บทที่ 127 ยาต้านเวทมนตร์

“นั่นพี่กำลังทำอะไร?” ฮั่นอิ่งถามอย่างสับสนเมื่อลู่หยางถอดอุปกรณ์ทั้งหมดมาให้กับเธอ

“พี่อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะกลับมา เธอใส่อุปกรณ์ของพี่แล้วนำทีมเก็บเลเวลไปก่อนนะ” ลู่หยางกล่าว

ตอนแรกฮั่นอิ่งไม่ได้สนใจอุปกรณ์เหล่านี้มากนัก แต่เมื่อเธอได้เห็นค่าสถานะของอุปกรณ์ทั้งหมด เด็กสาวก็พูดขึ้นมาด้วยดวงตาอันเบิกกว้าง

“พี่ลู่หยาง ของพวกนี้มันจะดีเกินไปแล้ว!”

“อะไร ๆ ไหนขอดูบ้าง?” สองฝาแฝดกล่าวขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ให้ดู!” ฮั่นอิ่งขับไล่น้องชายตัวแสบทั้งสองของเธอออกไป

ลู่หยางหัวเราะให้กับการทะเลาะกันของเด็ก ๆ ก่อนที่เขาจะพูดว่า

“สาวน้อยของพวกนี้คือกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้ฉันกุมอำนาจของเกมในอนาคต ดังนั้นรักษาพวกมันเอาไว้ให้ดี ๆ อย่าทำหายเป็นอันขาด”

ลู่หยางไว้ใจฮั่นอิ่งอย่างเต็มที่โดยไม่ได้มีความระแวงอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

ฮั่นอิ่งไม่คิดว่าลู่หยางจะไว้ใจเธอขนาดนี้ เธอจึงรีบสวมใส่อุปกรณ์ทั้งหมดอย่างดีใจและทำให้พลังโจมตีเวทของเธอเพิ่มขึ้นมาสูงถึง 380 กว่าหน่วย

“เดี๋ยวพวกเราจะกลับไปรอพี่ที่ชั้น 1 นะคะ” ฮั่นอิ่งกล่าว

ลู่หยางพยักหน้ารับก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเป็นแสงสีแดง

หลังจากเดินทางไปยังวิหารเทพอสูร ชายหนุ่มก็เดินทางกลับไปยังเมืองเซนต์กอลล์ เพราะท้ายที่สุดเมื่อฉงปาเคลียร์ดันเจียนได้สำเร็จ กิลด์อื่น ๆ ก็คงจะเคลียร์ดันเจียนได้อีกไม่นานเช่นกัน

หลังจากเคลียร์หุบเขางูพิษโหมดธรรมดาได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกหัวหน้ากิลด์ใหญ่ก็จะได้รู้ว่าดันเจียนแห่งนี้ดรอปชุดเซ็ตอุปกรณ์ ทุกคนจะรีบเตรียมตัวนำลูกน้องบุกดันเจียนระดับเอ็กซ์เพิร์ทและอีปิคต่อในทันทีเพื่อให้สมาชิกภายในทีมได้รับอุปกรณ์ระดับเงิน ซึ่งจะช่วยยกระดับความแข็งแกร่งให้เหนือกว่ากิลด์อื่น ๆ

แน่นอนว่าการจะผ่านดันเจียนหุบเขางูพิษก็จำเป็นจะต้องใช้น้ำยาต้านพิษเป็นไอเท็มหลัก หลังจากเวลาผ่านพ้นมานานกว่า 6 ชั่วโมง ชายหนุ่มก็เชื่อว่ายาต้านพิษที่ทุกกิลด์ซื้อตุนเอาไว้คงจะหมดลงแล้วเขาจึงจำเป็นจะต้องนำน้ำยาชุดใหม่ปล่อยขายเข้าสู่ตลาด

—

ในดันเจียนหุบเขางูพิษ

ฉือมู่ทำการสังหารราชาอสรพิษสามหัวซึ่งเป็นบอสตัวสุดท้าย แต่บนใบหน้าของเขากลับไม่ได้มีรอยยิ้มประดับอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะท้ายที่สุดเขาก็สังหารบอสตัวนี้ช้ากว่าฉงป้าไปเพียงแค่ 30 วินาที

ซิลเวอร์วูฟเตะก้อนหินใกล้ ๆ ด้วยความโกรธที่ทีมไม่สามารถได้รับรางวัลเฟิร์สเคลียร์ของดันเจียนนี้ได้ ส่วนทางด้านลั่วซืออวี่และซิลเวอร์ไลท์แดนซ์ต่างก็แสดงสีหน้าผิดหวังอยู่ไม่น้อย

“แค่ 30 วินาทีเอง พวกเราจะเอายังไงกันต่อดีครับ?” ลอร์ดเดสทรอยเยอร์กล่าวพร้อมกับเดินไปถามฉือมู่

“เราจะทำยังไงต่อได้ล่ะ หลังจากนี้ก็ต้องรีบเคลียร์ดันเจียระดับเอ็กซ์เพิร์ธแล้วค่อยรวบรวมอุปกรณ์ไปท้าทายดันเจียนระดับอีปิค ไม่ว่ายังไงเราก็จะต้องเคลียร์ดันเจียนระดับอีปิคเป็นทีมแรกให้ได้!” ฉือมู่กล่าวก่อนที่เขาจะส่งข้อความถึงชิงเฟิงให้อีกฝ่ายไปเฝ้าร้านค้าประมูลเพื่อแย่งชิงน้ำยาต้านพิษ

แน่นอนว่ากิลด์อื่น ๆ ก็มีการเคลื่อนไหวในลักษณะที่คล้ายกัน เมื่อลู่หยางนำน้ำยาต้านพิษ 300 ขวดไปถึงร้านประมูล พวกตัวแทงค์ของกิลด์ต่าง ๆ ก็มาถึงร้านก่อนเขาแล้ว

“ไอ้หมอนั่นคงจะรวยอีกรอบแล้วสินะ” จินเตียวพูดอย่างไม่พอใจ

“แล้วเราจะทำอะไรได้ล่ะ ตอนนี้มันผูกขาดธุรกิจนี้อยู่คนเดียว จนถึงตอนนี้เรายังหาช่องทางอื่นในการซื้อน้ำยาต้านพิษไม่ได้เลย” เย่กู่ซิงกล่าว

“มันจะมาขายอีกเมื่อไหร่วะ มัวแต่มารอแบบนี้มันเสียเวลาชะมัด” ฉวยอู๋อี้กล่าวอย่างหงุดหงิด

ระหว่างที่ลู่หยางเดินผ่านตัวแทนของกิลด์ต่าง ๆ เหล่านี้ไป ชายหนุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปบนชั้น 2 ก่อนจะปล่อยน้ำยาต้านพิษ 100 ขวดออกมาพร้อมกัน โดยตั้งราคา 3-10 เหรียญเงินเหมือนเดิม

“ยาต้านพิษออกมาแล้ว!” ลูกน้องของเย่กู่ซิงตะโกน

เย่กู่ซิงและฉวยอู๋อี้มองตากัน ก่อนที่พวกเขาจะรีบเปิดหน้าต่างประมูล

ลู่หยางจ้องมองราคาน้ำยาก่อนจะได้พบว่าคราวนี้มันราวกับตัวแทนของกิลด์ต่าง ๆ ได้นัดกันเอาไว้ พวกเขาจึงเสนอราคามาเพียงแค่ 5 เหรียญเงินโดยไม่มีใครเสนอราคามากกว่านี้อีก

“ดูเหมือนคราวนี้จะฉลาดขึ้นกว่าเดิมแล้วสินะ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้เห็นว่าไม่มีใครยอมตกเป็นเหยื่อของเขาอีกต่อไป

อย่างไรก็ตามการขายน้ำยาให้ได้ขวดละ 5 เหรียญเงินก็ถือว่าเป็นราคาภายในใจของเขาอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงกดตกลงขายในทันทีทำให้รอบนี้เขาได้เงินกลับมา 4 เหรียญทอง 95 เหรียญเงิน

“คิดไว้อยู่แล้วว่าไอ้หมอนั่นมันต้องยอม” เย่กู่ซิงพูดอย่างพอใจ

“เราควรจะกดราคาลงอีกไหม?” จินเตียวถาม

“อย่าเลย ถ้าเรากดราคาต่ำกว่านี้มันคงไม่ยอมเอาน้ำยามาขายอีกแน่ ๆ ถึงแม้จะต้องรอต่อไปแต่ในท้ายที่สุดราคาก็จะกลับมาที่ 5 เหรียญเงินอยู่ดี” ฉวยอู๋อี้กล่าว

ไอเท็มที่ได้รับจากหุบเขางูพิษหลุดออกจากปากของผู้เล่นชั้นยอดไปยังทั่วทั้งเซิร์ฟเวอร์อย่างรวดเร็ว เมื่อผู้เล่นคนอื่น ๆ รู้ว่าอุปกรณ์ที่ดรอปจากดันเจียนนี้ดีแค่ไหนพวกเขาย่อมจะต้องหาซื้อน้ำยาต้านพิษมาลงดันเจียนนี้อย่างแน่นอน แม้ในปัจจุบันมันจะมีผู้เล่นเลเวล 8 แค่ประมาณ 3,000 กว่าคน แต่หากคนพวกนี้แค่ครึ่งเดียวสนใจมาลงหุบเขางูพิษ พวกเขาก็จะไม่สามารถซื้อน้ำยาต้านพิษในราคา 5 เหรียญเงินได้อีกต่อไป

“นั่นสินะ” จินเตียวกล่าวอย่างจนปัญญา

“เขาปล่อยของมาอีกแล้ว คราวนี้น้ำยาถูกปล่อยออกมา 200 ขวด” ชิงเฟิงตะโกน

ตัวแทนจากกิลด์ใหญ่เริ่มทำการประมูลอีกครั้ง โดยราคาประมูลสูงสุดยังคงเป็น 5 เหรียญเงินอยู่เช่นเดิม

ลู่หยางรู้ดีว่าเขาควรจะสร้างกำไรแค่ไหน เมื่อราคาเพิ่มขึ้นถึงห้าเหรียญเงินเขาจึงปล่อยขายอย่างรวดเร็ว ในพริบตาน้ำยาต้านพิษทั้ง 300 ขวดก็สร้างผลกำไรให้กับเขาถึง 14 เหรียญทอง 85 เหรียญเงิน

เมื่อกลับมามีเงินลู่หยางก็เตรียมซื้อสมุนไพรสำหรับการปรุงน้ำยาต้านพิษต่อ ท้ายที่สุดการขายในสองครั้งก่อนหน้านี้ก็เป็นเพียงแค่การอุ่นเครื่องเท่านั้น หากรอไปอีก 2-3 วัน ในช่วงนั้นมันก็จะเป็นช่วงที่ยาต้านพิษขายได้ดีที่สุดและมันก็จะเป็นช่วงเวลาที่เขาจะร่ำรวยจริง ๆ

เมื่อคิดมาได้จนถึงตอนนี้ลู่หยางก็อดที่จะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ เขาจึงทำการกว้านซื้อสมุนไพรทั้งสามชนิดซึ่งเป็นวัตถุดิบสำหรับน้ำยาต้านพิษอย่างว่องไว โดยในปัจจุบันราคาของสมุนไพรทั้งสามชนิดเพิ่มขึ้นจากเดิมเล็กน้อย โดยพวกมันมีราคาเพิ่มขึ้นมาเป็นชุดละ 12 เหรียญทองแดงแล้ว

ลู่หยางคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าราคาของพวกมันจะเพิ่มมากขึ้น เพราะก่อนหน้านี้เขาซื้อสมุนไพรทั้งสามชนิดจนหมดไปถึงสองครั้งติดติดกัน อย่างไรก็ตามแม้ราคาจะเพิ่มขึ้นแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่สนใจ เขาจึงทำการกดซื้อในราคาสูงสุดเพื่อให้ได้พวกมันมาในทันที

โดยรวมชายหนุ่มได้ซื้อหญ้าสโตน์รูทมา 1,200 กอง, หญ้าดรายลีฟ 1,147 กองและหญ้าซิลเวอร์ลีฟอีก 1,219 กอง แต่เนื่องจากกระเป๋าของเขาใส่ของเหล่านี้ได้ไม่หมด เขาจึงจำเป็นจะต้องแบ่งซื้อหลายครั้งก่อนจะนำพวกมันไปเก็บไว้ในวิหารเทพอสูร

การซื้อสมุนไพรทั้งหมดใช้เงินไปทั้งสิ้นถึง 5 เหรียญทองทำให้เขาเหลือเงินติดกระเป๋าอยู่เพียงแค่ 9 เหรียญทองเท่านั้น

“ทำน้ำยาต้านพิษไปถึงไหนแล้ว?” ชายหนุ่มส่งข้อความหาจินปู้ฮวน

—

ในห้องปรุงยา

จินปู้ฮวนมองน้ำยาที่ตัวเองปรุงสำเร็จพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ จากนั้นเขาจึงตัดสินใจโทรหาลู่หยาง

“อาจารย์ว่างไหมครับ?” จินปู้ฮวนถาม

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“เออ… ผมกำลังทำน้ำยาต้านพิษเหมือนปกติ แต่จู่ ๆ สกิลลับของผม มันก็ทำงานขึ้นมาอย่างกะทันหันทำให้น้ำยาที่ออกมากลายเป็นน้ำยาต้านเวทมนตร์ไปเฉยเลย” จินปู้ฮวนกล่าวพร้อมกับเกาหัวตัวเอง

“แป๊บนึงเดี๋ยวฉันรีบไป” ลู่หยางกล่าวด้วยแววตาอันเป็นประกาย

น้ำยาต้านเวทมนตร์เป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก และแม้แต่ในชาติก่อน ๆ ที่เขาจะเลิกเล่นเกมทั่วทั้งโลกก็มีคนที่ทำน้ำยานี้ได้ไม่เกิน 100 คน

ยาชนิดนี้มีประโยชน์มากสำหรับผู้เล่นอาชีพโจร และมันก็จะช่วยให้พวกเขาสามารถไล่ฆ่านักเวทได้อย่างง่ายดาย แม้แต่นักเวทชั้นยอดอย่างลู่หยางก็สู้โจรที่ดื่มน้ำยาต้านเวทเข้าไปไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาพอจะทำได้คือการหลบหนีไปเรื่อย ๆ จนกว่าผลของน้ำยาจะหมดลง