ตอนที่ 20 คนป่วย คนโปรด

ณ บ้านไร่แสงตะวัน..

วันนี้อากาศสดชื่นแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งไร้เมฆหมอกมาบดบัง เสียงนกช่างไพเราะเสนาะหูยิ่งนัก "อัศวิน" ตื่นแต่เช้าทำธุระส่วนตัวเสร็จก็รีบลงมาข้างล่างเพื่อนั่งรอ "นาริน" บนโต๊ะอาหารจะได้ทานข้าวพร้อมกับเธอเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมาแต่ก็ไร้วี่แววของสาวน้อย

“ทำไมวันนี้ "นาริน" ถึงยังไม่ลงมาทานข้าวอีกนะ นี่ก็สายมากแล้วปกติ "นาริน" จะเป็นคนตรงต่อเวลามากนี่นา หรือว่าเธอจะเป็นอะไร..”

คิดได้ดังนั้นดวงตาของ "อัศวิน" ก็กระตุกขึ้นมาในทันที ชายหนุ่มรีบเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องนอนของ "นาริน" ด้วยความรวดเร็ว "อัศวิน" ไม่รอช้ารีบยกมือขึ้นเคาะไปที่ประตูห้องนอนของ "นาริน" พร้อมเรียกชื่อของเธอไปด้วย "อัศวิน" ยืนรออย่างกระสับ กระส่ายด้วยใจจดจ่อ

“ก๊อกๆ น้องรินตื่นหรือยังครับ ก๊อกๆ น้องรินเปิดประตูให้พี่หน่อยสิครับ นี่ก็สายมากแล้วนะครับ ทำไมไม่ลงมาทานข้าวล่ะครับ ก๊อกๆๆ”

แต่คนภายในห้องกลับเงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด "อัศวิน" ทำได้แต่เคาะประตูห้องเรียกชื่อเธออยู่หลายครั้งแต่ "นาริน" ก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาเปิดประตูให้ "อัศวิน" ทั้งเรียก ทั้งหมุนลูกบิดประตูดูก็เปิดไม่ออกเพราะว่าประตูถูกล็อคจากด้านใน "อัศวิน" ร้อนใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วง "นาริน" มากจริงๆ "อัศวิน" รีบหมุนตัวกลับไปชายหนุ่มเดินแกมวิ่งเพื่อไปเอากุญแจสำรองมาเปิดประตูห้องของ "นาริน" คงต้องใช้วิธีนี้แล้วจริงๆ "อัศวิน" รีบไขประตูเข้าไปอย่างร้อนรนและกวาดสายตามองหา "นาริน" ในทันที พลันสายตาก็ไปสะดุดลงที่ร่างบอบบางที่ยังคงนอนหลับไหลอย่างไม่รู้เนื้อ รู้ตัวอยู่บนที่นอน "อัศวิน" สาวเท้าเร็วๆ เข้าไปหาร่างบอบบางนั้นด้วยความเป็นห่วงใย เป็นใย "อัศวิน" นั่งลงข้างๆ เอื้อมมือหนาไปจับที่แขนเรียวเล็กนั่นเขย่าเบาๆ หวังให้ "นาริน" นั่นรู้สึกตัว แต่กลับต้องตกใจที่สัมผัสถึงไอความร้อนที่ออกมาจากร่างบอบบางที่นอนแน่นิ่ง "อัศวิน" ไม่รอช้ารีบวางฝ่ามือหนาลงบนหน้าผากของ "นาริน" ในทันที ชายหนุ่มถึงกลับขมวดคิ้วเข้าหากัน ด้วยสีหน้าในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก

“น้องริน! ทำไมถึงตัวร้อนจี๋แบบนี้ล่ะ เมื่อคืนก็ยังดีๆ อยู่เลย เดี๋ยวพี่เช็ดตัวลดไข้ให้ก่อนนะครับ รอพี่แปปนึงนะ”

"อัศวิน" พูดออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน แล้วก็รีบลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะรีบกลับออกมาพร้อมกะละมังใบเล็กกับผ้าผืนน้อยในมือ ชายหนุ่มรีบลงมือเอาผ้าชุบน้ำบิดพอหมาดๆ มาบรรจงเช็ดตามใบหน้าให้กับ "นาริน" อย่างเบามือ ด้วยความทะนุถนอมเป็นที่สุด ในใจก็นึกเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยชายหนุ่ม เช็ดไล่ความร้อนจากใบหน้างามลงมาถึงลำคอขาวนวลจนทั่วก็ยังรู้สึกถึงความร้อนตามเนื้อ ตามตัวของ "นาริน" ที่แผ่ไอร้อนออกมาอย่างต่อเนื่อง "อัศวิน" ลังเลอยู่พักหนึ่งก็ตัดสินใจค่อยๆ ถอดชุดของ "นาริน" ออกเพื่อจะเช็ดตัวลดไข้ให้ทั่วร่างกายได้สะดวกและได้ผลดียิ่งขึ้น เพราะ "อัศวิน" คิดว่าไม่สามารถจะอุ้ม "นาริน" ที่ยังคงนอนหลับใหลอย่างไม่รู้เนื้อ รู้ตัวด้วยพิษไข้ไปอาบน้ำได้ คงต้องใช้วิธีนี้ไปก่อน "อัศวิน" ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก กับการจดจ่อเช็ดตามเนื้อ ตามตัวให้กับ "นาริน" แต่ทำไมนะ ยิ่งทำในใจก็ยิ่งร้อนรุ่มขึ้นมาสะอย่างงั้น จะไม่ให้หวั่นไหวได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่อมีหญิงสาวร่างบอบบาง ผิวขาวนวลละเอียด หุ่นก็แสนจะเย้ายวนใจ ไหนจะอก เอว สะโพกที่อยู่ตรงหน้าของตนอีกมันช่าง

ทำให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากยิ่งเหลือบไปเห็นเนินเนื้อนูนที่ห่อหุ้มด้วยกางเกงชั้นในตัวจิ๋วด้วยแล้วมันยิ่งทำให้ความเป็นชายของ "อัศวิน" ขยายตัวตามแรงอารมณ์ของเจ้าของไปด้วยนี่เขาเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย! พอๆ หยุดความคิดเลยนะ เวลานี้ยังจะมาคิดเรื่องไร้สาระอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน "อัศวิน" พยายามอย่างมากที่จะควบคุมอารมณ์ และความปรารถนาอันร้อนแรงของตัวเองเอาไว้ ชายหนุ่มทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปอย่างนุ่มนวลจนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี "อัศวิน" ก็ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างขาวนวลให้กับ "นาริน" ในทันที ชายหนุ่มถึงกับเป่าลมออกจากปากเมื่อภารกิจเสร็จเรียบร้อย "อัศวิน" ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินไปที่ห้องน้ำเก็บกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ที่เดิมใช้เวลาไม่นานนัก "อัศวิน" ก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆ "นาริน" ที่นอนหลับไหลอย่างไม่รับรู้อะไรที่เกิดขึ้นรอบข้างเลย "อัศวิน" วางฝ่ามือหนาไปแนบหน้าผากเพื่อเช็คดูความร้อนจากตัวของ "นาริน" อีกครั้ง ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจจน "อัศวิน" เผลอยิ้มออกมาความร้อนลดลงไปมากแล้ว ชายหนุ่มกุมมือของสาวน้อยเอาไว้ เพ่งมองดูใบหน้างามเมื่อยามเธอหลับตาพริ้ม ขนาดป่วยยังน่ารักเลยจน "อัศวิน" อดใจไม่ไหวก้มลงไปหอมที่หน้าผากมนของ "นาริน" อย่างแผ่วเบา

“พี่วินนน”

"นาริน" ละเมอออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "อัศวิน" เมื่อได้ยินก็ดีใจมากนึกไปว่า "นาริน" นั้นตื่นลืมตาขึ้นมาแล้ว แต่ที่ไหนได้ยังคงหลับตาอยู่เช่นเดิม "อัศวิน" จึงสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันเพื่อจะนอนใกล้ๆ กับ "นาริน" ชายหนุ่มกอดและหอมที่ศีรษะของ "นาริน" แผ่วเบาก่อนจะพูดออกไปว่า

“หายเร็วๆ นะครับ คนดีของพี่”

“ฮือๆ พี่วินใจร้าย รินจะไม่รักพี่วินอีกต่อไปแล้ว”

"นาริน" อยู่ๆ ก็ละเมอสะอึก สะอื้นร้องไห้ออกมา ทำให้ "อัศวิน" ตกใจ หัวใจกระตุกกับคำพูดที่ได้ยิน

สาวน้อยของเขาพูดว่าอะไรนะ บอกว่าเขาใจร้าย บอกว่าจะไม่รักเขาอีกแล้วอย่างนั้นใช่มั๊ย หรือว่าที่ผ่านมา "นาริน" ก็รักเขาเหมือนกันสินะ "อัศวิน" เปิดยิ้มกว้างออกมาในทันที ด้วยความดีใจ สุขใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยิน "นาริน" พูดแบบนั้นออกมา ถึงแม้ว่า "นาริน" นั้นจะแค่ละเมอก็เถอะ "อัศวิน" กอดกระชับวงแขนรัดร่างบอบบางที่นอนหลับไหลแน่นขึ้นไปอีก ชายหนุ่มรู้สึกอิ่มเอมใจเป็นอย่างมากกับคำพูดนี้ของ "นาริน" ก่อนจะหอมไปที่หน้าผากของสาวน้อยอีกครั้งอย่างหวงแหน

“พี่ก็รักน้องรินมากนะครับ รักมาตลอด”

"อัศวิน" พูดจานุ่มนวล อ่อนหวานและอบอุ่น ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ทำให้ "นาริน" ต้องร้องไห้ หรือเสียใจอีกแล้ว เขาจะดูแลสาวน้อยให้ดีที่สุด และจะไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้เป็นอันขาด ครั้งเดียวที่เขาสูญเสียคนรักไปมันจะไม่มีครั้งที่สองอีกแล้ว เขาจะไม่มีวันยอมให้ประวัติศาสตร์ต้องมาซ้ำรอยเดิม เขาสาบานได้เลยว่าจะปกป้อง และดูแลเธอด้วยชีวิต!

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