บทที่ 5 สมัคร 1

บทที่ 5 สมัคร ½

โยดาตกตลึงกับคำกล่าวของชายหนุมผมสีดำ เขามีท่าทางงงงัน เดิมทีที่โยดามาหาวินนั่นเป็นเพราะว่าเขาทราบว่าไอเคยมีความสัมพันธ์อันดีกับพวกวินมาก่อน แต่หากฟังจากคำตอบที่ไร้ไมตรีจิตเช่นนี้ เกรงว่าความหวังกับแผนการที่วางไว้คงต้องสูญสลายหายไปกับตา เดิมทีโยดาคิดว่าเขาต้องยิงปืนนัดเดียวแล้วคงจะได้นกหลายตัว อย่างแรกเขาอยากจะให้รินไปรักษาอาการของไบรท์ หลังอจากนั้นโยดาหวังไว้ลึก  ๆ ว่าวินคงจะถูกชะตา หากเป็นเช่นนั้นโยดาก็จะให้วินช่วยถ่ายทอดวิชานั้นให้ไบรท์ แต่ว่าแผนการก็ต้องหายไปเมื่อชายตรงหน้ากล่าวอย่างไร้เยื่อใย

ทว่าก่อนที่ชายชราจะหมดหวัง ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้ากลับกล่าวบางสิ่ง ทำให้ชายชรามีแววตาทอเป็นประกาย

สายลมพัดพาความอบอุ่นของคิมหันตฤดู แสงแดดยามเช้าทาบทับขอบฟ้าทำให้ชายหนุ่มผมสีฟ้ารู้สึกตัวตื่นจากห่วงนิทรา รูรุปรือตาพร้อมกับอาการปวดศีรษะที่ประเดประดังเข้ามา เด็กหนุ่มปรือตามองรอบ ๆ ตัวแล้วพบว่าตอนนี้เพื่อนของตนเองไม่ได้อยู่ในห้องแห่งนี้เสียแล้ว เขาพยายามนึกถึงบางสิ่งหากจำไม่ผิด รูรุพยายามที่จะเดินออกไปข้างนอกบ้าน ทว่าพอจำความได้อีกครั้งเขากลับพบว่าตอนนี้ตนเองได้มาอยู่ในห้องของไบรท์ดังเดิม 

เด็กหนุ่มผมฟ้าสะบัดหัวของตน นี่มันกี่วันแล้วที่รูรุไม่ได้หลับไม่ได้นอน ตัวของรูรุเองก็ไม่สามารถที่จะทราบได้ แต่ทว่าแม้จะได้พักผ่อนบ้างแล้ว ทว่าความเหนื่อยล้ากลับมิได้จางหายไปมากมายเท่าที่ตควร เขาพยายามยันร่างกายที่แสนอ่อนล้าขึ้น ทว่าเรี่ยวแรงกับไม่ได้มีมากมายสักเท่าใด รูรุกั้นใจลุกขึ้นยืนก่อนที่จะค่อย ๆ เดินออกจากห้องของไบรท์เพื่อลงไปหาทุกคน หัวของรูรุได้ยินบางอย่างทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดฝีเท้า 

‘เริ่มการดำเนินการค่ะ’ 

สิ้นเสียงที่กล่าว ชายหนุ่มผมฟ้าก็มองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่มาของเสียงปริศนา ทว่าเขาก็ละความสนใจเมื่อได้ยินเสียงของเนกิที่กำลังโน้มน้าวไบรท์เรื่องโรงเรียนเวทมนตร์อยู่

ไบรท์รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนศีรษะ เขาเหลือบสายตาไปมองทำให้พบว่าคนที่เขกหัวของไบรท์คือคาเสะ

หญิงสาวผมเขียวมองมาทางไบรท์ดุด ๆ ก่อนท่คาเสะจะตะโกนใส่หูของไบรท์ ทำให้ชายหนุ่มหน้าเบ้

“อย่าหลงประเด็นได้ไหม”

“ขอโทษนะมินาโตะ” ชายหนุ่มกล่าวกับคาเสะด้วยท่าทางสำนึกผิด  ไบรท์ละสายตาออกจากก้อนน้ำแข็งที่อยู่บนมือ ก่อนที่จะค่อย ๆ ปล่อยให้น้ำแข็งลงไปนอนอยู่ในแก้วน้ำ

“โรงเรียนเวทมนตร์มันมีอะไรดีล่ะ”

“โรงเรียนเวทมนตร์ก็มีหลายอย่างเลยที่หน้าสนใจ ทั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับเวทมนตร์ หนังสือเรียนและตำราเรียนต่าง ๆ รวมไปถึงอาจารย์ที่มีความรู้ความสามารถระดับต้น ๆ ของอาณาจักร” อาสึนะอธิบายอย่างตั้งใจ

“แล้วอีกอย่าง นายจะได้เจอเพื่อนเยอะ ๆ  กว่านี้ผ พื่อนที่นายได้เจอจะช่วยนายพัฒนาทักษะความสามารถทางด้านเวทมนตร์ นายรู้ไหมว่ายิ่งเราอยู่ใกล้คนที่เก่งและมีความสามารถที่เราสนใจมากเท่าไร

เราก็จะสามารถพัฒนาฝีมือได้มากยิ่งขึ้น นายว่าดีไหมล่ะ” เนกิชักชวน

ไบรท์ละสายตาออกจากคาเสะ ก่อนที่จะมองไปยังเนกิกับอาสึนะ เขารู้ดีว่าระดับพลังเวทของเนกิกับอาสึนะรวมไปถึงคาเสะนั นมากมายกับเขา ทว่าไบรท์ก็ยังไม่ค่อย  เข้าใจว่าตนเองนั้นจะเก่งไปทำไม

ตั้งแต่ที่ไบรท์ตื่นขึ้นมา เด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกว่าตนเองสนใจทางด้านเวทมนตร์ขนาดนั้น อันที่จริงหากจะกล่าวให้ถูกไบรท์ไม่รู้สึกว่าเวทมนตร์มันเป็นสิ่งที่วิเศษวิโส อะไรขนาดนั้น

ต่อให้จะมีพลังเวทหรือไม่มีพลังเวทไบรท์ก็ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอันใดกับชีวิต ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะเข้าโรงเรียนเวทมนตร์

แต่ทว่าไบรท์ก็รู้ดีว่าทั้งย่าละปูของตนเองนั้นมีความต้องการและอยากจะให้ไบรท์เข้าเรียนในโรงเรียนอันดับหนึ่งของอาณาจักรบาบิโลเนีย อาณาจักรแห่งนี้มีโรงเรียนชั้นนำอยู่หลายโรงเรียนก็จริงแต่ทว่าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและได้ชื่อว่ามีคุณภาพที่สุดก็คือโรงเรียนเวทมนตร์บาบิโลเนีย ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนแปลกหน้า ในความรู้สึกของไบรท์ก็ตาม

สำหรับเด็กหนุ่มผมดำนัยน์ตาทับทิมคนที่กำลังพูดคุยกับเขาก็คือคนแปลกหน้าที่รู้จักตัวของไบรท์ดี แต่ว่าเขากลับไม่รู้จักตัวของตนเองเลย ไม่รู้เลยว่าตัวของไบรท์นั้นต้องการอะไร แม้ว่าในอดีตไบรท์จะปรารถนาความเก่งกาจทางด้านเวทมนตร์สังแค่ไหน ทว่าตอนนี้ในตัวของตนเอง หรือก็คือไบรท์ตัของเขาในตอนนี้กลับไม่ได้มีความอยากใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งในเรื่องเวทมนตร์หรือเรื่องอื่น ๆ 

เนกิดูท่าทางลังเลของไบรท์ เขาไม่คิดเลยว่าไบรท์จะไม่สนใจเข้าโรงเรียนเวทมนตร์บาบิโลเนีย โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชั้นนำ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้อยู่ในสายตาของไบรท์

“ถ้านายเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ นายก็จะได้อยู่กับอาสึนะแล้วก็พวกเรานะ ส่วนเรื่องเวทมนตร์ไม่ต้องห่วง ก่อนที่จะถึงวันสอบฉันกับอาสึนะจะช่วยติวให้นายเอง”

เนกิพยายามโน้มน้าวเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเต็มที่ แต่ท่าทางที่ไม่คิดจะสนใจของไบรท์ทำให้เนกิต้องคิด เขาไม่รู้เลยว่าอาจารย์ไอยราหายไปไหน แล้วอาจารย์ไอยราต้องการให้ไบรท์เข้าโรงเรียนเวทมนตร์หรือรอไปก่อน ตอนนี้ที่เด็กน้อยคนนี้ความทรงจำยังไม่กลับคือมา แถมพลังเวทยังไม่ได้มีมากมายอะไร

“ทำไมเราต้องเข้าโรงเรียนชั้นนำล่ะ” 

คำถามของไบรท์ ทำให้เนกิกับอาสึนะมองตากัน พวกเขารู้ดีว่าทำไมพวกเขาถึงต้องเข้าโรงเรียนชั้นนำ  ก่อนที่เนกิกับอาสึนะจะได้กล่าวไปไบรท์ก็ยิงคำถามมาอีกชุด

“ทำไมเราไม่ทำให้ทุกโรงเรียนมีการศึกษาที่เท่าเทียมกันหมดล่ะ จะได้ไม่ต้องเลือกโรงเรียน จะได้ไม่ต้องมีกฎเกณฑ์ในการคัดเลือก ทุกคนจะได้เรียนอะไรที่เหมือนกัน”

เนกิกับอาสึนะชงักกับคำกล่าวของไบรท์ หนึ่งเด็กหนุ่มหนึ่งสาวน้อยก็ไม่รู้ในข้อนี้เหมือนกัน กล่าวอีกนัยหนึ่งพวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ สำหรับพวกเธอที่เกิดมาแล้วมีครอบครัวคอยให้การสนับสนุน เรื่องนี้อาสึนะกับเนกิไม่เคยได้คิด

พวกเขาไม่รู้เลยว่ามีนักเวทอีกกี่คนที่เกิดมาแล้วไม่มีคนสนับสนุน มีอีกกี่คนที่ต้องอยู่อย่างลำบาก 

ห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดก่อนที่จะมีคนได้กล่าวอันใด เสียงหนึ่งกลับดังขึ้น

“ไม่ต้องคิดอะไรให้ยุ่งยากหรอกนะไบรท์ สิ่งที่นายควรคิดตอนนี้ก็คือ หาอะไรกินตอนเช้าดีตั้งหาก” เสียงของเด็กสาวผมแดงกล่าวขึ้น ทำให้ทุกสายตาต้องหันไปมอง

นากิเดินตรงมายังที่ที่พวกสี่สหายนั่งกันอยู่ หญิงสาวมองพี่ของตนเองก่อนที่จะกล่าว “นี่คือเสียงในใจของไบรท์ ใช่ไหมล่ะ”

ไบรท์พยักหน้า “ใช่ พอดีฉันหิวแล้วอะ”

“ส่วนเรื่องเข้าโรงเรียนเวทมนตร์จะยังไงก็ได้ ไม่สิอยู่แบบนี้มันก็ไม่มีอะไรทำถ้าย่ากับปู่ของผมไม่ว่าผมจะเข้าก็ได้”

“ไม่ว่าหรอกนะ” เสียงของหญิงชราดังขึ้น ทำให้ทุกสายตาต้องหันไปมองทุกเสียงกล่าวทักทายย่าแอนนาพร้อมเพียงกัน ในมือของหญิงชราถือใบสมัครเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ หญิงชรายิ้มแย้มก่อนที่จะเดินตรงมาหาเด็ก ๆ 

แอนนามองไปยังไบรท์ที่ตอนนี้มีท่าทางไม่ค่อย ๆ หวาดกลัวเธอ หากถามว่ามันเป็นเพราะเหตุใดนั่นก็คงเพราะเมื่อคืนเธอกับเนโกะได้นำสิ่งนั้นออกไปจากร่างกายของไบรท์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้จะมีแค่เธอกับเนโกะที่รับรู้ ตอนนี้หญิงสาวผมแกละได้กลับไปยังที่อยู่ของตนแล้ว

แอนนามองหาเด็กผมฟ้า เมื่อพบว่าตอนนี้รูรุยังไม่ได้ลงมารับประทานอาหารหญิงชราก็ยิ้ม ตอนที่รูรุได้ไปพบเห็นพวกเธอทำให้หญิงชราต้องลบความทรงจำของเด็กชายผมฟ้า ถึงแม้ว่าการทำสิ่งนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก แต่มันกลับไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้

แอนนายิ้มก่อนที่จะมองมายังไบรท์ หญิงชรากล่าวกับเด็กหนุ่มผมดำอย่างอ่อนโยน

“ไบรท์ ย่ามีเรื่องจะขอร้องหลาน ย่าอยากให้หลานไปลองสอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ดูน่ะ”

คำกล่าวของแอนนาทำให้ไบรท์รู้สึกอึดอัด ไบรท์ยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ ในขณะที่ในหัวก็พยายามหาวิธีมาปฏิเสธคำสั่งของแอนนา

ปล. ในที่สุดก็ได้กลับมาเขียนสักที การเขียนนิยายนี่มันเป็นเรื่องที่ผมทำแล้วรู้สึกใช่ที่สุดแล้ว ไม่รู้ว่าเพื่อนจะคิดยังไง แต่ว่าผมชอบ อ้อผมตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ 5 ถึงตอนที่ 10 ผมจะไม่ติดเหรียญ อยากจะลองดูว่าผมจะรู้สึกแบบไหนถ้าไม่ได้เงินจากการเขียนนิยาย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่แล้วก็นะ ฮ่าๆๆๆๆ ผมต้องไปติวอังกฤษต่อแล้ว ถ้ามีคำไหนเขียนผิดก็บอกได้นะครับ ผมจะรีบแก้ 

ปล. ต้องขอขอบคุณนักอ่านใจดีที่มาบอกคำผิดด้วย ผมขอขอบคุณจริง ๆ สำหรับผมที่มองไม่เห็นแล้วการที่มีคนบอกนี่คือสิ่งที่ดีมาก ชีวิตของผมได้จับตัวหนังสือแบบอ่านเบลล์จริง ๆ นี่นานมาแล้ว หากจำไม่ผิดประมาณ ป. 6 ทำให้ทุกครั้งผมไม่ได้อ่านหนังสือ แต่ต้องใช้การฟังทำให้คำที่เพื่อนคิดว่าไม่น่าจะผิด ผมก็ทำผิ ด โดยเฉพาะภาษาไทย ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง

เพื่อนอาจจะไม่เชื่อ ผมนี่เรียนภาษาไทยแล้วเขียนคำยากผิด อันนี้คือคะแนนที่จำได้ เช่นมีสามสิบข้อ(สามสิบคำใช่ปะ) ผมก็จะเขียนได้ 3/30 2/30 1/30 คะแนนที่สูงสุดคือ 10/30 โอ้ยปวดใจสุด

โดนครูภาษาไทยตีแบบเขาบอกว่า ต่อไปนี้จะไม่ตีแล้วฮ่า  ๆๆๆ แล้วครูก็พาเพื่อนที่มองเห็นมาติวให้ ตอนนั้นน่าจะประมาณ ป.5 แต่ก็หาได้ผลไม่ ตัวของผมก็ผิดเช่นเดิม 

ตองไปคณิตศาสตร์ คอมพิวเตอร์ หรือไม่ก็ ไม่มีแล้วเท่าที่จำได้ดีแค่สองวิชา ภาษาอังกฤษก็ไม่แตกต่าง ๆ ฮ่า ๆ นี่ได้คะแนนพอกัน ประมาณแบบ ถ้าเป็นคณิตนี่ก็ได้ประมาณ 8/10 คอมพิวเตอรได้เต็ม เป็นวิชาที่คิดว่าอยู่ด้วยกันได้ ภาษาอังกฤษนี่ไม่ค่อยยาก แต่ยากมาก

อันที่จริงผมพยายามเรียนอังกฤษแต่โดนดูถูกเยอะ ทำให้ตั้งใจเรียนอังกฤษ คอมพิวเตอร์จนได้ แต่ปัจจุบันนี่ชอบอ่านนิยายที่อยู่ในเว็บอังกฤษมากกว่าคอมพิวเตอร์

คอมพิวเตอร์นี่เรียนไม่ได้แล้วเพราะหมอไม่แนะนำเล่นมากตาพัง ผมเคยเขียนโปรแกรมแล้วเรียนมหาลัยไปด้วย ตอนนั้นเรียนวรรณคดีอังกฤษ แล้วสุดสัปดาห์ ก็ไปเรียนเขียนโปรแกรมเพระตอนนั้นอยากทำโปรมแกรมให้คนตาบอดใช้ อันที่จริงก็เรียนครูเพราะอยากไปสอนคนพิการนี่แหละ แต่ว่าเรียนเขียนโปรแกรมไปก็ปวดตา สงสัยพระเจ้าคงมาให้เขียนนิยายนี่แหละ บ่นมามากแล้ว ตอนต่อไปตัดไปโรงเรียนเวทมนตร์เลยก็แล้วกัน ตามนั้นนะ

ฝันดีนะทุกคน

จริงด้วยนิยายที่ผมอ่านแล้วรู้สึกว่านี่มันอะไรก็คือ ตอนนี้ติดมากด้วยถ้าใครสนใจก็ตามอ่านเลย ของรักของข้า ยังไม่ได้ดูหนังเลย แต่ว่าน่าจะทำเมะแล้วมั้ง