หัวใจมายา ตอนที่ 3 อาหารเช้า

“คุณพ่อมักจะพูดเสมอว่าหนูเป็นคนทำให้แม่ตาย หนูเป็นตัวซวยในชีวิตของคุณพ่อ คุณน้ากานดาแต่งงานกับคุณพ่อตอนหนูอายุได้หนึ่งปี หลังจากนั้นไม่นานกองทัพก็ลืมตาดูโลก...คุณแม่รู้ไหมคะ ว่าคุณน้ากานดาและกองทัพต่างก็ดีกับหนูมาก..” หญิงสาวพูดถึงตรงนี้จึงเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง พลางกลั้นน้ำตาไว้ในส่วนลึก แล้วพูดต่อด้วยความท้อใจ

“เว้นเพียงแต่พ่อคนเดียว ที่เกลียดหนู” ปลายฝนพูดพร้อมสีหน้าเศร้า พลันหวนระลึกย้อนกลับไปเมื่อยามเป็นเด็กตัวเล็ก

“พ่อจ๋าฝนเจ็บแล้ว ฝนยอมแล้ว พ่ออย่าตีฝนเลยนะคะ” ปลายฝนยกมือไหว้ผู้เป็นบิดา ในขณะที่เขาใช้มือตีเด็กหญิงอย่างหนัก

“คุณคะ ฉันขอร้อง อย่าตีหนูฝนเลยนะคะ หนูฝนไม่ได้ตั้งใจทำกองทัพเจ็บหรอกค่ะ ก็แค่เด็กเล่นกันเท่านั้น ทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วยคะ” กานดารีบวิ่งเข้ามาห้ามสามี พร้อมกับเอาตัวบังไว้ เสียงเหนื่อยหอบของภาคภูมิดังลอดออกมาด้วยสีหน้าเคียดแค้น จับจ้องมองตรงไปยังเด็กหญิงตัวเล็กไม่วางตา

“ใครอยู่ใกล้มันก็วิบัติไปหมด” เขาพูดใส่เด็กหญิงที่กำลังสะอื้นไห้อยู่

“พ่อจ๋า ฝนไม่ได้เป็นคนผลักน้อง น้องเป็นคนล้มไปเอง ฝนกำลังไปช่วยน้องนะคะ”

“ยังจะเถียงฉันอีก” เขาเตรียมปรี่เข้าไปจัดการเด็กปากดีอีกครั้ง ก่อนที่กานดาจะเบี่ยงตัวเข้ามาช่วยไว้

“คุณไม่มีเหตุผล”

“กานดา คุณกล้าต่อว่าผมงั้นเหรอ” คราวนี้ภาคภูมิหันมายังหญิงสาวตรงหน้า

“คุณจะตีหนูฝนให้ตายคามือเลยงั้นเหรอคะ ทำแบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา หนูฝนเธอก็บอกอยู่ว่าไม่ได้เป็นคนทำกองทัพ” กานดาทำเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปหาป้าช่ออิ่มแล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ป้าอิ่ม พาหนูฝนกับกองทัพออกไปก่อน”

“ค่ะ คุณหญิง” หลังจากเด็กหญิงเดินตามป้าช่ออิ่มออกมานั่งเล่นด้านนอกแล้ว กองทัพก็ถือยาหม่องตามมาด้วยเช่นกัน มือน้อย ๆ ของเด็กชายตัวเล็กจับมาที่บาดแผลของพี่สาวด้วยความเป็นห่วงอย่างถึงที่สุด

“พี่ปลายฝนเจ็บไหมครับ” เด็กหญิงได้ยินดังนั้นจึงร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ก่อนจะเบี่ยงตัวเข้าไปกอดป้าช่ออิ่มไว้แน่น พร้อมกับเสียงถอนหายใจของหญิงชราที่นึกสังเวชในโชคชะตาของเด็กหญิง

“พี่ปลายฝนอย่าร้องไห้นะ กองทัพจะทายาให้ เดี๋ยวเดียวก็หายเจ็บ” เด็กหญิงได้ยินดังนั้นจึงค่อย ๆ หยุดร้องไห้ แล้วหันกลับมายังเด็กชายตัวเล็ก ที่กำลังก้มทายาให้เธอด้วยความตั้งใจ

