7 Another Horde กลุ่มใหม่

“นายหาฉันเจออีกแล้ว เพิ่งดำน้ำมาเหรอไง?” เจฟเดินเข้าไปหาเขา เป้ากางเกงที่ยังไม่สงบดีแกว่งไกวอย่างท้าทาย

“ป่าวครับ ผมกำลังอาบน้ำอยู่ริมหาด” เขาตอบเรียบๆ “ผมว่าคุณไปแต่งตัวดีกว่า” เขายกมือเกาหัว ผมสีเข้มที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วยิ่งยุ่งเหยิงหนักกว่าเดิม

“แล้วทำไมต้องใส่แว่นตาดำด้วยล่ะ” คุณเจฟถามต่อ ในขณะที่เดินหากางเกง เขาคงลืมไปว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขาเอง ในที่สุดเขาก็เลิกหาและไปเท้าสะเอวยืนหาเรื่องชายตัวสูงหน้าหงิกคนนั้น

“ผมใส่เป็นปกติในช่วงกลางวันน่ะครับ มันตัดแสงได้ดี” เขาตอบกลับอย่างสุภาพก็จริง แต่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ยอมลดลาวาศอกให้คุณเจฟเท่าไร “ผมอยากให้พวกคุณรีบนิดนึงครับ” เขาพูดและมองเราทั้งสองคนและขบกรามแน่น

คุณริชาร์ดสันพาเราขึ้นมาดาดฟ้าและตรงไปยังมุมที่มองออกไปด้านรีสอร์ทและชี้มือไปทางนั้น

“บ้านหลังนั้นครับ” เขาพูดกับเราสองคน แต่ไม่ได้มองหน้าพวกเราเลย เขาจ้องออกไปยังตำแหน่งที่เขาพูดถึง “หลังที่สามที่มีต้นมะพร้าวสูง”

บ้านแนว Tropical หลังใหญ่ที่มีต้นมะพร้าวสูงที่คุณริชาร์ดสันว่า มีกลุ่มคนเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้าน ประมาณ สิบคนได้ แต่พอเพ่งมองดีดี ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะไม่ใช่คน เพราะต่างคนต่างเดิน มันดูไม่ธรรมชาติและไม่มีปฎิสัมพันธ์กันในแบบที่ควรจะเป็น

แดดช่วงบ่ายแรงจนผมต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นสร้างเป็นกระโจมเหนือคิ้ว

“พวกนั้นไม่ใช่คน” ผมพูดขึ้นมาและหันไปถามเขา “เป็นศพเดินได้ใช่ไหม คุณริชาร์ดสัน?”

ถ้าตาผมไม่เบลอเพราะไอร้อน ผมคิดว่าผมเห็นมุมปากของคุณริชาร์ดสันยกขึ้นนิดหน่อยคล้ายจะขำท่าทางของผม เขาดึงแว่นดำของตัวเองส่งให้ผม ตาสีเขียวเข้มที่เคยอยู่หลังแว่นกำลังจ้องผมอยู่ ผมรับแว่นมาใส่ช้าๆ

“คุณดูเองก็รู้ ไม่จำเป็นต้องถามครับ” เขาพูดและจับหัวผมหมุนออกไป

แว่นตาของเขาช่วยปรับให้ทัศนวิสัยดีขึ้นอย่างกับคนละโลก ถึงแม้อากาศจะยังร้อนอยู่แต่ภาพที่ผมเห็นผ่านแว่นมันดูเย็นสบายตาดีมาก

“ว้าว!! เจ๋งชะมัด” ผมมองไปทางซ้าย ทางขวา ด้านบน ด่านล่างอย่างสนุก คุณริชาร์ดสันจึงจับหัวผมหมุนปรับทิศทางอีกครั้ง

“บอกผมมาหน่อยครับ คุณเห็นอะไร?” เขาสั่ง ถึงจะสุภาพแต่ก็ดุดัน

“อืมมมม...” ผมลากเสียงยาว

ร่างที่เดินได้ในกลุ่มนั้นมีทั้งชายและหญิง ทุกร่างบอบช้ำ ชุดว่ายน้ำที่บิดเบี้ยวผิดรูปทำให้อวัยวะที่ควรปกปิดทะลักออกมาแกว่งไกว มีหลากสี หลายขนาด น่าเสียดายที่พวกเขาไม่มีโอกาสได้ใช้มันแล้ว

“ก็กลุ่มคนเดินไปเดินมาน่ะ อ๊ะ!!” ผมหยุดพูดกระทันหัน เพราะภาพที่เพิ่งเห็นมันสะเทือนความรู้สึกมาก

“ใครบางคนถูกรุม… กิน” ผมค่อยๆ พูดออกมา คุณเจฟมีท่าทางร้อนรน เขาพยายามเพิ่งมอง

“ครับ” คุณริชาร์ดสันรับคำ “ผมไม่รู้ว่าระบบร่างกายมันเป็นยังไง แต่พวกนั้น...กินอาหาร” เขาพูดอย่างเรียบเฉย ไม่มีแววตื่นตะหนก

“และถ้าคุณสังเกตดีดี เจ้าพวกที่เดินอยู่รอบๆ บ้าน เคลื่อนไหวราบลื่นกว่าเจ้าตัวที่เดินอยู่แถวๆ นี้”

ผมรีบหันไปมองอีกครั้ง

ใช่! เขาพูดถูก อัลเบิร์ตและร่างที่เราเจอที่ท่าเรือ รวมถึงกลุ่มที่เดินอยู่ตรงประตูกระจกหลังโรงแรมเคลื่อนไหวช้า ท่าทางเดินเหมือนคนเมา แต่พวกที่อยู่ตรงโน้นเคลื่อนไหวราบลื่น ท่าเดินอาจจะไม่เหมือนคนปกติ แต่คล่องแคล่วดีเทียว

“มีทฤษฎีรองรับไหม?” คุณเจฟเข้าไปเท้าสะเอวถามเจ้าหน้าที่ผิวคล้ำอีกครั้ง หลังจากที่เราเดินลงมาที่ชั้นสิบห้า “ทำไมพวกนั้นต้องกิน? แล้วทำไมถึงเคลื่อนไหวดีขึ้น?”

“ผมเป็นแค่ รปภ. นะครับ ไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้หรอก” คุณริชาร์ดสันตอบกลับโดยไม่มองหน้าเขา คุณเจฟจึงเดินออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์

“หรือว่ามันกินแล้วมีแรง?” เขาบ่นพึมพำในขณะนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผม “นายว่าไง เพิร์ท”

“ผมเองก็แทบไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ถ้าจะให้เดาก็คงเป็นแบบที่คุณว่านั่นแหละ มันมีพละกำลังมากขึ้นเมื่อได้กิน” ผมพูดและหยุดคิด “ร่างกายอาจจะไม่ฟื้นฟู แต่ระบบประสาทคงทำงานดีขึ้น การเคลื่อนไหวก็ดีขึ้น”

ช่วงที่ผมพูด คุณเจฟก็จ้องหน้าผมตลอด เขาไม่สนใจเจ้าหน้าที่ตัวสูงที่ยืนอยู่ในห้องเลย คุณริชาร์ดสันจึงขยับเข้ามา ร่างคล้ำแดดยืนห่างๆ อย่างเกรงใจ โดยลักษณะงานแล้วเขาไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องของนักท่องเที่ยวหากไม่มีเหตุจำเป็น

“ถ้าทฤษฎีของคุณถูกต้อง ศพพวกนั้นจะต้องถูกทำลายโดยเร็ว” เขามองหน้าผมและเอ่ยขึ้นช้าๆ แต่หนักแน่น “...ก่อนที่มันจะพัฒนาไปไกลกว่านี้”

“พูดเป็นเล่นน่ะ ริช” คุณเจฟพูดกับเขา “มันจะพัฒนาได้ยังไง? มันเป็นศพนะ”

“ผมแค่อ้างอิงทฤษฎีของคุณเพิร์ทนะครับ” เจ้าหน้าที่ตัวสูงแย้งกลับทันที เขามองหน้าคุณเจฟอย่างเย็นชาก่อนจะหันมาหาผม “คุณคิดว่าศพพวกนั้นถูกประสาทสั่งการให้มีการเคลื่อนไหวดีขึ้น มันเป็นไปได้ไหมว่าจะมีการพัฒนาไปในทางอื่นอีก?” เขาจ้องหน้าผมและคาดหวังคำตอบ ซึ่งผมไม่มีให้

เท่าที่สังเกตได้ตอนนี้ ศพทั้งหมดที่เราเจอ ทุกร่างจะเดินไปเดินมาช้าๆ เมื่อไม่พบเป้าหมาย แต่การเคลื่อนที่จะเพิ่มขึ้นนิดหน่อยเมื่อรับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ๆ และจะคุกคามหรือโจมตีเมื่อสัมผัสโดนสิ่งมีชีวิตนั้นๆ แต่ทุกร่างไม่มีการแสดงออกทางด้านอารมณ์ ไม่แสดงอาการดุร้าย เกรี้ยวกราด ไม่แสดงอารมณ์ทางเพศใดๆ แม้ร่างกายจะถูกสัมผัสหรือถูไถกันเอง

“ไม่รู้ครับ...มันอาจจะมีความเป็นไปได้ แต่เราไม่มีข้อมูลอะไรเลย" ผมตอบเขากลับไป "อย่าเพิ่งคิดเรื่องน่ากลัวดีกว่า” 

“บ้ากันใหญ่แล้ว” คุณเจฟหัวเสีย เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่มและหันไปหาเจ้าหน้าที่ร่างสูง “นายไปได้แล้วริช ฉันอยากพักผ่อน” คุณเจฟพูดกับเจ้าหน้าที่ร่างสูง แต่ปรายตาดุดันมาทางผม เขาคงไม่ได้หมายถึงนอนพักแน่ๆ

“ผมไม่ปล่อยให้คุณอยู่กันตามลำพังหรอกครับ” คุณริชาร์ดสันพูดขึ้นมาดังๆ

ภายในห้องเงียบอยู่ชั่วครู่

“ทำไม?” คุณเจฟถามกลับหลังจากตั้งสติได้ เขาไม่คุ้นกับการโดนแย้งกลับ ปกติคำสั่งของเขาจะศักดิ์สิทธิ์เสมอ

“กรุณาไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ ด้วยครับ” เจ้าหน้าที่หน้าอกกว้างเดินมารั้งแขนผมขึ้นและลากผมออกไปทันที ผมว่าผมก็ตัวหนักและแข็งแรงพอสมควร แต่เขากลับรั้งตัวผมไปได้ง่ายๆ แรงดึงของเขาน่ากลัวมากทีเดียว

“เฮ้ย!! นายจะพาเขาไปไม่ได้นะ” เจฟตะโกนอย่างหัวเสียอยู่ในห้องพัก ส่วนผมโดนเจ้าหน้าที่ผิวคล้ำลากตัวปลิวออกมานอกห้องเรียบร้อยแล้ว

+-------------------------------------------+

เพิ่มคำติชมด้านล่างได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าครับ