55 สหายของ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้ตกตะลึงเพราะเขา

55 สหายของ ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้ตกตะลึงเพราะเขา

“ท่าน-ทากัตซูกิ…” (นีน่า)

“มาโกโตะ…” (ลูซี่)

เมื่อผมกลับมาที่โต๊ะ นีน่า-ซังและลูซี่พูดกับผมด้วยหน้าที่ทึ่งและเป็นห่วง

งั้นสองคนนี้ที่หูดีก็ได้ยินมันสิ หือห์

“ท่าน-ทักกิ, ชั้นได้ยินมาว่านายหยาบคายกับเจ้าหญิงโซเฟีย…” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นทำเละแฮ๊ะ, ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

“ทากัตซูกิ-คุง, กินอะไรหวานๆ แล้วใจเย็นลงซิ” (อายะ)

ซา-ซังแนะนำเค้ก <สนิกเกอร์> ให้ผม

มันมีแม้แต่นี่เรอะ?

“นั่นมันผิดคาด พอมาคิดว่าท่าน-ทากัตซูกิจะโมโหมากขนาดนั้น” (นีน่า)

“แต่เธอรู้มัน, แม้ว่าพวกเค้าจะปัดเค้าออกตอนเค้าอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง 2 ปีที่แล้ว, พวกเค้าลืมมัน, แล้วมาบอกอย่างสบายใจให้เค้าเป็นพวกด้วย แน่นอนว่าเค้าต้องโมโห!” (ลูซี่)

ลูซี่นั้นเจ้าอารมณ์, แต่เธอเข้าข้างผมตลอด

ผมซาบซึ้งที่เป็นส่วนหนึ่งของเธอ

“ท่าน-ทักกิ, นายจะไปจากมักกาเรน, แล้วไปอยู่ที่ไฮแลนด์เรอะ?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดด้วยความเศร้า

“หืมม, ทั้งหมดนี่เพราะคนคุ้มกันของเจ้าหญิงบอกให้ชั้นไปไง…” (มาโกโตะ)

“นายจะไปประเทศที่ซากุไร-คุงอยู่หรอ?” (อายะ)

ซา-ซังกินโดนัทและผลไม้

ไม่ใช่เธอกินเยอะไปเรอะ?

“ทั้นหมดนี่ชั้นไม่มีที่อื่นในใจด้วยสิ” (มาโกโตะ)

“งั้นชั้นจะไปที่นั่นด้วย” (อายะ)

หืม? ผมมองไปที่ซา-ซัง

“จะทำหน้าประหลาดทำไม? ชั้นเป็นคนที่ไม่มีที่อื่นในใจนอกจากอยู่ข้างนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)

ด้วยหน้า ‘นั่นไม่แน่นอนเรอะ?’, เธอกลืนไวน์ของเธอ

โดนัทและไวน์มันไม่เข้ากันนะ

“หืมม, ไฮแลนด์, หือห์…” (ลูซี่)

ลูซี่ได้แสดงสีหน้าที่ซับซ้อน

“เธอต่อต้านการไปไฮแลนด์เรอะ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ท่าน-ทากัตซูกิ, ไฮแลนด์มีวัฒนธรรมที่มนุษย์เป็นเผด็จการ มันเป็นประเทศที่เอลฟ์อย่างท่าน-ลูซี่จะใช้ชีวิตอยู่ลำบาก, และกึ่งสัตว์แบบชั้นด้วย” (นีน่า)

เอ๋, อย่างนั้นเหรอ? ผมไม่รู้

“กึ่ง-มนุษย์และกึ่งสัตว์ได้รับการปฏิบัติที่แย่กว่ามนุษย์ ชั้นไม่ชอบมันขนาดนั้น แผนกของโรเซสไม่มีมากในความเลือกปฏิบัติ, ที่ชั้นนั้นชอบ-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

“งั้น นายเลือกรสนิยมมากกว่าธุรกิจหึ้ห์, ฟูจิ-ยัง” (มาโกโตะ)

“แน่นอน-เดสุ โซ!” (ฟูจิวาระ)

เพื่อนที่ไม่แตกจากการเป็นตัวละครเลย

“นีน่า-ซัง, เธอไม่ชอบไฮแลนด์เหรอ?” (มาโกโตะ)

“ขุนนางและพ่อค้าของประเทศนั้นพยายามจะคุกคามทางเพศกึ่งสัตว์ทันที แม้อย่างนั้น, มันไม่เหมือนว่าชั้นจะเลือกปฏิบัตแย่ๆกับลูกค้าได้, ดังนั้นชั้นต้องระวังตัว” (นีน่า)

หืมม, นีน่า-ซังไม่ได้มีความประทับใจที่ดีกับประเทศแห่งแสงด้วย

“มากกว่านั้น, ถ้าลาเมียอย่างท่าน-ซาซากิได้ถูกเปิดเผย, มันจะถูกฟ้องในทันที นายจะโดนตามล่าแน่ๆ” (ฟูจิวาระ)

“เข้าใจแล้ว…พอนายมาพูดถึง, ถ้าไฮแลนด์ได้พบศาสนาชั้น, มันจะแย่…” (มาโกโตะ)

“““มันแย่ทุกประเทศ”””

3 คน ยกเว้นซา-ซังตอบโต้

อย่างนั้นเหรอ…

“ตอนนี้เมื่อชั้นมาคิดดูดีๆแล้ว, มันจะน่าเศร้าถ้าไม่สามารถเจอลูคัส-ซัง, แมรี่-ซัง, และแผงเนื้อเสียบไม้ของลุงอีก ยีนและเอมิลี่ด้วย…” (มาโกโตะ)

“คิดใหม่เกี่ยวกับการออกจากประเทศเหรอ?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดด้วยความคาดหวัง

“หืมม, ชั้นควรจะก้มหัวให้เจ้าหญิงโซเฟียมั้ย…?” (มาโกโตะ)

หลังจากที่พูดไปเต็มที่แบบนั้น, มันทำให้ผมลังเล

ผมควรจะถามซากุไร-คุงดีมั้ย?

ไม่, แต่…

ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเรื่องนี้

“เฮ้นั่น, นั่นค่อนข้างเละเทะนะ, ใช่มั้ย?”

คนที่มาคือฮีโร่สุดหล่อที่สดชื่น, ซากุไร-คุง

ไอห่า! ความผิดใครที่นายคิดห้ะ ที่ผมต้องมากลุ้มอยู่นี่เนี่ย?!

“นายเรียกชั้นไปที่การรวมตัวประหลาดนั่น, ดังนั้นมันจบที่มีปัญหา นายจะทำอะไรเกี่ยวกับมันล่ะ?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้, ผมพยายามจะโทษเขาและมองด้วยสายตาตรง

ที่นั่นมีโยโกยามะ-ซังอยู่ข้างซากุไร-คุง, อยู่ตำแหน่งที่ซ่อนจากพวกเราอยู่

“มันโอเค ถ้านายเข้าร่วมคณะอัศวินแห่งแสง, ชั้นจะทำเต็มที่เพื่อช่วยนาย” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดด้วยรอยยิ้ม

เดี๋ยว, แต่ชั้นไม่เข้าใจที่นายจะสื่อนะ

“ยังไงชั้นก็ไม่เข้าร่วม” (มาโกโตะ)

คณะอัศวินแห่งแสงง่ายๆคือทหาร, ใช่มั้ย?

มันไม่มีทางที่คนกลับ-บ้านคลับอย่างผมจะเข้ากลุ่มที่เหมือนการรวมตัวของนักกีฬา! รู้ตัวหน่อย!

ผมพูดได้อย่างมั่นใจว่าผมจะออก-กลางคันซักวันหนึ่ง

“ท-ทากัตซูกิ-คุง, เกี่ยวกับวันนี้…เอิ่ม…ขอบคุณ” (โยโกยามะ)

โยโกยามะ-ซังก้มหัวเธอให้ผม

มันหายากที่เธอจะพูดกับผม

หรือเหมือนกับ, เธอกลัวนิดหน่อยมากกว่า?

“ชั้นไม่ได้ทำอะไรใหญ่โต” (มาโกโตะ)

“น-นายพูดอะไรน่ะ? นายใช้เวทมนตร์กษัตริย์ที่แค่คนบางกลุ่มในไฮแลนด์ใช้ได้, และเป็นผู้ร่วมงานรายใหญ่อันดับสองในการปราบมังกรต้องห้ามครั้งนี้นะ!” (โยโกยามะ)

หลายคนพูดเกี่ยวกับเวทมนตร์กษัตริย์, แต่พวกเขาลืมความจริงที่ว่ามันต้องใช้การเตรียมการ 1 อาทิตย์เพื่อใช้มันครั้งเดียว

“ยังไงซะ, ทิ้งเรื่องนั้นไว้, ต้องการอะไรเหรอ, ซากุไร-คุง?” (มาโกโตะ)

“ใช่ จริงๆแล้ว, ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่บอกว่าเธออยากเจอนาย, ทากัตซูกิ-คุง…หรือเหมือนกับ, ผู้ใช้สปิริตมากกว่า” (ซากุไร)

“ว-ว้าว! ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นั่นหายากนะที่จะโชว์ตัวเธอเองต่อหน้าคนอื่น! สวย, มาโกโตะ” (ลูซี่)

ลูซี่ได้ดีใจเหมือนมันเป็นเธอเอง

“เออ๋…แต่ชั้นไม่อยากเจอคนใหญ่คนโตอีกแล้วนะ ชั้นข้ามมันไปได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมเพิ่งมีประสบการณ์ที่แย่ๆ ไม่นานมานี้

