ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

 

        แต๋วรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าเธอยืนต่อแถวคนอยู่ สถานที่ใหม่แห่งนี้เป็นลักษณะห้องโถงใหญ่โต ทว่าไม่ใช่สิ่งปลูกสร้างจากฝีมือของมนุษย์ เนื่องจากทั้งหมดนั้นคือลาวาที่เดือดปุดๆ

 

ที่สุดปลายแถวเบื้องหน้ามีพญายมนั่งอยู่บนบัลลังก์สีทอง ร่างกายของท่านนั้นใหญ่โตเหมือนยักษ์ แตกต่างกับยมทูตทั้งสองตนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้านซ้ายและขวาที่ขนาดร่างกายใกล้เคียงมนุษย์ปกติ

 

โดยที่ฝั่งซ้ายของบัลลังก์นั้นคือยมทูตนามว่า สุวาน มีหน้าที่รายงานความชั่วของดวงวิญญาณทั้งหมดที่ได้กระทำมา ขณะที่ฝั่งขวาของบัลลังก์นั้นคือยมทูตนามว่า สุวรรณ มีหน้าที่รายงานความดีทั้งหมดที่ดวงวิญญาณได้กระทำมา

 

“ม่าย ม่าย โฮ ฮือๆ !”

 

แต๋วหันไปข้างหลังแล้วก็ได้เห็นเจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษ ถัดไปข้างหลังมีสาวหน้าหมวยที่เป็นลูกครึ่งจีนที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ และถัดไปข้างหลังยังมีดวงวิญญาณปรากฏเพิ่มมาเรื่อยๆ

 

เหตุผลที่พวกเขาแสดงอาการอย่างนั้นเพราะพวกเขาไม่อยากยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น แต๋วรู้เพราะเธอเกือบแสดงออกอย่างนั้นเช่นเดียวกัน

 

ยกเว้นดวงวิญญาณดวงหนึ่งที่เป็นลุงวัยประมาณเกือบห้าสิบ รูปร่างหน้าตาเป็นคนไทยแท้ ใบหน้าอิ่มบุญ สวมสร้อยพระประมาณยี่สิบกว่าองค์ เขาอยู่ต่อท้ายสาวลูกครึ่งจีน

 

“อย่าร้องเลยหนู มีเกิดก็ต้องมีตาย เป็นของธรรมดา” ลุงนั่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับสาวหน้าหมวย “ถ้าหนูทำดี หนูก็จะได้ดี ถ้าหนูทำชั่ว หนูก็จะได้สิ่งไม่ดี จำเอาไว้นะหนู ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว”

 

ยิ่งทำให้สาวหน้าหมวยร้องไห้หนักกว่าเดิม เหมือนว่าคำพูดของลุงคนนั้นทำให้เธอนึกถึงเรื่องชั่วๆ ของตัวเองที่กระทำแล้วตระหนักได้ว่าตัวเองเป็นคนชั่วมากเพียงใด

 

“หนุ่มเอ๋ย อย่าร้องเลย” ลุงเปลี่ยนไปพูดกับชายลูกครึ่งอังกฤษ “คนเราก็ต้องมีดีและชั่วด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับตัวเรา ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เข้าใจนะลูก ถ้าทำชั่วก็ตกนรก ถูกหอกยมทูตทิ่มทุกวันแค่นั้น”

 

ไม่ต่างจากสาวหน้าหมวย หนุ่มลูกครึ่งอังกฤษร้องดังกว่าเดิม

 

“เฮ้อ... หนุ่มสาวสมัยนี้คงไม่เข้าวัดเข้าวา จิตใจถึงได้อ่อนแอเช่นนี้” ลุงที่เป็นคนธรรมะธัมโมส่ายหน้าช้าๆ ก่อนหันมาทางแต๋ว “ดูจากใบหน้าของคุณน้า น้าคงจะเศร้าเสียใจ น้าอย่าเศร้าเสียใจไปเลย คนเรา...”

