37 ซากุไร-คุง ไม่เปลี่ยนไปเลย

37 ซากุไร-คุง ไม่เปลี่ยนไปเลย

“มันเป็นซักพักแล้วนะ”

ซากุไร-คุงนั่งลงโดยไม่รอเราอนุญาต

ชุดของเขาต่างจากตอนก่อนหน้า, เป็นชุดธรรมดาที่ดูเหมือนคนทั่วไป

แต่เสื้อผ้าที่ไม่มีแม้แต่ฝุ่นเห็นได้ชัดเจนในบาร์ที่มีแต่นักผจญภัยสกปรก

“ฮ-ฮีโร่แห่—มึม?!” (ลูซี่)

ลูซี่กำลังจะตะโกนออกมา, ผมจึงรีบปิดปากเธอ

“ย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ…เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้เจอคุณ” (นีน่า)

นีน่า-ซังส่งเสียงประหม่าที่หายากออกมา

“ชั้นตกใจที่นายบอกได้ว่าเราอยู่ที่นี่” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังถามคำถามธรรมชาติ

“ชั้นได้รับรายงานว่าร้านฟูจิวาระได้มอบเสบียงจำนวนมากให้กับเราคณะอัศวิน, นายเห็นไหม” (ซากุไร)

“ฟูจิ-ยัง, นายทำแม้แต่แบบนั้นด้วยเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันแค่สินบนน่ะ คณะอัศวินแห่งแสงอาทิตย์เป็นทหารที่ใหญ่ที่สุดในทวีป มันไม่มีข้อเสียถ้าจะสนิทกับพวกเขาไว้” (ฟูจิวาระ)

‘สินบน’ เป็นอะไรที่นายพูดไปหัวเราะไปรึ

ผมสงสัยว่าฟูจิ-ยังอายุเท่ากันกับผมจริงๆหรือเปล่า

“มันมีสมาชิกหลายคนที่เป็นแฟนของวิสกี้ของมักการเรน ผลงานนี้เราขอบคุณเป็นอย่างมาก” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพวกด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น

“พอมาคิดว่าแม้แต่ทากัตซูกิ-คุงก็อยู่ที่ ชั้นดีใจที่เสียเวลามา” (ซากุไร)

“ช-ใช่, มันซักพักแล้วนะ นายดูดีนี่” (มาโกโตะ)

เขาตบไหล่ผมเหมือนคนอเมริกัน, ฉลองการพบปะกันของเรา

แต่ละท่าทางโดดเด่น

เขาไม่เปลี่ยนไปจริงๆ

“ชั้นได้ยินมาว่านายมาปราบมังกรต้องห้าม?” (มาโกโตะ)

“นั่นใช่แล้ว ชั้นถูกผลักงานมีปัญหาให้เพราะชั้นเป็นอัศวินหน้าใหม่” (ซากุไร)

ฮีโร่แห่งแสงพูดด้วยสีหน้าลำบากใจนิดหน่อย

“มันน่าจะง่ายสำหรบนาย, ซากุไร-คุง, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“มันไม่จริงเลย ชั้นเพิ่งมาถึงวันนี้ ใช่! ถ้านายรู้จักลาเบรินทอสดี, ทากัตซูกิ-คุง, นายแนะนำทางเราหน่อยได้มั้ย?” (ซากุไร)

“ได้! เราจะทำม—มึก?!” (ลูซี่)

ลูซี่กำลังกำลังจะสร้างปัญหาตอนนี้, ผมจึงปิดปากเธออีกครั้ง

“เราเพิ่งมาถึงเหมือนกัน ชั้นขอโทษ, แต่ชั้นไม่คิดว่าเราจะเป็นความช่วยเหลือได้” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว, นั่นน่าอาย” (ซากุไร)

มันไม่มีทางที่เขาจะขอให้เรานำทางเขาจริงๆ, ใช่มั้ย?

หลังจากนั้น, เราฟังเรื่องของความเจ็บปวดของเขาในฐานะฮีโร่ ที่ฟูจิ-ยังดึงออกมาจากเขาด้วยความสามารถในการพูด

มันประมาณ 15 นาที, ผมคิดว่า

ในท้ายที่สุด ‘ชั้นมีธุระอื่นอีก, แล้วเจอกันใหม่’ คือที่เขาพูดและจากไป

เขามานี่ทำไม

เขาไม่ดื่มซักจิบ

เค้ามาเพื่อคุยเล่นเหรอ?

◇◇

“พวก, นั่นมันปวด-ประสาท” (นีน่า)

นีน่า-ซังที่แข็งทื่อจากความกังวลใจพูดสิ่งนี่

“นี่มันอะไร ‘เขาอาจจำชั้นไม่ได้’?! นายมันเพื่อนกันอย่างสนิท!” (ลูซี่)

ลูซี่ตื่นเต้นมาก

“งั้น ตอนนี้, นั่นมันน่าตกใจ” (ฟูจิวาระ)

“นายสนิทกับซากุไร-คุงหรือ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

“ไม่, ไม่เลย-เดสุ โซ ไม่ใช่นายสนิทกับเขาเหรอ, ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)

“ไม่มีทางที่มันจะเป็นงั้น” (มาโกโตะ)

ผมไม่เคยคุยกับเขาในชั้นเรียน

“มาโกโตะ! ทำไมนายปฏิเสธจะนำทางเค้าในลาเบรินทอส?! น่าเสียดาย” (ลูซี่)

“เธอโง่รึเปล่า? เป้าหมายของพวกเค้าคือฆ่ามังกรในชั้นล่าง มันไม่มีทางที่เราจะนำทางพวกเขา อย่าเอาคำพูดเค้ามาถือมาก” (มาโกโตะ)

“แต่ท่าน-ซากุไร ดูเหมือนจะค่อนข้างเอาจริงนะ” (ฟูจิวาระ)

“เมื่อนาย-ท่านพูดมัน, มันมีพลังที่น่าเชื่อ” (นีน่า)

มันไม่เหมือนว่านีน่า-ซังรู้ว่าเขาอ่านใจได้

“ยังไงซะ, ชั้นก็ไม่เข้าใจ, มาดื่มกันต่อเถอะ” (มาโกโตะ)

ผมเคี้ยวมันฝรั่งทอด

มันเย็นแล้ว

“ทำไมนายยังใจเย็นอยู่…?” (ลูซี่)

ลูซี่มองผมด้วยสายตาที่ทึ่ง, แต่ผมเจอเขาทุกวันในตอนที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้น, รู้มั้ย

มันไม่ใช่อะไรที่จะสร้างประเด็น

“อ้า, ซวยแล้ว เรายังไม่ตัดสินใจเรื่องที่พักเลย” (มาโกโตะ)

“ถ้าเป็นแบบนั้น, ไม่ต้องเป็นห่วง-เดสุ โซ ชั้นได้จองห้องไว้สำหรับนายสองคนแล้ว” (ฟูจิวาระ)

“ขอบคุณเหมือนเคย” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังจองห้องโรงแรมสำหรับพ่อค้าไว้

ผ้าปูที่นอนนิ่มๆที่มีขนนกเยอะๆ

เมื่อมาคิดว่ามันมีที่นอนขนนกในโลกคู่ขนาน

◇◇

วันต่อมา, ฟูจิ-ยังพูดว่าเขามีการเจรจาที่ต้องทำและไปที่ไหนซักแห่งกับนีน่า-ซัง

เราควรจะเล็งลึกลงไปในการสำรวจของเรา

วันที่่สองของการสำรวจลาเบรินทอส

“วันนี้จะใช้เส้นทางไหน?” (ลูซี่)

ลูซี่ถาม

“ถ้ำน้ำ” (มาโกโตะ)

“เออ๋, อีกแล้วเหรอ?” (ลูซี่)

“น่า น่า, ดูนี่” (มาโกโตะ)

ผมโชว์แผนที่ชั้นบนให้เธอดู

“น้ำตกยิ่งใหญ่แห่งลาเบนทอส?” (ลูซี่)

“ชั้นได้ยินมาว่ามันมีการสู้เพื่อที่ที่ดีที่สุดในการชมวิวของลาเบรินทอส” (มาโกโตะ)

“โฮฮฮ่ห์…มันดังสำหรับคู่รักด้วย มันบอกว่าสมาคมนักผจญภัยมีการรับทัวร์เพื่อไปดูน้ำตกยิ่งใหญ่…ที่นี่ดันเจี้ยนจริงๆเหรอ?” (ลูซี่)

มันจริงที่ว่าถ้าดูแค่นี้, คุณจะคิดว่ามันคงเป็นที่สำหรับทัวร์

“มันมีมอนสเตอร์เยอะไงหลังๆ, ดังนั้นจำนวนลูกค้าได้ลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด” (มาโกโตะ)

“หืมม, คู่รัก, หือห์…” (ลูซี่)

“ลูซี่, มีอะไรไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“เอ๋? ไม่, มันไม่มีอะไรถ้ามาโกโตะอยากจะไปไม่ว่ายังไง, ชั้นก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตามไป, หึห์!” (ลูซี่)

เธอเห็นด้วย

ตอนนี้ มันเป็นครั้งที่สองที่เราจะไปถ้ำน้ำตั้งแต่เมื่อวาน

แต่มันมีโอกาศที่มิโนทอร์จะอยู่แถวๆนี้, ดังนั้นเราจะลดการป้องกันลงไม่ได้

ดันเจี้ยนน้ำมันมืดและหมองหม่น, แต่มันมีหินแสงอยู่ประปราย, ดังนั้นถ้ำเองมันมีแสงสว่างในโทนสีฟ้า

ยิ่งเข้าไปลึกแค่ไหน, ก็ยิ่งฟ้าขึ้นเท่านั้น, มันเปลี่ยนเป็นภาพที่น่าอัศจรรย์

(ดันเจี้ยนนี่ดีจัง) (มาโกโตะ)

มอนสเตอร์ที่โผล่มาอ่อนแอ, เราจึงสามารถใช้เวลาไปกับการสำรวจได้

บางทีอาจเป็นเพราะมิโนทอร์โผล่มาเมื่อวานในถ้ำน้ำ, เราไม่ได้ผ่านนักผจญภัยจำนวนมาก

เราเดินหน้าไปอย่างช้าๆระหว่างที่เปิดสกิลตรวจจับ

ผมรู้สึกผิดปรกติเมื่อเราอยู่ลึกกว่าเมื่อวานค่อนข้างมาก

มันไม่ใช่มอนสเตอ บางอย่างได้ตามเราเข้ามาใกล้ๆ

เมื่อเราเปลี่ยนเส้นทาง, พวกเขาก็ทำตามเรา

(นี่มัน…) (มาโกโตะ)

“ลูซี่”, ผมกระซิบ

“พวกเราถูกตาม” (มาโกโตะ)

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน