หัวใจมายา ตอนที่ 13 ธไนยทราบเรื่อง

“อย่าให้คุณไนยรู้เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่” เสียงกระซิบที่ดังลอดมา ทำให้คนที่กำลังเดินผ่านถึงกับหยุดชะงัก แล้วหันไปยังต้นเสียง ที่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจะถูกจับได้

“พี่คะ อย่างนี้ถ้าคุณไนยรู้เข้า จะเกิดอะไรขึ้นคะ” พยาบาลอีกคนหรี่ตาถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“เงินตั้งหลายล้าน ไม่มีวันที่คุณไนยจะอยู่เฉยหรอก ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะคุณไนยเข้มงวด หรือเพราะคุณท่านเมตตาคนจนเกินไป” พยาบาลสาวส่ายศีรษะพลางมองเอกสารในมือ ก่อนที่จะถูกใครบางคนดึงไป

“คุณไนย!” สองสาวเบิกตากว้างพร้อมผสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย พลางรีบก้มหน้าลงอย่างมีพิรุธ สองสายตาของธไนยอ่านทุกตัวอักษร ก่อนจะเงยหน้ามองพยาบาลสาวอย่างเอาเรื่อง

“เงินสี่ล้านนี้ คุณพ่อโอนให้ใคร”

“คือว่า...” หญิงสาวอ้ำอึ้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะใช้มือตบโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโห

“ฉันถาม ว่าคุณพ่อโอนเงินให้ใคร”

“ให้คุณกองทัพค่ะ” เขาขมวดคิ้ว ไม่คุ้นชื่อเท่าไหร่นัก ก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาวอีกครั้ง

“มันเป็นใคร”

“เห็นว่ามากับคุณภาคี”

“ภาคี” ชายหนุ่มนึกย้อนด้วยคุ้นชื่อนี้อยู่มาก ก่อนจะนึกได้ว่า อาจจะเป็นลูกชายอดีตคนสนิทของธเนตรในอดีต ที่เขาเองก็คุ้นหน้าเป็นอย่างดี

“พูดมาให้หมด ไม่งั้นฉันจะไล่เธอออก” เขายังคงคาดคั้นพยาบาลสาวด้วยความอยากรู้

“คุณภาคี เป็นคนพาคุณกองทัพ มาขอยืมเงินคุณท่านไปลงทุนค่ะ โดยบอกว่าอีกสองอาทิตย์จะนำเงินทั้งหมดมาคืนคุณท่านค่ะ” ธไนยเลื่อนสายตาดูเอกสารในมือ ก่อนจะพบว่าเลยเวลานัดหมายคืนเงินมาได้สองวันแล้ว เขาเบิกตากว้างเล็กน้อย พลางกำมือแน่น

“มันเอาเงินมาคืนหรือยัง”

“ยะ ยังค่ะ”

“คุณพ่อได้ทำสัญญาไว้ไหม”

“คุณท่าน ไม่ให้ดิฉันทำค่ะ”

“เป็นอย่างนี้ทุกที แล้วก็ว่าฉันใจร้าย” ชายหนุ่มพึมพำ พลางวางของว่าง ของลิตาลง

“ฝากให้ลิตาด้วย” เขาพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินกลับไปในทันทีด้วยท่าทางรีบร้อน

“เป็นเรื่องแล้ว!” พยาบาลสาวหันไปหาเพื่อน แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนเขาจะหันมากำชับหญิงสาวอีกครั้ง

“อย่าบอกให้คุณพ่อรู้ ว่าฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ไม่เช่นนั้นฉันไม่เอาพวกเธอสองคนไว้แน่” คำขู่ของชายหนุ่ม ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลานั้น ทำให้พยาบาลสาวรีบตอบรับในทันที

“ค่ะคุณไนย ดิฉันสองคนรับประกัน ว่าจะไม่ให้คุณท่านทราบเรื่อง” หลังจากพยาบาลสาวรับปาก เขาจึงมุ่งหน้าตรงไปยัง ห้องพักฟื้นของผู้เป็นบิดา เมื่อร่างสูงเดินมาถึงหน้าห้องเขาจึงหยุดตั้งสติครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ แล้วปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“คุณพ่อทานยาไปหรือยัง” ชายหนุ่มเอ่ยถามพยาบาลที่ดูแลอยู่ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ผิดกับเมื่อครู่

“เรียบร้อยแล้วค่ะ นี่ก็พึ่งหลับไปก่อนคุณไนยจะเข้ามา สักห้านาทีได้ค่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้า พลางเดินเข้าไปหาบิดา แล้วยืนมองท่านอย่างเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มคลุมกายไว้ให้อย่างถนอมเหมือนเช่นเคย

“ความใจดีของคุณพ่อ ทำให้ผมต้องเก็บกวาดพวกเหลือบไร ที่คอยเกาะกินพวกเราอยู่ตลอดเวลา บางครั้งผมก็เหนื่อยใจ แต่ผมก็อยากให้พ่อ อยู่ก่อความรำคาญใจแบบนี้ไปตลอด” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่พยาบาลสาวเห็นเป็นจังหวะ จึงรีบเบี่ยงตัวเดินออกไปตามมารยาท

“พ่อต้องอยู่กับผมไปอีกนานนะครับ” เขาพูดพร้อมกับเลื่อนมาจับมือชายชราแน่น แล้วนั่งมองผู้เป็นบิดาที่กำลังหลับใหลอยู่ครู่หนึ่ง

“ตอนผมเป็นเด็ก มือทั้งสองข้างของคุณพ่อ คอยประคอง คอยโอบอุ้มผมบ่อย ๆ” ชายหนุ่มพูดพร้อมสัมผัสมือนั้นเบา ๆ พลางหวนนึกถึงอดีตที่เคยมีความสุข

“ผมอยากจับมือของพ่อไปอีกนาน ๆ นะครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อน หวังว่าสักวันอาการป่วยของชายชราจะดีขึ้นอย่างที่เขาหวังไว้

หากแต่เขานั่งเฝ้าผู้เป็นบิดาได้เพียงครึ่งชั่วโมง ก็ถึงเวลาที่ต้องออกไปจัดการเหลือบไร ที่หาโอกาสเกาะกิน คอยดูดเงินจากความใจดีของธเนตร ร่างสูงมุ่งตรงไปยังรถหรูที่จอดอยู่ในช่องวีไอพี พร้อมกับมือหนาหมุนพวงมาลัยขับออกไปด้วยความรีบร้อน

“มาหาฉันด่วน ฉันมีงานให้พวกแกต้องทำ” คำสั่งประกาศิตของธไนย ทำให้ลูกน้องของเขาอีกสี่ห้าคน รีบมาสมทบตามคำสั่งในทันที

“วันนี้แค่ทุ่มครึ่งเอง รีบกลับทำไมวะ” ภาคีพูดอย่างอารมณ์เสีย ในขณะที่รถของกองทัพขับออกมาจากบ่อนด้วยความรีบร้อน

“เมื่อวานฉันทำให้พี่สาวต้องลำบาก สำหรับนายคงไม่สำคัญ แต่สำหรับฉันสำคัญที่สุด ดังนั้นก็ลงไปได้ละ ถึงบ้านนายละ” ชายหนุ่มพร้อมกับเหยียบเบรก แล้วหันมามองหน้าเพื่อนพลางพยักหน้าให้เขาครั้งหนึ่ง ทว่าภายใต้สีหน้าของกองทัพนั้นทำให้ภาคีแสร้งพูดขึ้นมา

“ฉันรู้ว่านายเครียด แต่ยังมีทุนเหลืออีกล้านหนึ่ง พรุ่งนี้ยังมีเวลาเอาคืน นายรู้ไหม ทุนแค่แสนเดียวปั้นให้ได้เงินสิบล้านก็มีคนทำมาแล้ว ฉันเชื่อว่ายังไงนายก็ทำได้”

“ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่า ฉันเดินถูกทางหรือเปล่า ทำไมยิ่งเล่นยิ่งเสียวะ”

“มันเป็นเรื่องปกติเว้ย อย่าสนใจเงินที่เสียไป ให้สนใจเงินที่เรามี เหลืออีกตั้งล้านหนึ่ง พรุ่งนี้ปิดเกม ยังไงนายก็ต้องได้คืน เชื่อฉัน” ภาคีพูดพลางตบบ่าเพื่อนเบา ๆ