และเป็นสายฝนตลอดไป

        ฉันถอยหลังออกมา   ออกมาจากสิ่งที่ฉันคุ้นเคย   ฉันรู้สึกกลัว   กลัวการเริ่มต้นใหม่   กลัวในความไม่แน่นอน   กลัวว่าฉันจะไม่ได้เจอจอร์จผู้ไร้เสียงนี้อีก   ฉันเริ่มร้องไห้ออกมา   ควบคุมสติไม่ได้   ฉันวิ่งเข้าไปในบ้าน   ตรงเข้าไปที่ห้องนอนและทิ้งตัวลง   ความรู้สึกมันหนักอึ้งอยู่ในอก   ฉันแค่อยากจะแก่ไปด้วยกันกับใครสักคนที่ฉันรักก็แค่นั้น   ประตูเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่   ฉันเอียงหน้าเพียงเล็กน้อย   จอร์จที่จ้องหน้าฉันในตอนนี้ไม่ได้มีแววตาที่ว่างเปล่าอีกต่อไป   เศร้าหมองและมีความสุขในเวลาเดียวกัน   “จอร์จฉัน....”   เขาไม่ได้พูดอะไร   เขาจับแขนของฉันทั้ง   2   ข้าง   กดฉันลงบนเตียง   ฉีกเสื้อฉันออกในขณะที่เขาเองก็ทำด้วย   เขายัดมันเข้าปากของฉันโดยไม่ทันตั้งตัว   ฉันสำลัก   ความยาวของมันแทบทำให้ฉันหายใจไม่ออก   เขากดหัวฉันลง   จับแขนฉันทึ้งกับเตียง   ขยับสะโพกอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ฉันจะรับไหว   ฉันสำลักน้ำลายตัวเองแต่เขาไม่ฟัง   เขายังซอยมันในปากฉันอย่างบ้าคลั่งแต่พอเห็นฉันเริ่มจะไม่ไหวก็หยุด   ปล่อยมือที่กักขังฉันก่อนจะพลิกตัวฉันกลับอย่างแรง   เขากดหัวฉันลงกับเตียงด้วยมืออันทรงพลัง   มืออีกข้างแหวกรูตูดฉันก่อนจะถุยน้ำลายลงไปและตบมัน   3   ครั้งอย่างแรงก่อนจะเสียบมันเข้าไปโดยไม่ใช้ถุง   เขากระชากผมของฉัน   บังคับให้ฉันแหงนหน้าขึ้นมองเพดาน   เขากระแทกฉันในท่านั้นไม่นานก็จับแขนฉัน   ทำให้ฉันเหมือนเป็นคานรถจักรยานสำหรับเขา   ทรมานแต่ทำไมถึงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  

          เขาจับฉันลุกขึ้น   พวกเราเขยิบตัวอย่างรวดเร็ว   กระแทกหน้าท้องที่ผนังกำแพงเสียงดังจนฉันรู้สึกจุก   เขาทำลายก้นของฉันอย่างกับสัตว์ป่า   เอานิ้วสอดใส่ที่ปากให้ฉันเลียเล่นก่อนจะบังคับจูบฉันอย่างบ้าคลั่ง   แหวกขาฉันและยกตัวฉันจนลอยก่อนที่เขาจะสอดมันกลับ   เสียงร้องของฉันมันหลงไปในความเจ็บปวดและความสุขที่หลั่งไหลเข้ามา   วินาทีนั้นถึงเข้าใจว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้ก็เพื่อฉัน   เขากำลังข่มขืนฉันเหมือนที่ฉันชอบบอกให้เขาทำ   ฉันครางจนไม่มีเสียง   ข่วนหลังเขาทุกครั้งที่ฉันเจ็บ   น้ำเขาไหลเวียนในกายของฉันครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่สุดท้ายเขาจะพ่ายแพ้ให้กับลิมิตของตัวเอง   พวกเราล้มลงบนเตียงและเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยิน   ฉันได้ยินเสียงหอบหายใจของเขาที่ผสมเข้ากับเสียงของฉัน   “จอร์จ.....ฉันรักคุณ”   ฉันพยายามพูดออกไปในขณะที่นอนจ้องหน้าเขาที่กำลังเหนื่อยหอบ   “I love you too, Lia.”   นั่นเป็นคำแรกที่ฉันได้ยินจากปากของเขาแต่เหมือนกับเสียงนี้มันมาจากม้วนวิดีโอที่ถูกฉายใหม่  

          พวกเราผล็อยหลับไปอีกครั้ง   ความฝันมันกลับมาหาฉัน   ฉันฝันถึง   Gerardo   เขานั่งอยู่ในบ้าน   รับประทานอาหารสุดมีประโยชน์ที่เขาเก็บมาจากสวนครัว   ที่นั่นฉันเห็นบางอย่างที่ยืนอยู่ด้านหลังของเก้าอี้   ชายตัวสูงเกือบ   200   เซนติเมตร   มีเขาเหมือนแพะ   สวมผ้าคลุมขาวตั้งแต่ส่วนคอลงมาจนถึงพื้น   เขาคนนั้นอยู่ในท่าที่กำลังโค้งตัวลงจนใบหน้าห่างจากหน้าของ   Gerardo   เพียงไม่กี่เซนติเมตรและกำลังกระซิบบางอย่างให้เขาฟัง   มันเป็นภาษาที่ฉันมั่นใจว่าเป็นภาษาสแปนทั่วไปเพียงเขาคนนั้นพูดเร็วกว่าพวกที่ใช้ภาษาสเปนเป็นทุนเดิม   และฉันเองก็ยังไม่ได้เก่งในการฟังขนาดนั้น   ชายคนนั้นก็หยุดและหันหน้ามาที่ฉัน   มันทำให้ฉันรู้สึกตกใจอย่างสุดขีด   เขาเริ่มพูดบางอย่างที่เร็วและเบามากแต่เพียงครู่เดียวที่ฉันพยายามจะจับใจความ   เขาก็ตะโกนออกมา   “เลือกกกกกกกก!!!”   ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาปลุก   ตอนนี้ฉันนอนราบอยู่ในป่า   ข้างๆ คือกองไฟที่ลุกไหม้   มันเป็นช่วงเวลาดึกในป่า   ฉันรีบลุกขึ้นแต่ไม่ไกลฉันเห็นจอร์จที่กำลังเดินเข้ามาด้วยใบหน้างุนงง   ฉันรีบพุ่งตัวเข้าไปกอดเขา   เขาลูบที่แผ่นหลังของฉัน   เอาหัวซุกที่หัวของฉัน   “There, there, Lia.”   ฉันเงยหน้าขึ้น   คราวนี้จอร์จกำลังยิ้ม   มันชัดเจนมากเหลือเกิน

          พวกเราคุยกันถึงเรื่องในโลกที่ฉันจากมาและโลกนี้   จอร์จไม่ได้กล่าวอะไร   เขาแค่รับฟังทุกอย่างอย่างเข้าใจและอยู่ๆ ฝนก็เทลงมาแต่คราวนี้ท้องฟ้าที่มืดด้วยเมฆฝนมันแหวกออกเหมือนใครฉีกกระดาษ   แสงจำนวนมากทำให้ฉันแสบตาจนต้องปิดมันลง   ฉันรู้ว่าตอนนี้จอร์จกำลังกอดฉัน   ลูบที่หัวฉัน   “I will be with you forever.”   เขาพูดแบบนั้นด้วยโทนเสียงที่อบอุ่น   ฉันร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว   เขาคลายจากการสวมกอดฉัน   จับมือข้างหนึ่งของฉันและยิ้มให้ฉัน   ไม่มีความเศร้าบนใบหน้านั้น   จอร์จนำทางฉันไปที่ด้านหน้า   ฉันเห็นภาพของสนามบินตรงนั้นและฉันรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง   ฉันผลักจอร์จลงกับพื้น   เริ่มถอดกางเกงของเขาออกและโดยไม่รอให้เขาคลายสงสัย   ฉันอมของเขา   มือเขาลูบที่หัวของฉันอย่างอ่อนโยนในขณะที่ฉันทำมันต่อ   ฉันเริ่มถอดเสื้อของตัวเองออกและนั่งลงไป   พวกเราจ้องหน้ากันตลอดเวลาที่เป็นหนึ่ง   ฉันและเขาขำออกมาพร้อมกันหลังจากที่เสียงครางของพวกเราประสานเป็นหนึ่ง   บ้าจริงฉัน   ขนาดวันลาก็ยังอยากจะจดจำรสชาติของเขาไว้ให้นานที่สุด   ฉันปาดริมฝีปากก่อนที่พวกเราจะแต่งตัวอีกครั้ง

          “Ready, Lia?”   ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาหมายถึงอะไรแต่ฉันก็พยักหน้ารับไว้   ฉันก้าวออกไปข้างหน้า   ผ่านประตูมิติที่ยังเปิดรอฉันอย่างยาวนาน   แขนที่ประสานมือของเรา   2   ไม่ได้ขาดออกจากกัน   มันยังเหนียวแน่นแต่เหมือนว่าจอร์จจะไม่อยากก้าวข้ามออกมาหรือว่าทำไม่ได้?   ฉันหันมองกลับไป   ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่รอบินในสนามบิน   ฉันยิ้มให้เขาและเขาก็ยิ้มให้ฉัน   พวกเราปล่อยมือออกจากกันแต่เพียงชั่วขณะแต่แล้วบางอย่างบังคับให้ฉันใช้แรงทั้งหมดจับข้อแขนและดึงออกมา   ทุกอย่างมันเร็วมาก   จอร์จที่ฉันรู้จักมาไม่นานมีตัวตนจริงๆ ในโลกของฉัน   “Lia...”   ฉันยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเขา   เท้าเขยิบเข้าหาและส่งจูบให้เขา   พวกเราแลกลิ้นกันอย่างโรแมนติคแม้ใครจะมองว่าไร้กาลเทศะ   ที่นี่คือโลกของฉันกับเขา   เวทีนี้เป็นของฉันและเขา   “But why are we here?”   จอร์จยิ้ม   เขายื่นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งให้ฉัน   มันคือโทรศัพท์ที่ฉันไม่ได้พกติดตัวมาด้วย   “Have you already chosen?”   จอร์จยิ้ม   ฉันเอียงคอมองที่ประตูมิติที่ด้านหลัง   มันหายไปแล้ว   “Yes.”   ฉันยิ้มและรับโทรศัพท์ไว้  

          พวกเราหาที่นั่งในสนามบิน   ฉันวางแผนไว้ในหัวมากมายว่าฉันจะอธิบายกับแม่ยังไงเรื่องที่ฉันหายเข้าไปในอีกมิติ   จอร์จบอกฉันว่าเขาขอตัวไปซื้อน้ำเปล่าที่ตู้อัตโนมัติ   ฉันพยักหน้ารับ   มันไม่ได้อยู่ไกลจนเกินที่ฉันจะมองไม่เห็นแผ่นหลังของเขา   เอาล่ะ   ฉันเปิดโทรศัพท์   ข้อความเป็น   100   จากเพื่อนและหลายคนที่เป็นห่วงฉัน   ฉันเข้าแอพ   Whatsapp   เปิดอ่านข้อความที่ฉันไม่ได้อ่านมาแล้วถึง   4   วัน   ฉันเบิกตากว้างเล็กน้อยกับข้อความจาก   Josh McGurk   มันเขียนว่าเขาจะบินมาที่ไทยในไม่กี่วัน   เขาอยู่ที่อินเดียในตอนนี้   โรงแรมของเขาพร้อมแล้วสำหรับเขาและเขาจะมาถึงในวันที่……วันนี้?!!!   ฉันรู้สึกสับสน   เวลาที่หายไปมันทำได้ขนาดนี้เลยหรือ?   ฉันรีบลุกขึ้น   กวาดสายตามองหาจอร์จที่บอกว่าจะไปแค่ซื้อน้ำ  ตอนนี้เขาหายไปแล้ว!!!   ฉันรู้สึกสับสนอีกครั้ง   ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไง   ที่ฉันเลือกไม่ใช่แบบนี้   “Lia?”   ฉันเบิกตากว้างกับเสียงทักจากด้านหลัง   ฉันไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเขาและฉันสวมกอดเขาในทันที   “Josh, I thought you were gone into the silence world again forever!!! Oh my god, why did it take you so long?!!”   ฉันพรรณนาแบบนั้นแต่ดูเหมือนเขาจะแค่เอามือลูบแผ่นหลังของฉันและมืออีกข้างที่ลูบหัวฉัน   “I am always here, with you, and forever.”   ฉันเงยหน้าขึ้น   เขาคือจอร์จที่มาจากโลกไร้เสียงไม่ผิดแน่   เพียงแต่ว่าในมืออีกข้างที่เขาถือขวดน้ำมันมีกระเป๋าสัมภาระขนาดใหญ่

          “เที่ยวบินจากเบอร์มิงแฮมมายังสนามบินสุวรรณภูมิได้ลงจอดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะได้รับช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตกับเขาคนนั้น”