CHAPTER 4 : Trouble/ บทที่ 4 : ความยุ่งยาก

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล 

“ เชิญ ทางนี้ค่ะ ” มีพยาบาลสาวสวยมายืนต้อนรับพร้อมนำทางไปทางห้องเอ็กซเรย์

หลังจากเอ็กซเรย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และรอผลมา

“ ไม่เป็นอะไรมากนะครับ ” แพทย์ผู้ทำการเอ็กซเรย์ได้แจ้งผลให้ทราบ

“ ขอบคุณครับ ” “ขอบคุณครับ ” ทั้งคู่ตอบกลับเกือบพร้อมกัน และยกมือขึ้นไหว้ลา คุณหมอก็รับไหว้

“ คุณแม่ครับ น้องน้อยไม่เป็นอะไรนะครับ กำลังจะกลับบ้านครับ ” ชายได้โทรไปบอกกล่าวให้แม่ของเขาทราบ

“ งั้นก็ดีแล้ว แม่ให้รถไปรับแล้วนะลูก เดี๋ยวถึงคนขับคงโทรหาลูกเอง ” เสียงคุณสร้อยเอ่ยบอก

“ โทรมาแล้วครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ” ชายรีบวางสายจากแม่ของเขา เพื่อที่จะได้รับสายจากคนขับรถ

“ ครับ วนมารับที่หน้าตึกเลยนะครับ ” 

“ เดี๋ยวช่วยส่งที่หน้าตึกก็พอครับ ” ชายหันไปพูดกับบุรุษพยาบาลที่เข็นรถนั่งมาให้

พอมาถึงหน้าตึก 

“ ขอบคุณนะครับ ” “ ขอบคุณครับ ” ทั้งสองยกมือขึ้นไหว้บุรุษพยาบาลคนนั้น

“ หิวไหมครับ จะหาอะไรกินก่อนไหม หรือ จะกลับไปทานที่บ้าน ” ชายโน้มตัวลงมาถามน้อยด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่า วันนี้น้องน้อยของเขาได้กินอะไรบ้างหรือยัง

“ ไม่เป็นไรครับ เรากลับไปทานกับคุณป้าดีกว่าครับ คุณป้าคงเตรียมอาหารไว้แล้ว ” น้อยบอกอย่างรู้นิสัยของคุณสร้อยเป็นอันดี

“ จริงด้วย ถ้าเราไม่กลับไปทานด้วย คงงอนเป็นแน่ ” คนพี่พูดเสร็จ ทั้งคู่ก็ยิ้มหัวเราะพร้อมกัน ด้วยรู้ว่าคุณสร้อยนั้นทั้งรัก ทั้งห่วงคนทั้งคู่มากขนาดไหน เขาทั้งสองมองหน้ากัน แล้วสบตาอย่างมีความสุข

“ อ่ะ รถมาแล้ว ” ชายร้องบอกน้อย

“ สวัสดีครับคุณชาย คุณหนูน้อย ” คนขับรถเปิดประตูรถลงมา ยกมือขึ้นไหว้เจ้านายทั้งสองของเขา

“ มา พี่ช่วยครับ ” ชายเข้าประคอง ช่วยน้อยยกตัว และเท้าข้างที่เจ็บขึ้นรถ

“ ขอบคุณครับ ” น้อยกล่าว

“ ครับ ” ชายยิ้มรับ

หลังจากรถได้เคลื่อนออกจากโรงพยาบาลมา ชายได้เอ่ยชวนน้อยพูดคุย

“ ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์ พรุ่งนี้น้องน้อยก็จะได้พักอีกหนึ่งวัน " 

“ จริงด้วยครับ ถ้าเป็นวันธรรมดา แย่แน่เลยครับ ” น้อยเห็นด้วย โชคยังดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้รับงานสอนเสาร์ - อาทิตย์แล้ว ตั้งแต่ที่พี่จันทร์ได้ไปทำงานเป็นเลขานุการของพี่นุ่มนิ่ม พี่นุ่มนิ่มก็ขอเขาไว้ โดยให้ไปติวให้สมาแทน ตอนแรกที่พี่นุ่มนิ่มรู้ว่า เขาต้องรับงานสอน เพื่อหาเงินเอาไว้ใช้ พี่นุ่มนิ่มก็จะขอรับเป็นคนอุปการะเขา แต่เขาขอไม่รบกวนดีกว่า ซึ่งพี่นุ่มนิ่มก็เข้าใจ

" แต่พี่ว่า พี่ให้พี่หมอเขียนใบรับรองแพทย์ให้น้องน้อยหยุดต่อดีกว่า อาทิตย์หน้าค่อยไปเรียนดีไหมครับ ” ชายถามขึ้น

“ ไม่ดีหรอกครับ แล้วพี่หมอก็บอกแค่ 2 - 3 วันเอง วันจันทร์น้อยน่าจะไปเรียนได้ครับ ” น้อยรีบปฎิเสธทันควัน วันจันทร์นี้ เขามีงานสอน เขาไม่ไป ไม่ได้หรอก

“ แต่พี่อยากจะแน่ใจว่าน้อยจะไม่เป็นไรนี่ครับ ” ชายยังต่อรอง

“ นะครับ ให้น้อยไปเรียนนะครับ ” น้อยพูดอ้อน ๆ พลางเอามือไปจับแขนคนเป็นพี่

“ ก็ได้ แต่ต้องให้พี่ไปรับ ไปส่งทั้งอาทิตย์ ไม่งั้นพี่จะไม่ยอมให้น้องน้อยไปเรียนเด็ดขาด ” ชายยอมตกลงด้วยความใจอ่อน แต่เขาก็ยังมีข้อแม้

“ ตกลงครับ ขอบคุณนะครับ ” น้อยกอดแขนคนข้างตัวอย่างดีใจ ชายก็ลูบหัวน้องน้อยของเขาด้วยความเอ็นดู

“ พักหน่อยนะครับ ถึงบ้านแล้วพี่จะปลุกครับ ” ชายเอ่ยปากบอก หลังจากมองเห็นว่า น้องน้อยของเขาขยี้ตาบ่อยขึ้น

“ ครับ ” น้อยรับคำอย่างว่าง่าย พร้อมเอนหัวซบลงตรงไหล่คนเป็นพี่ หลับตาลงพริ้ม ตอนนี้ตัวเขารู้สึกมีความสุขที่สุด

 

“ เอ๊ะ นั่นรถใครมาจอดขวางทางหน้าบ้าน ” ชายเอ่ยขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เมื่อคนขับรถได้ขับเคลื่อนมาถึงรั้วบริเวณหน้าบ้านของเขา นอกจากจะมีรถคันใหญ่สีดำแล้ว ยังมีชายหนุ่มอีกประมาณ 3 - 4 คนด้วย พวกเขาต่างยืนกันอยู่แถวรถคนนั้น เสียงของชายส่งผลให้น้อยลืมตาตื่นขึ้นมา พงกหัวมองดู

“ ผมยังขับเข้าได้ครับ ” คนขับรถพูดขึ้นมา โดยหวังว่าจะช่วยให้เจ้านายน้อยของเขาใจเย็นลงบ้าง ไม่มากก็น้อย

“ อืม ” ชายรับคำในลำคอ

“ รอพี่ก่อน ให้พี่อุ้มขึ้นห้องดีกว่านะครับ ” ชายเอ่ยขึ้น เมื่อคนขับรถนำพายานพาหนะมาจอดสนิทที่หน้าเรือนหลังเล็ก

“ อย่าดีกว่าครับ พี่ชายช่วยประคองน้อยไปดีกว่าครับ น้อยยังพอเดินได้บ้าง ” น้อยพูดพลางลองเดินดู

“ ก็ได้ครับ แต่ช้า ๆ นะครับ ” ชายตอบกลับ พร้อมเอามือโอบประคองตัวของน้อยเอาไว้

“ เป็นอย่างบ้างคะคุณหนูน้อย ” คุณสร้อยทักถามขึ้น เมื่อทั้งสองได้เข้ามาถึงในตัวบ้านแล้ว

“ ไม่เป็นอะไรมากครับ พี่หนึ่ง…. สวัสดีครับ ” น้อยเงยหน้าขึ้นตอบ จึงมองเห็นว่า มีชายหนุ่มอีกคนกำลังนั่งอยู่กับคุณสร้อยด้วย เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท เขาจึงได้ยกมือขึ้นไหว้ 

ชายมองตาม เขาเองก็เพิ่งเห็นว่ามีคนอยู่กับมารดาของเขาด้วย เขาพาเอาตัวของน้อยมานั่งที่โซฟาได้แล้ว เขาจึงยกมือขึ้นไหว้พี่ชายของนุ่มนิ่ม “ สวัสดีครับพี่หนึ่ง ”

“ อืม เป็นไงบ้างล่ะน้อย ” คนมาใหม่พยักหน้าให้ หน้าตาไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย เขาอ้าปากถามไถ่น้อย

ส่วนชายมองอย่างไม่เข้าใจว่า ทำไมพี่ชายของเพื่อนถึงมาอยู่ที่นี่ได้ 

“ น้อยไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ แล้วนี่พี่หนึ่งมานานแล้วหรือครับ  ” น้อยตอบคำถามพี่ชายของสมา

“ นานแล้ว นี่ชายดูแลกันอย่างไรถึงให้คนเข้ามาทำร้ายได้ เจ็บกันไปหมด ” หนึ่งตอบแล้วตั้งคำถามด้วยเสียงอันต่ำด้วยเขายังรู้สึกเกรงใจคุณสร้อยที่เป็นผู้ใหญ่อยู่ อันที่จริงเขาไม่ได้อยากจะมาข้องเกี่ยวอะไรด้วย แต่เห็นแก่น้อย ที่เป็นเพื่อนกับสมา น้องขายของเขา แต่แม่พี่เลี้ยงนั้น เขาไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายด้วย เพราะรู้สึกเหมือนว่า เธอมีอะไรปกปิดทุกคนเอาไว้ และรู้สึกว่า เธอมักชอบหาผลประโยชย์เข้าใส่ตนเอง คนประเภทนี้เขาไม่ชอบเป็นเอามาก ๆ เรียกว่า เกลียดเลยก็ว่าได้ เขาเชื่อยากด้วยว่าตัวเธอเองจะรักน้อยด้วยความใจจริง โดยไม่หวังผลประโยชน์อะไรตอบแทน มันจะต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน ไม่อย่างนั้น ตัวเธอจะยอมอยู่ดูแลน้อยมาทำไมตั้งนาน ตัวเธอต้องได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้ ไม่มากก็น้อย ถึงอย่างไรก็อย่าหวังว่าจะมาหลอกน้องสาวของเขาได้เลย ถ้าเธอทำ เขาจะไม่ให้เธอได้อยู่อย่างสงบเป็นแน่ วันนี้ ที่เขาต้องมา เพราะนุ่มนิ่มมาดูเลขานุการของตัวเองไม่ได้ เธอเลยขอให้เขามาดูเลขานุการของเธอที่ไม่ค่อยสบายแทน แต่พอมาถึงก็เผอิญได้ยินเรื่องราวจากพวกแม่บ้านว่ามีเรื่องเกิดขึ้น เขาจึงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ 

“ ป้าให้หมอสายน้ำไปดูอาการจันทร์แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ” คุณสร้อยเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ถึงจะไม่ค่อยพอใจที่มีคนมานั่งตำหนิลูกชายของตัวเองอยู่ตรงหน้าก็ตามที ด้วยความที่เป็นผู้ใหญ่กว่า จึงทำได้แต่เพียงเก็บอารมณ์นั้นไว้ภายในเท่านั้น

“ แล้วนี่พี่หนึ่งมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ” ชายถามขึ้น เขายังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่า พี่ชายของนุ่มนิ่มมาที่บ้านของเขาทำไม

“ น้องนุ่มนิ่มโทรมาบอก ตอนนี้นุ่มนิ่นไม่อยู่ที่กรุงเทพ เลยให้พี่มาดูแทน ” หนึ่งตอบกลับเรียบ ๆ

“ แล้วพี่จันทร์เป็นอย่างไรบ้างครับ ขอน้อยไปดูพี่จันทร์หน่อยนะครับ ” น้อยพูดเหมือนนึกขึ้นได้ พร้อมหันหน้าไปมองหน้าคุณสร้อย สลับกับหน้าของชายไปมา

“ ผมขอเข้าไปด้วยนะครับ ” หนึ่งกล่าวขออนุญาตคุณสร้อย เพราะถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเขา เขาต้องการที่จะเข้าไปดูให้เห็นกับตาของตัวเองว่า เลขานุการของน้องสาวเขาเป็นอย่างไรบ้าง เธอคนนั้นจะเรียกร้องอะไรไหม

“ น้องน้อยควรจะไปพักนะครับ ” ชายแย้งขึ้นมา

“ เดี๋ยวค่อยพักก็ได้ นะครับ นะครับพี่ชาย " น้อยพยายามอ้อนพี่ชายของเขา

“ อ่ะ ก็ได้ครับ ” ตอนแรกชายอยากให้น้อยพักเป็นอันมาก แต่พอน้องมาอ้อน เขาก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที

“ ชาย งั้นแม่ฝากไปดูจันทร์ด้วยนะ เดี๋ยวแม่จะให้คนไปจัดห้องให้คุณหนูน้อย ช่วงนี้ให้นอนห้องข้างล่างไปก่อนนะคะ เพราะยังเดินไม่ค่อยสะดวก ส่วนคุณถ้าต้องการจะมาเยี่ยมใครที่นี่ ก็ช่วยให้คนไปบอกป้าที่ตึกใหญ่ด้วยนะคะ แล้ววันนี้เราจะทานมื้อเย็นกันที่นี่นะ ขอเชิญคุณด้วยแล้วกัน วันนี้มีกันแค่นี้ คุณชาญไม่กลับมาทานด้วย ” พูดเสร็จก็เดินไปหาพวกแม่บ้าน

คนทั้งสามเดินเข้าไปที่ห้องนอนด้านใน หนึ่งมองดูคนทั้งสองที่อยู่ข้างหน้าของเขา ชายแทบจะอุ้มน้อยเดิน เขาพอจะมองออกว่า ทั้งสองคนนี้มีใจให้กันอยู่ เขาเองก็เคยสงสัยว่า ชายก็มีคนที่สามารถจะไปตามสืบเรื่องของน้อยอยู่มาก ถ้าไม่อยากใช้คนของตัวเอง คนของพ่อชายก็มี แต่ทำไมถึงเลือกมาขอให้เขาช่วยส่งคนไปทำแทน ตอนนั้น ชายบอกว่า กลัวว่าถ้าน้อยรู้ น้อยจะโกรธ เขาก็คิดเอาไว้แล้วว่า ชายน่าจะชอบน้อยเอามาก ๆ 

“ พี่จันทร์ เป็นอย่างไรบ้างครับ ” เมื่อเข้ามาถึงห้องนอนที่จันทร์อยู่ น้อยก็รีบถลาเข้าไปหาพี่เลี้ยงของเขาบนเตียงนอนเทันที ทำให้คนที่เป็นพี่ต้องรีบตามเข้าไปด้วย หมอสายน้ำหลบทางให้

“ พี่ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แล้วนั้นขาของคุณหนูน้อยเป็นอะไรคะ เจ็บมากหรือเปล่าคะ ” จันทร์พยายามยันตัวลุกขึ้นมา เธอยิ้มให้น้อยด้วยความรัก แต่พอมองไปเห็นข้อเท้าของน้อยที่พันผ้าเอาไว้ น้ำใส ๆ ก็เริ่มเอ่อออกมาจากดวงตาคู่นั้น เธอยกมือขึ้น คว้าเอาตัวของน้อยเข้ามากอดไว้แนบอกของเธอ มืออีกข้างก็พยายามเอื้อมลงไปลูบที่ข้อเท้าของน้อย

“ น้อยไม่เป็นอะไรแล้ว พี่จันทร์ยังเจ็บอยู่ไหมครับ ” น้อยกอดตอบ เขารู้สึกได้ว่า ตัวของพี่เลี้ยงนั้นมีไอร้อนผ่าว ออกมานอกผ้าที่สวมใส่ ตอนนี้พี่เลี้ยงของเขาเปลี่ยนมาใส่เสื้อแขนสั้น เขาจึงได้เห็นรอยเหล่านั้นชัดเจนขึ้น เขาร้องไห้ออกมาเบา ๆ 

ชายยืนอยู่ข้าง ๆ น้อย เขาอยากจะปลอบน้อง แต่ไม่จะทำอย่างไรได้ จึงยืนลูบหลังของคนตัวเล็ก เป็นการปลอบคนตัวเล็กไปในตัว

“ พี่จันทร์ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ตอนนี้พี่หมอฉีดยาให้แล้ว อาการอักเสบ และไข้น่าจะลดลง พรุ่งนี้พี่หมอจะเข้ามาตรวจดูอีกทีนะคะ ” หมอสายน้ำเป็นคนบอกกล่าว

“ ทำไมไม่ไปนอนโรงพยาบาล ง่ายกว่าไหม ” หนึ่งพูดขึ้นมา เขามองดูสภาพของคนเจ็บแล้ว มองไปรอบ ๆ ห้อง ยอมเจ็บตัวแล้วได้มานอนในห้องที่ดีแบบนี้ จันทร์คงถือว่า คุ้มแล้วสินะ จันทร์เป็นผู้หญิงผิวสองสีค่อนไปทางเหลือง รอยเหล่านั้นจึงปรากฎให้เห็นได้ค่อนข้างชัด นี่ถ้านุ่มนิ่มมาเอง คงปลอบรางวัลอย่างหนักให้เป็นแน่

“ นายหนึ่ง สวัสดีค่ะ มาได้อย่างไรคะ ” จันทร์เงยหน้าขึ้นมอง เธอหันไปหาเสียงนั้น แล้วเธอก็ตกใจ เธอรีบยกมือขึ้นไหว้พี่ชายของเจ้านายเธอทันที

“ ไปนอนโรงพยาบาลดีกว่า ” หนึ่งพูดขึ้นมา

“ ไม่ไปค่ะ จันทร์ต้องคอยดูแลคุณหนูน้อยค่ะ ” จันทร์ปฎิเสธทันควัน เธอรู้ดีว่า เขาไม่ค่อยชอบเธอเป็นอันมาก

“ พี่จันทร์ไปนอนโรงพยาบาลก็ดีเหมือนกันนะครับ ” น้อยเริ่มคิดว่าดี

“ ไม่ไปค่ะ คุณหมอก็บอกแล้วว่า พี่ไม่เป็นไร คุณหนูก็รู้นี่คะว่า พี่ไม่ชอบไปโรงพยาบาล คุณชายคะ จันทร์ไม่ไปโรงพยาบาลนะคะ " จันทร์พยายามพูดร้องขอ

“ ไม่ไปก็ได้ครับ แต่ต้องแล้วแต่คุณหมอนะครับ ” ชายไม่รู้จะว่าอย่างไร เลยยกให้เป็นหน้าที่ของหมอสายน้ำไป

“ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลก็ได้ค่ะ แต่ต้องทานยาให้ครบ พักผ่อนเยอะ ๆ ” หมอสายน้ำกล่าวในที่สุด อันที่จริง อาการของจันทร์ก็ไม่ถึงกลับต้องไปนอนที่โรงพยาบาล

“ ค่ะ พี่ไม่ไปโรงพยาบาลนะคะ ” จันทร์หันไปพูดกับน้อย

“ ตามใจพี่จันทร์เลยครับ แต่พี่จันทร์ห้ามดื้อกับพี่หมอนะครับ ต้องทำตามที่พี่หมอบอกทุกอย่างนะครับ ” น้อยพูดอย่างยอมแพ้ แต่ก็ตั้งเงื่อนไขขึ้นมา

“ ค่ะ พี่จันทร์จะไม่ดื้อเลยค่ะ จะทำตามที่คุณหมอบอกทุกอย่างเลยค่ะ " จันทร์ยิ้มออกมาได้ พร้อมหอมแก้มของน้อยไปหนึ่งที 

หนี่งที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง เขายืนจ้องมองเขม็ง สายตาของเขาเฝ้าคอยจับผิด