บทที่ 2 who am I? 2/2

บทที่ 2 who am I? 2/2

“เรื่องนี้ต้องเป็นความลับที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ อย่างไรก็ตามห้ามให้ใครรู้นอกจากครอบครัวของท่านโยดาเป็นอันขาด ต่อให้ต้องใช้เจ้าสิ่งนั้นก็ต้องปิดให้เงียบ” เสียงของเลโอกล่าวย้ำ ตอนนี้หญิงสาวผมแกละเริ่มมีท่าทางไม่พอใจกับสภาพของตนเอง

เธอถอนหายใจอย่างปลงอนิจจังกับสภาพร่างกายของตนเอง อันที่จริงเธอก็อยากจะเปิดประตูท อยู่ตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด แต่ด้วยมารยาทที่แสนดีของหญิงสาว ทำให้เธอไม่อยากที่จะทำเรื่องดังกล่าว เนโกะรออยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจเคาะประตูอย่างแรง

“มีใครอยู่บ้าง ช่วยเปิดประตูให้หน่อยข้า”

เพียงไม่นานประตูบ้านหลังงามก็ค่อยๆ  ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ หญิงชราท่าทางใจดีส่งยิ้มอบอุ่นมาทางเนโกะ หญิงสาวไม่ต้องไตร่ตรองให้เสียเวลาเธอก็ทราบได้ในทันทีว่าผู้ที่มาเปิดประตูต้อนรบคือแอนนา แม้ว่าระยะเวลาจะผ่านไปนานมากมายเพียงใดแล้วก็ตาม

“ในที่สุดก็มาแล้วสินะ’ หญิงชรากล่าว แล้วผายมือให้เนโกะเดินเข้าไปข้างในบ้าน

เนโกะมองสภาพห้องของหญิงชราที่มีความสะอาดสะอ้านข้าวของเครื่องใช้ถูกว่างไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย แอนนาค่อย ๆ เดินนำไปยังที่ที่มีร่างกายของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่

“อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ”

“อย่างที่เขียนบอกไปในจดหมายเลยล่ะ ช่วยใช้วิชาของเธอดูให้หน่อยได้ไหม”

เนโกะพยักหน้ารับ ก่อนที่จะคอ่ยๆ มองสภาพร่างกายของเด็กตรงหน้า “บาดแผลภายนอกไม่มีอย่างแน่นอน วันนั้นที่เราไปเราก็ตรวจสอบเวทมนตร์ประเภทคำสาปเราก็ไม่เจอ หรือว่ามันจะเป็น”

แอนนายิ้มเมื่อพบว่าหญิงสาวตรงหน้ามีท่าทางตกใจ “เธอคงคิดเหมือนกับฉันสินะ ฉันว่ามันก็คงเป็นเจ้าสิ่งนั้น เวทมนตร์ประเภทนี้มันต้องใช้เวลา ดังนั้นเธอกับฉันถึงไม่สามารถตรวดสอบมันได้”

เนโกะพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง ท่านเองก็ดูออกแล้วสินะ เพราะแบบนี้ท่านถึงได้ตามฉันมา ว่าแต่ยังมีคนที่มีวิธีแก้เวทมนตร์ประเภทนี้อยู่ แต่ว่าคนที่จะแก้เวทมนตร์ชนิดนี้ได้น่ะ คงไม่สามารถออกหน้ามาช่วยพวกเราได้”

แอนนาพยักหน้ารับคำกล่าว “ใช่ดังนั้น ฉันจริงได้ให้พวกเธอเคลื่อนไหว แต่ว่าดูเหมือนว่าทางโทระกับเลโอจะไม่ค่อยสนใจช่วยเหลือยายแก่คนนี้เลยสินะ”

เนโกะเริ่มมองสำรวจร่างกายของไบรท์ ก่อนที่จะยกมือขึ้น ทันใดนั้นเองร่างกายของไบรท์ก็ปราศจากอาภร “ไหน ๆ แล้ว ฉันจะช่วยตรวจสอบเบื้องต้นให้ก็แล้วกัน หลังจากนั้นท่านกับฉันก็คงต้องช่วยกันแล้วล่ะ อย่างน้อยพวกเราน่าจะนำเอาสิ่งนั้นออกจากร่างกายของเด็กคนนี้ได้”

