ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 5

ในค่ำคืนที่แสงของดวงจันทร์ส่องสว่างไปทั่วทั้งผืนดิน สายลมยามดึกพัดอ้อยอิ่งจนต้นหญ้าสีเขียวอ่อนพลิ้วไหวเบาๆ ไปตามแรงลม ปราสาทอิชิฮาระบัดนี้สงบเงียบเหมือนดั่งเช่นทุกคืน ร่างสูงโปร่งเดินไปตามระเบียงทางเดินที่ทำจากไม้ซึ่งถูกขัดจนวาววับ เขาเดินผ่านโคมไฟอันแล้วอันเล่าที่แสงสว่างเรืองรองของมันส่องให้เห็นทางเดินด้านหน้าอย่างสลัวๆ ในที่สุดฝีเท้าก็มาหยุดลงตรงหน้าห้องนอนใหญ่ของอิซามุที่ประตูถูกปิดสนิทแต่ยังสามารถเห็นแสงสว่างของโคมไฟด้านในที่ยังไม่ถูกดับลง ฮิโรมาสะคุกเข่าลงบนพื้นก่อนจะเอ่ยเรียกคนด้านในด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ท่านพ่อ" อิซามุที่กำลังนั่งอ่านหนังสือหันเสี้ยวหน้าไปมองยังประตู พลันเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความยอมจำนนก็เอ่ยต่อ

"ข้าตกลงจะแต่งงานกับอากาเนะ"

ฮิโรมาสะรีบไปบอกข่าวดีกับโกโกะที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยเขาอยู่ด้วยใจจดจ่อ เขาจับมือโกโกะเอาไว้แน่นพลางพานางเดินไปนั่งบนที่นั่งอย่างระมัดระวัง แววตาที่มีความตื่นเต้นดีใจอยู่เต็มเปี่ยมทำให้โกโกะพลอยหัวใจสั่นรัวไปด้วย

"ท่านพ่ออนุญาตให้เจ้าไปอยู่ในปราสาทได้ เราจะได้เลี้ยงลูกของเราด้วยกันที่นั่น" มือเล็กยกขึ้นมาทาบอก ตะลึงพรึงเพริดถาโถมจิตใจไม่หยุดราวกับว่าตนเองกำลังฝันอยู่ นางไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำใดออกมาได้เพราะลำคอรู้สึกจุกแน่นไปหมด แต่ทันใดนั้นแววตาของฮิโรมาสะก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย รอยยิ้มคมคายยังคงระบายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาแต่บัดนี้ดวงตาของเขาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ฮิโรมาสะเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะกระชับมือของนางแล้วตัดสินใจเอ่ยบอกบางสิ่ง

"แต่ว่า... ข้าต้องแต่งงานกับลูกสาวของแคว้นนาโกย่า" ราวกับโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้า โกโกะกะพริบตาช้าๆ สองสามทีราวกับกำลังประมวลผล

"อะไรนะเจ้าคะ" คำถามถูกส่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งราวกับหัวใจนั้นกำลังใกล้จะแตกสลายลงเต็มที ฮิโรมาสะที่มีสีหน้าหนักใจเอ่ยอธิบายอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงละมุนละม่อมเกรงว่าคนตรงหน้าจะรับไม่ได้ไปมากกว่านี้

"โกโกะ… คือว่ามันเป็นสัญญาแลกเปลี่ยนที่ท่านพ่อต้องการให้ข้าทำตาม" โกโกะถอยตัวออกห่างเล็กน้อยราวกับว่าดวงใจกำลังรับทุกสิ่งเอาไว้ไม่ทันในคราเดียว ฮิโรมาสะเห็นเช่นนั้นก็รีบง้องอน เขาโอบโกโกะเอาไว้แล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักที่มีอยู่จนล้นในดวงใจ

"มันเป็นวิธีเดียวที่ข้าจะปกป้องเจ้ากับลูกได้ พวกเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย ข้าจะได้ดูแลเจ้าตลอดไปภายใต้ตระกูลของข้า" คำสัญญาจากใจจริงของเขาเป็นพันธนาการอันไร้รูปที่ผูกมัดนางเอาไว้ได้อย่างไม่ต้องสงสัย โกโกะมองใบหน้าของชายอันเป็นที่รัก หัวใจทั้งหมดเจ็บปวดเกินจะทานทนแต่นางก็ยินยอมให้มันเป็นเช่นนั้น ร่างบอบบางโผเข้ากอดเขาด้วยน้ำตาที่ไหลริน เสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นเครือราวกับหัวใจดวงน้อยทั้งเต็มตื้นและใกล้จะแตกสลายลงในคราเดียวกัน

"ชีวิตของข้า แค่ได้มาเจอท่านก็เป็นบุญมากแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านฮิโรมาสะที่ใจดีไม่ทอดทิ้งข้าและลูก" สะอื้นเบาๆ ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเจ็บวาบขึ้นเพราะตนได้ทำให้นางเสียใจ เขาจูบเน้นลงบนศีรษะเล็กซ้ำๆ เบาๆ พลางกระซิบว่า 'ข้าจะทิ้งเจ้าได้ยังไง' เรียกน้ำตาใสให้เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตาคู่สวยอีกครั้งอย่างเงียบๆ

โกโกะเอ่ยร่ำลาพ่อของตนด้วยแววตาที่อาลัยก่อนจะขึ้นรถม้าที่ถูกส่งมารับถึงหน้าบ้านอันซอมซ่อ รถม้าค่อยๆ ออกตัวหลังจากที่คนตัวเล็กขึ้นไปนั่งด้านในเรียบร้อยแล้ว นั่งมาได้ไม่นานนักก็เริ่มสังเกตเห็นชายคาของปราสาทอิชิฮาระอยู่ลิบๆ ขนาดกว้างขวางใหญ่โตของมันทำให้โกโกะหัวใจสั่นหวิวด้วยความหวั่นเกรงเพราะเพียงแค่เห็นก็ทราบได้ทันทีว่าสถานที่นั้นช่างสูงส่งเกินกว่าที่คนเช่นนางจะก้าวเข้าไปเหยียบ นางช่างไม่เหมาะกับที่นั่นเอาเสียเลย คิดพลางแววตาก็หม่นลงเล็กน้อยแต่ก็พยายามทำใจให้เข้มแข็งเข้าไว้

รถม้าวิ่งเข้ามาในปราสาทจากประตูทางด้านหลังเผยให้เห็นสวนขนาดกว้างที่มีต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์ประดับตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ดวงตาของหญิงสาวเบิกขึ้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ มองออกไปทางด้านทิศตะวันออกมีสวนบ๊วยที่กำลังแข่งกันออกดอกสีสันน่ามองเป็นอย่างมาก นี่คือเมืองในสวรรค์งั้นหรือ คิดพลางหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ถึงกระนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองด้อยค่ายิ่งนัก ไม่ทันที่ร่างเล็กจะไม่คิดอะไรต่อ รถม้าก็มาหยุดลงตรงหน้าเรือนพักหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่บริเวณท้ายปราสาทเยื้องอยู่กับเรือนคนรับใช้ที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก ฮิโรมาสะเดินเข้ามารับด้วยสีหน้าที่ยินดีอย่างที่สุด สาวใช้สองสามคนรีบกุลีกุจอมาช่วยกันนำของเข้าไปวางไว้ด้านใน ฮิโรมาสะพานางเดินเข้าใกล้กับเรือนตรงหน้าแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดเล็กน้อย

"ขอโทษด้วยนะที่เจ้าต้องมาอยู่ที่นี่ ความจริงข้าคิดว่ามันเล็กไปหน่อย" โกโกะรีบสั่นหัวในทันทีพร้อมเอ่ยด้วยแววตาที่ยินดีอย่างเต็มเปี่ยม

"ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าถูกใจมากเจ้าค่ะ" ฮิโรมาสะขำออกมาเล็กน้อยกับความถ่อมตัวอันเป็นเอกลักษณ์ของร่างบาง โกโกะมองดูเรือนหลังนี้ก็พอจะทราบได้บ้างว่าที่นี่คือเรือนรับรองสำหรับอนุภรรยาคนที่ไร้ความสำคัญของไดเมียวรุ่นก่อนๆ แต่นางก็ไม่ปริปากบ่นสักคำเพราะการที่ได้มาอยู่ที่นี่ถือว่าเป็นโชคดีมากแล้ว