะจ๊ะ ฉันเป็นพยาบาลคนใหม่ของที่นี่ ฉันชื่อณเวฬามารายงานตัวและเริ่มทำงานวันนี้เป็นวันแรกจ้ะ”

   [วัลลี/สาวใช้] “คุณชายใหญ่จ้างพยาบาลคนใหม่อีกแล้วเหรอค่ะ ไม่มีพยาบาลคนไหนอยู่ทนเลยสักคน เฮ่อออ”

   [ณเวฬา] “อ๋อออ..เหรอจ๊ะ..อืมมม..ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ป้าที่ถือถาดอาหารไปเมื่อสักครู่นี้ เขายกไปให้คุณหญิงแม่ที่เรือนหลังเล็กใช่หรือเปล่าจ๊ะ”

   [วัลลี/สาวใช้] “ใช่แล้วค่ะ ว่าแต่คุณพยาบาลทราบได้ยังไงกันล่ะคะ ว่าป้าจำปาแกยกถาดอาหารนั่นไปที่เรือนของคุณหญิงแม่น่ะค่ะ อ๋อออ..วัลลีรู้แล้วในประกาศที่รับสมัครพยาบาลคงบอกรายละเอียดเอาไว้แล้วใช่ไหมคะ ว่าจะต้องมาดูแลคุณหญิงแม่น่ะค่ะ”

   [ณเวฬา] “อ้อออ..ใช่จ๊ะ ฉันเดาถูกใช่ไหมล่ะ”

   ยิ่งได้พูดคุยกันนานเท่าไหร่วัลลีสาวใช้ก็รู้สึกว่าคุณพยาบาลคนใหม่นี้รู้อะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับที่นี่เป็นอย่างดี บ้าน่าคุณพยาบาลเพิ่งจะมาทำงานที่นี่เป็นวันแรกจะไปรู้ลึกรู้จริงอะไรขนาดนั้นเป็นไปได้ยังไงกัน เรานี่ก็คิดมากเกินไปคุณพยาบาลก็คงแค่พูดเดาสุ่มไปเรื่อยก็เท่านั้นเองช่างเถอะ ช่างเถอะ อย่าไปคิดมากเลยเรา

   [วัลลี/สาวใช้] “ถ้าเช่นนั้น คุณพยาบาลจะไปพบใครก่อนดีล่ะคะ ระหว่างคุณชายใหญ่ หรือว่าไปพบคุณหญิงแม่ก่อนดีคะ”

   [ณเวฬา] “ฉันไปพบคุณศรัณย์ก่อนดีกว่าจ้ะ ท่านเป็นเจ้านายของฉันนี่นะ แล้วตอนนี้คุณศรัณย์ท่านอยู่ที่ไหนกันล่ะจ๊ะ”

   [วัลลี/สาวใช้] “คุณชายใหญ่ยังอยู่บนเรือนค่ะ ที่ห้องทำงานบอกว่ากำลังรอใครบางคนอยู่คงจะเป็นคุณพยาบาลนี่เองนะคะ ตามวัลลีมาทางนี้สิค่ะ เดี๋ยววัลลีจะพาคุณพยาบาลไปพบคุณชายใหญ่เองค่ะ”

   [ณเวฬา] “ขอบใจมากนะจ๊ะ วัลลี”

   วัลลีสาวใช้เดินนำทางไปณเวฬาที่เดินตามหลังมาซึมซับกับบรรยากาศภายในที่ห่างหายจากกันไปเนิ่นนานเรือนโบราณสีขาวที่กว้างขวางช่างกว้างใหญ่และสะอาดตาเป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น ณเวฬาก้าวเดินขึ้นบันไดหน้าเรือนหลังใหญ่เข้าประตูมาก็มีเสียงของสาวใช้ร่างท้วมนางหนึ่งเอ่ยถามกับวัลลีสาวใช้ขึ้นมาว่า..

   [ป้าจำปี/สาวใช้] “นั่นเอ็งพาใครเข้ามาด้วยน่ะ นังวัลลี”

   [ณเวฬา] “ฉันเป็นพยาบาลคนใหม่ของที่นี่ค่ะ มีจดหมายเรียกให้ฉันมารายงานตัวกับคุณศรัณย์ รดิศไชยนันท์ค่ะ”

   [ป้าจำปา/สาวใช้] “อ๋อออ อิฉันต้องขอโทษคุณพยาบาลด้วยนะคะ ที่เสียมารยาท อ้าววว นังวัลลียืนบื้ออยู่ได้รีบๆ พาคุณพยาบาลเขาขึ้นไปเสียสิ ป่านนี้คุณชายใหญ่เธอรอแย่แล้ว”

   ณเวฬาไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแต่ยิ้มบางๆ ส่งไปให้กับป้าจำปีสาวใช้คนเก่าคนแก่ของที่นี่ซึ่งแต่ก่อนยายจำเนียรที่ดูแลใกล้ชิดประจำตัวของคุณหญิงแม่เป็นคนสนิทของท่านด้วย แกป่วยและตายจากไปจึงมอบหมายหน้าที่ดูแลคุณหญิงแม่นี้ส่งต่อให้กับป้าจำปาดูแลแทน ส่วนป้าจำปีมีหน้าที่ดูแลทุกอย่างบนเรือนใหญ่ ป้าจำปาและป้าจำปีทั้งสองคนเป็นพี่น้องฝาแฝดกันและเป็นลูกฝาแฝดของยายจำเนียรคนใช้เก่าแก่ของที่นี่นั่นเอง ส่วนวัลลีก็เป็นหลานสาวของป้าจำปีและป้าจำปาเอามาช่วยงานได้สักระยะหนึ่งแล้ว นึกถึงความทรงจำครั้งเก่าไปด้วยเดินไปด้วยตามวัลลีสาวใช้เข้าไปที่ห้องๆ หนึ่งที่เธอก็จำมันได้เป็นอย่างดีทุกซอกทุกมุม

   [วัลลี/สาวใช้] “คุณพยาบาลยืนรออยู่ตรงนี้สักครู่นะคะ เดี๋ยววัลลีเข้าไปเรียนคุณชายใหญ่ให้ทราบก่อนว่าคุณพยาบาลมาถึงแล้ว”

   ณเวฬาพยักหน้ารับแล้วยิ้มส่งไปให้กับวัลลีสาวใช้จากนั้นเธอก็มองไปรอบๆ อย่างสำรวจห้องที่เคยกว้างแต่บัดนี้เต็มไปด้วยหนังสือจำนวนมากมายที่มีอยู่จนแทบจะล้นออกมาจากตู้หนังสืออยู่แล้ว ตู้หนังสือที่ตั้งอยู่รายล้อมติดกับผนังห้องโดยรอบจะเรียกว่าห้องสมุดขนาดย่อมเลยก็ว่าได้มีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นชุดโซฟารับแขกเธอยังคงจำได้เป็นอย่างดีว่าถ้าเปิดม่านออกไปก็จะเห็นสวนดอกไม้ที่สวยงามที่อยู่เบื้องหน้าถัดออกไปนั้นก็เป็นทะเลสาบที่มีดอกบัวขึ้นอยู่มากมายซึ่งเธอ และศรัณย์ผู้เป็นสามีสุดที่รักชอบมานั่งเล่นที่ห้องนี้กันตามลำพังอยู่เสมอเป็นที่ประจำมากันแทบทุกวันเรียกว่าเป็นมุมโปรดของเธอกับเขาเลยล่ะ

   โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะคะ นักเขียนพิมพ์พัณณิตากำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจหรือติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