บทที่ 1 ลืมตา 1/1

บทที่ 1 ลืมตา 1/1

อาสึนะเงื้อมือขึ้น ก่อนทีจ่เด็กสาวจะจับไหล่ของคาเสะ “กิดอะไรบ้างเถอะ ต่อให้เธอจะนั่งรออยู่แบบนี้ หมอนั่นก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาหรอก แล้วอีกอย่างตอนนี้หมอนั่นก็ได้ยายแอนนาที่เป็นหมอมาดูแลอย่างใกล้ชิดแล้ว ฉันว่าเธออย่าคิดอะไรเลย รอให้หมอนั่นลืมตามาดีกว่า”

คาเสะสั่นศีรษะ “ฉันกินอะไรไม่ลงหรอก เธอไปกินข้าวเถอะ”

“ไม่ได้หรอก เธอไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ตอนไบรท์ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพของเธอหมอนั่นจะคิดยังไง ฉันรู้ว่าเธอคงเป็นห่วงฉันเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน”

คาเสะหันไปมองอาสึนะ ก่อนที่จะถามกลับไป “จริงหรอ เธอนั่นหรอเป็นห่วงหมอนั่น ฉันดูพวกเธอก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหมอนั่นเลยนี่นา พวกเธอก็ยังกินข้าวกันปกติ ยังพูดคุยกันได้เหมือนเดิม ฉันนะกินอะไรไม่ลงเลย ฉันไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ว่าตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาฉันเกิดมาฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ฉันรู้สึกทรมารอย่างประหลาด มันเป็นเพราะอะไรกัน”

อาสึนะส่ายศีรษะ “ฉันไม่รู้ แต่ว่าพวกเราก็เป็นเหมือนกับเธอ แต่ว่าพวกเราไม่มีทางเลือก ถ้าเธอหรือพวกเราสักคนนึงเป็นอะไรตอนนี้ แล้วไบรท์ตื่นขึ้นมาหมอนั่นรู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพราะตัวของหมอนั่น ไบรท์คงต้องรู้สึกผิดแน่นอน”

“ใช่พี่คาเสะ ถ้าพี่ไบรท์ตื่นขึ้นแล้วเห็นว่าพี่ป่วย พี่ไบรท์คงรู้สึกผิดแน่ ๆ ลุกมานี่ดีกว่าเดี๋ยวหนูป้อนข้าวให้” มายด์กล่าวชักชวน เด็กสาวตัวน้อยส่งยิ้มร่าเริงมาให้หญิงสาว

“ใช่จะ เดี๋ยวถ้าหากไบรท์ตื่นย่าจะไปบอกเอง หนูคาเสะไปพักผ่อนนอนห้องเดียวกับอาสึนะ หรือไม่ก็มานอนกลับพวกย่าเหมือนทุกทีก็ได้”

“ทำไมไบรท์ถึงสลบนานขนาดนี้ละคะ” คาเสะหันไปถามแอนนา

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าเท่าที่ดูอาการน่าจะเป็นเพราะว่าโดนเวทมนตร์บางอย่าง ย่าคิดว่าอีกไม่เกินสองหรือสามวันนี้ก็น่าจะได้สติแล้ว จากที่ตรวจสอบร่างกายไม่พบส่วนไหนผิดปกติ แต่ว่า” แอนนาหยุดกล่าว ก่อนที่จะละสายตาออจากคาเสะแล้วมองลงพื้น

“ทางด้านจิตใจย่าเองไม่สามารถใช้เวทมนตร์ตรวจสอบได้ ถ้าหากฝืนตรวจสอบร่างกายและจิตใจของไบรท์อาจจะได้รับความเสียหายได้ เขาอาจจะตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สมประกอบ จิตอาจจะผิดปกติก็เป็นไปได้ ดังนั้นย่าถึงไม่อยากจะใช้เวทมนตร์เพื่อไปอ่านความทรงจำ”

คาเสะกลับอาสึนะพยักหน้าเข้าใจ แอนนาเห็นดังนั้นหญิงสาวจึงโบกมือเป็นเชิงให้อาสึนะพาคาเสะไปกินข้าว แต่ว่าหญิงสาวกับสั่นศีรษะปฏิเสธ

อาสึนะยกมือขึ้น ก่อนที่จะตบไปยังหน้าของคาเสะเบา ๆ เพื่อเรียกสติของหญิงสาว คาเสะเงยหน้ามามองอาสึนะ ก่อนที่จะปล่อยจิตสังหาร “นี่เธอทำอะไรของเธอ”

อาสึนะก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เด็กสาวเรียกดาบสั้นขึ้นมาถืออยู่บนมือ ก่อนที่จะกล่าว “ก็ทำให้เธอหายบ้ายังไงล่ะ พวกเราก็คิดเหมือนเธอ พวกเราทุกคนแทบจะกืนอะไรไม่ลงอยู่แล้ว พวกเรานะต้องทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อที่จะรอรับการกลับมาของไบรท์ เธอรู้บ้างหรือไหม?”

คาเสะเรียกดาบขึ้นมา “ยังงั้นสหรือ พวกเธอเป็นแบบนั้นหรือไง แต่ฉันคิดว่าพวกเธอไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยนี่นา ถึงแม้ว่าฉันจะถูกอัญเชิญมา พอหมอนั่นตายฉันก็จะถูกส่งกลับไป แต่ว่าฉันนะ ฉันนะ”

คาเสะรู้สึกจุกในอก ก่อนที่จะวางดาบลงน้ำตาของหญิงสาวค่อย ๆ ไหลออกมาช้า ๆเธอรีบวิ่งไปในห้องน้ำในทันที

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นไม่ถึงสามนาทีเสียด้วยซ้ำ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในดห้องไม่รู้จะทำเช่นไร

ดวงดาราทอแสงพร่างพรายอยู่เต็มฟ้า วาโยพัดพากลิ่นหอมของใบไม้ใบหญ้าทำให้หญิงสาวผมเขียวรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด เธอกำลังทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เธอถึงมีความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับคนที่ได้อาศัยอยู่ด้วยกันแค่เพียงไม่นาน มันอาจจะเป็นเพราะพันธะที่ได้กระทำ หรืออาจจะเกิดจากความผูกพันกันก็เป็นไปได้

จิตใจของเด็กสาวเริ่มไม่แน่นอน คาเสะไม่เข้าใจ ใจหนึ่งเธอก็อยากจะกลับไปยังทวีปมืด แต่ทว่าอีกใจคาเสะก็ไม่อยากจะกลับไป กลิ่นหอมของข้าวสวยร้อน ๆ กับกับข้าวที่เข้ามาเตะจมูกทำให้คาเสะต้องเงยหน้าไปมอง เด็กสาวผมน้ำตาลหรือก็คือคุณอาสึนะค่อย ๆ เดินมาอย่างช้า ๆ

“สงบสติอารมณ์ได้บ้างไหม”

“ได้บ้างแล้วล่ะ นี่ฉันเป็นอะไรไปกันนะ แปลกจริงเลย ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”

“น่าจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้พักผ่อนด้วย ทำให้การตัดสินใจจของเธอมันแปลกไป อันที่จริงๆ  ตั้งแต่ที่ฉันกลับมาฉันก็นอนไม่ค่อย ๆ เต็มตาสักเท่าไร เรื่องที่พวกเราเกือบจะโดนฆ่าในวันนั้นมันยังฝังอยู่ในใจไม่หาย ทุกคืนฉันยังฝันอยู่เลยวันที่ฉันถูกตีลงที่ใบหน้า”

คาเสะพยักหน้า “เรื่องแบบนี้ มันไม่ได้ลืมกันได้ง่าย ๆ หรอกใช่ไหม ฉันนะรู้สึกประหลาดกับไบรท์ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน มันไม่ใช่ความรักแล้วยังไม่ช่เรื่องความชอบของบุรุษหรืออิสตรี แต่มันเป็นมากกว่านั้น”

อาสึนะพยักหน้า ก่อนที่จะนั่งลงข้าง ๆ “ตอนนี้ย่าแอนนากำลังเลี้ยงมายด์อยู่ ส่วนพี่ไอก็กำลังกลับมาจากโรงเรียนเวทมนตร์ ดังนั้นฉันกับเธอเลยว่างทั้งคู่เลย ดังนั้นฉันจะช่วยฟังเองว่าเธอ ว่าเธอ”

อาสึนะพยายามคิดว่าจะพูดอะไร ก่อนที่คาเสะจะยิ้ม “ฉันห้วแล้ว ตอนนี้ฉันอยากกินข้าว แต่ว่าฉันไม่ค่อยมีแรงเลย”

อาสึนะพยักหน้ารับ “หรือว่าเธอจะให้ฉันป้อนข้าวให้เธอยังงั้นหรอ”

คาเสะสั่นหน้า “ฉันจะขอข้าวที่ถือมาได้ไหม”

“ได้สิ ก็นี่มันข้าวของเธอ รีบกินแล้วอาบน้ำนอนดีกว่า พอหมอนั่นตื่นขึ้นมาเธอจะได้เจอหมอนั่นเป็นคนแรก ๆ ไงล่ะ “

อาสึนะยื่นอาหารให้กับหญิงสาวผมเขียว ก่อนทีจะมองดูเด็กสาวผมเขียวกินข้าวอย่างมีความสุข

คาเสะตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นครั้งนี้หญิงสาวพบว่าตอนนี้เธอกลับเป็นคนเดิมอย่างสมบูรณ์แบบ เธอเล่นกับมายด์ในขณะที่โยดากับไอยราที่เป็นพี่สาวของไบรท์ออกไปข้างนอก เพียงไม่นานทุกคนก็พบว่า ร่างกายที่ไม่เคยมีความตอบสนองก็เริ่มขยับ ย่าแอนนารีบตามทุกคนให้กลับมายังบ้าน

ณ ห้องของไบรท์ ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาแล้วมองรอบ ๆ ด้วยความหวาดหวั่น เหมือนว่าจะมีบางคนที่ไบรท์จะคุ้นหน้าคุ้นตา แต่ว่าไบรท์กลับจำไม่ได้

“นี่พวกคุณเป็นใครกัน แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่  แล้วผมเป็นใคร”

คำกล่าวของไบรท์ทำให้ทุกคนแทบซุดลงไปกับพื้น

“ไบรท์” คาเสะกับอาสึนะเรียกชื่อของชายหนุ่ม แต่ทว่าไบรท์กลับสะดุ้งแล้วมีท่าทางหวาดกลับ ชายหนุ่มขยับร่างถอยหนีพลางหลับตาปี๋

“พวกคุณเป็นใคร อย่าเข้ามะนะ”

ไบรท์รีบขยับร่างหลบเมื่อพบว่าอาสึนะยื้นมือเข้าไปใกล้ เด็กหนุ่มเบิกตาขึ้นร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น

“ไม่จริงนะ อาการแบบนี้หรือว่า” หญิงชราเบิกตา ก่อนที่จะรีบร่ายเวทมนตร์เพื่อทำให้ไบรท์หลับลงไปอีกครั้ง

หลังจากนั้นแอนนาจำต้องให้ทุกคนออกไปรอยังด้านนอก หญิงชราเรียกให้อาสึนะกับโยดาอยู่ข้างในเพื่อเป็นการปรึกษาหารือ หลังจากนั้น