“ว่าแต่พวกฝ่ายความมั่นคงจะว่าอะไรไหม ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเธอมาหาท่านที่บ้านของท่านเองเลย”

แอนนาสั่นศีรษะ “สังเกตไหมว่าทำไมวันนี้ถึงมีฝนตก”

เนโกะพยักหน้ารับ “เป็นเช่นนี้นี่เอง ท่านนี่ยังคงรอบครอบเหมือนเช่นเดิมเลย ฉันนี้เทียบท่านไม่ได้เลย ว่าแต่การตรวจสอบร่างกายของเด็กคนนี้จำเป็นที่ต้องเคลื่อนยายหรือไม่ หากพวกเราทำกันแบบนี้เกร่งว่า”

“ไม่จำเป็น ตอนนี้ในบ้านหลังนี้ถูกปรกคลุมด้วยอาณาเขตชั้นสูงตั้งแต่ที่ยายแก่คนนี้ได้มาที่แห่งนี้แล้ว ดังนั้นบ้านหลังนี้รวมไปถึงห้องแห่งนี้จึงวางใจได้”

“หมายความว่ายังไง เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ไม่ใช่หรือ เวทมนตร์ลบความทรงจำกับเปลี่ยนแปลงบุคคลิก” คาเสะกล่าว

“ใช่ เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกิดได้  แต่ว่าเรื่องนี้มันยังเป็นข้อสันนิษฐานของย่าแอนนาอยู่ พวกเรายังไม่รู้ข้อมูลอะไรมากมายนัก ตอนนี้พวกเราต้องรอว่าพี่ไอยรากับปู่โยดาจะไปหาคนที่จะมาช่วยดูเวทประเภทนี้ได้หรือไม่ อย่างไรก็ตามเวทมนตร์ที่ไบรท์โดนมันไม่ใช่เวทมนตร์ที่อาณาจักรเราชำนาญสักเท่าไร ดังนั้นทางอาณาจักรเลยน่าจะไม่มีคนที่สามารถช่วยเหลือไบรท์ได้” อาสึนะชี้แจง

“แล้วอีกอย่าง เรื่องที่พวกเราหลุดไปยังมิติอืน มันเป็นความลับของอาณาจักร พวกเราคงไม่สามารถขอความช่วยเหลือจกาทางอาณาจักรได้ตรง ๆ หรอก ต่อให้คนที่เจอสภาพแบบนี้จะเป็นหลานชายของจักรพรรดิเวทมนตร์แต่ว่าก็คงไม่มีใครคิดจะยื่นมือมาช่วยเหลือ โดยเฉพาะหากยิ่งรู้ว่าคนที่พวกเขาจะช่วยเหลือเป็นลูกของปีศาจด้วยแล้ว”

ทุกคนพยักหน้ารับกับคำกล่าว พวกเด็ก ๆ  ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ทางชั้นล่างได้มีสตรีที่มีความสามารถทางด้านเวทมนตร์ได้มาเยือน ณ ที่แห่งนี้แล้ว เว้นเสียแต่สองคนที่อยู่ในนี้ เด็กผมแดงทั้งสอง หนึ่งนั้นสามารถสัมผัสถึงพลังที่ปรากฏขึ้นได้ ส่วอีกหนึ่งนั้นมีความสามารถทางด้านการสัมผัส แต่เป็นการสัมผัสถึงอนาคต

“ว่าแต่คำสาปที่ไบรท์โดนนี่มันเป็นคำสาปของจักรพรรดิเวทมนตร์ออสตินจริงหรอ” คาเสะตั้งคำถาม ทำให้ทุกสายตามองมายังเธอเพื่อรอคำอธิบาย

“ตอนที่ไบรท์อยู่ในมือของออสตินฉันสามารถสัมผัสถึงพลังเวทของไบรท์ได้ตลอดเลย ปกติแล้วถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคนที่ฉันทำพันธะสัญญาด้วย คู่สัญญาก็จะสามารถรับรู้ได้ แต่ว่านี่ฉันกับไม่สามารถรับรู้”

“ไม่แน่หรอก ถ้าสิ่งที่ออสตินใช้มันเป็นบางสิ่ง เช่นยาหรืออะไรก็ตามที่สามารถกดพลังเวทของไบรท์ได้ พวกเรากับเธอก็คงไม่ได้สังเกต” รูรุชี้แจง

ชายหนุ่มผมฟ้าละสายตาออกจากอุปกรณ์ในมือ ก่อนทีจะมองไปรอบ ๆ

“พวกเราต้องไม่ลืม ว่าพวกเราไปยังมิติพิเศษดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นจึงเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย ต่อให้ไบรท์จะโดนคำสาปอะไรกลับมามันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร ฉันคิดว่า พวกเรายังมีโชคอยู่โชคของพวกเรายังดีที่พวกเราสามารถกลับมาได้”

 อาสึนะกับคาเสะพยักหน้ารบ “จริงถ้าพวกเราไม่ได้รับความช่วยเหลือพวกเราก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะกลับมาได้ไหม ถ้าพวกเราต่อสู้ในสถานการณ์แบบนั้นจำนวนทหารของออสติน รวมไปถึงระดับของพลังเวทที่แตกต่าง” อาสึนะเห็นพ้อง

“แต่ว่าฉันคิดว่าออสตินมีท่าทางแปลก ไปอยู่ ไม่สิจะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ถูก”

“หมายความว่ายังไงคาเสะ” รูรุกล่าว

“จักรพรรดิออสตินมันฝีมือกระจอกเกินไปไหม”

“เรื่อนั้นช่างมันดีกว่า ตอนนี้พวกเราต้องมาหาวิธีรักษาไบรท์ให้มีความทรงจำกลับคืนมา หรือไม่ต่อให้ไม่สามารถเอาความจำของหมอนี้กลับมาได้ พวกเราก็ต้องช่วยให้หมอนี้สอบเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ให้ได้” เนกิชี้นำ

สำหรับชายหนุ่มยังไงเขาก็อยากจะให้น้องชายของอาจารย์ของตนกลับเป็นเหมือนเดิม เขาอยากจะลองได้ปะทะร่างกายกับไบรท์ดูสักครั้ง แต่หากว่าไบรท์ยังไม่หายเขาก็คงไม่อยากจะสู้กับคนป่วย

“”แต่ว่า หนูคิดว่ายากมากนะ พี่ลองดูท่าทางของไบรท์สิ เขามีท่าทางหวาดกลัวผู้คนที่จะมาใกล้ขนาดนั้น เหมือนว่าเขาถูกฝังอะไรบางอย่าง”

คำกล่าวของนากิ ทำให้อาสึนะกับเพื่อนนั้นเริ่มเฉลียวใจ

“ไม่ต้องห่วงหรอกหน้า เดี๋ยวเรื่องนี้ย่าแอนนากับปู่โยดาจะหาทางจัดการเอง พวกเรามีน่าที่สอนไบรท์ และทำให้ไบรท์สามารถเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ได้ก็พอ”

เสียงของชายชราดังขึ้น ก่อนที่พื้นทีที่เคยว่างเปล่าจะค่อย ๆ ปรากฏร่างของชายชราทั้งสอง

เมื่อแสงอุษาแรกได้มาเยือน รูรุก็ลืมตาตื่นอีกครั้ง เขาค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องนอนอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ ชายหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับอิสตรีเดินอย่างรวดเร็วเพื่อหวังว่าเขาจะได้ออกไปสัมผัสกับอากาศยามฟ้าสาง

นี่เป็นวันที่สามแล้วที่รูรุไม่ได้นอนหลับอย่างเต็มตา เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวของตนเองอาจจะหลับลงได้ทุกเวลา รูรุหยุดร่างเมื่อชายหนุ่มได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังคุยอยู่กับหญิงชรา

หลังจากนี้จะให้อ่านฟรีนะครับ ไม่อยากดูยอดเงิน แล้วอีกอย่างโดนครอบครัวว่ามาด้วยเรื่องเขียนนิยาาย รู้สึกแย่มากเลยในตอนนี้ อยู่ยากจริงโลกนี้