“เสร็จแล้ว เพี้ยง! หายแล้ว” รอยยิ้มของกองทัพทำให้ปลายฝนค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น เธอก้มมองแผลตามตัวแล้วเงยหน้ามองป้าอิ่มอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด

“เมื่อไหร่คุณพ่อจะหายเกลียดฝนสักทีคะ” คำถามของเด็กหญิงสะเทือนใจหญิงชราอย่างถึงที่สุด ก่อนเธอจะดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดอีกครั้งด้วยความเห็นใจ

หลังจากย้อนนึกถึงอดีตแล้ว หยดน้ำตาของปลายฝนหล่นลงบนรูปนั้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนเธอจะปาดน้ำตาบนใบหน้าออกช้า ๆ แล้วกลั้นใจพูดบางอย่างใส่กรอบรูปนั้น ที่เปรียบเสมือนตัวแทนของมารดา

“แม่คะ ฝนมาคิดดูแล้ว หลังจากเรียนจบฝนจะย้ายออกจากที่นี่ ไม่ใช่เพราะไม่รักคุณพ่อ แต่เพราะฝนไม่อยากให้คุณพ่อต้องรำคาญใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมา นับจากเด็กจนถึงตอนนี้ คุณพ่อก็คงทุกข์ใจเพราะฝนมามากแล้ว” เมื่อพูดจบ เธอจึงวางกรอบรูปนั้นลงแล้วค่อย ๆ เอนกายนอนพัก

เช้าวันรุ่งขึ้น ภาคภูมิเดินลงมาจากชั้นบน เพื่อไปทำงาน พร้อมก้มขยับเนกไทให้เข้าที่ ก่อนชะงักนิ่งและหยุดเดิน พลางทอดสายตามองลงมายังโต๊ะอาหารด้านล่าง ความรู้สึกเก่าก่อนที่เคยมีธิดารัตน์อยู่ข้างกาย เธอมักจะทำอาหารเช้ารอเขาไว้เช่นนี้เสมอ

“วันนี้ฝนตื่นเช้า เลยขอป้าช่ออิ่มเอาไว้ ว่ามื้อนี้ฝนจะเป็นคนทำให้คุณพ่อเอง” คำพูดอ่อนหวานของหญิงสาว ทำให้ชายกลางคนเลื่อนสายตาหลบไปทางอื่น พร้อมก้าวเท้าตรงมายังโต๊ะอาหารด้านหน้า

“วันนี้ไม่มีเรียนหรือไง” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม ก่อนหญิงสาวจะปล่อยยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ ที่บิดาแสดงกิริยาคล้ายสนใจเธอ หากแต่ในเสี้ยววินาทีภาคภูมิชะงักนิ่งไป เพราะใบหน้าของปลายฝน ละม้ายคล้ายกับธิดารัตน์ไม่มีผิด พร้อมกับใบหน้าคมเข้มหันมองไปทางอื่น พลันก้มตักอาหารใส่จานช้า ๆ

“วันนี้ฝนมีเรียนสายค่ะ ก็เลยหาเวลามาทำอาหารเช้าให้คุณพ่อก่อนไปเรียน” ปลายฝนตอบผู้เป็นบิดาด้วยท่าทางอ่อนน้อม

“ฝีมือเธอก็ไม่ได้อร่อยหนักหนา ส่วนกานดาก็ไม่ชอบทำอาหาร ฉันขอให้หน้าที่ทำอาหารเช้าเป็นหน้าที่ของป้าอิ่มเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบกินฝีมือใคร” ชายกลางคนเอ่ยขึ้น พลางค่อย ๆ ตักอาหารเข้าปากและไม่หันมามองเธออีก ปล่อยให้ปลายฝนยืนนิ่งมองตรงไปยังบิดาด้วยความรู้สึกนับร้อยนับพันอัดอั้นอยู่ภายใน เธอไม่ตอบโต้แต่กลับเดินเข้าไปรินน้ำวางไว้ให้บิดา ก่อนจะเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