ตอนที่ 13 คนใจร้าย

"อัศวิน" พูดเสียงห้วนๆ ไม่ได้หันไปมอง "นาริน" เลยสักนิด การกระทำของชายหนุ่มนั้นทำให้สาวน้อยถึงกับน้ำตาคลอจวนเจียนจะไหลออกมาอยู่แล้ว

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ พี่วินเป็นอะไรไปกันแน่ หรือที่ชายหนุ่มทำไปเมื่อครู่นี้เป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบรึยังไงกัน หรือแค่อยากจะเอาชนะเธอเท่านั้น

"นาริน" มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสับสน และน้อยเนื้อต่ำใจเป็นหนักหนา ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากห้องของคนใจร้ายอย่างรวดเร็ว

"อัศวิน" รีบมองตามร่างบางไปอย่างเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจเป็นอย่างมาก ที่ได้เห็น "นาริน" วิ่งร้องไห้ออกไปแบบนั้น ส่วนตัวเขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ในส่วนลึกของจิตใจนั้น ชายหนุ่มรู้สึกสับสนและว้าวุ่นเป็นอย่างมาก

“ทำไมเราชอบทำให้น้องรินร้องไห้นักนะ ทำไมเราถึงไม่หักห้ามหัวใจตัวเองไว้ให้ดีกว่านี้ ทำไม ปัดโธ่เว่ย!”

"อัศวิน" รู้สึกทั้งหัวเสีย ทั้งหงุดหงิดเอามากๆ ชายหนุ่มเสรยผมลวกๆ อย่างนึกโมโหตัวเองอยู่ในใจ เขาไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี มันช่างทรมานสะจริงๆ

"อัศวิน" เอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปของ "มินตรา" เมียรักของเขาขึ้นมาดู ด้วยแววตาเศร้าหมอง สลดหดหู่ในใจจนท่วมท้น ชายหนุ่มรู้สึกอยู่เต็มประตูว่าตัวเองทำผิดมหันต์อย่างไม่น่าให้อภัย

การกระทำของชายหนุ่มในวันนี้นั้น เป็นความผิดของตัวเขาเองทั้งหมด ที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ การทรยศนอกใจต่อ "มินตรา" เมียที่เขารักนัก รักหนา มิหนำซ้ำเขายังมาทำอะไรที่ไม่ดีกับ "นาริน" ซึ้งเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเมียรักที่จากไปของเขาอีกด้วยนี่สิ น่าปวดหัวเป็นที่สุด

“มินตราที่รัก ผมผิดไปแล้วจริงๆ ยกโทษให้ผมด้วยนะ ผมขอโทษ ผมผิดเองที่ไม่รู้จักควบคุมหัวใจตัวเองไว้ให้ดี ผมก็พยายามแล้วนะ "มินตรา" แต่ผมก็บังคับหัวใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี”

ชายหนุ่ม เอ่ยเสียงสั่นๆ นัยน์ตาเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะทิ้งตัวหงายลงไปนอนบนเตียงนุ่มอย่างคนหมดเรี่ยวแรง ร่างใหญ่กระเด้งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากตัวเองเอาไว้อย่างคิดไม่ตกกับปัญหาที่เกิด "อัศวิน" กลัดกลุ้มจนปวดหัวหนัก

ในเวลานี้ชายหนุ่มรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรต่อไปดี แต่ที่ชายหนุ่มรับรู้ได้ก็คือ ความรู้สึกที่มีให้ต่อ "นาริน" ในตอนนี้ที่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ทางด้าน "นาริน" หลังวิ่งออกมาจากห้องนอนของคนใจร้ายแล้ว ก็รีบเข้ามาในห้องของตัวเองปิดประตูลงกลอนในทันที จากนั้นตัวของเธอเองก็ทรุดกายลงกับพื้นอย่างคนหมดอาลัย ปล่อยน้ำตาไหลพรากร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น ลืมอาย สุดที่จักหักห้ามน้ำตาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

ทำไม ทำไมพี่วินต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย ราวกับว่าตัวเธอไม่มีเลือด มีเนื้อ ไม่มีหัวใจด้วย คิดจะทำอะไรกับเธอก็ได้อย่างนั้นหรือ ไม่พอใจก็ขับไล่ไสส่งเธอออกมาไม่ต่างอะไรจากคนไร้ค่าที่เป็นเพียงกระโถนรองรับ อารมณ์ของชายหนุ่มเพียงเท่านั้น

มันแสนเจ็บปวดสุดที่จะทานทน ดวงใจดวงน้อยๆ ที่แสนจะบอบช้ำถึงกับกัดหนองละคราวนี้ น้ำตาไหลพรางพรายเพราะคนที่แอบรักมานาน ผลักไสขับไล่เธอทำเหมือนเธอนี้ไม่มีหัวใจ เจ็บช้ำทรวงในเป็นที่สุด

เช้าวันใหม่..เวลา 8 โมงเช้า เสียงของนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมก็ดังขึ้นรั่วๆ ทำให้สาวน้อยร่างกายบอบบางที่นอนหลับสนิท จนไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบข้าง บนเตียงนอนนุ่มถึงกับสะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นมาในทันที

"นาริน" เอื้อมมือไปควานหาก่อนจะกดปุ่มให้มันหยุดส่งเสียงรบกวนสะที พรางสายตาก็เหลือบไปเห็นเข็มของนาฬิกาที่ชี้บอกเวลา 08.00 น. แล้วนี่นา สาวน้อย อยากจะหลับต่อแต่ก็ต้องฝืนทนพยุงกายลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยร่างกายที่อ่อนเพลีย

ใบหน้าหมองคล้ำ ขอบตาช้ำดำเป็นหมีแพนด้าเลย สภาพอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด มิหน่ำซ้ำยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ราวกับคนจะเป็นไข้เสียอย่างนั้น นั่นอาจเป็นเพราะเมื่อคืนตัวของเธอเองนั้นนอนไม่ค่อยจะหลับด้วยกระมั้ง เพราะมัวแต่ร้องไห้ คิดโน้น คิดนี้ฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ คิดเรื่องของชายหนุ่มคนใจร้ายนั่นก็สว่างคาตาเข้าไปแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้เท่านั้นแหละ น้ำตาเจ้ากรรมก็รื้นรินหลั่งไหลพรางพรูออกมาไม่ขาดสาย จากดวงตาคู่สวยสุดช้ำอย่างห้ามไม่อยู่เสียอย่างนั้น ขนาดแค่เพียงนึกถึงชายหนุ่มเท่านั้นนะ ก็ทำให้สาวน้อยร้องไห้ออกมาไม่หยุดสะที

"นาริน" คิดอยู่นานว่าทำไมเธอต้องร้องไห้เพราะคนใจร้ายคนนั้นด้วย ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเธอก็นอนร้องไห้มาตลอดทั้งคืนแล้ว จนเธอปวดร้าวเป้าตาไปหมด เป็นเพราะเขาคนเดียว จนเช้านี้ร่างกายของเธออ่อนแรงลงไปมาก พี่วินจะรู้บ้างมั๊ย?

เช้าวันใหม่แล้วเธอก็ยังจะร้องไห้ต่ออีกหรือไง พี่วินทำไมถึงเป็นคนใจร้ายแบบนี้ไปได้ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร ต้องการที่จะทำอะไรกับเธอยังไงก็ได้อย่างงั้นสิ คิดจะกอดก็กอด คิดจะจูบก็จูบ คิดจะโกรธ คิดจะไล่เมื่อไม่ต้องการแล้วแบบนี้ก็ได้เหรอ

แล้วยังผลักไสเธอออกห่างราวกับสิ่งของไร้ค่า เธอน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยรึยังไง ทำไมพี่วินถึงเปลี่ยนไปได้มากมายขนาดนี้ พี่วินคนสุภาพ อ่อนหวานกับเธอคนเดิมอยู่ที่ไหนกัน ฮือออ..

"นาริน" ยกมือทั้งสองข้างที่ขาวซีดลูบหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบา สาวน้อยลงจากเตียง ตรงไปในห้องน้ำทันทีเธอใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นาน ก่อนที่จะค่อยเปิดประตูออกมาจากห้อง

สาวน้อย บังคับไม่ให้หันไปมอง แต่ก็ทำไม่ได้ เธอมองประตูห้องฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาที่ไหวระริกสื่อถึงความเจ็บปวด หากเจอกันตรงนี้ หรือข้างล่างนี้ละ เธอควรจะทำยังไงดี วางสีหน้ากับชายหนุ่มเช่นไร

ใจจริงแล้วเธอก็อยากจะไปจากที่นี่เสียตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ติดอยู่ที่เธอยังคงเกรงใจคุณสาวิตรี คุณแม่ของพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่นั้นเอง กลัวว่าท่านจะผิดหวังในตัวเธอเอาได้ 

"นาริน" จึงเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ถึงแม้ว่าเวลาฝึกงานสามเดือนมันอาจจะดูสั้นไปสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับ "นาริน" แล้วมันช่างยาวนานมาก เพราะเธอไม่รู้ว่าพี่วินยังอยากจะให้เธออยู่ฝึกงานที่นี่ต่อจนครบเวลาสามเดือนหรือเปล่า

ไม่แน่ว่าบางทีพี่วินอาจจะต้องการให้เธอไปให้พ้นๆ ไกลหู ไกลตา เสียตั้งแต่วันนี้เลยก็เป็นได้้ "นาริน" คิดด้วยความสลดหดหู่ในใจ สาวน้อยเดินเม่อลอย ลงมาถึงด้านล่าง ก่อนจะรีบมองไปที่โต๊ะอาหารกลัวว่าพี่วินจะนั่งอยู่ตรงนั้น

ที่ที่ชายหนุ่มเคยนั่งอยู่ประจำทุกวัน รอ "นาริน" อยู่ตรงนั้นในตอนเช้าเหมือนปกติ แต่เช้านี้กลับไม่พบเจอชายหนุ่มอย่างที่คิดเอาไว้ ทำให้โล่งอกไปที แต่ในส่วนลึกก็เจ็บแปล๊บๆ "นาริน" จึงหันไป เอ่ยถามป้าแจ่มที่กำลังยกอาหารเช้ามาให้กับเธอว่า..

โปรดติดตามตอนต่อไป รอหน่อยนะค่ะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ กดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไป และนิยายเรื่องใหม่ กดถูกใจ ส่ง comment เป็นกำลังใจ ติชมผลงานมาได้นะค่ะ