ตอนที่7 วันที่ดีต่อใจ

   ชายหนุ่มทำท่าพลิกตัวกลับก่อนจะนอนลงบนโซฟาและกอดคนร่างเล็กไว้แน่น ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไป…

   ดารินทร์งัวเงียลืมตาตื่น เธอใช้สายตากวาดไปรอบๆจึงจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ทว่าตอนนี้คนที่กอดเธอแนบแน่นก่อนนอนนั้น ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้ หญิงสาวดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเองจึงรู้ว่าตอนนี้ 07:32 นาทีก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วควานหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะโทรหาปริมเลขาคนสนิทของเธอ

    "ค่ะคุณรินทร์ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ โทรมาแต่เช้าเชียว"

   "วันนี้รินทร์เข้าบริษัทสายหน่อยนะ มีธุระนิดหน่อย"

 หลังจากสนทนากับปริมเสร็จ  ดารินทร์  ยัดโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าสะพายของตน เตรียมตัวจะกลับบ้านแต่ก็ต้องชงักเมื่อเห็นร่างล่ำสันที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งร่างมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตาห่อหุ้มท่อนล่างเพียงผืนเดียว ทำให้คนที่ไม่ได้ตั้งใจมองกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

    "นี่นายทำบ้าอะไร ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้"

    "นี่มันห้องของผมนะ จะทำอะไรก็ได้"

  ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงยียวนพร้อมทั้งทำท่าผายมือโดยไม่สนใจคำพูดของหญิงสาว

    "อ่อ ผมเตรียมรถให้คุณแล้ว เดี๋ยวให้คนไปส่ง"

    "ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"

  หญิงสาวพูดพร้อมกับลุกพรวดพลาดขึ้นผลักหน้าอกของเขา ชายหนุ่มเซถลาไปด้านหลังล้มไม่เป็นท่า และด้วยความตกใจเขาจึงใช้อีกมือคว้าร่างบางลงไปด้วย

   ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปนอนกองที่พื้นห้อง โดยร่างของคนตัวเล็กทับทาบอยู่บนแผงอกแกร่งของชายหนุ่ม สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ราวกับโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน ด้วยสัญชาตญาณความเป็นชาย ทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะค่อย ๆ ครอบครองริมฝีปากบอบบางที่อยู่ตรงหน้า ส่วนหญิงสาวเองก็เผลอตัวไปกับรสสัมผัสที่ชายหนุ่มนั้นมอบให้ 

  ลิ้นอุ่นๆของเขาควานหาความหวานจากปากบางนั้นอย่างดูดดื่ม มือหนาทั้งสองข้างก็มิวายลูบไล้ไปทั่วเอวบางก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นมาถึงบลาลูกไม้ที่รับกับเต้าตูมคู่สวย อวบอั๋นที่ซ่อนรูปอยู่ภายใน มือหนาอีกข้างของเขากำลังจะปลดตะขอที่อยู่แผ่นหลังของหญิงสาว

     "อย่าทำแบบนี้ค่ะ"

  ร่างของคนตัวเล็กกระตุกวูบและรู้สึกตัวก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากคนที่นอนอยู่ด้านล่าง เธอจึงเอ่ยปรามชายหนุ่มก่อนที่เขาจะทำอะไรไปมากกว่านี้

       "ขอร้องผมสิ"

       "ปล่อยค่ะ"  

     "ขอร้องผมดีๆสิครับ พูดกับผมเพราะๆ แล้วผมจะปล่อย"

  แขนแข็งแกร่งของเขาทั้งสองข้างรัดร่างบางไว้แน่น ที่ตอนนี้ร่างกายกำยำของชายหนุ่ม ล่อนจ้อนไม่เหลือผ้าสักชิ้นตั้งแต่ล้มลงไป และเจ้าน้องชายของเขาก็ชูชันขึ้นผงาด แสดงถึงความต้องการของชายหนุ่มอย่างชัดเจนและเธอเองก็รู้สึกได้ ทำให้หญิงสาวหน้าแดงก่ำใจเต้นระรัวราวกับหัวใจดวงน้อยของเธอจะหลุด ออกมาข้างนอก ทำเอาเธอไม่กล้าสบตากับชายหนุ่ม มันยิ่งทำให้เขาพอใจที่แกล้งเธอได้ด้วยวิธีนี้

    "ผมต้องการคุณ จนจะอดใจไม่ไหวแล้ว ดารินทร์"  

  ชายหนุ่มใช้มืออีกข้างกดหัวของคนตัวเล็กที่สั่นเทิ่มลงมาซบกับไหล่กว้างของเขาก่อนจะกระซิบกับร่างบางออกมาเบาๆ

  และมืออีกข้างก็รัดเอวบางไว้แน่นกับร่างของเขาไม่ยอมปล่อย

    "ปล่อยรินทร์นะคะ รินทร์ขอร้องล่ะค่ะ"

  เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวยอมพูดจาดีกับเขา ถ้าขืนไม่ขอร้องเขาแบบนี้มีหวังเธอเองก็คงจะอดใจไม่ไหวเช่นกัน 

      "รับปากก่อนสิ ว่าจะให้ผมเป็นคนไปส่ง"

      "ก็ได้ค่ะ ปล่อยสิคะ"

  คนตัวเล็กยันตัวเองขึ้นจากร่างของเขาก่อนจะรีบลุกและหันหลังให้ทันทีเพราะไม่กล้ามองร่างเปลือยเปล่าของคนที่นอนอยู่กับพื้น ถึงจะเสียดายแค่ไหนชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี เพราะรู้ว่าเช้านี้ต้องรีบไปเตรียมตัวประชุมกับผู้ถือหุ้นโรงแรมรายใหญ่ นี่ก็ใกล้เวลาเข้ามาทุกทีแล้ว ชายหนุ่มใช้เวลาจัดการกับตัวเองที่ยังคงค้างคาอยู่ไม่นาน ก่อนจะแต่งตัวเสร็จสรรพและไปส่งคนตัวเล็กถึงบ้าน ก่อนจะพาตัวเองไปยังที่ทำงาน 

  …วันทั้งวันของการทำงาน ปฐพีทำงานไปอมยิ้มไปทั้งวัน ไม่คิดว่าหญิงสาวจะดีต่อใจของเขาได้มากมายขนาดนี้

   ดารินทร์เองก็ไม่ต่างกัน ที่ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่เขาเต็มไปหมดไม่ว่าจะทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องเขาจนต้องสลัดมันทิ้งอยู่บ่อยๆ ก็ยังไม่วายที่จะคิดถึงเขา

    กริ่ง กริ่ง!!!!!  เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงทำให้หญิงสาวหลุดออกจากพวัง 

    เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอเป็นเบอร์แปลกที่เธอเองก็ไม่เคยคุ้นตา ก่อนจะกดรับมัน

    "สวัสดีครับคุณรินทร์"

    "ไม่ทราบว่ารินทร์กำลังพูดสายกับใครอยู่ค่ะ"

     "เชนต์ไง รินทร์จำเสียงเชนต์ไม่ได้เหรอ น้อยใจจัง"

     "อ่อเชนต์ ไปไงมาไงเนี่ย"

  เชนต์ เพื่อนคนไทยที่เคยเรียนอยู่อังกฤษกับดารินทร์ เขาชอบเธอตั้งแต่ไปทำงานที่ร้านอาหารในอังกฤษด้วยกัน เชนต์ตามจีบดารินทร์จนทั้งคู่เรียนจบเธอก็ยังให้เชนต์เป็นได้แค่เพื่อนสนิทของเธอคนหนึ่ง หลังจากเรียนจบเชนต์กับ ดารินทร์ก็ขาดการติดต่อกันไปเลย นี่ก็สองปีกว่าแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้คุยกัน ก็ไม่แปลกที่ดารินทร์จะจำน้ำเสียงของเขาไม่ได้แต่ก็รู้สึกคุ้นหูอยู่เช่นกัน หลังจากวางสายสนทนาเสร็จ ทั้งคู่ก็นัดทานข้าวกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน

    ดารินทร์เลือกร้านอาหารบนโรงแรมหรูของเธอเป็นที่นัดหมายกับเชนต์  เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ซึ่งช่วงนี้คนยังไม่ค่อยเยอะ 

     ดารินทร์สั่งอาหารรอสักพักก่อนที่จะมีผู้ชาย รูปร่างผอม สูง ผิวขาวหน้าตาเกลี้ยงเกลาโดยรวมก็ดูดี พอเดินเข้ามาถึงเขาก็ทักทายเธอ 

   "รินทร์ สบายดีนะครับ"

   "สบายดีค่ะ เชนต์ล่ะเป็นไงบ้าง"

  ทั้งคู่ทานอาหารกันไปคุยกันไปอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลาตามประสาเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน…