รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่6 ช่วยป้อนหน่อย

 

 

                ปริมาผงะ! รีบเบนตัวหนีใบหน้าขาวละมุนของชายหนุ่มที่ยื่นเข้ามาใกล้ แถมยังกล้าส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาอีก มันน่าเขกมะเหงกที่หน้าผากมนของเขาเสียจริง! 

 

                หนุ่มหน้าหวานมองสายตาของหญิงสาวแล้ว รีบถอยตัวกลับที่ตั้งเพื่อความปลอดภัย ก่อนที่จะโดนอะไรแพ่นกบาลเข้าซักทีสองที

 

                “ขอน้ำกินหน่อยดิ” เขามองน้องสาวเพื่อนที่ถอยออกไปยืนซะห่างเลย

 

                อีกฝ่ายจึงค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามาที่โต๊ะข้างเตียง รินน้ำใส่แก้วส่งให้คนขอ

 

                “ยังไม่ค่อยมีแรงเลย ช่วยป้อนหน่อย” พลางทำเสียงเหมือนคนหมดเรี่ยวหมดแรง

 

                พยาบาลจำเป็นแทบถลึงตาใส่คนไข้ พลางส่งเสียงรอดไรฟันอย่างไม่พอใจ สีหน้าบอกอาการเบื่อหน่ายเขาสุด ๆ

 

                หนอย....! ทำเป็นไม่มีแรง! เดี๋ยวเหอะ!

 

                เธอจำใจยกแก้วน้ำไปจ่อไว้ที่ริมฝีปากของหนุ่มเจ้าปัญหา เมื่อเขาดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว ยกแก้วน้ำกลับไปวางลงในถาดที่โต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบขวดลูกอมขึ้นมาไว้ในมือ

 

                คนป่วยอึ้งไปครู่หนึ่งที่พยาบาลจำเป็นยอมมาป้อนน้ำให้เขาแต่โดยดี ไม่คิดว่าจะยอมป้อนจริง ๆ แค่อยากแกล้งกวนประสาทเล่นเท่านั้นเอง สายตานั้นจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่น่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น แสงแดดเจิดจ้าจากภายนอกจับใบหน้านั้นให้สว่างกระจ่างใส

 

                “พี่ปรามฝากมาให้” พยายาลบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย              

 

                คนป่วยยื่นหน้ามาดูขวดในมือของเธออย่างสงสัย คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย 

 

                “อะไรเหรอ?”

 

                “ลูกอม” ปริมาตอบเขาด้วยน้ำเสียงขอไปที แม้จะรู้ดีว่าข้างในนั้นไม่ใช่!

 

                “หืม....” เขาส่งเสียงในลำคอเบา ๆ อย่างแปลกใจ เอียงคอมองขวดสีขาวในมือของเธอ มีรูปผลไม้เหมือนขวดลูกอมที่เพื่อนซี้เคยอมบ่อย ๆ

 

                “พี่ปรามซื้อมาให้นายเมื่อเช้า...” เธอคิดมาก่อนหน้านี้ว่า จะทำให้เขากินยาได้อย่างไร ขนาดมะระเขายังกินไม่ได้เลย แล้วนี่ฟ้าทะลายโจรเขาจะกินลงได้หรือ? เพราะพี่ชายบอกว่า คนป่วยเป็นคนกินยายากมาก จึงเปลี่ยนขวดฟ้าทะลายโจรเป็นขวดลูกอมแทน ยังไงก็ต้องให้เขายอมเอาเข้าปากให้ได้ก่อน

 

                “นายลองกินดู...ถ้านายไม่ชอบ....” คนพูดทำน้ำเสียงเนือย ๆ  

 

                “ให้ฉันแทนก็ได้นะ ฉันชอบมากเลย” แล้วทำหน้าระรื่นขึ้นมาทันที ดึงขวดลูกอมเข้าหาตัวเอง

 

                “ได้ไง ปรามซื้อมาให้ทั้งที เอามาเลย” 

 

                “ลองชิมดูก่อนนะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาไป ให้ฉันก็แล้วกัน” เธอพูดพลางหมุนฝาขวดลูกอมในมือ 

 

                หนุ่มผมยาวรีบแบมือมารอรับลูกอม

 

                พยาบาลจำเป็นชะงักเล็กน้อย มองฝ่ามือของคนไข้ที่แบมืออยู่ตรงหน้าเธอ จะให้เขาเห็นเม็ดยาก่อนไม่ได้เด็ดขาด!

