ตอนที่ 15 เก็บอารมณ์ไม่อยู่

ถึงแม้ว่า "อัศวิน" จะรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ "กฤษฏา" ได้แสดงออกถึงท่าที่สนอก สนใจในตัวของ "นาริน" อย่างออกนอกหน้าเช่นนี้ แต่ "อัศวิน" ก็ต้องอดทนข่มความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

เพราะถึงอย่างไรเสีย "กฤษฏา" ก็ทำงานกับ "อัศวิน" มานานมากแล้ว ซ้ำยังเป็นญาติห่างๆ ของ "อัศวิน" อีกด้วย พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงต้องไว้หน้าญาติผู้พี่บ้างเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ใครจะรู้ว่าภายในจิตใจของ "อัศวิน" นั้นเดือดดาลมากแค่ไหน

“จริงสิ ผมลืมแนะนำไปเลย พี่กฤษณ์ครับ นี่ "นาริน" น้องสาวของ "มินตรา" ครับ”

"อัศวิน" แนะนำให้ญาติผู้พี่เขาได้รู้จักกับสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าตามมารยาท ใจจริงแล้วเขาก็ไม่อยากที่จะแนะนำให้รู้จักกันด้วยซ้ำไป แต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจ ก่อนจะปรายตามองไปที่ "นาริน" ที่ยังคงยืนติดไม่ยอมออกห่างจาก "จาวิส" สักที จนพ่อเลี้ยงหนุ่มต้องเอ่ยเสียงเข้มออกไป

“น้องริน นี่พี่กฤษณ์เป็นผู้จัดการทั่วไปของที่นี่”

"อัศวิน" เอ่ยแนะนำสาวน้อยให้รู้จักกับญาติผู้พี่ของเขา แต่ทันทีที่พ่อเลี้ยงหนุ่มแนะนำจบ "กฤษฏา" ก็รีบยื่นมือออกมาหา "นาริน" ในทันทีพร้อมทั้งส่งสายตาเจ้าชู้ออกมาให้กับสาวน้อย ที่อยู่ตรงหน้าอย่างรอคอย และพูดจาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานมากๆ

“ผมชื่อกฤษฏายินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องริน เรียกพี่กฤษณ์เฉยๆ ก็ได้นะครับ”

“สวัสดีค่ะ”

"นาริน" รีบยกมือขึ้นไหว้เป็นมารยาทที่สมควร เป็นการตอบรับแบบสั้นๆ แต่ไม่ยอมส่งมือไปสัมผัสกับ "กฤษฏา" ซึ้งยื่นมือมารออยู่ก่อนแล้ว ทำให้ "กฤษฏา" รู้สึกเสียหน้าอยู่บ้าง แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มีหรือเขาจะสนเรื่องเล็กๆ แค่นี้ ยังไงเขาก็ต้องเดินหน้าจีบสาวน้อยคนให้จงได้

ทางด้าน "อัศวิน" กับ "จาวิส" นั้นกลับรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ที่ "นาริน" ทำเช่นนั้นออกไป เพราะทุกคนต่างก็รู้กิตติศัพท์ของ "กฤษฏา" ดีว่ามีนิสัยเจ้าชู้มากรักกับสาวๆ เพียงใด

"อืมมม พี่วิสค่ะ รบกวนช่วยพารินไปทางโน้นหน่อยจะได้มั๊ยละค่ะ รินอยากจะไปสัมผัสกับแม่วัวอ้วนๆ ตัวนั้นจะแย่อยู่แล้วละค่ะ"

"นาริน" เอ่ยยิ้มหวานให้กับ "จาวิส" พร้อมทั้งชี้ไปทางแม่วัวที่อยู่ภายในฟาร์มทำให้ "อัศวิน" ได้แต่กัดกรามกรอดๆ ข่มอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้จ้องมองคนทั้งสองด้วยแววตากรุ่นโกรธ จนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก่อนที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างออกไป จนทุกคนถึงกับยืนอึ้งกิมกี่กันไปเลยทีเดียว

“มานี่ เดี๋ยวพี่พาน้องรินไปเอง อย่าไปรบกวน "จาวิส" เขาเลย ไป!”

"อัศวิน" ไม่พูดเปล่าฉุดรั้งข้อมือขาวของสาวน้อยเข้ามาหาตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกึ่งลาก กึ่งจูงสาวน้อยให้ออกเดินตามชายหนุ่มไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่สาวน้อยต้องการจะไป พ่อเลี้ยงหนุ่มก้าวเดินยาวๆ ลัดเลาะเข้ามาภายในไร่กาแฟซะอย่างนั้น

ทางด้านชายหนุ่มทั้งสองคนต่างก็รู้สึกตกใจไม่น้อย โดยเฉพาะ "กฤษฏา" เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า "อัศวิน" ญาติผู้น้องจะออกอาการหึงหวงในตัว "นาริน" มากมายถึงเพียงนี้ นี้อย่าเขาบอกนะว่า "อัศวิน" ชอบ "นาริน" น่ะ ไม่จริงหรอกมั้งงง "กฤษฏา" นึกคิดอยู่ภายในใจ

“นี่..พี่วิน..ปล่อยมือรินนะค่ะ รินเดินเองได้ และอีกอย่างคือรินเจ็บนะค่ะ”

"นาริน" กล่าวเสียงแข็งเข้าใส่ "อัศวิน" เป็นครั้งแรก เธอรู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ กับการกระทำของพ่อเลี้ยงหนุ่มในครั้งนี้ เธอไม่ยากจะมากับเขาสะหน่อย ใครชวนไม่ทราบ ชิ..

“ไม่ปล่อย..ทำไม ก็พี่บอกน้องรินแล้วยังไงละว่า พี่จะเป็นคนพาน้องรินมาเอง แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหนนี่”

"อัศวิน" โต้ตอบกลับไปทันที พร้อมกับส่งสายตาดุดันกลับมาให้กับเธอ ทำเอา "นาริน" ชักสีหน้าไม่พอใจกลับไปในทันทีอย่างท้าทาย

“เผด็จการ เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด คนไม่มีเหตุผล จอมบงการบ้าอำนาจ”

สาวน้อย จัดให้ไปชุดใหญ่กับการต่อว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างเหลืออด เหลือทน แต่มีเหรอที่คนอย่าง "อัศวิน" จะสะท้กสะท้านกับค่ำพูดแค่นี้ ชายหนุ่มกลับทำเป็นหูทวนลม ทองไม่รู้ร้อนสะอย่างนั้น

หาได้สนใจในคำพูดของสาวน้อยเลยสักนิดไม่ ซ้ำยังเปลี่ยนจากจับจูงข้อมือมาเป็นโอบรอบไหล่บางที่เนียนนุ่มน่าสัมผัสนั้นแทนอีกด้วย ช่างหน้าด้าน หน้าทนเสียจริงๆ ทำให้สาวน้อยรีบหันมาจ้องมองหน้า "อัศวิน" นัยน์ตาขวางอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ปล่อยรินนะค่ะ”

“น้องริน พูดว่าอะไรนะครับ พี่ไม่ค่อยได้ยินเลย ไหนลองพูดใหม่อีกทีซิครับ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะยื่นหูเข้าไปใกล้ๆ สาวน้อย ท่าทางยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด สาวน้อย จึงใช้น้ำเสียงห้วนจัดตอบกลับไปอย่างเสียงดังฟังชัด ใส่หูของพ่อเลี้ยงหนุ่มกลับไปอีกครั้งหนึ่ง

“รินบอกให้ปล่อยรินยังไงละค่ะ ปล่อยได้แล้ววว”

"นาริน" พูดจบก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่อาการอับอายแต่อย่างใด แต่เป็นอาการเขินจัดต่างหากล่ะ

“ไม่ปล่อยครับ”

"อัศวิน" หันมากระซิบใกล้ๆ แก้มของสาวน้อย พลางยักคิ้วหลิ่วตาให้กับ "นาริน" อย่างล้อเลียน ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมกรุ่นบนแก้มเนียนใสนั้นอย่างรวดเร็วในทันทีทำเอา "นาริน" ได้แต่ยืนอึ้งตกใจไปครู่หนึ่ง แล้วรีบหันมาจ้องมองชายหนุ่มและทำตาโตเข้าใส่ ไม่คิดว่าพี่วินจะทำเช่นนี้กับเธอได้

“คนฉวยโอกาส”

สาวน้อย รีบยกมือกุมแก้มขาวเอาไว้ และเอ่ยต่อว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มออกไปในทันที แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึก รู้สาอะไรกับเขาเลยสักนิด หนำซ้ำยัง หัวเราะร่วนด้วยความพออก พอใจเป็นหนักหนาอีกด้วย ก่อนจะเปลี่ยนมาจับจูงมือของสาวน้อยเอาไว้แน่น ราวกับว่ากลัวเธอจะหนีหายไป

พ่อเลี้ยงหนุ่ม พา "นาริน" มาชื่นชมความอุดมสมบูรณ์ของต้นกาแฟที่ชายหนุ่มดูแลมันเป็นอย่างดีทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง ทุกครั้งที่เขามีโอกาส แต่สาวน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่ "อัศวิน" ทำในครั้งนี้เลย เธอยากจะไปดูวัวในฟาร์มนะ

แต่ชายหนุ่มดันพาเธอหนีจากคนอื่นๆ มาในไร่กาแฟทำไม ทั้งเงียบ ทั้งเปลี่ยว เธอไม่ได้อยากจะมาดูต้นกาแฟอะไรนี่สักกะหน่อย "นาริน" ได้แต่มองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ และไม่เข้าใจเลยสักนิด คนอะไรผีเข้า ผีออกเสียจริง ตามอารมณ์เขาไม่ทันเอาเสียเลยเนี่ยยย

"อัศวิน" หยุดเดินพลางชี้ชวนไปที่ต้นกาแฟที่เรียงรายเป็นระเบียบ เป็นแนวยาวไกลออกไปจนสุดลูกหู ลูกตา พื้นที่กว้างขวางมากจนไม่รู้ไปสุดลงตรงที่ใด

“ว้าววว! สวยจังเลยค่ะ พี่วิน นี่คือผลของกาแฟใช่หรือไม่ค่ะ”

สาวน้อย ลืมตัวไปชั่วขณะ เพราะความงามของธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ มันแปลกใหม่มากสำหรับเธอ สาวน้อยพูดอย่างตื่นเต้นเมื่อมองเห็นผลเล็กๆ สีแดงเป็นพวงๆ ที่อยู่ทั่วทั้งต้นกาแฟแต่ละต้น มันช่างมีสีสันที่สวยงาม โดนเด่นเสียจริงๆ

“ถูกต้องแล้วครับ ลูกสีเขียวๆ คือมันยังดิบอยู่นะ เราก็จะทำการเก็บเกี่ยวเฉพาะลูกที่มีสีแดงคือสุกแล้วเท่านั้นนะครับ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม อธิบายอย่างจริงจัง

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นแล้วเราจะสามารถเก็บเกี่ยวผลกาแฟในช่วงฤดูไหนได้บ้างละค่ะ”

"นาริน" ถามอย่างสนใจใคร่รู้ เสมือนหนึ่งนักเรียนที่กำลังถามอาจารย์อย่างนั้น

“ช่วงฤดูหนาวนะครับ ก็จะประมาณช่วงเดือนธันวาไปจนถึงมกราโน้นเลยละครับ น้องรินมาใกล้ๆ นี่สิ พี่จะพาไปดูอะไรที่แปลกตากว่านี้ีอีกนะ รับรองว่าน้องรินจะต้องชอบแน่ๆ”

พ่อเลี้ยงหนุ่ม กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มเคลิ้มชวนฝัน ก่อนที่จะจับจูงมือของ "นาริน" ตรงไปยังอีกด้านหนึ่ง ซึ่งสาวน้อยเองก็ได้แต่มองชื่นชมสิ่งรอบข้างเหล่านั้น ด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตสดใสทอประกายแสงงดงาม เมื่อเธอได้เห็นดอกสีขาวของต้นกาแฟที่ออกดอกเบ่งบานงามสะพรั่งไปทั่วอณาบริเวรนั้น

“สวยมากจริงๆ เลยค่ะ..พี่วิน”

สาวน้อย พูดเบาๆ เหมือนกับคนละเมอ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสชวนหลงไหล น่ามองยิ่งนัก "นาริน" ก้าวเดินไปอย่างช้าๆ เข้าไปใกล้ๆ แล้วก็ก้มลงสูดดมกลิ่นหอมของดอกกาแฟเข้าไปจนเต็มปอด

“หืมมม มีกลิ่นหอมจังเลยค่ะ แต่เอะกลิ่นหอมเหมือนดอกอะไรนะ คุ้นจัง”

สาวน้อย ทำท่าขบคิดอยู่ครู่นึง

“ดอกมะลิยังไงล่ะครับ ในตอนที่เราได้สูดดมกลิ่นของดอกกาแฟ เราก็จะรู้สึกสดชื่น มีความสุข ได้ทำในสิ่งที่เรารัก คล้ายๆ กับกลิ่นของดอกมะลินั่นเองยังไงล่ะครับ”

ชายหนุ่ม กล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นมากๆ

“น้องรินรู้สึกเหมือนกันรึเปล่าครับ”

"อัศวิน" เอ่ยถามออกไปเขาเพ่งพิศพิจารณามองดวงหน้าหวานด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น จริงใจให้กับเธอ สาวน้อยของเขา

“รินรู้สึกสดชื่นมากๆ เลยละค่ะ รินชอบที่นี่จังเลยค่ะ..พี่วิน”

   โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะคะ