ใครคนหนึ่ง : ตอนที่ 3 สารภาพ

•3•

โรงเรียน SH.

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้ใช้ชีวิตเด็กม.ปลายของใครหลายๆ คน รวมถึงตัวของเหนือเองด้วย เหนือไม่ได้ไปสอบเรียนไกลเหมือนเพื่อนในห้องบางคน เพราะเขามีทุนของมหาลัยบูรภาเหนืออยู่แล้ว แต่คงต้องรักษาเกรดไม่ต่ำกว่า 3.70 ตลอดไป แค่คิดก็ยากแล้ว แล้วด้วยวิชาสาขาที่เรียนมันเป็นอะไรที่ทรหดอดทนอย่างยากยิ่ง ฟังดูเหมือนการไปออกรบ แต่เปล่า มันเป็นเพียงคณะที่เขาเลือกเรียนเท่านั้น ถามว่าทำไมเลือกลงคณะนี้ (ชอบใช่ป่ะ ~ ไรท์) หึ ไม่ได้ชอบ เพื่อนลงหมดเลยลงตามกันมา (เอิ่ม...ฉันเห็นอนาคตแกอันใกล้แล้วล่ะเหนือ ~ ไรท์) อนาคตที่สดใสใช่ป่ะไรท์ (หึไม่ใช่อ่ะ ~ ไรท์) อนาคตอะไรวะ ผมถามไรท์เพราะผมอยากรู้นะเนี่ย (อนาคตชิบหายไง! ~ ไรท์) โห้...ไรท์แม่ง แต่ช่างเหอะ ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่มีเพื่อนๆ เท่านั้นแหละ

ตอนนี้พวกผมและเพื่อนย้ายตัวเองขึ้นมาที่หอประชุมแล้ว เพราะเราจะมีพิธีเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะให้นักเรียนได้ร่ำลาเพื่อนๆ และรุ่นน้องอีกครั้ง

พิธีนี้ใช้เวลาไม่นาน คุณครูกล่าวอะไรเล็กน้อยแต่กินใจพวกผมมากจนมะนาวน้ำตาแตกร้องไห้ยกใหญ่ดานังก็ไม่ต่างกัน ผู้หญิงช่างเป็นเพศที่อ่อนไหวง่ายจริงๆ

"เหนือคงมีความสุขมากสินะ" ผมหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นข้างหลัง จันทร์เจ้าผมไม่เจอเธอเลยตั้งแต่ปิดเทอมจนถึงงานวันนี้ในเฟสบุ๊คเธอลบเพื่อนในห้องออกเกือบหมด เหลืออยู่แค่ไม่กี่คนที่สนิทๆ กับเธอ รวมถึงแม็กด้วย

"ขอโทษนะจันทร์เราไม่เข้าใจที่เธอพูดเลย" ผมบอกเธอตรงๆ ดวงตาเธอดูเศร้าไม่สดใสเหมือนอย่างเคย ถึงเธอจะยิ้มแย้มดีก็เถอะ

"หึเหนือจะไปรู้อะไร" เธอยังคงบอกต่อในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ

"จันทร์เจ้าอย่าพูดกับเหนือแบบนั้นดิ" เอกที่เดินมาข้างหลังเอ่ยขึ้น ทำไมผมสังเกตว่าสีหน้าของจันทร์เจ้าเปลี่ยนไป เหมือนไม่ใช่คนเก่าที่นิสัยดี เรียบร้อย แต่ผมกลับมองว่ามันดูร้ายๆ ยังไงชอบกล

"ไงมึงได้ข่าวว่าดีแตก จนไอ้แม็กต้องขอเลิกเลยเหรอ? " เอ็มห้องสองพูดเรื่องอะไร ทำไมผมตามทั้งสามคนไม่ทันเลย จันทร์เจ้าเองก็ดูโกรธแค้นเอ็มและเอกมาก

"ไปเถอะมึงเหนือ ถ้ายังอยู่แถวๆ นี้มีหวังกูคงได้ตบผู้หญิง" เอกว่าแบบนั้นและพาผมเดินออกไป

ผมอยากถามเอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เราสอบเสร็จ ผมไม่ค่อยได้ติดตามอาจจะเป็นเพราะผมเองก็สนใจแต่อยู่เรื่องเดียว เรื่องของแม็ก เอ่อไม่ใช่สิเรื่องของผู้ชายคนนั้นด้วย

"พวกมึงวันนี้ปาร์ตี้ริมสระที่บ้านอากูนะ" แม็กเอ่ยปากบอกเพื่อนราวๆ 10คนได้รวมทั้งกลุ่มของเหนือด้วย

เพื่อนๆ ต่างส่งเสียงร้องอย่างดีอกดีใจ ก็แหงล่ะวันนี้แม็กเป็นเจ้าภาพ เลี้ยงเพื่อนๆ พร้อมห้องพักฟรีสำหรับคนที่ไม่สามารถกลับได้ แต่แปลกทำไมคราวนี้ไปจัดที่บ้านของอาแม็ก ปกติแม็กต้องไปจัดบ้านของตัวเองเพราะพ่อกับแม่แม็กบินไปทำงานที่ต่างประเทศตลอด

"ทำไมมึงไปจัดที่นั้นอ่ะ บ้านมึงเข้าไม่ได้เหรอวะ" ในที่สุดก็มีคนถามจนได้

"เข้าได้ แต่สปอนเซอร์ใหญ่คืออากู ฟรีตลอดงาน เหล้าเบียร์เพียบ" แม็กตอบกลับมะนาวก่อนจะหันมาทางผมจะผมสะดุ้ง อะไรกันทำไมหน้าผมรู้สึกเห่อร้อน

"เหนือ" แม็กเรียกผมทำให้ผมได้แต่มองหน้าแล้วเขาก็ไม่พูดอะไรต่อ

"อะไรเล่าเรียกแล้วไม่พูด? " ผมถามกลับก็คนมันอยากรู้อ่ะ

"ออกไปคุยกับกูหน่อยดิ" แม็กว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินนำออกไป

ผมเองก็หันไปมองมะนาวกับดานังที่นั่งกินขนมอยู่ ทั้งคู่พยักหน้าให้ผมเดินตามแม็กออกไป ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินตามออกไปแบบสมองโล่งๆ

เรามาหยุดยืนกันอยู่ที่ห้องน้ำอาคารสองชั้นสาม อืม...เข้าใจเลือกที่ยืนเหลือเกินเงียบอย่างกับผีสิง ใครเขามาห้องน้ำนี้กันฟ่ะแม็ก!!! ผมได้แต่โอดครวญอยู่ในใจเก็บสีหน้าไม่ให้วิตกจนเกินไป เดี๋ยวมันหาว่าผมป๊อด

"กูเลิกกับจันทร์เจ้าแล้วนะ" แล้วแม็กก็เงียบไปอีก ผมได้แต่เม้มปากแน่นอะไรที่ไม่ค่อยเข้าใจเริ่มเข้าที่เข้าทาง

"จันทร์เจ้าคบคนอื่นอีก 2-3 คนทั้งเด็กมหาลัยแล้วก็เด็กโรงเรียนอื่น มึงว่ากูโง่ป่ะ"

ผมเงยหน้ามองหน้าแม็กเต็มๆ สองตา แม็กดูไม่สดใสจริงๆ ในตามีน้ำใสๆ คลอ ผมเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าของแม็กพร้อมกลับใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเขาๆ บริเวณใต้ตา แม็กจับกระชับมือผมไว้ก่อนจะดึงออกเอามาแนบกับแก้มของตัวเอง

"ถ้าเป็นมึงคงจะดีกว่านี้เหนือ ขอโทษนะที่รับรักมึงไม่ได้ตอนม.4" แม็กยังเอ่ยต่อ ผมปลอบคนไม่เป็นจึงทำได้เพียงส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้เท่านั้น

"กูต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ กูจะไปอยู่ที่นั่นอาจจะไม่กลับมาแล้ว" เหมือนฟ้าผ่ากลางหัวผมเลย ใจรู้สึบปวดหนึบจนเหมือนกำลังจะตาย

ปฏิเสธรัก ไม่รับรัก แล้วยังหนีไปไกลแสนไกล อยู่ๆ น้ำตาผมมันก็ไหลออกมา ผมเสียใจมาก เสียใจมากกว่าตอนที่ได้เสียซิงให้กับใครก็ไม่รู้ มันทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมามันไม่มีความหมายอะไรกับแม็กเลย

"ที่ผ่านมากูเริ่มรู้เรื่องจันทร์เจ้ามีคนอื่น กูขอโทษที่เอามึงเข้ามาเกี่ยว" อ๋อที่แท้ก็เป็นแบบนี้

ผมกับแม็กอยู่กลุ่มเดียวกันเป็นเพื่อนสนิท แต่เพราะไอ้คำว่าสนิทเลยทำให้ผมคิดไม่ซื่อกับเพื่อนตัวเอง ผมเองก็สังเกต เพื่อนคนอื่นก็เหมือนกัน ว่าหลังๆ มานี่แม็กมันทำตัวเหมือนจีบผม ทั้งที่ยังมีจันทร์เจ้า จนผมเผลอ...

"ที่มึงจูบกูวันนั้นมึงอยากทำให้จันทร์เจ้าเห็นใช่ไหม" ผมตัดสินใจถามมันออกไปทั้งที่ในใจคงรู้คนตอบดีอยู่แล้ว

แม็กพยักหน้ารับ แค่นั้นแหละน้ำตาผมไหลพรากเยอะกว่าเดิม บางทีผมก็คิดนะว่าผมกินข้าวกับอะไรทั้งที่ก็กินเหมือนกันกับเพื่อนๆ แต่ทำไมดูผมเป็นคนโง่ไปเลย

แม็กดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง กอดมันอบอุ่นนะสำหรับผม แต่มันก็ทำให้ผมตายได้เหมือนกัน

"กูขอนะเหนือ อย่าตัดกูจากเป็นเพื่อนมึงเลย กูรักมึงแบบเพื่อนมาก ถ้ามึงเลิกคบกู กูคงไม่ไหว" ปากมันก็ยังคงพล่ามต่อไป

"ไอ้เหี้ยปฏิเสธกู ยังจะขอให้มาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วมึงอ่ะ" ผมว่า

"55555 ถ้ามึงเปิดใจให้คนอื่นเอามาให้กูดูก่อนนะ" มันว่าจากนั้นมันก็ผละออกพร้อมเช็ดน้ำตาให้ผม แล้วเราก็เดินกลับมาหาเพื่อนๆ

ผมไม่ได้ตอบกลับในสิ่งที่มันร้องขอ แต่ผมเองก็คงปฏิเสธมันไม่ได้หรอก เพราะมันเป็นรักครั้งแรกของผมเลย

-------------------------

มันจะม่าหรือเปล่าไม่รู้....แต่ที่รู้ๆ ทำไมสงสารเหนือ แงงงงงงงง

รอ....อ่านเม้น เพื่อนำไปปรับปรุงเด้อจ้า

อีกอย่างๆ นิยายเรื่องนี้มาไม่บ่อย

​