 

                “มือนายสกปรก อ้าปากสิ!” 

 

                อีกฝ่ายยอมอ้าปากแต่โดยดี 

 

                มุมปากของหญิงสาวมีรอยยิ้มที่พยายามซ่อนเอาไว้ แล้วเทยาสองเม็ดใส่ปากคนป่วย จะบอกเขาว่า ลูกอมนี้ทานแล้วต้องกินน้ำตามด้วย แต่คิดไม่ออกว่าจะบอกเขายังไงดี กลัวเขาจะรู้ว่า มันไม่ใช่ลูกอม

 

                หนุ่มผมยาวหุบปากแล้วรีบดูดลูกอมทันทีว่ามันจะหวาน หอม อมเปรี้ยว หรือซ่า แต่ผิดคาด! เขาอึ้งไปชั่วขณะ! เมื่อยาอัดเม็ดฟ้าทะลายโจรเริ่มละลาย รสขมแผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากัน พร้อมใบหน้าเหยเกบิดเบี้ยว ก่อนจะหลับตาปี๋ แล้วเอียงคอก้มหน้าลง สะบัดหัวไปมา รีบอ้าปากทำท่าจะอ้วกออกมา เขาวิ่งลงจากเตียงพรวดเข้าห้องน้ำอย่างเร็วที่สุด

 

                ปริมามองสีหน้าเหยเกของหนุ่มผมยาวแล้ว อดขำไม่ได้ พยายามเม้มริมฝีปากแน่นกลั้นหัวเราะเอาไว้ แต่ก็กลั้นไม่อยู่จริง ๆ แล้วรีบถือแก้วน้ำดื่มตามไป ได้ยินเสียงเขากำลังไอราวกับกำลังสำลัก หรือมีอะไรบางอย่างติดคอ 

 

                ปฏิการโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าซีดเซียว สองมือเกาะอยู่ที่ขอบประตูห้องน้ำ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รสขมยังติดอยู่ที่คออยู่เลย ยัยตัวแสบ! เอาอะไรมาให้เขากินเนี่ย! ลูกอมบ้าอะไร ขมขนาดนี้!

 

                “ดื่มน้ำก่อน” เธอรีบส่งแก้วน้ำในมือให้ชายหนุ่ม

 

                เขารับแก้วน้ำไปดื่มรวดทีเดียวหมดแก้ว

 

                “ลูกอมอะไรของเธอ ขมปี๋ขนาดนี้” คนป่วยโวยวายเอาเรื่อง

 

                “ถ้าไม่บอกว่า ลูกอม นายจะยอมกินยาง่าย ๆ หรือเปล่าล่ะ” พยาบาลจำเป็นขึ้นเสียงแข็งใส่เขาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

 

                “ไม่ใช่เธออยากแกล้ง ฉัน! เหรอ?” เขาแค่นเสียงถาม พลางจ้องคนที่ยืนตรงหน้า

 

                “นายยังมีไข้อยู่ ไม่กินยาจะหายได้ไง ฉันอยากให้นายหายไข้เร็ว ๆ ต่างหาก” พยาบาลจำเป็นแก้ตัวอย่างมีเหตุมีผล

 

                “ไม่ต้องเอายาอะไรมาให้กินแล้ว ฉันไม่กินทั้งนั้น” คนไข้ขอปฏิเสธการกินยาทั้งปวงด้วยสีหน้าบึ้งตึง เดี๋ยวจะให้เธอดูแลเขาจนเบื่อเลย!

 

                “แล้ว....นายเป็นไงมั่งล่ะ ลืมบอกว่า ลูกอมนี้มันต้องกินน้ำตามด้วย” พยาบาลจำเป็นพูดพลางอมยิ้มน้อย ๆ

 

                “หมดแรงสิ ถามได้! หิวมากด้วย” เขากระแทกเสียงใส่ มองฝ่ายตรงข้ามมีหน้ามาหัวเราะเยาะอีก คนอะไร! แกล้งเขาชัด ๆ เลย

 

                “มา...กินโจ๊กก่อน” เธอหันไปบอกก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะข้างเตียง

 

                “เดี๋ยวสิ! มาช่วยพยุงก่อน!” 

 

                หญิงสาวหันขวับไปมองหน้าหนุ่มหน้ามน

 

                อะไรนะ!  

 

                เธอมองเขาด้วยสายตาของคำถาม?

 

                ชายหนุ่มยื่นมือมาข้างหน้า รอเธอเข้าไปช่วยประคอง

 

                เดินไม่ไหวก็อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละ! 

 

                เธออยากจะตอบเขาไปแบบนั้น แต่ยั้งไว้อยู่แค่ในใจ ยังไม่ได้พูดออกไป ก่อนจะเลี่ยงพูดไปว่า

 

                “ดูตัวฉันสิ ตัวนิดเดียว แล้วนายก็ตัวโตขนาดนี้ ฉันจะไปแบกนายไหวเหรอ ฉันก็เคยเป็นไข้ เคยท้องเสียเหมือนกัน ไม่เห็นต้องให้ใครช่วยประคองเลย เวลาฉันกับพี่ปรามป่วยก็กินฟ้าทะลายโจรนี่แหละ ไม่เคยกินยาฝรั่งเลย” เธออธิบายรัว ๆ แล้วจัดโต๊ะเขียนหนังสือของพี่ชายให้เป็นที่นั่งทานข้าวของคนป่วย

 

                เหอะ! ไม่ประคองก็ไม่ประคองสิ! 

 

                คนป่วยบ่นในใจ แล้วเดินมาเอง เขารู้อยู่แล้วว่า เธอไม่มีทางมาช่วยพยุงหรอก แค่อยากแกล้งกวนประสาทเฉย ๆ

 

                “ไหน...มีอะไรกินมั่ง” ปฏิการเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือของปราม ยื่นหน้ามาดูอาหารบนโต๊ะ ก่อนค่อย ๆ นั่งลง เมื่อเธอยกชามกระเบื้องสีขาวลายดอกไม้มาวางไว้ตรงหน้า ยกมือแตะดูยังร้อนอยู่เลย แล้วเปิดฝาออก กลิ่นหอมลอยมาพร้อมควันกรุ่น ๆ อยู่เหนือเมล็ดข้าวเนียนข้นในชาม หน้าตาน่าทานมาก หอมกระเทียมเจียว โรยหน้าด้วยผักชีและขิงอ่อน เขาลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย

 

                “นี่...ถามไรหน่อยสิ เมื่อคืน...ฉันร้องเพลงเป็นไงบ้าง” เขาเงยหน้าจากชามโจ๊กขึ้นมาถาม

 

                “ก็ดี” เธอตอบสั้น ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

                “แล้ว...มีอะไรควรปรับปรุงมั้ย?” เขาอยากรู้ความรู้สึกของคนฟังอย่างเธอ

 

                คำถามนั้นทำให้เธอเอีองคอจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างพิจารณา

 

                “หน้านายสวยมาก”

 

                ห่ะ!!! หนุ่มผมยาวฟังแล้วถอนหายใจออก สวยอีกแล้ว! แม้แต่เธอก็ยังมองว่าเขาสวย

 

                “นายควรจะทำหน้าให้แมนกว่านี้หน่อย” 

 

                “ทำไงล่ะ” เขาย้อนถาม

 

                “ตัดผมสิ! น่าจะทำให้ดูแมนขึ้นกว่านี้นะ”

 

                คนฟังเบิกตาโตรีบส่ายหัวดิก 

 

                “อะไรเล่า! ไอดอลนักร้องคนโปรดของฉันเลย ไว้ผมยาวแบบนี้แหละ” เขาไม่ยอมเด็ดขาด นักร้องที่เขาชื่นชอบไว้ผมยาวทุกคน

 

                “งั้นก็...สวยต่อไปนะ” หญิงสาวยักไหล่

 

                “คนสวยยื่นแขนมา จะได้ทำแผลให้” เธอมองหน้าเขาพลางส่งยิ้มระรื่น แต่คนไข้ไม่ตอบ และไม่ยอมทำตามที่เธอบอกอีกต่างหาก

                “คนสวยเร็วเข้าสิ!” พยาบาลจำเป็นย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเขายังเฉยชาอยู่

 

                คนป่วยก้มหน้ากินโจ๊กต่ออย่างไม่สนใจคนถามจนหมดชาม ดื่มน้ำแล้วเดินกลับไปนอนต่อที่เตียง

 

                อ้าว! พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย! ให้ตายสิ! เธอเดินตามไปที่เตียง มองเขานอนหันหลังให้เธอ

 

                “คนสวย...มาทำแผลก่อน” เขาไม่ตอบแถมเอาผ้าห่มคลุมโปงอีกต่างหาก

 

                พยาบาลจำเป็นถอนหายใจ เมื่อไหร่จะได้ออกไปซะทีเนี่ย 

 

                นึกว่าอยากทำแผลให้รึไง ถ้าพี่ปรามไม่สั่ง ฉันก็ไม่อยากทำให้นะ รู้มั้ย?

 

                เธอได้แต่บ่นอยู่ในใจ 

 

                “นี่....สุดหล่อ...มาทำแผลก่อน” สิ้นเสียงนั้น คนป่วยรีบเอาผ้าห่มที่คลุมศีรษะออก แล้วพลิกตัวหันมาหาทันทีด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น

 

                ปริมาทำหน้าเซ็ง! หล่อตายล่ะ!

 

                “ลุกขึ้น ยื่นแขนมาเร็ว ๆ เข้า” เธอชักรำคาญ มองเขานอนส่งยิ้มหวานอยู่ได้

 

                คนไข้ยังนอนเฉย ไม่ยอมทำตาม

 

                หญิงสาวถอนหายใจ ก่อนจะเรียกเขาอีกครั้ง

 

                “สุดหล่อ ลุกขึ้นนั่งดี ๆ ยื่นแขนออกมาได้แล้ว” เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างเตียงของเขา หยิบถาดอุปกรณ์ทำแผลมาวางบนเตียง

 

                หนุ่มหน้าหวานรีบทำตามลุกขึ้นนั่ง แล้วยื่นแขนข้างที่มีแผลออกมาอย่างว่าง่าย พลางขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ เพื่อให้ทำแผลได้สะดวก

 

                “สุดหล่อ...ยกแขนค้างไว้นะ ห้ามเอาลง” พูดพลางหยิบสำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อสีฟ้ามาทำความสะอาดรอบแผลเล็กแผลน้อย แผลของเขามีสะเก็ดขึ้นมาปิดแผลไว้หมดทุกแผลแล้ว แต่ยังมีรอยแดงอยู่โดยเฉพาะแผลใหญ่เหนือข้อศอก

 

                ชายหนุ่มมองใบหน้าพยาบาลจำเป็น เธอน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น เวลาไม่วีนไม่โวยวายดูน่ารักมาก โดยเฉพาะเวลานี้

 

                ดวงตากลมโตของหญิงสาวเลื่อนขึ้นมามองหน้าเขา พบสายตาเขาจ้องมองเธออยู่

 

               ************** 

 

              สวัสดียามเย็นค่า....ทานข้าวรึยังคะ ทานข้าวไปพร้อมกับคนป่วยของเรากันเลยค่า....ตอนที่แล้ว ได้คอมเม้นท์ ช่วยตรวจคำผิดให้ด้วย  น่ารักมากๆ เลยค่ะ  รีบจัดตอนต่อไปให้เลย

             เดิมเราลงนิยายอยู่หลายเวป  แต่กว่าจะได้ยอดวิวสัก 20  ต้องทั้งแนะนำนิยายตามเฟสกลุ่มนั้นกลุ่มนี้  กว่าจะได้คอมเม้นท์มาแต่ละอัน ช่างยากเย็น  แต่มาลงที่นี่  ดีมากๆ วันเดียวได้ 20-30 วิว ค่อยยังชั่ว มีคอมเม้นต์มาทักทายกันบ้าง  ดีจังเลยค่ะ  ขอบคุณน้องเคจมากๆ ที่ชวนมาลงที่นี่นะคะ^^