ผมก็ผิดส่วนหนึ่งด้วย

“ท่าน-ทักกิ…ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คือผู้มีอิทธิพลมากที่สุดอันดับ 3 ของประเทศแห่งแสง มันจะดีกว่าถ้านายตอบรับมัน…” (ฟูจิวาระ)

“มาโกโตะ! อย่าเห็นแก่ตัวสิ” (ลูซี่)

พวกพ้องของผมกดดันผม

ผมต้องไปจริงๆ หือห์

“ชั้นต้องไปคนเดียวเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่, เธอบอกว่ามันโอเคถ้าจะมากับพวกพ้องด้วย” (ซากุไร)

“โอเค, ลูซี่และซา-ซัง, มาไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกไม่สบายใจคนเดียว

“มันโอเคเหรอ? เย้!” ลูซี่กระโดดด้วยความดีใจ

“เอออ๋? นั่นฟังดูปัญหาเยอะอ่ะ ชั้นขอผ่านได้มั้ย”, ซา-ซังทำสีหน้าที่ไม่ต้องการ

ผมจะลากเพื่อนผมที่กินอย่างสบายใจตลอดเวลานี้ไปด้วย

“ฟูจิ-ยัง, แล้วนายล่ะ?” (มาโกโตะ)

“หืมม…ชั้นอยากเจอเธอ, แต่ชั้นปล่อยโต๊ะว่างไม่ได้, งั้นชั้นจะอยู่นี่” (ฟูจิวาระ)

“ท่าน-ทากัตซูกิ, อย่าไปสู้กับท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่นะ, โอเค๊?” (นีน่า)

“ชั้นไม่ทำแบบนั้นหรอก…” (มาโกโตะ)

การประเมินในสายตาของนีน่า-ซังได้ลดลง

พวกเราถูกนำไปโดยซากุไร-คุงไปที่แค้มป์ของคณะอัศวินแห่งแสง

“ปราชญ์ขาวผู้ยิ่งใหญ่เหป็นคนแบบไหนเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“เธอเป็นนักเวทย์ที่เก่งที่สุดในทวีปนี้ นายรู้เรื่องนั้นแล้ว, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ชั้นไม่รู้รายละเอียดว่าเธอเป็นคนแบบไหน” (มาโกโตะ)

ในชั้นเรียนของวิหาร, เราถูกสอนแค่ว่าเธอเป็นนักเวทย์ที่มีอิทธิพลในประเทศแห่งแสง

“ท่าน-ปราชญ์คนแรกผู้ยิงใหญ่คือฮีโร่ที่สู้ด้วยกันกับผู้กอบกู้อาเบลที่สู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ 1,000 ปีก่อนคนที่เราไปเจอเป็นรุ่นที่ 15” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงอธิบาย

“หืมม, แต่แม้รุ่น 1 จะยิ่งใหญ่, มันไม่เกี่ยวกับรุ่นต่อๆไปนี่” (อายะ)

ซา-ซังพูดบางอย่างที่คมออกมา

โปรดอย่าพูดนั่นต่อหน้าตัวเขานะ, โอเคมั้ย?

ผมก็คิดอย่างเดียวกัน

“นั่นมันไม่ใ่แบบนั้น, อายะ ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่มีสกิล [สืบทอด]” (ลูซี่)

“พลังของรุ่น 1 ถูกส่งต่อมาในแต่ละรุ่น นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าเธอได้เรียกว่าเก่งที่สุดในทวีป” (ซากุไร)

“หืออห์, เข้าใจแล้ว” (อายะ)

งั้นเธอสืบทอดพลังของนักเวทย์ในตำนานมาแบบนั้นเหรอ?

นั่นฟังดูแข็งแกร่ง

ระหว่างที่เราพูด, เรามาถึงที่เต็นท์ยักษ์

{เสียงกริ่งดังขึ้นในหัวของผม}

(มา…โก…โตะ มาโกโตะ! หยุด…อย่าเข้าไป…ที่นั่น!...เวรเอ๊ย!...) (โนอาห์)

ท่าน-เทพธิดา? มีอะไรเหรอ?

(พบกับเธอ…คือ…) (โนอาห์)

เกิดอะไรขึ้น?

นี่เป็นครั้งแรกที่การสื่อสารถูกตัดไปบางช่วงแบบนี้

ผมควรทำอะไรดี…? มันจะดีกว่ามั้ยถ้าไม่ไปเจอปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

“ท่าน-ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่, กัปตันของแผนกที่ 7, ซากุไร ผมได้นำผู้ใช้สปิริต, ทากัตซูกิ-คุงมา” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงเรียกเข้าไปในเต็นท์

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน