ตอนที่ 32 .. “ ภาวะแทรกซ้อน ”

ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย องค์หญิงใบ้ กับ เจ้าชายยาจก

     เป็นเพียงความบันเทิงในการฟังเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึง เหตุการณ์ของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพผู้ประพันธ์นิยาย .. มัชฌิมา   

อย่ากลับไป - ไบรโอนี่

https://www.youtube.com/watch?v=jSg4jtwooS0

ขอขอบคุณ คุณเคท ไบรโอนี่ จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก

ตอนที่ 32 .. “ ภาวะแทรกซ้อน ”

       งามตาส่ายหัว “ไม่รู้ กูลืมกูจำไม่ได้ ไม่ได้นับ เออ กูลืมเรื่องเมนต์กูไปเลย” งามตาบอกกับยุ้ย

“นี่มัน 8 วันแล้วนี่ ทำไมมันยังไม่มาหละยุ้ย หรือว่า” งามตาอาเจียนอีกแล้ว ไม่ไหวแล้วงามตาไม่ไหวจริงๆ

       ยุ้ยรีบลูบหลังให้ ยุ้ยเริ่มคิดแล้วว่างามตาท้องแน่ๆ เพราะนี่มันก็เดือนนึงเข้าไปแล้วที่เกิดเรื่องในคืนนั้น ยุ้ยหันไปมองงามตา จ้องไปที่อาการที่งามตากำลังเป็นอยู่ “พี่วัช เป็นเรื่องแล้วไง มีมารหัวขนออกมาจนได้”

       จึงเกิดภาวะแทรกซ้อนขึ้นมาทันทีกับเธอ ยุ้ยตาเบิกโพลง

“พิมพ์ฉันฝากดูอีงามมันด้วยเดี๋ยวฉันมา” ยุ้ยรีบเดินลงบ้านไปทันที นกกับพิมพ์งง ริชาร์ดรีบวิ่งตามไป

“เดี๋ยวยุ้ย จะไปไหนหนะ” พิมพ์รีบมาลูบหลังงามตาต่อจากยุ้ย บรรยากาศมาคุ เริ่มก่อตัวขึ้นมาแล้วทันทีกับยุ้ย

       ยุ้ยรีบเดินกลับไปที่ร้าน มองหาธวัช เห็นขาโผล่ออกมาจากใต้ท้องรถลูกค้า จึงรีบไปดึงขาให้ตัวโผล่ออกมาอย่างเร็ว พอธวัชตัวพ้นรถ ก็ลุกขึ้นมาถามยุ้ยทันที “ดึงพี่ออกมาทำไม พี่ยังไม่..” ยุ้ยตบหน้าธวัชดังเพลี๊ยะอย่างแรงที่แก้มซ้าย แล้วชี้ไปที่บ้าน

“จนได้นะพี่ แอบเอากันจนมีมารหัวขนออกมาจนได้ ทีหนู ทีพี่นก พี่บอกให้คุม หนูก็คุม แล้วนี่ทำไมกับอีงามพี่เอามัน พี่ถึงไม่คุม พี่ทำอย่างนี้พี่หมายความว่ายังไง” ยุ้ยโมโหมากที่นึกว่างามตาท้อง

       ธวัชงงมาก ว่ามันนี่มันเรื่องอะไรกัน จ้อยกับเอี้ยงวิ่งเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“เดี๋ยวยุ้ย นี่มัน..” ยุ้ยตบไปที่แก้มขวาอีก ยุ้ยใจร้อนอารมณ์ร้อนไม่ฟังใครอธิบายแล้ว

“อีงามมันท้อง รู้ไว้ด้วยว่า พี่ล่อมันจนท้อง” แล้วยุ้ยก็ร้องไห้วิ่งหนีขึ้นรถตัวเองขับออกไปเลย

       ริชาร์ดรีบขับรถตามไป เพราะกลัวว่ายุ้ยจะได้รับอันตราย เพราะขาดสติ แต่ไม่ทันแล้ว เพราะรถเยอะมาก ขับตามออกมามองซ้ายมองขวาหาไม่เจอ มืดด้วย จึงตัดสินใจเลี้ยวออกไปทางขวา จริงๆแล้วยุ้ยออกไปทางซ้าย จึงคลาดกันโดยปริยาย

xxxxx ===== xxxxx

       ธวัชรีบวิ่งกลับบ้านทันที งงว่างามตาตั้งท้องได้ยังไง เพราะเขาไม่เคยล่วงเกินงามตาตรงนั้นเลย อย่างดีก็แค่ดูดกับเลียเท่านั้น ธวัชวิ่งขึ้นมาถึงบ้านมาถามงามตาตรงๆดื้อๆเลย “งามท้องกับใคร” เอาหละซิงานนี้ได้เรื่องแล้ว หาว่าเมียมีชู้ซะงั้น

“พี่ถามว่างามท้องกับใคร..บอก” ธวัชเดินเข้ามาเขย่าตัวงามตา งามตาพึ่งจะหายอ๊วก ไม่ถึง 5 นาที พอธวัชมาเขย่า ก็เริ่มอีก อาเจียนทันที จนนกต้องวิ่งเข้ามาผลักธวัชออกไป แล้วเอามือชี้ซ้ายหน้าธวัช สะบัดมือให้ออกไป

“ไป ไปนะ ออกไป” พิมพ์วิ่งออกมาจากห้องน้ำ เพราะพึ่งถ่ายหนักเสร็จพอดี

“เกิดอะไรขึ้น” นกชี้ไปที่ธวัช บอกพิมพ์ให้พาตัวธวัชไปที่อื่นก่อนที่ไหนก็ได้    ชี้ไปที่ร้านเลย

       พิมพ์เข้าใจแล้วจึงรีบพาธวัชกลับไปที่ร้านก่อน “บอกมานะว่าแกท้องกับใคร ไม่ใช่ฉันแน่อีงาม”

พิมพ์รีบดันตัวธวัชลงบ้านทันที “ไปพี่ ลงบ้านกลับร้านไปก่อนไป ไปซิ”

       พิมพ์ไล่ธวัช ธวัชหัวเสียเดินกลับร้านทันที แล้วพิมพ์ก็เดินกลับขึ้นมา นกพางามตากลับมานนอนพักที่ศาลา เอายาดมให้ดม เอามือปาดหน้าปาดผม แล้วส่ายหน้า “แล้วจะเอาไงต่อหละพี่ทีนี้”

       นกมองพิมพ์แล้วก็ส่ายหน้าอีกครั้ง เอามือตบแขนซ้ายงามเบาๆ แล้วก็ไปทำอาหารต่อ

\\\\\ ----- /////

       ยุ้ยโมโหธวัชหุนหันรีบขับรถออกไปจนเกิดอุบัติเกือบเสียชีวิต โชคดีที่เบรกทันกลางไฟแดงรถเสียหลักไปชนเกาะกลาง ได้รับอุบัติเหตุนิดหน่อย หัวแตก ฟุบคาพวงมาลัย ทับแตรดังลั่น เดือดร้อนคนแถวนั้นต้องวิ่งเข้ามาดู เรียกกู้ภัยมาช่วยนำส่งโรงพยาบาล

       2 ทุ่ม กู้ภัยพยายามติดต่อหาญาติ จึงขอเสียมารยาท เปิดโทรศัพท์สุ่มหาคนรู้จัก ไล่ชื่อไปมาจนเจอคำว่า สามีสุดที่รัก จึงกดชื่อนั้นทันที “สวัสดีครับ นั่นสามีคุณแม้นมาศ ใช่ไหมครับ” ธวัชรับสายขณะนั่งทำงาน “ครับใช่ครับ มีอะไรเหรอครับ”

“ผมโทรมาจากโรงพยาบาลบางไผ่นะครับ ภรรยาคุณประสบอุบัติเหตุขับรถเสียหลักกลางสี่แยกไฟแดง แถวบางแค”

“ว่าไงนะเมียผมประสบอุบัติเหตุ” ธวัชตกใจมาก รีบวางงานทันที “ครับ แต่ไม่เป็นอะไรมาก ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”

       กู้ภัยรายงานต่อ “แค่หัวแตกหมดสติยังไม่ฟื้นเท่านั้นครับ ผมเลยโทรมาแจ้งให้คุณทราบเบื้องต้นก่อนครับ ยังไงแล้วช่วยรีบมาด้วยนะครับ ส่วนทรัพย์สินกับรถอยู่ที่สน.ภาษีเจริญนะครับ สวัสดีครับ” ธวัช รีบโทรหาเมืองรามให้มาช่วยในเบื้องต้นก่อน แล้วจะรีบตามไป เพราะเมืองรามอยู่ใกล้แถวนั้นที่สุด “ไอ้รามมึงช่วยกูที ตอนนี้ยุ้ยประสบอุบัติเหตุ นอนอยู่ที่โรงพยาบาลบางไผ่ ใกล้บ้านมึงที่สุด มึงรีบไปดูเมียกูที กูไหว้หละ เดี๋ยวกูตามไป” ธวัชรีบมาก “เออๆ กูจะไปให้เดี๋ยวนี้แหละ”

       เมืองรามรีบออกจากบ้านทั้งชุดนอนทันที ไปถึงโรงพยาบาลไม่ถึง 15 นาที และรีบไปสอบถามที่ประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า คนที่ประสบอุบัติเหตุรถชนกันตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ” พยาบาลถาม “ขอทราบชื่อด้วยค่ะ”

       เมืองรามไม่รู้ว่ายุ้ยเปลี่ยนนามสกุลแล้วเมื่อตอนแต่งงาน จึงบอกนามสกุลเก่าไป “แม้นมาศ พงษ์พัฒนะ ครับ” พยาบาลตรวจดูรายชื่อ “ไม่มีค่ะ” เมืองรามตกใจมาก “เป็นไปได้ยังไง ก็ผมพึ่งได้รับแจ้งมาเมื่อกี้นี่ครับ ช่วยตรวจดูให้อีกทีได้ไหมครับ ผมขอร้อง มันสำคัญกับผมมาก” พยาบาลเข้าใจ “ค่ะๆ” แล้วก็ตรวจสอบให้อีกครั้ง คราวนี้ ค้นหาเฉพาะชื่ออย่างเดียว โผล่ขึ้นมา 4 คน

“พบแล้วค่ะ” โชคช่วย “แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ” แต่มีปัญหา “มี 4 คน แล้วคนไหนหละค่ะ” เมืองรามถาม “นามสกุลอะไรบ้างครับ ช่วยบอกผมที เร็ว” พยาบาลบอกทีละคนจนมาสะดุดคนสุดท้าย “คนนี้หละครับ แม้นมาศ รุจิศม อยู่ไหนครับ”

“ตึกอุบัติเหตุ ตึก 2 ชั้น 3 ห้อง 303 นะคะ เราพึ่งย้ายเธอไปได้สักพักแล้วค่ะ” เมืองรามดีใจมาก และไม่ลืมที่จะขอบใจพยาบาลผู้นั้น

“ขอบคุณมากครับ” แล้วเมืองรามก็รีบวิ่งไปไม่ถึง 2 นาที เห็นยุ้ยนอนอยู่บนเตียง จึงรีบวิ่งไปหา

“ยุ้ย ยุ้ย เป็นอะไรมากไหม” ยุ้ยพอเห็นเมืองรามเหมือนสวรรค์ทรงโปรด โผเข้ากอดเมืองรามแล้วร้องไห้โฮ

       ไม่นานธวัชก็วิ่งเข้ามา ในโรงพยาบาล แล้วก็บอกประชาสัมพันธ์ เธอบอกเหมือนที่บอกเมืองราม ธวัชขอบคุณเสร็จแล้วรีบวิ่งไปทันที เมืองรามกำลังพยุงยุ้ยลงมาจากที่นอน ธวัชวิ่งมาเห็นพอดี จึงวิ่งเข้ามาประคองช่วย ยุ้ยสะบัดแขนหนีทันทีและผลักธวัชออกไป จับเมืองรามคนเดียว เมืองรามประคองยุ้ยมานั่งที่เก้าอี้แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ พูดคุยอะไรบางอย่าง ธวัชเดินเข้ามาหาเมีย

“ยุ้ย เป็นอะไรมากไหม ทำไมถึงทำแบบนี้หละ ถ้ายุ้ยเป็นอะไรไป แล้วพี่จะทำยังไง”

“ก็ให้มันตายห่าไปเลย มันจะได้ไม่ต้องมารับรู้เรื่องราวชั่วๆของพี่ ถอยออกไปนะ หนูเกลียดพี่ ถอยไป”

       สักพักเมืองรามเดินกลับมาพร้อมโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ของยุ้ยที่กู้ภัยฝากไว้ให้

“เรียบร้อยแล้วนะยุ้ย ส่วนเรื่องรถ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะจัดการให้ สน.นั้นเพื่อนพี่อยู่พอดี” ยุ้ยไหว้ขอบคุณเมืองราม

“แล้วนี่จะกลับยังไงวะไอ้วัช” เมืองรามเป็นห่วงเพื่อน “ก็มอเตอร์ไซด์กูนั่นแหละ” ยุ้ยยังโกรธธวัชอยู่จึงไม่อยากกลับด้วย

“พี่รามคืนนี้ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป หนูขอค้างบ้านพี่สักคืนได้ไหม” เป็นเรื่องแล้ว งานเข้าเมืองรามโครมเบ้อเร่อ

“อ้าวทำไมหละยุ้ย แล้วไอ้วัชมันจะคิดยังไงอยู่ดีๆเมียมันมาขอนอนบ้านพี่เนี่ย ไม่เอาหรอก มีอะไรหนูก็ไป Clear กันเองต่อที่บ้านไม่ดีเหรอ” เมืองรามเกรงใจเพื่อน ธวัชเข้ามาง้อและเจรจาต่อ “ทำไมหละยุ้ย มีอะไรเราไปคุยกันต่อที่บ้านนะ” ยุ้งยังคงงอนไม่ดีด้วย

“ไม่ ถ้าพี่รามไม่สะดวกไม่เป็นไร หนูหาโรงแรมแถวนี้เปิดนอนเอาก็ได้ ขอบใจที่มากหนูไปหละ”

       ยุ้ยเดินเซออกไปอย่างช้าๆ “ก็ได้ๆ พี่ให้ยุ้ยไปค้างบ้านพี่ก็ได้ แต่ธวัชต้องไปด้วยนะ” สรุปยุ้ยชนะ แต่ยังมีมายานิดหน่อย

“ถ้าพี่ลำบากใจ ก็ไม่ต้อง ขอบใจอีกครั้งนะคะที่กรุณา” เมืองรามมองหน้าเพื่อน ทำปาก “เอาไง” ธวัชทำมือ

“เออๆ กูไม่ไป ฝากยุ้ยด้วย” รีบไล่เมืองไปหายุ้ยแล้วพาไปเลย แล้วค่อยว่ากันอีกที ธวัชไว้ใจเพื่อน เมืองรามรีบวิ่งไปหายุ้ย แล้วพายุ้ยไปนอนที่บ้านทันทีคืนนี้ พอยุ้ยถึงบ้านเมืองราม เมืองรามก็จัดที่นอนให้อย่างดีแล้วเมืองรามก็ลงมานอนที่โซฟาข้างล่าง

“นอนหลับฝันดีนะยุ้ย” เมืองรามเดินออกไป ยุ้ยดึงแขนเมืองรามไว้ “ไม่นอนด้วยกันตรงนี้หละพี่ ที่นอนก็ออกกว้าง”

       เมืองรามเอามือตบมือยุ้ยเบาๆแล้วยิ้มให้ “ไม่ดีหรอกยุ้ย พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ ยังไงธวัชก็เพื่อนพี่ พี่หักหลังเพื่อนไม่ได้”

“Ok เข้าใจ” ยุ้ยจึงปล่อยแขนเมืองรามทันที แล้วเมืองรามก็ถอนหายใจ จากนั้นก็รีบเดินออกไปจากห้องนอนตัวเองทันที

***** ///// *****

       ธวัชกลับมาจากโรงพยาบาล 4 ทุ่มกว่า เครียดนึกว่าทำงามตาท้องจริงๆ เพราะเห็นงามตามีอาการคลื่นไส้อาเจียนบ่อยและยุ้ยก็ยืนยันออกขนาดนั้นจนต้องเกิดอุบัติเหตุ พอธวัชเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ไม่ดี นกจึงเดินเข้ามาปลอบใจ พาธวัชมานั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง นกนั่งคุกเข้าลงที่พื้น กอดเอวธวัช เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่า “อย่าคิดมาก อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด อย่าคิดมาก”

       ธวัชเอามือขวามากอดและลูบหัวนก “พี่ขอโทษนะนก ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น” นกเงยหน้าขึ้นไปแล้วเอานิ้วชี้ขวาไปปิดปากธวัชไว้และส่ายหน้า นกยิ้มให้ ธวัชหันซ้ายไปมองงามตาซึ่งกำลังหลับอยู่เหมือนนกเมื่อวันก่อน ร่างกายดูซีดเซียวและโทรมไปมาก นกเดินไปหยิบผ้าขาวม้าและผ้าเช็ดตัวให้สามีแล้วดันตัวไล่ให้ไปอาบน้ำ จะได้มานอนพักผ่อน ธวัชก็ทำตามโดยดี

       ก่อนไปนกหอมแก้มซ้ายธวัชเพื่อที่เขาจะได้คลายความเครียด ธวัชหอมแก้มขวากลับไป พอเปลี่ยนชุดออกจนหมดนกก็เก็บชุดพวกนั้นลงตะกร้า และตีไหล่สามีเบาๆให้ไปได้แล้ว อย่าคิดมาก หลังจากอาบน้ำเสร็จ นกรู้ว่าธวัชเครียด จึงช่วยระบายความเครียดให้สามี 1 ยก แปลกแต่จริง ช่วยได้ ธวัชหลับสบายไม่มีความกังวลและเครียดอะไรอีกเลย นกนี่เป็นยอดเมียจริงๆที่รู้ใจสามี ว่าควรจะทำอะไรยังไงเมื่อไหร่ ไม่เหมือนยุ้ยที่เอาแต่ใจ อารมณ์ร้อนไม่ฟังใคร และไม่มีเหตุผลอะไรเอาซะเลย จึงต้องเกิดเหตุดังคืนนี้

----- ***** -----

       ยุ้ยงอนผัว จึงยังไม่ยอมกลับบ้าน 2 วันแล้วที่ยุ้ยมาหลบขลุกอยู่ที่บ้านเมืองราม วันนี้วันเสาร์ เมืองรามลืมเลยว่าทุกเช้าวันเสาร์และวันอาทิตย์ หญิงยุจะขับเรือมาหาเขาที่นี่เป็นประจำเพื่อมาทานมื้อเช้าด้วยเสมอ ตามประสาแฟน เช้านี้ก็เช่นกัน เมืองรามขับรถออกไปซื้อเสื้อผ้ามาให้ยุ้ยเปลี่ยนเพราะยุ้ยไม่ยอมกลับเสียที หญิงยุขับเรือมาจอดและมัดไว้ที่ศาลาหลังบ้าน เธอเดินเข้ามาเปิดประตูหลังบ้าน ย่องเข้ามาเงียบๆกะว่าวันนี้จะมาแกล้งเมืองรามซะหน่อย เลยมาเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมง

       หญิงยุค่อยๆย่องขึ้นบันไดไปชั้นสอง พอถึงห้องแฟนก็ค่อยๆหมุนลูกบิดเข้าไปอย่างช้าๆ ห้องปิดไฟมืดเปิดแอร์เบาๆไว้กำลังดี ย่องไปที่เตียงเห็นนอนเอียงตัวไปทางซ้ายผ้าห่มคลุมตัวปิดหน้าอยู่ “แหม วันนี้แฟนเรานอนแปลกเอาผ้าปิดหน้าปิดหัวด้วย”

       จังหวะที่ยุ้ยหันขวามาพอดี หญิงยุกระโจนกอดนึกว่าเป็นเมืองราม “จ๊ะเอ๋ ได้ตัวแล้ว วันนี้คุณแพ้ หญิงชนะคุณแล้ว เอารางวัลมาเลย” ยุ้ยเด้งตัวขึ้นมา ปากหญิงยุกับยุ้ยประกบกันอยู่ หญิงยุตกใจมากที่ไม่ใช่แฟนตัวเองแต่กลับเป็นยุ้ย

       หญิงยุรีบถอยกลับออกไปเปิดไฟที่หน้าประตูทันที “อียุ้ยนี่แกมานอนบนเตียงแฟนฉันได้ยังไง นี่แก อย่าบอกนะ..ว่า”

“พี่หญิง” ยุ้ยอุทานออกมา เป็นเรื่องแล้วไง หญิงยุเปิดประตูเดินออกไปแล้วปิดดังโครม โมโหมากที่เมืองรามทำแบบนี้

       ยุ้ยพยายามที่จะอธิบาย จึงรีบวิ่งตามหญิงยุลงไป ทั้งชุดเสื้อตัวใหญ่ๆของเมืองราม ที่ใส่อยู่นั่นแหละ หลักฐานคาตาออกแบบนั้น เมืองรามเดินเข้ามาพอดี “ว่าไงจ๊ะที่รัก มานานรึยัง” หญิงยุเดินตรงเข้าไปตบหน้าเมืองรามอย่างแรง แล้วก็ระบายความในใจออกมา “ผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคน ทำไมนะ คนอื่นไม่มีแล้วรึไง ถึงต้องมาเอาเมียเพื่อนเนี่ย เลว เลวด้วยกันทั้งคู่”

“เดี๋ยวหญิงนี่มันเรื่องอะไร ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย” ยุ้ยวิ่งลงมาทั้งๆที่มีแต่เสื้อตัวใหญ่ที่ด้านในมีเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียวใส่อยู่

“หญิงไม่นึกเลยนะว่าคุณสองคนจะกล้าทำเรื่องบัดสี เสื่อมทราม ไร้ศีลธรรมแบบนี้ได้ ทุเรศ หญิงก็ร้ายชายก็ชั่ว พอกันที เราเลิกกันตั้งแต่บัดนี้ ราม” หญิงยุหันไปที่ยุ้ย แล้วชี้หน้าด่าแบบเสียๆหายๆ ตามอารมณ์ที่เห็น เหมือนมีภาวะแทรกซ้อนเข้ามารบกวนในใจ

“ฉันไม่นึกเลยนะยุ้ย ว่าแกจะชั่วจะเลวได้ขนาดนี้ ถึงฉันจะไม่ชอบขี้หน้าธวัชแค่ไหน แต่ตอนนี้ฉันว่าฉันขยะแขยงแกยิ่งกว่า เป็นร้อยเท่าพันเท่า อียุ้ย อีเลว เป็นชู้ได้แม้กระทั่งเพื่อนผัวตัวเอง อีชั่ว นี่ฉันจะด่าแกยังไงดี ให้สาสมกับความระยำที่แกทำลงไป”

       คือหญิงยุไม่ปล่อยให้เมืองรามและยุ้ยอธิบายอะไรเลยภาวะแทรกซ้อนในครั้งนี้ ทำให้เกิดความเครียดมากทันทีกับเมืองราม

<<<<< ===== >>>>>

       เช้านี้นกกับพิมพ์ออกมาขายของกันเพียงสองคน นกฝากแม่สะอิ้งกับพ่อทดช่วยดูงามตาชั่วคราว วันนี้วันเสาร์คนคงไม่เยอะมาก จึงพอรับมือไหว แต่โชคดีที่ริชาร์ดว่าง เพราะจงใจที่จะมาจีบพิมพ์ให้ติดให้ได้ จึงมาช่วยพิมพ์กับนกได้พอเหมาะพอเจาะพอดี

%%%%% ----- %%%%%

“หญิง หญิง สงบสติอารมณ์แล้วฟังคนอื่นเค้าบ้าง” เมืองรามพยายามจะให้หญิงยุเบาอารมณ์ตัวเองลงบ้าง                               

“ไม่ฟังโว๊ย เห็นจะๆคาตาขนาดนี้ แล้วดูชุดที่มันใส่ซิ เสื้อก็เสื้อคุณ กางเกงมันก็ไม่นุ่ง แค่ยกเสื้อขึ้น มันก็เห็นเครื่องในหมดแล้ว”

“พี่หญิงฟังหนูอธิบายก่อนนะ ที่พี่พูดมามันผิดหมดเลย มันไม่ใช่ พี่เข้าใจหนูกับพี่รามผิดนะพี่ พี่ระงับสติอารมณ์ก่อนได้ไหม”

       ธวัชเดินเปิดประตูเข้ามาพอดี “ไอ้รามกูมาแล้ว ขอบใจมากที่มึงโทรบอกกู กู..อ้าวแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย”

“คุณมาก็ดีแล้วธวัช มาดูมาเห็นกับตาตัวเองเลยว่าเมียคุณกับเพื่อนคุณมันทำเลวระยำหมาอะไรกับคุณบ้าง ดู เอ้าดูซะนั่นหนะ สภาพอียุ้ยหนะ อะไรมันก็ไม่ใส่ มีแต่เสื้อตัวใหญ่ๆใส่ปิดไว้แค่ตัวเดียว” พอหญิงยุพูดจบ ยุ้ยก็ดึงเสื้อตัวใหญ่ขึ้นทันที

       ทุกคนมองเห็นชัด ว่ามีกางเกงขาสั้นใส่อยู่ ไม่ได้โป๊เหมือนที่หญิงยุพูดเมื่อกี้

“เป็นไปไม่ได้ แล้วเสื้อหละ” ยุ้ยรีบแกะกระดุมแล้วเปิดออกให้เห็น มีเสื้อกล้ามอยู่ข้างใน เพื่อความบริสุทธิ์ใจ ยุ้ยเลยดึงเสื้อยึดขึ้นอีกที ก็มีเสื้อในอยู่อีกชั้นตามปกติ “อยากดูอะไรอีกไหมคะพี่หญิง หนูจะได้เปิดให้พี่ดูให้หมดจนพี่หญิงสบายใจ”

       หญิงยุพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งทรุดตัวลงกับโซฟาตรงนั้น เมืองรามวางถุงของที่ซื้อมาลง และเดินเข้าไปหาหญิงยุ

“มีอะไรทำไมถึงไม่ใจเย็น แล้วฟังคนอื่นเค้าอธิบายก่อนหละครับที่รัก”

       หญิงยุเสียใจที่ทำอะไรลงไปแบบไม่น่าให้อภัยซบหน้าลงที่ตักของเมืองราม ธวัชเดินเข้าไปหาเมีย ยุ้ยยังคงงอนเดินหนีมานั่งที่โซฟา ธวัชเดินตามลงมานั่งข้างๆใกล้ๆ เกิดอาการหมั่นไส้ จึงหันไปทุบๆๆๆๆๆๆ ไหล่ซ้ายธวัชจนนับไม่ถ้วน

“แล้วทำไมยุ้ยถึงไปนอนอยู่บนเตียงคุณแบบนั้นหละ หญิงมาเห็นหญิงก็หึงนะซิ ใครที่ไหนมานอนอยู่บนที่นอนแฟนตัวเอง เป็นใครใครก็จิตแตกกันทั้งนั้นแหละ” หญิงยุขอระบายบ้าง “แล้วทำไมคุณไม่ถาม” เมืองรามย้อนถาม

“ก็บอกแล้วไงว่า มันหน้ามืด อารมณ์ตอนนั้นมันเอาไม่อยู่แล้ว เข้าใจไหมว่า มันเอาไม่อยู่ มันเกิดภาวะแทรกซ้อนขึ้นมาทันที โดยไม่รู้ตัว แล้วนี่ตกลงจะมีใครบอกฉันได้รึยังว่าทำไมยุ้ยต้องมานอนที่นี่เอ้าว่ามา”

“ผมบอกเอง” เมืองรามชิงพูดก่อน “ไม่มีอะไรมากนักหรอกหญิง เรื่องธรรมดาของครอบครัว ผัวเมียทะเลาะกันลิ้นกับฟัน งอน”

“ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะหญิงไม่ยอม เอาเรื่องด้วยจริงๆ โซฟาห้องรับแขกก็มี ทำไมไม่ให้มันลงมานอนข้างล่างหละ ห้องหับก็มีตั้งหลายห้อง” หญิงยุพยายามบอกถึงเหตุผลที่ดี ในการเอาตัวรอดของเมืองรามแต่ทำไมไม่ทำ

“มันไม่ได้ทำความสะอาดฝุ่นทั้งนั้น หญิงก็เข้าใจหน่อยซิ อีกอย่างน้องเค้าก็เป็นผู้หญิง ก็พึ่งแค่ 2 วันเอง เนี่ยผมถึงโทรตามไอ้วัชมาเอาเมียมันกลับไปนี่ไง ถ้าใจเย็นลงหน่อยรับรองมันไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอกหญิง คราวหน้าใจเย็นนะ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาหนะ”

“นี่ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอราม พอเลยนะ มันต้องไม่มีอีก ไม่ว่าจะใครก็ตาม หญิงไม่อนุญาต เข้าใจไหม เลิกทำตัวเป็นมูลนิธิได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมหรือที่พักพิงของใคร แกด้วยยุ้ยทำอะไรไม่คิด ทะเลาะกับผัวมาหละซิ ถ้าฉันเดาไม่ผิด คราวนี้เรื่องอะไรอีกหละ” หญิงยุเดาเรื่องได้ถูกพอประมาณ “ท้อง” ยุ้ยบอกสั้นๆ “อะไร ใครท้อง” ยุ้ยหันไปที่ธวัช แล้วตีตีตีลงไปอีกต่อหน้าหญิงยุ

“ก็ไอ้คุณผัวนี่หนะซิ มันทำอีงามตาท้อง รู้แบบนี้แล้วพี่จะไม่ให้หนูโกรธเหรอ อึ๊ย พูดแล้วมันโมโห”

       หญิงยุเอามือปิดปากตัวเอง “แม่จ้าว จริงดิ” ยุ้ยหันไปมองหน้าผัวแล้วเกิดอารมณ์ทุกที จึงเอามือตบหัวธวัชดังเพลี๊ยะ ธวัชอายเพื่อนกับหญิงยุน่าดู “แล้วที่พี่ด่าและว่าแกไปเมื่อกี้ พี่ต้องขอโทษแกด้วยนะยุ้ย อย่าโกรธพี่นะ พี่ขอโทษจริงๆ อารมณ์มันพาไปจริงๆ” ยุ้ยมีสปีริตพอ ยังไงก็เพื่อนกัน ถึงแม้หญิงยุจะไม่นับเธอเป็นเพื่อนอีกแล้วก็ตาม

“หนูไม่โกรธพี่หญิงหรอก หนูเข้าใจ หนูให้อภัย ถึงแม้ว่าพี่หญิงจะไม่นับหนูเป็นเพื่อนอีกแล้วก็ตาม”

“คิดมากน่ายุ้ย ฉันบอกแกตอนไหนรึยังว่าจะเลิกคบแก มีแต่แกเองนั่นแหละที่คิดเองเออเอง”

“แล้ว 2 วันก่อนใครหละที่บอกว่าจะบล็อกเบอร์หนูหนะ” หญิงยุเงียบ พูดไม่ออก

“เออๆ พี่ขอโทษ พี่ล้อเล่น สรุปเราดีกันนะยุ้ย ไอ้เอ๋อ” ยุ้ยไม่พอใจ “พี่หญิงหนะ ว่าหนูอีกแล้วนะ”

       หญิงยุอ้าแขนรอรับน้องสาวจอมแก่นคนเดิมอีกครั้งหลังจากที่อารมณ์ขุ่นมัวมานานหลายเดือน ยุ้ยวิ่งเข้าไปกอดหญิงยุ ร้องไห้ น้ำหูน้ำตาไหลที่ได้พี่สาวคนเดิมของเธอกลับมาแล้ว “จริงๆแล้วการที่ยุ้ยเป็นเมียธวัช มันก็ไม่ใช่ความผิดอะไรของยุ้ยเลยนะ เพราะธวัชเป็นคนปล้ำยุ้ยเองจริงๆนี่ ยุ้ยไม่ได้แรดไปให้ท่าหรือปล้ำใครก่อนต่างหาก พี่เชื่อ” หญิงยุพูดออกไปเพื่อให้ยุ้ยสบายใจ

       เมื่อคิดได้ จึงยอมลดทิฐิตัวเองลง เพื่อตัวเองจะได้มีความสุขและลดความกดดันหลายๆอย่างออกไปด้วย

“แล้วนี่จะเอายังไงต่อไปหละวะไอ้วัช” เมืองรามถามเพื่อน “กูก็จะเอาเมียกูกลับบ้านนะซิ ถามได้” แล้วก็หันกลับไปหายุ้ย

“นะยุ้ยกลับบ้านเรานะ พี่ว่ามีอะไรเรากลับไป Clear กันที่บ้าน อย่ามารบกวนคนอื่นเขาเลยเห็นไหม หนูเกือบจะทำให้เพื่อนพี่อดมีเมียแล้ว” หญิงยุชี้หน้าธวัช “พูดให้ดีๆนะคุณธวัช ระวังคำพูดด้วย” หญิงยุไม่พอใจธวัชที่พูดแบบนั้น เมืองรามจึงออกตัวแทนเพื่อน

“มันก็จริงนี่ ไอ้วัชเพื่อนผมมันพูดถูกทุกอย่าง จริงไหมเพื่อน” ธวัชยกนิ้วโป้งให้ แล้วเอามือซ้ายตัวเองไปตบกับมือขวาเพื่อน

“เรื่องรถยุ้ยหนะพี่จัดการให้แล้วนะ เอ้า นี่กุญแจ พี่ให้ลูกน้องพี่ไปจอดไว้ให้แล้วที่สน.พี่ ไปเอาได้เลย”

       ยุ้ยรับกุญแจแล้วส่งให้สามี “ขอบใจพี่มากๆเลยนะคะ ถ้าไม่มีพี่รามไม่รู้ว่าหนูจะทำยังดีเลยมันมึนตึ๊บไปหมด มีผัวก็ไม่ได้เรื่อง”

“อ้าว ยุ้ยไหงงั้นหละ มาลงที่พี่ได้ยังไง” ธวัชร้อนตัว “แล้วมันจริงรึเปล่าหละ” ทั้งหมดนั่งหัวเราะกันใหญ่

xxxxx ===== xxxxx

       5 วันต่อมาซึ่งตรงกับวันศุกร์ที่ 15 ตุลาคม อาการของงามตาเป็นๆหายๆ แต่วันนี้อาการของงามตาไม่สบายมาก มีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง และอาเจียนหนักจนถึงกับหมดแรง จึงตัดสินใจพาไปที่โรงพยาบาลทันที ไม่รักษาเองแล้ว จึงรู้ความจริงว่า งามตาเป็นเพียงโรคกระเพาะขั้นรุนแรง เพราะเครียดและไม่ค่อยจะยอมทานอาหารให้ตรงเวลา บางครั้งก็ไม่ทานเลย

       พอทุกคนรู้ความจริงว่าธวัชไม่ได้ทำงามตาท้องและล่วงเกินอะไรอย่างที่เข้าใจผิดมาตั้งนานแรมเดือน ทุกคนก็โล่งใจ ธวัชพ้นผิดในทุกข้อหาและในข้อกล่าวหานี้โดยปริยาย ทุกคนขอคำยืนยันจากหมออีกครั้ง เพื่อความสบายใจ

“โรคกระเพาะครับ 100% เพราะหมดตรวจดูจนเป็นที่แน่ใจแล้ว ไม่มีเด็กครับ น้องคนนี้ไม่ได้ท้องอย่างแน่นอนครับ สบายใจได้”

“แล้วเรื่องเมนต์ที่ไม่มาหละคะหมอ ธรรมดาของงามตาจะมาไล่ๆกับหนู คือสิ้นเดือน แล้ว..” ยุ้ยถามเพื่อความแน่ใจ

“ก็อย่างที่หมอบอกไงครับว่า มันเกี่ยวกับร่างกาย ระบบการทำงานกลไกของตัวเราเองนี่แหละ มันซับซ้อนมาก มันก็เลยทำให้การทำงานของร่างกายผิดพลาดไปด้วย อาการเครียดไปกระตุ้นต่อมโฮโมนให้ทำงานช้าลง รังไข่เลยไม่ผลิตไข่ไปไว้ที่มดลูก เมื่อไม่มีไข่หรือไข่สุกและตกช้า มันก็ทำให้ประจำเดือนหรือที่เราเรียกว่าเมนต์เนี่ยคลาดเคลื่อนไปได้เยอะเหมือนกัน อย่างรายของคุณงามตาเนี่ยคลาดเคลื่อนไปประมาณ 8 วัน ตอนนี้สบายใจได้แล้วครับ เมนต์เธอมาแล้ว เพราะเมื่อกี้ผมเห็นเธอขอผ้าอนามัยจากน้องพยาบาล ที่เธอหมดสติไป เพราะเธอเสียเลือดมากด้วยนั่นเอง สบายใจขึ้นแล้วนะครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

       ทุกคนไหว้ขอบใจหมอที่ให้ความกระจ่างจนไม่มีช่องโหว่ช่องว่างเลยกับอาการของงามตา ธวัชขอแยกตัวไปรับยาให้กับงามตาและเดินไปดูอาการงามตา ทุกคนจึงสบายใจและธวัชก็พ้นผิดเป็นผู้บริสุทธิ์ งามตานอนพักรักษาตัวที่ห้องคนไข้รวม ธวัชเดินเข้าไปหาคนเดียว ให้คนอื่นแยกย้ายกลับบ้านไปก่อน เพราะไม่อยากให้เสียงาน อีกอย่างมันก็ไม่มีอะไรแล้ว อยู่ไปก็เท่านั้น

<<<<< ***** >>>>>

       ยุ้ยหลังจากที่กลับมาคืนดีกับหญิงยุก็เริ่มโทรหากันคุยกันเหมือนเดิม จึงรีบโทรแจ้งข่าวนี้กับหญิงยุทันที

“นั่นไงฉันว่าแล้ว ว่ามันต้องไม่เป็นความจริง เป็นไงหละแก โวยวายเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้ สุดท้ายก็โรคกระเพาะขั้นรุนแรง”

“โธ่พี่หญิง ก็ใครจะไปรู้หละ อาการมันออกซะขนาดนั้น ไหนเมนต์มันก็เสือกไม่มาอีก อะไรๆมันก็พอเหมาะพอเจาะ ซะขนาดนั้น ถ้าเป็นพี่ พี่ก็ต้องสติแตกแบบหนูเหมือนกันแหละ ขนาดแค่หนูไปนอนในห้องพี่ราม พี่ยังสติแตกได้ขนาดนั้น นี่ถ้าพี่รามไปป่ามป้ามกับใครมา แล้วเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ หนูว่า บ้านแตกแน่ มากกว่าหนูอีกเป็น 10 เท่า 100 เท่าแน่ใช่ไหม”

“เออ ก็คงงั้นมั้ง แหม นี่แกช่างรู้ใจฉันจริงๆเลยนะนังยุ้ย” หญิงยุชมยุ้ย

“อ้าว ไม่แน่จริงหนูไม่คบกับพี่มาได้จนถึงปาดนี้หรอก”

“หรา ไอ้ขี้คุย” แล้วก็ถือโอกาสคุยกันสัพเพเหระทั่วไป จนเย็น พอถึงเวลาก็วางสายกันไปเอง

       หลังจากวางสายกับหญิงยุในช่วงเย็น ยุ้ยก็กลับมานั่งคิดว่า แล้วทีนี้จะทำยังไงกับงามตาดี งามตาจะยอมถอยทัพกลับดีๆไหม

***** \\\\\ *****

       2 วันต่อมาเมื่ออาการของงามตาหายดี ธวัชจึงพาเธอกลับบ้าน แต่ไม่ได้ไปกลับเข้าบ้านธวัชนะ เมื่อความจริงปรากฏ ธวัชจึงพางามตากลับไปมาที่บ้านของเธอเอง เพราะทั้งสองไม่ได้เป็นอะไรกัน ยุ้ยขอตามมาด้วยเพื่อดูว่าธวัชจะทำยังไงกับเรื่องของงามตา

“พี่วัช ทำไมถึงพาหนูกลับมาที่นี่ ไม่กลับบ้านของเราหละ วันนี้วันเสาร์ด้วย หนูคิดว่าจะสระผมให้พี่อยู่ด้วยพอดี ผมพี่เหม็นมาก”

“ไม่มีบ้านของเราแล้วงาม ในเมื่อพี่พิสูจน์ได้แล้วว่า งามไม่ได้ท้อง และพี่ไม่ได้ล่วงเกินอะไรงามตรงนั้น ผลตรวจก็ออกมาอย่างชัด

เจนแล้ว ทั้งภายในและภายนอก เอ้า นี่ยารักษาโรคกระเพาะ” ธวัชวางให้บนมืองามตาทั้งถุง

“ทานให้ตรงเวลานะ เรื่องร้าน งามก็สามารถไปทำไปขายได้ตามปกติ ส่วนเรื่องอื่นนั้นพี่ไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วย แค่นี้นะ พี่ไปหละ”

       งามตาไม่ยอมเพราะถึงยังไงที่ผ่านมา เธอถือว่าได้เสียความบริสุทธิ์บางส่วนให้กับธวัชไปแล้ว เธอจึงของทวงสิทธิ์สิ่งนั้นคืนมา

“แล้วที่ผ่านๆมาทั้งหมด มันคืออะไร เท่ากับว่า หนูก็เสียตัวให้กับพี่ไปฟรีๆนะเหรอ 1 เดือนที่ผ่านมา ที่พี่วัชทำกับหนูทุกอย่าง ทั้งดูดทั้งคลำทั้งขยำทั้งเลีย ขนาดนั้น มันหมายความว่ายังไง มันไม่เป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอพี่ หนูเสียนะ ใครๆเค้าก็รู้ว่าหนูอยู่บ้านพี่ เป็นเมียพี่อีกคนนึง ถึงมันจะไม่มีอะไรเกินเลยกับตรงนั้นก็ตาม” งามตาพยายามอธิบายเพื่อขอความเห็นใจกับสิ่งที่เธอเสียไป

       ยุ้ยเริ่มกลับมาเป็นนางร้ายอีกครั้ง เมื่องามตาทวงสิทธิ์และอ้างเหตุผลแบบควายๆทั้งหมดนั้นออกมากล่าวอ้าง โดยไม่คิด

“ช่วยไม่ได้ ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่ยืนยัน นั่งยันและนอนยันว่า มึงเสร็จผัวกูแล้วหนะ แต่หมอเขาก็ตรวจภายในให้จนละเอียดหมดทุกอย่างทุกซอกทุกมุมของมึงแล้วว่า ไม่มีร่องรอยของการร่วมเพศเลย น้ำเชื้ออสุจิอะไรสักหยดก็ไม่มี เขาตรวจจนละเอียดยิบแล้ว แถมมึงยังมีเมนต์อีก ยิ่งไปกันใหญ่เลย แล้วมึงจะเอามาอ้างอีกอีงาม อีนี่ตอแหลไม่เลิกเลยนะมึง” ยุ้ยใส่ชุดใหญ่

“พี่วัชช่วยเมียด้วย” นั่นงามตาเริ่มอ้อนธวัชแล้ว สวมบทนางมารร้ายอีกคนเช่นกัน ใส่กันมันส์หละงานนี้ ดูซิว่าใครจะชนะ

“ดูมันพี่..” ยุ้ยชี้หน้างามตา “มึง อีนี่ดอกทองจริงๆ ยังมาเรียกผัวกู ว่าเป็นผัวมึงอีก สงสัยกูต้องตบล้างน้ำสักครั้งแล้วดีไหมเนี่ย”

“มึงก็ลองดูซิอียุ้ย มือตีนกูก็มี กูสู้นะเอ้า มึงอย่าคิดว่ากูไม่มีแรงนะ มา ถ้ามึงแน่ มึงเข้าเลย กูไม่ถอยด้วย”

“หยุด หยุดได้แล้ว ทั้งคู่เลย อะไรกันนักหนาวะเนี่ย ไป ไป แยกย้าย กลับบ้านยุ้ย”

“พี่วัชถ้างั้นพี่ต้องอยู่กับหนูที่นี่ หนูไม่ไปอยู่ก็ได้ที่บ้านโน้น ยังไงหนูก็ถือว่าเป็นเมียพี่แล้วคนนึง พี่จะทิ้งเมียคนนี้ได้ลงคอเลยเหรอ”

“มานี่ พี่วัช อย่าไปใจอ่อนกับมัน อีนี่มันตอแหล ดอกทองขนาดไหน ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ซะหน่อย แล้วยังจะเอาให้ได้ ถามจริงผัวกูมันดีตรงไหนวะ มึงถึงอยากได้นักหนะ” ยุ้ยยื่นหน้าถาม “ทำไมหละ กูก็ถือว่ากูเป็นเมียคนนึง” งามตาไม่ยอมเลิกลา

“ถึงกูจะไม่ท้อง ไม่ได้เสียตัวให้กับพี่วัชวันนั้น จะเพราะอะไรก็เถอะ แต่ 1 เดือนตอนที่กูไปอยู่กับพี่เค้า กูก็เสียตัวให้พี่เค้าไปแล้ว มึงก็รู้ก็เห็น มึงอย่ามาทำเป็นอ้างไม่เห็นนะเวลาที่พี่วัชเอากูหนะ ทั้งดูดทั้งขยำทั้งเลีย พี่วัชทำกับมึง ทำกับพี่นก ยังไง เค้าก็ทำกับกูเหมือนพวกมึงทั้งสองคนนั่นแหละจะบอกให้ แค่ไม่ได้เอาตอปิโดยัดใส่เข้าไปเหมือนมึงกับพี่นกก็เท่านั้ันเอง” งามตาไม่สนใจ

“ไม่รู้หละ ยังไงกูก็ไม่ยอม พี่วัช พี่ต้องรับผิดชอบนะ พี่ต้องให้หนูกลับเข้าอยู่ที่บ้านพี่เหมือนเดิม ยังไงหนูก็ไม่อยู่บ้านนี้ เพราะพี่เป็นผัวหนูไปแล้ว” ยังไงงามตาก็หัวชนฝาไม่ยอม เอาหละซิ จะเอายังไงหละที่นี้ ทางออกอยู่ตรงไหนหละธวัช

“งาม เข้าใจพี่หน่อยซิ พี่ไม่อยากบอกว่า พี่เห็นแก่ตัวนะ แต่งามก็รู้ว่าทุกครั้ง งามเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสมอ ไม่ว่าจะดูดจะเลียอะไรนั่น งามก็รู้ว่าพี่ไม่เคยที่จะล่วงเกินอะไรงามเลย งามเข้าใจพี่หน่อยซิ พี่ยอมรับ เวลาที่งามเริ่ม พี่ก็มีอารมณ์ตามทุกครั้ง ถ้างามไม่เริ่ม พี่ก็ไม่ทำหรอก” ธวัชอธิบายแบบเห็นแก่ตัวสุดๆเลยครั้งนี้ เพื่อที่จะให้เกมส์นี้ยุติสักที ออกมาแบบเลวสุดๆในสายตาของงามตา

“พี่วัช ทำไมพี่พูดแบบนี้หละ หนูพึ่งรู้นะว่าพี่หนะเป็นคนแบบนี้ เป็นคนเอาแต่ได้ หนูไม่ใช่กะหรี่ริมทางที่พออยากแล้วก็มาเอานะ เออ ก็ได้ ในเมื่อพี่ไม่เต็มใจ พี่ไม่ยอมรับหนูก็ไม่เป็นไร หนูจะขอคิดว่าทำทานให้หมามันแดกไปก็แล้วกัน ในเมื่อพี่ยืนยัน ออกตัวมาซะขนาดนี้แล้ว หนูก็คงจะไม่หน้าด้านกลับไปอยู่ และกลับไปใช้ชีวิตร่วมกันกับพี่อีกแล้ว อยากจะไปไหนก็ไป เชิญ ไปซิ”

       ธวัชยอมให้งามตาด่าและตราหน้าเป็นคนไม่ดีเพราะไม่งั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่ งามตาเสียใจมากร้องไห้ออกมาและหันหลังให้ทันที

“โดนด่าโดนว่าถึงขนาดนี้แล้ว หนูก็เป็นคนมีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ในเมื่อพี่พูดออกมาเองแบบนี้ ไอ้สิ่งที่เสียไป มันก็แค่ร่างกายภายนอก

หนูเข้าใจ หนูทนได้ แต่พี่จำเอาไว้นะ ว่าจิตใจข้างในของหนูมันได้เจ็บและเสียใจไปแล้ว พี่เป็นคนทำให้หนูมีบาดแผลทางใจไปแล้ว ไม่รัก ไม่ชอบ ไม่เป็นไร หนูคงไม่หน้าด้านที่จะไปแย่งของๆใครมาไว้เพื่อครอบครองอีกแล้ว อีงามมันรักคนผิดเอง ต่อไปนี้เราสองคนไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีก ทั้งร่างกายและจิตใจ เราขาดกัน” ธวัชอยากจะเข้าไปอธิบาย แต่ทำไม่ได้ ต้องใจแข็ง

       งามตาตัดสินใจประกาศกร้าวออกมาแล้วต่อหน้าธวัชและยุ้ย เมื่อทุกอย่างจบลง ยุ้ยรีบลากธวัชลงมาจากบ้านของงามตาทันที

“ยังอีก ยังจะมาอาลัยอาวรณ์มันอีก มันไม่ท้องก็ดีแล้ว หรือว่าอยากให้มันท้อง อยากมีลูกกับมัน เอาไหม หนูให้ แต่เราเลิกกัน”

     ธวัชพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองงามตา อย่างอาลัยอาวรณ์ เดินตามยุ้ยลงไปแบบเห็นแก่ตัวที่สุด เท่าที่เคยทำมาทั้งๆที่ไม่อยากทำ

>>>>> ----- <<<<<

     เมืองราม วางแผนจับผู้ร้าย โดยใช้แดงเป็นตัวช่วยอีกครั้ง จึงชวนชาญชัยมาหาแดง เมืองรามโทรนัดแดงออกมาพบนอกบ้านเพื่อให้แดงช่วยและไม่อยากให้เมฆกับโขงสงสัย เพราะหลังจากออกจากโรงพยาบาลแดงขอตัวกลับบ้าน อ้างว่าเมียไม่สบาย เมฆจึงให้กลับไปรักษาตัว คราวที่ไปฉุดนกครั้งล่าสุดแดงจึงไม่ได้ไปร่วมทีม แดงยินดีช่วยอีกเหมือนกัน เพราะอยากให้เมฆถูกจับเสียที

“แดงฉันขอให้แกเสี่ยงอีกสักครั้งได้ไหม กลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง คราวนี้ฉันต้องการจับเมฆกับโขงให้ได้” เมืองรามบอก

“ได้นาย อันที่จริงข้าก็อยากให้มันถูกจับเร็วๆเหมือนกัน ข้ากับครอบครัวนอนหลับไม่เต็มตาเหมือนกัน คอยระแวงไปหมดว่ามันจะรู้ความลับนี้เมื่อไหร่ ไม่สบายใจเลย” แดงระบายนิดหน่อย

“ขอบใจมากนะแดงที่ช่วยพวกเรา” ชาญชัยเอามือตบไหล่แดงเบาๆ

“ไม่เป็นไรนาย ต่างคนต่างพึ่งพากัน ถ้ามันถูกจับ ข้าก็สบาย ทุกคนก็ปลอดภัยโดยเฉพาะองค์หญิง”

“ใช่ งั้นแกรีบกลับเข้าไปนะ เพราะอาทิตย์ที่แล้ว มันก็พึ่งย้อนกลับไปฉุดตัวองค์หญิงอีก ดีนะที่พิมพ์ช่วยไว้ทัน ไม่งั้นเราแย่แน่”

       เมืองรามเป็นห่วงความปลอกภัยนก “ฉันว่านะ ถ้ามันได้ตัวองค์หญิงไปคราวนี้ มันคงต้องย้ายที่แน่นอนเลยหวะ” ชาญชัยกล่าวทิ้งท้ายไว้ จึงทำให้เมืองรามฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที จึงรีบวางแผนเพื่อที่จะจับเมฆให้ได้โดยเร็ว และต้องรัดกุมด้วย

----- ***** -----

     ค่ำวันเดียวกันนั้นเอง ธวัชรีบปิดร้านเร็วกว่าเดิม 15 นาที 6.45 เมื่อปิดร้านแล้วยังไม่เข้าบ้าน หลบเมียทั้งสองคน แอบมา Clear กับงามตา เพื่อที่จะให้งามตาเข้าใจ ธวัชเดินขึ้นมาบนบ้าน ยายกุลกับงามตากำลังทานมื้อเย็นกันอยู่

“อ้าว พ่อวัช มา มาทานข้าวกัน มีเรื่องอะไรค่อยพูดจากันทีหลังนะ งามตักข้าวมาให้พี่เค้าซิ”

“ไม่เป็นไรครับยาย ผมขอบคุณมาก” ธวัชยกมือไหว้ “ผมขอพูดอะไรกับงามส่วนตัวนิดหน่อยนะครับ”

“เอ้าๆ ตามสบายนะ ยายขอตัวไปไหว้พระก่อน” ยายกุลเดินเข้าห้องพระไปทันที งามตา เดินหนีธวัชไปที่บันไดหลังบ้าน

       ธวัชเดินตามไปปรับความเข้าใจ “งาม สิ่งที่พี่พูดไปกระทำไปมันไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวนะ แต่มันเป็นเพราะเหตุการณ์พาไป” ธวัชมาขอโทษจริงๆ “งาม พี่ไม่ได้มีเจตนาที่จะลบหลู่หรือดูหมิ่นน้ำใจของงามเลยจริงๆนะ”

       จึงทำให้งามตาไม่พอใจธวัชเอามากๆที่ยิ่งพูด ยิ่งเห็นแก่ตัว จึงคิดหาวิธีที่จะแก้เผ็ดและเอาคืนกับความเอาแต่ได้และเห็นแก่ตัวของธวัชให้จงได้ งามตายืนหันหลังให้ และยกมือซ้ายขึ้นมาบอกให้ธวัชหยุดพูดได้แล้ว

“พอแล้วพี่ ไม่ต้องมาพูดมาอธิบายอะไรอีก ยิ่งพี่พูดมันยิ่งทำให้หนูดูโง่และรู้สึกผิดไปอีกมาก เอาเป็นว่า ต่างคนต่างอยู่จบนะ”

“งาม แต่..” งามตาตัดบททันที “หนูไม่ส่งนะพี่ ขอตัว” แล้วงามตาก็เดินลงบันไดหลังบ้านไปนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาริมแม่น้ำข้างบ้าน

       เมื่อเป็นเช่นนั้นธวัชจึงต้องกลับลงไปแบบไม่สบายใจ ธวัชเดินลงมาจากประตูหน้าบ้าน มองไปที่งามตาที่ซึ่งนั่งหันหน้าไปทางแม่น้ำ แล้วก็เดินกลับออกไปทันที งามตาได้เริ่มเปลี่ยนเป็นคนละคน จากคนที่มีเหตุผล เป็นคนเห็นแก่ตัวและเจ้าคิดเจ้าแค้นทันที

<<<<< ***** >>>>>

       วันต่อมา แดงจึงกลับเข้ามาขอทำงานกับเมฆอีกครั้งตามแผนที่เมืองรามวางไว้ โดยมีข้ออ้างให้กับเมฆ ได้ดีทีเดียว

“ขอผมกลับมาทำงานอีกสักครั้งนะพี่ ตอนนี้ผมไม่มีเงินเลย ที่บ้านจะอดตายกันอยู่แล้ว จึงขอบากหน้ากลับมาทำงานกับพี่ นะพี่ขอให้องค์ชายรับผมไว้ทำงานด้วยสักคนนะ” แดงทำทียกมือไหว้ เมฆดีใจมากเพราะกำลังขาดคน

“ไม่มีปัญหาไอ้น้องเรื่องนั้น ข้ากำลังขาดคนอยู่พอดี มาเลย แกมาอยู่กับข้าเหมือนเดิมได้เลย มามา ไป ไปอยู่ที่เดิมของเรากันไอ้แดง

ไอ้น้องรัก” แดงจึงสามารถเข้าไปอยู่ในวังนั้นอีกครั้งโดยที่เมฆไม่ได้เอะใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว               

***** \\\\\ *****

       วันนี้หญิงยุคิดถึงเพื่อนเลยชวนเมืองรามมาหานก หลังจากที่ทานมื้อเช้าเสร็จที่บ้านเมืองรามตามปกติ

“ราม ไปหารันกันนะ หญิงเบื่อหนะ” หญิงยุคิดถึงเพื่อน บางครั้งอยู่กับแฟนนานๆมันก็เบื่อ

“อะไร ตอนนี้เบื่อผม ไม่อยากอยู่ด้วยกันตามลำพังแล้วเหรอ” หญิงยุพูดขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของเมืองราม               

“เปล่านะราม หญิงไม่ได้เบื่อคุณ แค่คิดถึงเพื่อน แยกให้ออก มันคนละส่วนกัน” แล้วก็หมุนตัวหันไปมองหน้าแฟน

“แฟนก็ส่วนแฟน เพื่อนก็ส่วนเพื่อน รักก็ส่วนรัก คิดถึงเพื่อนก็ส่วนคิดถึงเพื่อน เพื่อนหนะอยู่ตรงโน้น”

       หญิงยุชี้ไปบนฟ้า “ส่วนแฟนหนะ อยู่ตรงนี้” จิ้มมาที่หน้าอกเมืองราม “เข้าใจไหมคะ คุณแฟน” แล้วเมืองรามก็หอมแก้มหญิงยุ หญิงยุตีแขนเมืองรามเบาๆ “ทำอะไร หญิงอนุญาตรึยัง” เมืองรามไม่สนใจ รวบตัวหญิงยุเข้ามากอดและหอมอีกข้างให้มันเท่ากัน

“ไปครับ ไปหาหญิงรันกัน ผมตามใจคุณ” หญิงยุดีใจมากที่เมืองรามยอมไปเพราะความเต็มใจไม่ได้ไปเพราะถูกบังคับ จึงให้รางวัลกับเมืองรามโดยการจุมพิต หญิงยุบรรจงก้มลงไปจูบปากเมืองรามอย่างดูดดื่ม เพื่อยืนยันว่า ยังไงเธอก็รักเมืองรามคนเดียว

>>>>> ----- <<<<<

       ไม่ถึงชั่วโมง เมืองรามก็หญิงยุมาหานกที่ร้าน วันอาทิตย์คนไม่ค่อยเยอะมากเท่าไหร่ จะมีก็แต่เด็กๆแถวนั้นที่มาทานไอติมและขนมหวาน เพราะเป็นวันหยุด วันอาทิตย์ “ไอ้รัน” หญิงยุวิ่งมากอดเพื่อน นกดีใจมากที่เพื่อนมาหา

       เมืองรามยิ้มทักทายนกและริชาร์ด แถมยังไม่วายเหน็บริชาร์ดเข้าให้นิดนึง

“แหม ผมพึ่งรู้วันนี้เองนะครับองค์หญิง ตั้งแต่ร้านขายดีเนี่ย เดี๋ยวนี้ถึงกับจ้างพนักงานมาเสริมเพิ่มเลยนะ” นกยิ้มและหัวเราะ

       ริชาร์ดรู้เลยว่าแซวเขา “แหม คุณราม เล่นมาแซวกันตรงๆซึ่งๆหน้าแบบนี้ ผมก็เขินเป็นนะ”

“จะเขินไปทำไมหละครับ สู้ๆนะคุณริช เพื่อคนที่เรารักเราชอบ เราต้องพยายาม แล้วสักวันมันก็จะสำเร็จเองนั่นแหละ”

       พิมพ์รู้เลยว่าโดนเข้าแล้ว “อ้าว พี่ราม ไงกลับมาแว้งกัดกันเองด้วยเล่า หนูอุตส่าห์อยู่เฉยๆแล้วนะ” พิมพ์งอน

“เอาน่าพิมพ์ รู้ๆกันอยู่ ไม่พูดก็ได้ ใจอ่อนเมื่อไหร่ก็อย่าลืมบอกข่าวดีพี่ด้วยแล้วกัน พี่กับหญิงยุ ล้างท้องรอทานงานเธออยู่”

“บ้า ไม่พูดด้วยแล้ว” พิมพ์เช็ดโต๊ะ แล้วก็เดินตุ๊บป่องออกไปเลย เมืองรามหันไปหานก เพราะมีเรื่องสำคัญที่จะพูดด้วยเหมือนกัน

“องค์หญิง” นกกันมา “ตอนนี้ต้องระวังตัวไว้ให้มากนะ เพราะตอนนี้ผมได้ข่าวว่า ไอ้เมฆมันกำลังวางแผนลักพาตัวคุณอีก ยังไงก็ระวังตัวไว้บ้างนะ เพราะสายของผมที่ส่งเข้าไปอยู่กับมันบอกมาว่าเร็วๆนี้แหละ มันจะเริ่มอีกแล้ว ยังไงช่วงนี้ถ้าไม่จำเป็นอย่าอยู่คนเดียว เข้าใจไหมครับ” นกพยักหน้า หญิงยุไม่สบายใจเลย “ไอ้รัน แกระวังตัวด้วยนะ ไปอยู่กับฉันไหมเพื่อน แกจะได้ปลอดภัย”

       นกส่ายหน้า แล้วทำหน้าไม่สบายใจ รู้ๆกันอยู่ว่าห่างผัวไม่ได้ เมืองรามเข้าใจดีว่าทำไมนกถึงไม่อยากไป จึงเอามือมาแต่ไหล่แฟน แล้วโบ้ยปาก ส่ายหน้า “ไม่เอา รู้ๆกันอยู่” หญิงยุเข้าใจ “ฉันรักแกนะรัน” แล้วก็มองไปที่พิมพ์ ไม่รู้ว่าสาวน้อยคนนี้จะช่วยเพื่อนของเธอได้สักแค่ไหน แล้วก็หันไปมองหน้าเมืองราม “เอาน่าหญิง ผมเชื่อในฝีมือของพิมพ์นะ ตามสบายนะสาวๆ ผมขอไปหาเพื่อนหน่อย ไหนๆมาแล้ว ก็ใช้เวลากันให้เต็มที่” แล้วเมืองรามก็เดินเข้าไปหาธวัชที่ร้าน

       ตอนนี้ริชาร์ดขอมาหาพิมพ์ทุกเสาร์อาทิตย์ พิมพ์ก็อนุญาต ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ริชาร์ดคิดแบบนั้นและอดทนรอได้ พิมพ์ก็ไม่ว่าอะไร ดีซะอีกที่มีคนช่วย เพราะตอนนี้งามตาถอนตัวออกไปแล้ว เนื่องจากผิดใจกับธวัช และข้อสำคัญที่ร้านมีแต่ผู้หญิง มีผู้ชายมาช่วยดูแลสักคนก็ดี เผื่อพวกเมฆและโขงมาป่วนอีก อย่างน้อยก็จะได้มีคนช่วย ถึงจะเป็นแค่เสาร์อาทิตย์ ก็ยังดี .. เมืองรามเดินเข้าไปในร้าน ธวัชกำลังนอนซ่อมรถอยู่ ยุ้ยหันหน้ามาเจอเมืองรามพอดี “อ้าวพี่ราม มาเที่ยวหรือมาธุระหละเนี่ย” เมืองรามยิ้มให้

“พาหญิงยุมาหาเพื่อนเค้าหนะ ก็เลยปล่อยให้สาวๆเค้าคุยกัน พี่ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยเดินมาหาไอ้วัชมัน คุยกันบ้างตามประสาผู้ชาย แล้วนี่มันอยู่ไหนหละ” ยุ้ยชี้ไปทางประตูอีกฝั่งติดคลอง “โน้น นอนอยู่ใต้ท้องรถ ซ่อมอีแก่ให้ลูกค้าอยู่”

       เมืองราม เดินไปใกล้ๆแล้วเอาเท้าสะกิดขาเพื่อน ธวัชดันตัวออกมา “อ้าวไอ้เหี๊ย กูนึกว่าหมาที่ไหนมากวนกู มึงนี่เอง มาทำไม”

“อ้าวไอ้นี่ ทำไมเดี๋ยวนี้กูมาไม่ได้รึไงวะ ร้านมึงเนี่ยหรือว่าตั้งแต่มีเมีย 2-3 คนเนี่ย เวลาให้เพื่อนไม่มีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

“ไอ้ห่า ส้นตีนนี่ กูถามนิดเดียว มึงตอบซะคนละเรื่องเลย แล้วยังจะมาแขวะกูอีก เดี๋ยวอียุ้ยมันก็มาแหกอกกูอีกหรอก เรื่องเมียหนะ”

“ไอ้นี่มีพิรุธ แสดงว่า แอบไปทำชั่วทำเลวที่ไหนมาอีกหละซิเนี่ย ถึงได้ร้อนตัวแบบนี้” เมืองรามยิ้ม “ไอ้บ้าไม่มี” ธวัชลุกขึ้น

“ว่าแต่มาหากูเนี่ยมึงมีเรื่องอะไรด่วนไหม” ธวัชสงสัย “จะว่ามีมันก็มีนะ กูว่าไปพูดที่อื่นดีกว่า กูไม่อยากให้ยุ้ยมันรู้ เดี๋ยวมันไม่เป็นความลับ กูกลัวจะเกิดภาวะแทรกซ้อนตามมาได้หวะ” ธวัชเข้าใจ “เออๆ เดี๋ยวกูตามไป” ธวัชแยกตัวไปล้างมือ

       ยุ้ยเห็นสองหนุ่มกระซิบกระทราบกัน จึงลุกเดินมาดู “พี่ราม จะพาผัวหนูไปไหนหนะ นี่มีอะไรปิดบังหนูอยู่ไหมเนี่ย” ยุ้ยหรี่ตามองเมืองราม “ไม่มีอะไรหรอกน่า นานๆเจอกันที พี่ก็จะไปหาที่คุยกันแถวๆนี้แหละตามประสาผู้ชาย”

       ยุ้ยไม่ไว้ใจ “อย่ามองแบบนั้น และอย่าคิดมากน่า ร้านเดิมแถวนี้นั่นแหละ” ธวัชล้างมือเสร็จเรียบร้อยเดินออกมา

“ไป กูเสร็จแล้ว เอ้านี่ กุญแจรถคันนั้นนะยุ้ย ถ้าเจ้าของเค้ามาก็เอาให้เค้าได้เลย” ก่อนไป ธวัชไม่วายจะสั่งงานเมียอีก

“พี่ขอตัวมันแป๊บนะยุ้ย เดี๋ยวเอามาส่งคืน ไม่นานหรอก ขอไปพูดคุยสังสรรค์กันหน่อยตามประสาผู้ชาย ปล่อยมันบ้าง อย่ากั๊ก”

       แล้วสองหนุ่มก็เดินกอดคอกันออกไปยังร้านอาหารริมแม่น้ำร้านประจำร้านเดิมที่เคยไปบ่อยๆ ยุ้ยอยากจะตามไปแต่ก็ติดที่ลูกค้าใกล้จะมาเอารถแล้ว จึงได้แต่เฝ้ามองดูและครุ่นคิดว่า มีเรื่องอะไรสำคัญนักนะที่คุยกันที่ร้านนี้ไม่ได้

***** ^^^^^ *****

       เมืองรามมานั่งทานที่ร้านเดิม สั่งเบียร์มาทานกันสองคน กับแกล้มนิดหน่อย เมืองรามรีบพูดเรื่องที่อยากจะคุย

“เห้ย ตอนนี้กูได้ข่าวมาไม่ค่อยสู้ดี กับนกเมียมึง” ธวัชไม่เข้าใจ “ทำไมวะ” ธวัชยังไม่รู้ว่านกกำลังโดนคุกคามอย่างหนัก

“มึงจำเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาได้ไหม” ธวัชพยักหน้า “นั่นแหละ ไอ้เมฆกับไอ้โขง 2 ตัวแสบเนี่ย มันกำลังจ้องเล่นงานนกอยู่ ยังไงมึงช่วยอยู่ใกล้ตัวนกให้มากกว่านี้หน่อย อย่าปล่อยให้ไกลตัวนัก มันจะช่วยไม่ทัน” เมืองรามเตือนธวัชจนน่ากลัวเลย

“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงกูต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว พิมพ์เค้าก็รับปากแล้ว พี่สาวเค้าทั้งคน มันก็น่าจะเพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอวะ”

“นั่นมันก็ใช่ แต่แกอย่าลืมนะ ยังไงพิมพ์ก็เป็นผู้หญิง สู้พวกนั้นไม่ได้อยู่ดี ถ้าประชิดตัวขึ้นมาจริงๆ ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น เมฆกับโขง”

“นั่นกูก็รู้ แล้วมึงจะให้กูทำยังไง” ธวัชคุยไปดื่มไป และมองออกไปยังแม่น้ำ “กูไม่ได้ให้มึงเฝ้าเมียมึง 24 ชั่วโมงซะเมื่อไหร่”

       เมืองรามอธิบาย “กูแค่อยากให้มึงสนใจนกมากกว่านี้ มันก็แค่ช่วงเช้าใช่ไหม กลางคืนอยู่ในบ้าน มันไม่น่าห่วง มึงทำได้ไหม เวลาไปไหน ก็พยายามรีบไปรีบมา อย่าปล่อยเหมือนที่ผ่านๆมา อย่างล่าสุด เพราะพวกเราชะล่าใจ กลางวันแสกๆ มันก็ยังกล้า”

       เมืองรามพูดน่าคิด “แกอย่าลืมซิว่า แกเป็นคนเจอนกคนแรก ช่วยชีวิตเขามาตั้งแต่ต้น ตราบใดที่เรายังจับตัวบงการใหญ่ไม่ได้ ชีวิตนกมันก็ไม่ปลอดภัย ถ้าคิดจะช่วยมึงต้องช่วยให้ตลอด ถึงนกจะไม่ใช่เมียมึง มึงก็ต้องช่วย กูพูดจริงไหม หรือมึงจะทิ้งกลางทาง มึงทำได้เหรอ” พูดแบบนี้ เล่นเอาธวัช แทบจะหาทางออกไม่ได้เลย จึงหันหน้ากลับมาจ้องเมืองราม แบบว่าเข้าใจหน่อยได้ไหม

“เออๆ แล้วกูจะพยายาม” ธวัชทำหน้าไม่ถูกเลย จึงหันออกไปมองแม่น้ำอีกครั้ง หลังจากที่หันมาเพื่อจะอธิบายกับเพื่อน

“เอาน่ากูไม่ได้มากดดันมึงหรอกนะไอ้วัช เจ้าชายอย่างมึง กูเชื่อว่ามันต้องมีทางออกที่ดีได้น่า เพียงแต่มันต้องใช้เวลา”

“กูรู้ว่ามึงไม่ได้มากดดัน แค่นกพูดไม่ได้ กูก็สงสารมากพอแล้ว เวลาเกิดเรื่องขึ้นมาทีไร จะร้องให้คนช่วย มันก็ทำไม่ได้ กูยังอึดอัดแทนเลย แล้วนี่ตัวเขาเองหละ จะเป็นยังไง จิตใจไม่แย่เอามากๆเลยเหรอวะ แล้วคราวก่อนนะอาการระแวงอยู่ดีๆก็กลับมาเฉยเลย นี่แหละกูถึงกลัว ตอนนี้กูก็พยายามดูแลให้เต็มที่อยู่แล้วเท่าที่ทำได้” ธวัชระบาย “เออ ดูแลดีๆ ยังไงก็อย่าให้ยุ้ยมันน้อยใจหละ”

       เมืองรามพูดขึ้นมาลอยๆ “เดี๋ยวมันจะหาว่า รักเมียไม่เท่ากัน” ยุ้ยเดินเข้ามาพอดี “ใครรักเมียไม่เท่ากันเหรอคะพี่” ธวัชหันมา

 “อ้าวยุ้ยมาได้ยังไง แล้วรถลูกค้าหละ” ยุ้ยตอบแบบยิ้มๆ “มาเอาไปแล้วพี่ พอดีลูกค้าเค้าจะรีบใช้ โชคดีที่พี่ทำเสร็จเร็ว”

       ยุ้ยดึงเก้าอี้ข้างๆสามีนั่งลง “แล้วตกลงว่าไงคะ เมื่อกี้กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันอยู่ เกี่ยวกับเมียๆอะไรกันเหรอ” ยุ้ยยิ้ม บรรยากาศกำลังดีกร่อยไปเลย เมืองรามเลยออกตัว “ไม่มีอะไรหรอกยุ้ย เม้ากันไปตามประสาผู้ชาย พี่อิจฉามันที่ดูแลเมียเก่ง รักเท่ากันทั้งสองคน เก่งชะมัด ก็เลยมาขอเคล็ดลับจากมัน” ยุ้ยไม่เชื่อ “หรา อยากมี 2 คนแบบเค้าบ้างว่างั้น ระวังเถ้อะ พี่หญิงจะเอาตาย”

       ยุ้ยสะแหยะยิ้ม “หนูรู้นิสัยพี่หญิงดี เค้าไม่ใจกว้างเหมือนหนูหรอกนะพี่ ที่ยอมให้ผัวมี 2 เมียเนี่ย” และแถมยังย้ำอีกด้วย

“ถ้าไม่สุดวิสัยจริงๆ หนูก็ไม่ยอม” พูดแล้วก็เจ็บใจ เอามือไปหยิกแขนธวัชแล้วเอามือชี้หน้า

       ธวัชซวยไป โดนหางเลขโดยไม่รู้ตัว ทำหน้าไม่ถูกเลย และยุ้ยก็ได้โอกาสระบายความในใจเสียเลยในวันนี้

“บอกตามตรงเลยก็ได้นะ ถ้าหนูรู้ว่าได้พี่นกเป็นเมียตั้งแต่แรกแล้ว หนูไม่เอาหรอกและถ้าไม่มาปล้ำหนู หนูก็ขอบายนานแล้ว”

“อ้าว ยุ้ยพูดแบบนี้เท่ากับว่าพี่ผิดเลยนะเนี่ย ถามจริง ที่อยู่ด้วยกันทุกวันนี้เนี่ย หนูรักพี่บ้างไหมเนี่ย พี่ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้ว”

“แล้วมันผิดไหมหละ ยังจะมาเถียงอีก ความผิดตัวเองแท้ๆ ยังจะมาทำพูดดีอีก” ยุ้ยชี้หน้าผัว สองผัวเมียทะเลาะกันเองเสียแล้ว

“แล้วรักไหมหละ” ธวัชยิงคำถามสั้นๆง่ายๆ “รัก” ก็เท่านั้นแหละ “รักค่า” ยุ้ยหันไปหยิกแก้มสามีทั้งสองข้าง

“ไม่งั้นไม่ยอมให้ปล้ำหรอก” ยุ้ยรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที ธวัชหันไปมองหน้ายุ้ยอย่างไว และมองด้วยสายตาแปลกๆ

       ความลับ ความจริงหลุดออกไปแล้วจนได้จากปาก อุตส่าห์ปิดเงียบเป็นความลับมาตั้งนาน ยุ้ยจึงรีบหาข้อแก้ตัวทันที

“อ๋อ อ๋อ รู้แล้ว แหมมันเป็นแบบนี้นี่เอง ร้ายนักนะเรา เจ้าเล่ห์มากๆ ยัยเอ๋อ” เมืองรามยิ้มและหัวเราะเบาๆออกมาทันที

“พี่รามหนะ เอาอีกแล้วนะ ว่าหนูอีกแล้ว หนูไม่ได้เจ้าเล่ห์ขนาดนั้นสักกะหน่อย ที่หนูทำไป เพราะหนูรักจริงๆ สาบาน”     

       แล้วทั้งสามคนก็นั่งเฮฮากัน คุยนั่นคุยนี่ นั่งทานนั่งดื่มกันจนเย็น พอได้เวลาเมืองรามก็พาหญิงยุกลับ

----- ***** -----

       2 วันต่อมา วันที่ 20 ตุลา ช่วงเช้างามตามาดักเอี้ยงที่ประตูข้างวัดก่อนที่เอี้ยงจะไปทำงาน งามตาฝากจดหมายเอี้ยงไปให้ธวัช

“พี่เอี้ยงหนูฝากจดหมายฉบับนี้ไปให้พี่วัชด้วย อย่าให้อียุ้ยมันเห็นเชียวนะ ให้กับมือพี่วัชคนเดียวเท่านั้น”

“ได้ๆ ข้าไปหละ” เอี้ยงเดินไปทำงานทันที “ขอบใจมากพี่” งามตาตะโกนตามหลังไป

       เมื่อธวัชได้อ่านจดหมายนัดของงามตา คืนนี้ธวัชจึงมาตามนัดและหลงกลแผนของงามตาเข้า งามตาใส่ยาสลบเข้าไปในน้ำอัดลมให้ธวัชทาน พอธวัชหมดสติสลบไป งามตาจึงเริ่มจัดฉาก หยิบโทรศัพท์ธวัชออกมา และตั้งกล้องถ่ายเอาไว้ แล้วเดินหลบมุมกล้องไปแก้ผ้าตัวเองออกหมด รวมทั้งเสื้อผ้าของธวัชด้วย จนเปลือยล่อนจ้อน

       พอทั้งสองคนเปลือย ก็จับธวัชมาประกบตัวเธอไว้ แกล้งทำว่าโดนธวัชผลักและดันลงบนเตียง จากนั้นก็มีเพศสัมพันธ์กัน งามตาตั้งกล้องเอาไว้ ถ่ายตั้งแต่ต้น จนล้มลงบนที่นอน กอดจูบ ปากธวัชอยู่ที่เต้า ส่วนมือก็ขยำที่เต้าเธอ บางครั้งก็เอาผ้าห่มมาปิดห่มตัวเธอไว้ งามตาแกล้งทำเป็นขึ้นคร่อมธวัชและขย่มขี่ม้าอย่างสนุกให้กับธวัชแกล้งทำสีหน้าท่าทางแบบว่าเสร็จแล้ว ฟินมาก

       พูดง่ายๆว่า ทำทุกท่า ทุกอย่างที่ผู้หญิงผู้ชายเขาทำกัน ทั้งๆที่ความจริงงามตาไม่ได้เสียตัวอะไรให้กับธวัชเลย ลงทุนอย่างเดียวคือเปลือยกายเท่านั้น สักพักเมื่อคิดว่าพอแล้วเสร็จแล้ว ก็ขึ้นไปนอนกอดธวัช และลืมปิดกล้อง จนรุ่งเช้า โทรศัพท์ที่ตั้งถ่ายไว้ แบตดับไปตอนไหนไม่รู้ แต่ที่แสบไปกว่านั้นคืองามตาส่งข้อความไปหานกกับยุ้ยตอนตี 1 ว่า ..

“พวกมึงรู้ไหม ว่าทำไมผัวพวกมึงถึงไม่กลับมานอนบ้านคืนนี้ ก็เพราะว่ามันแอบมานอนกกกูอยู่ที่บ้านนี่ 55555+”

       6 โมงเช้า นกตื่นขึ้นมาเพื่อจะอาบน้ำไปทำงาน จึงมาหยิบโทรศัพท์เปิด Net เพราะตอนกลางคืนเธอปิดไว้ ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวต่างๆของสังคมอยากพักผ่อน พอเปิด Net ก็เด้งพรวดป๊าดเข้ามาทันที นกพอได้อ่านข้อความจบจึงรีบปลุกยุ้ยทันที

“อะไร ใครมาปลุกทำไม” พอลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นนก “อ้าวพี่มีอะไรเหรอพี่” หันไปดู ไม่เห็นธวัช

“พี่วัช ไปทำงานแล้วเหรอพี่” นกส่ายหน้า “แล้วไปไหน เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับบ้าน โทรไปก็ไม่รับ”

       นกรีบหันโทรศัพท์ไปให้ยุ้ยอ่านข้อความ เท่านั้นแหละจึงรีบไปดูโทรศัพท์ตัวเอง เปิด Net ก็เจอเหมือนกัน ข้อความเดียวกัน ยุ้ยโมโหและโกรธวัชกับงามตามาก ยุ้ยจึงรีบดึงมือนกไปบ้านงามตาด้วยกันเดี๋ยวนั้นทันทีในชุดนอนนั่นแหละ นี่เป็นครั้งแรกนะที่ยุ้ยกับนกสามัคคีกันได้ในรอบ 5 เดือน ภาวะแทรกซ้อนจึงเกิดขึ้นทันทีกับนกและยุ้ย บรรยากาศมาคุ มันมาอีกแล้ว

       พอตื่นเช้ามา ธวัชมึนหัวเอามากๆ เหล้าก็ไม่ได้กิน แล้วทำไมถึงมึนหัวหลับหมดสติไปได้ยังไงก็ไม่รู้ หันไปเห็นว่างามตานอนแก้ผ้ากอดเขาอยู่อีกแล้ว “ตายห่า ซวยอีกแล้ว นี่มันอะไรกันวะเนี่ย” ก้มดูตัวเองก็โป๊เปลือยร่างกายไม่มีอะไรปิดเลย

       เสียงประตูเปิดออกอย่างเร็วและแรง ธวัชจึงหันไปดู “นก ยุ้ย เรื่องนี้ พี่อธิบายได้นะ” ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า คือ งามตาแก้ผ้าเปลือยนอนกอดธวัชอยู่ ส่วนธวัชเปลือย กำลังหาผ้าห่มเพื่อดึงมาปิด แต่มันไม่ทันแล้ว หลักฐานมันคาตาไปแล้ว

       ทั้งสองคนไม่ฟังเสียงอะไรทั้งสิ้น รีบเดินตรงไปที่งามตาแล้วเอามือจิกผม ดึงงามตาขึ้นมาทันที นกตบก่อนไปทันที 1 ครั้ง แล้ว

ตามด้วยยุ้ยอีก 1 ครั้ง จนงามตารู้สึกตัว สะบัดตัวให้หลุดจากมือของทั้งสองคน แล้วขยับไปกอดธวัช

“ผัวขา ช่วยเมียด้วย อีสองคนเนี่ยมันมาทำร้ายเมีย” ธวัช งงและสับสนไปหมดแล้ว “อะไรเนี่ยงาม ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่งง ไปหมดแล้ว แล้วนี่นกกับยุ้ยมาที่นี่ได้ยังไง แล้วนี่ โอ๊ย ทำไมเธอกับพี่ถึงไม่มีอะไรปิดตัวแบบนี้”

       นกกับยุ้ยไม่สนใจกับคำถามที่ธวัชถามมา เดินตรงเข้ามาหางามตา ธวัชรีบเอาตัวมาขวางทันที ที่ทำเช่นนั้น เพราะยังไม่อยากให้งามตาเป็นอะไร ต้องสอบถามความเป็นมาให้ได้ก่อน ทั้งสองคนไม่พอใจที่ธวัชปกป้องงามตา

“พี่วัชถอยไปนะ ปกป้องมันหรอ” ยุ้ยพูดจบ นกตบหน้าธวัชทันทีอย่างแรง แล้วทุบธวัชตามร่างกาย ยุ้ยเอาด้วย กระโดดขึ้นเตียงทั้งทุบทั้งตี จนธวัชต้องตวาดใส่ทั้งสองเมีย “หยุดนะ โอ๊ย นี่มันอะไรกันโว๊ย หยุดกันก่อนได้ไหม มีสติกันหน่อยจะได้ไหม”

       แล้วเอาแขนซ้ายผลักทั้งสองเมียจนกระเด็นออกไปอย่างแรง นกกับยุ้ยเสียหลักก้นกระแทกพื้นไม้อย่างแรง เจ็บตัวไปตามๆกัน ธวัชเผลอใจเกือบทำร้ายนกและยุ้ยไปพร้อมๆกัน เพราะกำลังโกรธที่สองเมียไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรกันเลย งามตาหยิบผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมาพันตัว ส่วนธวัชดึงผ้าห่มมาบังตัวไว้ก่อน ลุกขึ้นไปดึงนกและยุ้ยขึ้นมาทีละคน ทั้งสองปัดมือธวัชไม่ให้จับ

       งามตาเล่นละครต่อในเมื่อแผนสำเร็จไปแล้วและได้ดีเกินคาด งามตาก็ไม่ยอมที่จะทิ้งผัวในความคิดของเธอ จึงทำให้เกิดศึกกันสามเมีย นกรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงชี้ไปที่งามตา ชี้ๆๆๆๆ จี้ไปตามตัวตามร่างกาย “แล้วนี่อะไร”

“พี่ไม่รู้ พี่จำไม่ได้” เมื่อธวัชอ้างว่าจำอะไรไม่ได้ นกโกรธมาก หันกลับไปตบหน้าธวัชอีกที ภาวะแทรกซ้อนจึงเกิดขึ้นที่นกอีกครั้ง

“พอแล้ว พี่เจ็บนะนก หน้าพี่ชาไปหมดแล้ว” นกชี้กลับมาที่ใจตัวเอง ทำท่าทางเจ็บปวดเจ็บใจและเสียใจมากกับการกระทำของสามี

“แล้วหนูหละ พี่ว่าหนูไม่เจ็บเหรอ ที่พี่มาทำแบบนี้หนะ หนูรับไม่ได้” นกชี้หน้าธวัช และสีหน้าบ่งบอกว่ารับไม่ได้

       งามตาก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ของธวัช ที่เธอแอบหยิบมาถ่ายตั้งเมื่อคืน มาเปิดให้สองสาวดู

“แบตหมดนี่ ไม่เป็นไรหนูมีแบตแบบชาร์ตเร็ว เนี่ยเห็นไหมผัวหนูเขารักหนูมากแค่ไหน ยังขอถ่าย Clip เพื่อเก็บไว้ดูเองเลย”

       งามตาทำลอยหน้าลอยตาเย้ยทั้งสองคน “อีตอแหล พี่วัชเค้าไม่ระยำถึงขนาดนั้นหรอก มึงโกหก” ยุ้ยรีบด่างามตาทันที

“เรื่องของมึง กูไม่ได้จ้างให้มึงเชื่อ” โดยไม่สนใจว่างามตาจะพูดอะไร เพราะมันเชื่อถือไม่ได้

“แล้วมาดูกันว่าใครกันแน่ที่โกหกอียุ้ย รอเดี๋ยว เดี๋ยวมึงก็จะได้เห็นความหฤหรรษ์ของกูกับพี่วัช” งามตายังคงยิ้มระรื่น

       งามตาเสียบที่ชาร์ตกับเครื่องเพื่อให้มีไฟพอเปิดเครื่องได้ พอเครื่องเปิดขึ้นมา งามตาก็เปิด Clip ที่ถ่ายไว้ให้ทั้งสองสาวดูชัดๆ เต็มตา นกรับไม่ได้กับภาพที่เห็น “พี่วัช” ยุ้ยก็เช่นกัน “พี่วัช นี่พี่ทำลงไปได้ยังไง เมียก็มีอยู่แล้วตั้ง 2 คน นี่พี่”

       ยุ้ยหันไปตบหน้าธวัชดังเพลี๊ยะ ยุ้ยยิ่งเป็นคนที่ใจร้อนอยู่ด้วย ครั้งนี้โกรธธวัชมากที่ธวัชแอบมาหางามตาที่บ้านในเวลาค่ำคืนแบบนี้แล้วยังมามีความสัมพันธ์แบบโจ่งครึ่มยังนี้อีก แถมยังจะมาถ่าย Clip เก็บไว้อีก ถ้าไม่ชั่วไม่เลวระยำหมาจริงๆ คงทำไม่ได้อย่างนี้แน่นอน ขนาดว่ายุ้ยร้อนแรงขนาดไหน ยังไม่กล้าที่จะถ่าย Clip แบบนี้ไว้ดูให้มันอุดจาดตาเลยเวลาเอากัน แล้วนี่มาถ่ายเนี่ย มันดีตรงไหน ธวัชพยายามจะอธิบาย “พี่ไม่รู้เรื่องเลย งามตานัดพี่ พี่ก็มา และจะถามว่า นัดให้มาทำไม จากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย”

       นกรับกับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆเพราะมันสุดที่จะรับได้ เกินใจของเธอ นกจึงหนีธวัชไปอยู่กับหญิงยุที่วังทันทีเดี๋ยวนั้น พิมพ์ก็ต้องตามไปด้วย ผิดกับยุ้ยที่ครั้งนี้ไม่หนี แต่ขอเลิกกับธวัชเป็นการถาวร ธวัชพยายามอธิบายแล้วแต่ยุ้ยก็ไม่ยอมเข้าใจ

       เพราะความใจร้อนซึ่งเป็นทุนเดิมของเธอเองอยู่แล้ว เธอจึงประกาศต่อหน้าธวัชและงามตาทันที

“ตลอดระยะเวลา 5 เดือนเต็มๆที่ผ่านมา สิ่งที่หนูได้รับก็คือความเจ็บปวด สิ่งที่ได้เสียให้พี่ไป หนูถือว่าเป็นบทเรียนของชีวิต หนูไม่เสียดาย แต่เสียใจอย่างเดียว ที่เสียความสาวให้กับพี่ไปโดยที่มันไม่มีคุณค่าอะไรเลย เพราะหนูได้รู้ซึ้งแล้วว่า ผู้ชายคนนี้เป็นเช่นไร”

>>>>>>>>>> ********** <<<<<<<<<<

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 33 .. “ ฝนตกในใจ ”

ตอนที่ 32 .. “ ภาวะแทรกซ้อน ”

Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก