ตอนที่ 5 เจอกัน

ณ ตำหนักจันทรา

《นางกล้ามาก... ที่ฝากรอยไว้บนใบหน้าของข้า..คงต้องสอนบทเรียนในนางบางแล้ว 》

" เฟิงหวง เธอยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีกหรอ" อ๋องชายหันมากล่าวถามกับองค์รักษ์ข้างกายที่อยู่ด้านหลังของตน

"ฮึ..ฮึ..ท่านอ๋องหน้าท่านไปโดนอะไรมาขอรับ" เสียงหัวเราะในลำคอมือหนารีบยกขึ้นปิดปากของตนไว้เสียงที่เล็ดลอดออกมาขององค์รักษ์หนุ่มทำให้บุรุษห้าวหาญอย่างท่านอ๋องหน้าเสีย

" พระชายาทรงฟื้นแล้วขอรับท่านอ๋อง " องค์รักษ์พยายามตอบสิ่งที่ท่านอ๋องถามทั้งที่แอบอมยิ้มแม้แต่พวกผู้ร้ายดักซุ่มโจมตีเขาท่านอ๋องก็ยังไม่เคยมีรอยขีดข่วนแม้แต่รอยเดียว

"คำพูดที่ออกจากปากข้าคงไม่มีใครเห็นความสำคัญแล้วล่ะมั้ง " 

《ทำไมนางถึงยังไม่มาหาข้าที่นี้อีกเห็นทีข้าคงต้องไปหานาง เพื่อสั่งสอนนางให้อยู่ในที่ ที่ควรอยู่สักหน่อยแล้ว 》

อ๋องหนุ่มขมวดคิ้วเข้มสีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์โกรธเคืองหญิงสาวพลางก้าวขา ออกจากจวนเพื่อไปตำหนักแสงเทียนหมายจะเอาความกับพระชายาของตน

ณ สวนหน้าตำหนักแสงเทียน

"คุณหนูหายดี แล้วหรือเพคะ "

" หว่านชิง ฉันสบายดี แค่ออกมายืดเส้นยืดสายนิดหน่อย "

หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับบ่าวรับใช้ของตนพลางเดินทอดน่องชมดูดอกไม้ในตำหนักอย่างสบายใจ

"พระชายารองของข้าดูสบายใจซะเหลือเกินนะ " เสียงชายหนุ่มรูปโฉมดั่งหยกสลักแม้ยืนอยู่เฉยๆก็ยังดูห้าวหาญองอาจถึงแม้จะมีรอยฝกช้ำที่ใบหน้าดูก็รู้ว่ารูปงามเพียงใด

"ห๊ะ..ท่านอ๋องหม่อมฉันลืมทูลพระชายาเองเพคะ โปรดลงโทษหม่อมฉันนะเพคะ "

หญิงสาวรับใช้รีบคุกเข่าลงพื้นทันทีที่เห็นท่านอ๋องสำนึกในความผิดของตนทันที

" โทษของเจ้าโบย ยี่สิบไม้ แต่ข้าขอคุยกับนายของเจ้าก่อน "

"เพคะท่านอ๋อง " 

" พระชายาเพคะ นี่ท่านอ๋องเพคะ " สาวรับใช้ยังคงก้มหน้าก้มตาพลางบอกให้พระชายารับรู้ถึงบุคคลที่มา

"แม้แต่ข้าที่เป็นสามีของเจ้า..เจ้าก็ยังทำเป็นลืมสินะ " อ๋องหนุ่มค่อยเดินเข้าหาหญิงร่างบางอย่างช้าๆกะว่าจะเชือดนางนิ่มๆ

" สวัสดีค่ะ..ท่านอ๋อง " หญิงสาวที่นิสัยห้าวแบบตำรวจกล่าวทักทายอย่างลืมตัวค่อยๆถอยหลังออกห่างจากอ๋องชายเช่นกัน

" เจ้าทำกิริยาใดของเจ้าน่ะ พระชายาของข้า " ท่านอ๋องหนุ่มไม่เข้าใจในกิริยาของหญิงสาวที่อยู่ๆจากหญิงที่เอาแต่ก้มหน้ากิริยา อ่อนช้อย วันนี้ถึงได้ดูสู้คน

《นี่หรอท่านอ๋องที่ทำให้เธอต้องจบชีวิตตัวเองนะ หน้าตาก็ดูหล่อสง่างามดีอยู่หรอกนะ..แต่ก็แค่คนไร้หัวใจ เดี๋ยวเขาจะได้ชดใช้ให้เธอเองหลานเสี่ยวเยว่ 》

" ท่านอ๋องท่านจะเดินเข้ามาทำไมคะ" หญิงสาวกล่าวถามและเริ่มระวังตัวซึ่งมันเป็นสัญชาตญาณของตำรวจ

" วาจาเจ้าชั่งไม่เหมือนแต่ก่อน หรือว่า.. ข้าดูผิดไปตั้งแรก "อ๋องหนุ่มกล่าวไปพลางเดินเข้าหาหญิงสาวไปพลางแววตาฉายแววนักล่าหวังจะตอนเหยื่อตัวนี้ให้จนมุม

《นี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะ ถ้าเข้าใกล้อีกนิดฉันจะจับทุ่มลงพื้นแน่ 》

"พระชายาของข้าเจ้าจำไม่ได้หรือว่าเจ้าเป็นคนทำให้ใบหน้านี่ของข้าต้องเป็นรอยน่ะ"

อ๋องหนุ่มรีบยื่นมือออกไปหมายจะคว้าแขนเล็กของหญิงสาว..แต่ก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งไปชั่วครู่เพียงเพราะหญิงสาวปัดมือเขาออกแล้วเอียงตัวหลบอย่างกับคนที่มีวรยุทธ

"เพียะ!!..ชึ้บ..บ "

"นี่ท่านจะทำอะไร "