CHAPTER 5 : Vague / บทที่ 5 : คลุมเครือ

“ คุณนายเชิญที่โต๊ะอาหารค่ะ อาหารพร้อมแล้วค่ะ ” แม่บ้านเข้ามาบอกก

“ พี่หนึ่ง พี่หมอ เชิญครับ ” ชายกล่าว

“ แล้วพี่จันทร์ล่ะครับ ” น้อยถามขึ้นพลางเอาจับมือของจันทร์เอาไว้

“ พี่จันทร์ยังมีไข้อยู่ ให้พี่จันทร์พักอยู่ในห้องดีกว่าค่ะ ” หมอสายน้ำ เป็นคนกล่าว

“ งั้น พี่ชายช่วยเรียนคุณป้าให้น้อยด้วยนะครับว่า น้อยจะทานกับพี่จันทร์ที่นี่ ” 

“ อย่าดีกว่านะคะ พี่จันทร์ไม่อยากให้คุณหนูติดไปด้วย ถ้าคุณหนูเดินไม่ไหวแล้ว กลับไปพักที่ห้องดีกว่าไหมคะ ” จันทร์รีบปฏิเสธด้วยความกังวล

“ รู้สึกปวดขึ้นมาบ้างใช่ไหมคะ ” หมอสายน้ำถามขึ้น

“ ครับ ” น้อยตอบรับเบา ๆ 

“ พี่ว่าพี่พาน้องน้อยไปพักดีกว่า ป่ะ ” ชายพูดขึ้นแบบร้อนใจในประมาณหนึ่ง

“ แต่ คุณป้า ” น้อยเอ่ยอย่างเกรงใจ

“ ไม่เป็นไรครับ ให้พี่ดูแลน้องน้อยแล้วกันนะครับ ” ชายบอกพลางลูบหัวน้อยไปพลาง

“ ก็ได้ครับ ” น้อยยอมจำนนอย่างง่ายดาย เพราะตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกปวดขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

“ ป้าหยด ช่วยพาคุณหนึ่ง กับ คุณหมอ ไปที่ห้องอาหารที แล้วช่วยเรียนคุณแม่ด้วยว่า คุณหนูน้อย กับ จันทร์ จะทานในห้อง แล้วก็ให้ใครยกอาหารมาให้คุณหนูน้อย กับ พี่จันทร์ด้วย ” ชายบอกกับแม่บ้านคนที่เข้ามาตาม

“ ค่ะ เชิญคุณทั้งสองทางนี้ค่ะ ” ว่าแล้ว แม่บ้านหยดก็เดินนำคนทั้งสองออกไปยังห้องอาหาร

“ ไว้ทานข้าวเสร็จแล้ว พี่จะเข้ามาตรวจดูอีกรอบนะคะ ” หมอสายน้ำหันมาบอกกับน้อย ก่อนที่จะรีบตามแม่บ้านหยดออกไป

ส่วนหนึ่ง เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ สายตายังจ้องมองดูจันทร์อยู่ ก่อนจะเดินตามหมอสายน้ำไป

จันทร์เองก็รู้สึกอึดอัดใจมากที่หนึ่งมาในวันนี้ ไหนจะสายตาที่เขาจ้องมองมาอีก 

“ มา พี่ช่วย ลงดี ๆ นะครับ ” ชายประคองร่างของน้อยให้ลงมาจากเตียงนอนของจันทร์

“ แล้วพี่ชายไม่ไปทานข้าว ไม่หิวหรือครับ ” น้อยเอ่ยถามคนพี่อย่างเป็นห่วง

“ พี่ก็ทานกับน้องน้อยครับ ” ชายบอก

“ พี่จันทร์ทานข้าวเยอะ ๆ แล้วพักผ่อนมาก ๆ นะครับ ” น้อยยังไม่วายเป็นห่วงพี่เลี้ยงของเขา

“ ค่ะ คุณหนูน้อยก็ทานเยอะ ๆ นะคะ ” จันทร์เองก็เป็นห่วงคุณหนูของเธอเป็นอันมากเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เธอมีไข้ จึงไม่อยากไปอยู่ใกล้ ๆ เธอกลัวจะทำให้น้อยติดได้

“ พี่จันทร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลน้องน้อยเองครับ ” ชายพูดขึ้น เพื่อให้จันทร์คลายความกังวลใจลงไป พร้อมประคองพาน้อยไปที่ห้องข้างห้องนี้

 

ขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องอาหาร หนึ่งก็เอ่ยถามหมอสายน้ำ

“ จันทร์ เขามีไข้ เพราะอะไร ”

“ น่าจะเกิดจากการอักเสบของกล้ามเนื้อนะคะ ” 

“ คือ มาจากรอยพวกนั้น ” หนึ่งถามย้ำให้แน่ใจ

“ น่าจะเป็นไปได้ค่ะ ” หมอสายน้ำตอบตามทฤษฎี

“ แล้วมีไข้สูงไหม ” หนึ่งยังถามต่อ เพราะเท่าที่เขาสังเกต ปกติแล้ว จันทร์มีผิวสองสี ค่อนไปทางเหลือง รอยพวกนั้นก็พอมองเห็นได้ชัดอยู่ วันนีี้ทั้งผิวทั้งใบหน้า และตามเนี้อตัว มีสีระเรื่อไปทั่ว คนเราท่าจะทำแค่เอาหน้า จะทำอะไรพอให้มีความดีบ้าง จำเป็นต้องลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ

“ 38 คะ ก็ถือว่าสูงอยู่ค่ะ "

หนึ่งพยักหน้ารับ แล้วเงียบไป

หมอสายน้ำก็ไม่กล้าชวนคุย เท่าที่เธอรู้จักผ่านตามา หนึ่ง ไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมให้เข้าใกล้ได้ง่าย ๆ ทุกครั้งที่เจอกัน เขาก็จะอยู่ในที่ของเขา ทุกคนส่วนมากรวมทั้งเธอด้วย จะรู้สึกว่า เขาเป็นคนที่น่ากลัวมาก ด้วยเขาชอบทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา คนในตระกูลนาวาวณิชก็น่ากลัว มีสมา เพื่อนของน้อยที่ไม่น่ากลัว เด็กคนนั้นก็เหมือนกับคุณหนูน้อยของเธอ คือ น่ารัก นุ่มนิ่ม สมกับเป็นลูกคนกลาง ผสมผสานความน่ากลัว และความน่ารัก มาจากพี่ชาย และน้องชาย แต่ถ้าให้เธอไปอยู่ใกล้ ๆ ด้วย คงไม่เอา ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ดุมาก ใครพูดอะไรไม่เข้าหูหน่อย เป็นต้องเดินหนี นุ่มนิ่มไปไหน มาไหนก็จะมีคนคอยตามเป็นขบวน แถมแต่ละคน หน้าตาเอาเรื่องทุกคน นุ่มนิ่มแทบจะเหมือนผู้ชายทั่วไป ดื่มเหล้าเก่ง ไม่กลัวใคร สู้คนเป็น ไม่ยอมใคร แล้วก็ทั้งดื้อ ทั้งเอาแต่ใจ ไม่ได้มีความเป็นผู้หญิงเลย ทุกครั้งที่ไปดื่มเหล้าด้วยกัน ก็จะทักทายกันไปธรรมดาเท่านั้น ส่วนมากแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย

-ห้องอาหาร-

“ มากันแล้วหรือจ๊ะ มา นั่งทานข้าวกัน ” เสียงคุณสร้อยดังขึ้นเมื่อมองเห็นว่าแขกของบ้านได้เข้ามาแล้ว

ตอนนี้คุณสร้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะทางด้านฝั่งซ้ายของเก้าอี้หัวโต๊ะ ส่วนทางด้านขวาเก้าอี้ทั้งหมดว่างอยู่  

“ คุณหนู ท่านให้่เรียนคุณนายว่า คุณหนูน้อย กับ จันทร์ จะทานในห้องค่ะ ” แม่บ้านหยดกล่าวแจ้งตามที่ชายบอกกล่าวไว้ก่อนหน้านี้

“ ถ้าอย่างนั้น แช่มไปยกอาหารไปให้คุณหนู คุณหนูน้อย กับจันทร์ด้วยนะ ” คุณสร้อยหันไปบอกแม่บ้านอีกคนหนึ่งที่คุณชาญให้มาอยู่ดูแลคุณหนูน้อย กับ จันทร์

“ ค่ะ คุณนาย ” แม่บ้านแช่มรับคำ ก่อนจะเดินออกไปทางด้านหลัง

“ คุณหนึ่ง หมอน้ำ เชิญนั่งค่ะ หมอน้ำมานั่งกับป้า มะ ” 

“ ครับ ”

“ ค่ะ ”

ทั้งสองรับคำ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ โดยที่หนึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับคุณสร้อย หมอสายน้ำ เข้าไปนั่งข้างคุณสร้อย

“ หยด ตักทานได้แล้ว ” 

“ ค่ะ ”

“ ทานได้เลยนะ ” 

“ ขอบคุณครับ ”

“ ขอบคุณค่ะ ”

ทางด้านภายในห้องนอนชั่วคราวของน้อย

ตอนนี้น้อยกับชายนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ที่โต๊ะตรงระเบียง

ส่วนทางด้านภายในห้องนอนของจันทร์ จันทร์กำลังนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะเพียงลำพัง ภายในห้องไม่มีใครอยู่ด้วย ในตอนแรก แม่บ้านแช่ม จะให้เด็กรับใช้ที่ชื่อ หญิง อยู่เป็นเพื่อน เพราะตัวของแม่บ้านแช่มเองต้องไปคอยดูแลรับใช้คุณหนู กับ คุณหนูน้อย แต่จันทร์ก็ยืนกรานที่ต้องการจะอยู่คนเดียว เธอให้เหตุผลว่า เพราะเธอมีไข้ ไม่อยากให้ใครต้องมาติดไปจากเธอด้วย

ภายในห้องอาหาร

หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อย

“ ป้าต้องขอตัวก่อนนะ ต้องไปเตรียมตัวรอรับคุณชาญเขา น่าจะใกล้เวลากลับแล้ว ” คุณสร้อยพูดขึ้น เพราะท่าทางคงไม่มีอะไรให้เป็นห่วง ทั้งน้อย ทั้งจันทร์ก็มีคนคอยดูแลอยู่แล้ว

“ สวัสดีครับ ”

“ สวัสดีค่ะ ”

เสียงแขกทั้งสองยกมือขึ้นไหว้ลา

“ ไหว้พระเถอะลูก " คุณสร้อยเอ่ยให้พร ก่อนที่จะเดินกลับตึกไปพร้อมกับแม่บ้านหยด

“ หมอจะขอตัวไปตรวจดูอาการของทั้งสองคนก่อนกลับค่ะ คุณหนึ่งจะกลับเลยไหมคะ ” หมอสายน้ำเอ่ยขึ้น

“ ยัง ขอตามไปด้วย จันทร์เป็นคนของน้องนุ่มนิ่ม น้องนุ่มนิ่มฝากมา ” หนึ่งตอบ พร้อมสาธยายให้ฟัง เพราะเห็นหมอสายน้ำมองเหมือนจะสงสัย ปกติเขาจะไม่ค่อยพูดมากนัก จะพูดเท่าที่จำเป็น พ่อของเขา นุ่มนิ่ม ก็นิสัยแบบเดียวกัน มีแต่สมาที่ช่างพูด พูดเก่งอยู่คนเดียว นุ่มนิ่มก็ขี้อ้อนตามประสาน้องสาวทั่วไป มีงอแงบ้างก็เป็นปกติของผู้หญิง

หมอสายน้ำเดินตรงไปยังห้องนอนของจันทร์เลย แต่หญิง เด็กรับใช้ที่ยืนรออยู่หน้าห้องนอนของน้อยเป็นคนเรียกบอก

“ คุณหนูน้อยอยู่ห้องนี้ค่ะ ” 

หมอสายน้ำจึงจะก้าวเท้าเข้าไป

“ จะไปรอที่ห้องจันทร์ ” หนึ่งบอก ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในห้องข้างกันนั้น

ภายในห้องของน้อย

ตอนนี้ตัวของน้อยอยู่บนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนชายก็นั่งอยู่บนเดียงนอนด้วย

“ ขอพี่หมอตรวจดูหน่อยนะคะ ” 

“ ครับ ”

“ แล้วพี่หนึ่งล่ะ กลับไปแล้ว " ชายถามขึ้น เมื่อไม่เห็นร่างของพี่ชายเพื่อน

“ ไปรออยู่ที่ห้องพี่จันทร์ ” หมอน้ำตอบ

ชายพนักหน้ารับรู้

“ คืนนี้น่าจะมีไข้นะ ทานยาแก้ปวดแล้วใช่ไหมคะ ”

“ เรียบร้อยแล้ว ” ชายเป็นคนตอบแทน

“ ถ้าอย่างนั้น คุณหนูน้อยเตรียมตัวพักผ่อนนะ พรุ่งนี้พี่หมอจะมาตรวจดูอีกรอบนะคะ ”

“ ขอบคุณครับ ” น้อยยกมือขึ้นไหว้

หมอสายน้ำรับไหว้ตอบ

“ พี่จะไปดูพี่จันทร์ แล้วจะเลยไปส่งพี่หมอ กับ พี่หนึ่งเลย เดี๋ยวพี่มานะครับ ” ชายยกมือขึ้นลูบหัวคนน้องอย่างเอ็นดู

“ พี่ชายขึ้นตึกเลยก็ได้ครับ น้อยใกล้ง่วงแล้วครับ ” น้อยบอก

ชายได้แต่ยิ้มรับ แล้วเดินออกมากับหมอสายน้ำ

ภายในห้องของจันทร์

ตอนนี้จันทร์กลับขึ้นมาบนเตียงนอนอีกรอบ ขดตัวอยู่ใต้ผ้านวมหนานั้น เธอรู้สึกหนาวเป็นอันมาก เธอทานข้าวไปได้ไม่กี่คำก็รู้สึกว่า ทานไม่ได้แล้ว เธอจึงพอ แล้วก็ขึ้นมานอน เพราะเธอเวียนศรีษะเหลือเกิน หญิง เด็กรับใช้ ได้เข้ามาเก็บถาดอาหารไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอได้ยินประตูห้องของเธอเปิดออกอีกครั้ง น่าจะเป็นหมอสายน้ำแน่ ๆ เธอเอาผ้านวมออก ก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่คนที่ยืนตรงหน้าของเธอกลับเป็นพี่ชายของเจ้านายเธอ

“ นายหนึ่ง ”

จันทร์ตกใจเล็กน้อย ด้วยเธอไม่คาดคิดว่าจะเป็นเขา เธอคิดว่า หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เขาน่าจะต้องกลับไปแล้วอย่างแน่นอน แต่นี่เขามาทำอะไรตรงนี้ แล้วหมอสายน้ำล่ะ ไปไหน

หนึ่งมองดูผู้หญิงตรงหน้าของเขา พอเขาเปิดประตูเข้ามา จันทร์ก็ยันตัวของเธอเองให้ลุกขึ้นมานั่ง แต่เขาก็ยังพอได้เห็นว่า เธอนั้นขดตัวเป็นเลขแปดภายใต้ผ้านวมหนา ตอนนี้ใบหน้า และเนื้อตัวเจือสีระเรื่อมากขึ้น ท่าทางที่มองดูเขาก็แฝงความประหลาดใจ ตามแขนยังมีรอยปื้นเต็มไปหมด เขาหย่อนตัวของเขาลงนั่งที่เตียงนอนของเธอ 

จันทร์ขยับหนีทันที แต่ก็ยังช้ากว่ามือของหนึ่งที่คว้าเข้ามาที่เอวบางของเธอ แล้วออกแรงดึง แค่ทีเดียว ร่างของเธอก็ไปชิดติดกับตัวของเขา เธอเอามือดันแผ่นอกหนาเอาไว้ เธอพยายามดัน แต่ก็ไม่เกิดผลใด ๆ ทั้งสิ้น เขาเอาหลังมืออีกข้างแตะเข้าที่คอของเธอ

“ ตัวร้อน ” 

จันทร์หดตัวหนี หนึ่งจึงใช้มือข้างที่โอบเอวของเธออยู่ดึงตัวเธอให้เข้ามาชิดกว่าเดิม จนตอนนี้ หน้าผากของเธอจรดอยู่ที่ปลายคางของเขาแล้ว 

“ อยู่เฉย ๆ ” 

หนึ่งใช้มือข้างที่ว่างแตะมาที่รอยตรงแขนของเธอ

“ โอ้ย ” จันทร์ส่งเสียงออกมาเบา ๆ คนบ้า แตะมาได้ นี่เขาไม่รู้ว่ามันเจ็บ

“ เจ็บ ” หนึ่งถาม เสียงของเขาดังอยู่บนหัวของจันทร์

“ ค่ะ ” จันทร์ตอบไปพลาง ดันแผงอกของคนขึ้สงสัยไปพลาง

“ นายหนึ่งคะ ปล่อยได้แล้วค่ะ ” จันทร์เอ่ยออกมานิ่ง ๆ 

หนึ่งยังไม่ตอบ ยิ่งจันทร์พยายามที่จะออกแรงเท่าไร เขาก็ยิ่งดีงตัวเธอเข้ามา จนตอนนี้ตัวของเธอได้ขึ้นมาอยู่บนหน้าขาของเขาแล้ว หน้าของพวกเขาห่างกันไม่ถึงคืบ เธอเผลอใช้มือข้างหนึ่งแตะไปที่บ่าของเขาอย่างลืมตัว เขาเองก็เริ่มใช้มือข้างที่ว่างนั้น แตะไปทุกรอยบนแขนของเธอ แตะลงไปแต่ละทีก็แตะอย่างเต็มแรง เธอกัดปากแน่น ดวงตาคู่สวยมองตรงไปข้างหน้าอย่างพยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดไว้

“ รู้ว่าจะเจ็บ แล้วทำไปทำไม ทำแล้วหวังจะได้อะไร ” เสียงหนึ่งดังขึ้น

จันทร์เกร็งตัวแข็งขึ้น หันหน้ามาจ้องตากับหนึ่ง มองอย่างตัดพ้อ แล้วเธอก็สะบัดหน้ากลับ คราวนี้เธอออกแรงดันเอาตัวของเธอออกไปแทน เขาใช้มือข้างที่โอบเอวของเธอรั้งตัวเธอเข้ามาหาอย่่างง่ายดาย จากแรงดึงและดันกันไปมา ส่งผลให้ปากบางของเธอไปประจบอยู่ที่ปากของเขา โดยที่ไม่มีใครตั้งใจ เขาปล่อยมือออกจากเอวของเธอทันที เธอเองก็รีบถอยห่างออกมาจากตัวเขาทันควันเช่นกัน

เสียงประตูห้องของเธอเปิดออก หมอสายน้ำ กับ ชายเดินเข้ามาเกือบพร้อมกัน หนึ่งลุกขึ้นยืน แล้วเดินส่วนออกไปทันที ส่วนจันทร์นั่งทำหน้าแปลก ๆ อยู่บนเตียงนอน

“ พี่จันทร์ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ” หมอสายน้ำถามขึ้น

“ คุณหมอจะมาตรวจดูอีกรอบใช่ไหมคะ เชิญค่ะ ” จันทร์ไม่ยอมตอบคำถามนั้น

ชายยืนกอดอกมองดูท่าทางแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างจันทร์ กับ หนึ่งอย่างเงียบ ๆ 

“ พรุ่งนี้หมอจะเข้ามาตรวจดูอีกรอบนะคะ ” 

“ ขอบคุณค่ะคุณหมอ ขอบคุณนะคะคุณชาย "

“ ไม่เป็นไร พักผ่อนซะ ”

“ ค่ะ ” 

หมอสายน้ำ กับ ชาย เดินออกมาจากห้อง หน้าตาของทั้งคู่ดูครุ่นคิด

“ คืนนี้ ป้าแช่ม กับ หญิง เข้าไปนอนเฝ้าคุณหนูน้อย กับ พี่จันทร์ด้วยนะ ”

“ ค่ะ ”

“ ค่ะ ”

หลังจากสั่งงานเสร็จ ชายก็พาหมอสายน้ำเดินไปส่งที่รถ 

“ เมื่อกี้ เกิดอะไรขึ้นนะ ” หมอสายน้ำ เป็นคนเอ่ยด้วยความสงสัย

“ ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูแล้วแปลก ๆ " 

“ นั่นสิ ”

“ หมอสายน้ำพรุ่งนี้ช่วยมาดูคนเจ็บตั้งแต่เช้าด้วย ส่วนชาย ดูแลพวกเขาให้ดี ๆ ไม่อย่างนั้นถ้าน้องนุ่มนิ่มกลับมา เกิดไม่พอใจขึ้นมา อาจจะมาเอาคนทั้งคู่ไปอยู่ด้วยก็ได้ ” หนึ่งโผล่มาจากที่มืด เดินเข้ามาพูด พอกล่าวจบก็เดินจากไปขึ้นรถคันใหญ่สีดำที่จอดไว้หน้ารั้วบ้านทันที

“ นี่รถ กับ คนของพี่เขาหรือว่ะ มิน่ากล้าจอดรถขวางซะขนาดนั้น ”

“ คราวนี้มึงก็ดูแลคุณหนูน้อยกับพี่จันทร์ดี ๆ หน่อย เดี๋ยวจะทำให้นุ่มนิ่ม เพื่อนมึงไม่พอใจขึ้นมา ”

“ เออ พี่หมอเองก็รีบมาแต่เช้าเลย ”

“ เออ ไม่ลืมหรอก กลับไปจะยกเลิกนัดให้หมด พรุ่งนี้จะมานั่งเฝ้าเลย หรือว่าคืนนี้พี่จะนอนที่นี่ดี ว่ะ ”

“ โอ้ย พอเลยไอ้พี่หมอ ไป กลับบ้านไปได้แล้ว ” ชายรีบเบรกหมอสายน้ำทันทีที่พี่หมอเริ่มจะเลอะเทอะมากขึ้น

“ แต่พี่กลัวคุณหนึ่งจะฆ่านี่หว่า ดูตอนมองพวกเราสิ ตกลงพี่จันทร์เป็นเลขาของนุ่มนิ่ม หรือ ของเขากันแน่ ”

“ เออ เลิกบ้าแล้วกลับไปนอนได้ ไป ” ชายพูดพลางผลักให้หมอสายน้ำขึ้นรถไป

“ เออ ไปแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน ” ชายมองดูหมอสายน้ำขับรถออกไปอย่างขำ ๆ แล้วเขาก็เดินกลับไปยังเรือนหลังเล็ก ทันเห็นน้อยพยายามเดินไปห้องข้าง ๆ 

“ น้องน้อยครับ ยังไม่ง่วงอีกหรือครับ ” ชายทักขึ้นก่อนที่น้อยจะเดินหายเข้าไปอีกห้อง ซึ่งเขาคงเดินเข้าไปตามไม่ได้แน่ เพราะเป็นห้องนอนของผู้หญิงในยามวิกาล

“ อุ้ย ” คนถูกทักสะดุ้งก่อนหันมา

“ พี่ชาย ” น้อยพยายามยิ้มให้

“ พี่ชายกลับมาทำไมครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ ” 

“ พี่ลืม…. ” ชายเดินเข้ามาพูดอย่างเจ้าเล่ห์

“ พี่ชายลืมอะไรครับ ” น้อยถามขึ้นอย่างสงสัย 

ชายยิ้มไม่ตอบ กลับอุ้มคนตรงหน้าขึ้นมา พลางสูดความหอมที่ลอยมาแตะจมูก

“ หอมจัง ” คนพูดยื่นจมูกเข้าหาคนโดนอุ้ม

“ แต่พี่ชายตัวเหนียวมาก ปล่อยน้อยเถอะครับ ” น้อยดันหน้าอกชายออก เบือนหน้าหลบ นี่อีพี่เขาเป็นอะไรเนี่ย

“ ให้พี่พาเข้านอนก่อนนะครับ แล้วพี่จะกลับ ” ชายบอกพร้อมออกเดินนำตัวคนน้องไปวางไว้บนเตียง

น้อยรีบถอยร่นเข้าหาหมอน ชายห่มผ้าให้ แต่ยังคร่อมร่างเล็กเอาไว้

“ นอนได้แล้ว หลับตาเร็ว ” ชายบอกพร้อมยื่นหน้าเข้าหา

น้อยรีบหลับตา มุดเข้าใต้ผ้าห่มทันที

ชายยิ้มหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู ก่อนดึงผ้าห่มลงพร้อมโน้มตัวลงไปประกบปากบางระเรื่อนั้นอย่างช้า ๆ  น้อยตัวแข็งขึ้นมาทันที แต่ยังไม่ได้ทำอะไร ชายก็ไล้ลิ้นเลียรอบปากก่อนจะแทรกเข้าไปควานหาความหวานจากปลายลิ้นคนตรงหน้าที่ตอนนี้เผลอตัวยอมตอบรับสัมผัสจูบหวานนั้นอย่างเต็มใจ ชายถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขาไม่อยากหยุดเลย แต่เขาก็ทำไม่ได้ เพราะน้อยยังไม่หายดี

“ Good night kiss ครับ ฝันดีนะครับน้องน้อยของพี่ ” ชายกระซิบบอกข้างใบหูสีระเรื่อ ก่อนจะขบไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นเขึ้ยว และหอมแก้ม ก่อนจะอมยิ้มเดินจากไป

น้อย ตอนนี้หน้าร้อนผ่าวไปหมด ยกมือขึ้นจับใบหูแล้วมาจับแก้มเลยมาที่ปาก

“ ฝันดีนะครับพี่ชาย ” น้อยกล่าวขึ้นเบา ๆ ราวกับว่าเขาคนนั้นจะรู้ แล้วหลับตาพริ้มเข้าสู่นิทราไปทันที