 

แต๋วถลึงตาอย่างน่ากลัว เตือนประมาณว่าอย่ามายุ่ง

 

ลุงนั่นก็หันขวับไปบอกกล่าวกับดวงวิญญาณข้างหลังแทน ไม่มายุ่งกับแต๋วอีก

 

หากเป็นยามปกติ แต๋วไม่แค่ทำตาน่ากลัวอย่างเดียว เธอจะพูดด้วย ตามประสาผู้หญิงปากร้าย แต่ครั้งนี้ไม่ทำ เพราะเธอยอมปล่อยวางแล้ว แต่ถ้าถูกกระตุ้นอารมณ์มากๆ เธอก็พร้อมจะระเบิดอารมณ์

 

เมื่อปล่อยวางแล้ว แน่นอนว่าช่วยให้เธอมีสติได้มากกว่าใคร จึงสังเกตสิ่งรอบตัวได้มากขึ้น

 

อย่างแรก เธอไปไหนไม่ได้ เหมือนเป็นเต่าตัวใหญ่ถูกวางบนเก้าอี้ไร้พนักพิง ไม่ว่าพยายามเคลื่อนไหวขาอย่างไรก็ไม่อาจขยับไปไหนได้ทั้งสิ้น เพราะเท้าไม่ได้แตะพื้น ทางเดียวที่เธอจะขยับไปจากตำแหน่งได้คือไปข้างหน้า ทว่าเธอไม่ได้ขยับด้วยความตั้งใจของตัวเอง ดวงวิญญาณของเธอเคลื่อนไปเองอย่างอัตโนมัติ เหมือนเป็นซูชิที่อยู่บนรางเลื่อนในร้านอาหาร

 

อย่างที่สอง ยิ่งใกล้จุดหมายปลายทางก็เห็นรายละเอียดของพญายมและยมทูตทั้งสองตนชัดมากขึ้น

 

สุวรรณถือแผ่นทองคำที่เป็นบัญชีความดีทั้งหมดของดวงวิญญาณที่ได้ทำมา ข้างตัวของท่านนั้นมีน้ำพุสีทอง

 

แต๋วเห็นแผ่นทองคำในมือของยมทูตนั้นแตกสลายหายไปครั้งหนึ่ง สุวรรณก็ยื่นมือเข้าไปในน้ำพุ เมื่อเอามือออกมา มีแผ่นทองคำติดมือออกมาด้วย ความจริงมันไม่ได้ปรากฏมาจากไหน มันเกิดจากน้ำพุสีทอง รวมตัวกลายเป็นแผ่นทองคำแผ่นใหม่ มอบให้กับท่าน

 

ส่วนสุวานถือม้วนสารสีดำ ลักษณะเหมือนของที่คนโบราณใช้ติดต่อสื่อสารกัน ที่พื้นมีหมาตัวใหญ่ขนสีดำนอนหมอบอยู่ใกล้เท้า

 

และสำหรับพญายม ทุกครั้งที่ท่านตัดสินให้ดวงวิญญาณขึ้นสวรรค์หรือลงนรก จะปรากฏค้อนขนาดเล็กและถาดรองให้ท่านเคาะเกิดเสียง เหมือนกับค้อนประธานที่ถูกใช้โดยผู้พิพากษาในศาล

__________

 

        ที่สุดก็มาถึงอันดับแต๋ว

 

เธอถูกดึงให้ไปยืนโดดเด่น และเมื่อได้มาอยู่ตรงจุดนี้ เธอรู้สึกเหมือนเป็นนักเรียนที่ถูกครูเรียกมายืนหน้าชั้น

 

สุวรรณยิ้มจนแก้มปริ เหมือนเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรมหรู “เราขอขอบคุณที่เลือกประตูสำหรับตัดสินบาปและบุญของคนไทย”

 

คำพูดของสุวรรณทำให้แต๋วนึกถึงประตูทั้งสามบานก่อนหน้าและเธอก็มาเข้าใจบัดนี้ ความจริงประตูพวกนั้นคือทางเลือกให้มนุษย์ที่มีสายเลือดเชื้อชาติอื่นเลือกเอาว่าจะไปแดนตัดสินชาติใด

 

ดังนั้นเป็นไปได้ว่าเธออาจไม่ได้เจอเหยาฮั่น เนื่องจากเขาไม่ใช่คนไทย

 

สุวรรณมองบัญชีที่เป็นแผ่นทองคำในมือ เอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยน ฟังแล้วรู้สึกเหมือนท่านตั้งใจปลอบมากกว่าถาม “เจ้ามีนามว่า แต๋ว มีนามจริงและนามสกุลว่า... ใช่หรือไม่ ?”

 

“ฉะ ใช่ค่ะ” แต๋วตอบเสียงสั่นเล็กน้อย

 

“ความดีที่เจ้าทำมาน้อยมาก” สุวรรณละสายตาจากแผ่นทองคำ มองมาที่เธออย่างเมตตา “เรื่องความดีที่เจ้าทำมานั้น ข้าจะพูดภายหลัง เจ้าจะได้รู้สึกดี”

 

ความหมายของสุวรรณนั้น แต๋วเข้าใจอย่างดี เหมือนคนที่คาบข่าวร้ายและข่าวดีมาฝาก จากนั้นให้เลือกเอาว่าจะฟังข่าวร้ายหรือข่าวดีก่อน โดยส่วนมากนั้น ถ้าได้ฟังข่าวดีภายหลัง จะทำให้รู้สึกดีต่อใจ เพราะจะทำให้รู้สึกเหมือนยังมีความหวังอยู่

 

สุวานมองลงไปสุดม้วนสารสีดำ แต๋วถึงสังเกตม้วนสารนั้นอย่างละเอียด มันไม่เหมือนกระดาษ มันเป็นเหมือนขนสั้นๆ ของตัวอะไรสักอย่างหนึ่ง

 

“บรรทัดสุดท้าย ต้องเปลี่ยนใหม่...” สุวานรำพึงรำพัน เสียงของเขานั้นใหญ่กังวานและแหบพร่า ฟังน่ากลัวเหมือนเสียงจอมปีศาจในภาพยนตร์บางเรื่อง

 

ทันใดม้วนสารในมือของสุวานแตกสลายหายไป

 

หมาดำข้างๆ ลืมตาให้เห็นดวงตาสีแดงฉานน่าขนลุก ยิ่งมันลุกขึ้นยืน ทำให้มันดูตัวใหญ่กว่าเดิมและน่ากลัวมากขึ้น

 

สุวานจิกหลังคอของสัตว์เดรัจฉานตัวนั้น ดวงตาของหมาดำเบิกกว้างเหมือนตื่นเต้น หางส่ายไปมา ทันใดนั้นสุวานทำเรื่องไม่คาดคิด เขากระชากหนังหมาออกจนเกิดเสียงดังแควก ฟังคล้ายเสียงฉีกกระดาษ ทำเอาหมาดำตัวนั้นตาถลนแทบออกจากเบ้า แหกปากร้องเอ๋งจนเสียงหลง

 

เอ๊ะ ?! ดวงตาฉ่ำเยิ้มและปากที่ฉีกยิ้มกว้างอย่างแฮปปี้นั่นคืออะไร ? มันไม่เจ็บหรือ ? หรือว่าแท้จริงมันเป็นหมาโรคจิต ชอบถูกทารุณ ?

 

แต๋วไม่รู้ว่าเป็นอย่างไหน ที่แน่ๆ ภาพถลกหนังทั้งเป็นนั้นทำให้เธอตกใจจนสะดุ้ง

 

หมาดำล้มตัวนอนต่อ ถอนหายใจแผ่วๆ อย่างโล่งอก ทำเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับมัน ขณะเดียวกันสุวานม้วนหนังหมาตัวนั้นให้เป็นทรงกระบอก จนกระทั่งเหมือนม้วนสารก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นปรากฏตัวอักษรสีทองมากมายบนม้วนหนังหมานั้น

 

แต๋วจ้องม้วนสารนั้นอย่างตะลึง ‘บัญชีหนังหมา !’

 

ถ้าสุวานไม่ทารุณสัตว์ตัวนั้น แต๋วก็ยังนึกไม่ออกว่าชื่อบัญชีสำหรับรายงานความชั่วนั้นมีนามอีกอย่างว่าอะไร