กระดาษใบที่ 14 พื้นที่ทับซ้อนกับความทรงจำซ้อนทับ

              “เจอกันอีกแล้วนะ”

              “....”

              เด็กหนุ่มนักเรียนมัธยมปลายกล่าวทักฉันในขณะที่เขานั่งอยู่ชั้นบนสุดของสแตนเชียร์ ทั้งสนามฟุตบอลเงียบเชียบเหลือฉันกับเขาเพียงสองคนคน

              เอาเข้าจริงฉันจำไม่ได้แล้วว่าเรามาเจอกันในที่แห่งนี้กี่ครั้งแล้ว บรรยากาศเดิมๆ ความเงียบเหงาเดิมๆ แต่ที่น่าแปลกคือฉันไม่เคยนึกชื่อเด็กหนุ่มคนนั้นออกสักครั้ง มันเหมือนกับว่าฉันรู้จักเขา แถมยังรู้จักดีจนนั่นเป็นเหตุผลที่ตอนนี้ฉันจำชื่อเขาไม่ได้แล้ว

              เหมือนเคยฉันเดินขึ้นสแตนเชียร์ไปนั่งชั้นล่างรองจากเขาหนึ่งขั้น สายตาของเขาไม่เคยเปลี่ยนจากที่เราเจอกันทุกวัน สายตาที่เยือกเย็นจนเหมือนอากาศในฤดูหนาวแต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนวันปีใหม่

              “ทำไมวันนี้มาช้า”

              “....”

              “รู้ไหมกูนั่งรอตั้งนาน”

              “....”

              เขาถอนหายใจมองตรงไป

              ฉันก็ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่ตอบเด็กหนุ่มคนนั้นกลับ รู้เพียงว่าสมองบอกให้ฉันเงียบ การที่ไม่คุยต้องคุยกับเขานั่นแหละดีที่สุด

              “คิดถึงที่นี่เหมือนกันเนอะ” เขายังคงมองไปรอบๆ “มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...แค่ในที่แห่งนี้นะ”แล้วเขาละสายตามองมาที่ฉันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

              สำหรับฉันนี่มันเริ่มจะพิศวงมากขึ้นไปทุกที ฉันรู้ว่าที่แห่งนี้มันคือโรงเรียนที่ฉันเคยเรียนตอนมัธยม และนี่ก็เป็นเย็นหลังเลิกเรียนตอน 5 โมง แต่ให้ตายเถอะ! ฉันจบจากที่นี่มาเกือบ 4 ปีแล้ว ไม่มีทางที่ตอนนี้ฉันยังคงอยู่ในโรงเรียนนี้อีกแน่นอน

              และที่น่าฉงนมากที่สุดคือเมื่อต้นปีที่แล้ว ฉันกลับเข้าไปเยี่ยมโรงเรียน สแตนตัวนี้มันหายไปแล้วนะ สีตึกข้างหน้านี่ก็ด้วย มันถูกทาทับจากสีเขียวอ่อนกลายเป็นสีเขียวที่เกือบเป็น Green screen ไปแล้วนิ

              ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันคงกำลังฝันไปเหมือนทุกครั้ง และทุกครั้งที่ฉันฝันเรื่องนี้ก็จะมีเด็กหนุ่มกับสแตนเชียร์วางอยู่ตรงนี้เสมอ เรื่องแบบนี้มันวนเวียนอยู่ในฝันของฉันไม่รู้ว่ากี่ร้อยกี่พันครั้งแล้ว

              “ทับซ้อนไปหมดเลย”

              ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกมา

              “ดูโน่นดิ!” เขาชี้ไปทางโกลฟุตบอล “วันนั้นมันเจ๋งมากเลย กูเตะโคตรสวย”

              ฉันยังคงเงียบทั้งที่ในใจมันกำลังมีก้อนคำพูดมากมายที่อยากจะพรั่งพรูออกมา

              “เสื้อหมายเลข 7 รองเท้าสีเหลือง อะไรที่ทำให้วันนั้นกูใส่คู่นั้นนะ”

              ถึงฉันจะจำอะไรเกี่ยวกับเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้ก็จริง แต่ฉันจำเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ได้อย่างแม่นยำ หลังเลิกเรียนฉันมักจะมานั่งอยู่บนสแตนตัวนี้ นั่งดูความเงียบสงบของโรงเรียนชายล้วนที่เจี๊ยวจ๊าวจากเสียงเด็กแตะฟุตบอลในสนามแห่งนี้ ความหลังระหว่างฉันกับเพื่อนกรูเข้ามาในความทรงจำ ตอนนั้นโลกที่กว้างใหญ่ดูเล็กลงไปในทันตา พวกเราไม่เคยกลัวอะไรเลย ในทางกลับกันพวกเราพร้อมชนกับทุกปัญหา แถมยังมีอะไรมากมายที่เราอยากทำ อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านั้นมันก็เป็นเพียงอตีดที่ปัจจุบันฉันแทบไม่หลงเหลือสิ่งเหล่านั้นอีกแล้ว

              เมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นเห็นฉันนั่งเหม่อเขาจึงค่อยๆ ก้มตัวลงมาโบกมืออยู่ข้างหน้าฉัน

              “นี่มึงเป็นอะไรเนี่ย!.....คุยมาตั้งนาน ตกลงมึงจำกูได้ไหม” สายตานั้นจ้องมองจนทิ่มแทงบาดลึกเข้าไปในใจของฉัน  “กูชื่ออะไร?”

              ฉันพยายามเงยหน้ามองใบหน้านั้น และคิดถึงคำตอบของคำถามที่ตอนนี้มันเลือนลางเหมือนโดนฝุ่นจับตัวกันหนาเป็นเมตร จนกระทั่งแสงจ้าจากดวงอาทิตย์ตอนเย็นสะท้อนมาจากด้านหลังของเด็กหนุ่ม มันกระทบเข้ามาในดวงตาทำให้ภาพทุกอย่างล้วนกลายเป็นสีขาวในทันที

              มืออุ่นของเด็กหนุ่มกระชับมือฉันแน่น พวกเราต่างพากันวิ่งไปบนอาคารเรียนที่เงียบงัน แต่ละห้องที่เราผ่านไปฉันถูกกระแสคลื่นความทรงจำพัดทับซ้อนกับความจริงจนน่าสับสน ฉันเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่กับฉันในทุกๆ ห้องที่ผ่านไป โดนเห็นตัวเองกำลังพูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานแต่เขาตอบกลับมาเพียงเล็กน้อย

              ห้องถัดมาฉันเห็นตัวเองยืนหลบมุมอยู่ที่หน้าต่างแอบดูเด็กหนุ่มกำลังทำประตูฝ่ายตรงข้ามในวันกีฬาสีได้ ถัดมาที่หน้าห้องน้ำ ฉันเห็นตัวเองยื่นสิ่งของอะไรบางอย่างให้เด็กคนนั้นพร้อมวิ่งออกไป และมาหยุดที่ห้องสุดท้ายฉันเห็นตัวเองก้มหน้าร้องไห้อยู่หลังห้อง

              มืออุ่นของเด็กหนุ่มยังคงพาฉันวิ่งต่อไป จนกระทั่งพวกเรามาหยุดอยู่หน้าระเบียงชั้น 5 มือของเด็กคนนั้นยังคงกระชับมือฉันไว้แน่น ลมหอบใหญ่พัดมากระทบร่างจนฉันรู้สึกถึงเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ มันเป็นชุดนักเรียนที่ฉันไม่ได้ใส่มาเกือบ 4 ปี

              “พอเถอะ! ช่วยออกไปจากความทรงจำกูทีได้ไหม?” คราวนี้ถึงตาฉันพูดบ้าง “กูจำไม่ได้หรอกนะว่ามึงเป็นใคร กูรู้แต่ว่ากูต้องลืมมึง กูอยากเดินหน้าต่อไปได้แล้ว….กูไม่ได้อยากจะมาที่นี่ทุกครั้งที่ฝันหรอกนะ”

              “แต่ทุกอย่างที่กูทำกูทำเพื่อมึงนะ”

              “มึงหยุดพูดอะไรที่กูต้องเป็นคนพูดเถอะ! กูรู้ว่านี่มันคือความฝัน กูสร้างให้มันตรงข้ามกับความเป็นจริง ความจริงแล้วมึงไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาเลย”

              “.....” คราวนี้เป็นตาที่เด็กหนุ่มต้องเงียบบ้าง

              “กูแค่อยากลืมมึง!….กูขออะไรมากไปเหรอ?”

              ความสับสนที่เกิดขึ้นทำให้ฉันต้องวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด ตอนนี้ทุกอย่างมันเกินจริงไปหมด ตกลงคนที่เรากำลังคุยด้วยคือใคร? คือคนที่เราอยากจะลืมเขาจริงๆ หรือเรากำลังคุยกับตัวเองที่สร้างเขาคนนั้นขึ้นมากันแน่

              ฉันวิ่งจนสุดแรงจนมาหยุดอยู่ที่ห้องศิลปะ ฉันเดินเข้าไปมองเห็นสภาพห้องเดิมๆ ที่คุ้นเคย ห้องนี้ถูกจัดไว้ให้นั่งเป็นกลุ่ม ฉันเดินเข้าไปนั่งโต๊ะกลุ่มริมหน้าต่างขวามือ เพราะตอนเรียนมักจะนั่งอยู่ตรงนี้เป็นประจำ ความเงียบของห้องนี้มันทำให้ความสับสนทุเลาลงไปได้บ้าง

              “ไปไกลกว่านี้แล้วไม่ได้ใช่ไหม?” เด็กหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาในห้องศิลปะ เขาเอาตัวพิงกับกระดานหน้าห้อง มองมาโต๊ะที่ฉันนั่ง

              “....”

              “จะวิ่งหนีให้เหนื่อยทำไมก็ไม่รู้”

              “ถ้ากูเป็นคนสร้างมึงขึ้นมาในฝัน ทำไมกูไม่สร้างให้มึงอยู่เงียบๆ บ้างวะ”

              “ทำไมมึงแน่ใจว่ากูไม่ใช่กูตัวจริง”

              “ถ้ามึงเป็นกูในชีวิตจริง มึงจะไม่คิดว่าตัวมึงเองจะพูดประโยคที่มึงพูดมาทั้งหมดในวันนี้”

              “มึงพูดอะไรวะ?” เด็กหนุ่มคนนั้นหัวเราะกับสิ่งที่ฉันพูดที่ฟังดูน่าสับสน

              “ตัวจริงมึงโคตรใจร้าย”

              เด็กหนุ่มผละตัวออกจากกระดานมานั่งข้างๆ “แล้วทำไมมึงไม่ใช้โอกาสนี้ให้คุ้มหละ ถ้าตัวจริงกูมันใจร้ายนัก”

              ใจฉันเต้นรัวกับประโยคที่เขาเพิ่งพูด ต่อให้จะรู้ว่าทั้งหมดมันคงเป็นเพียงแฟนตาซีของฉันเองก็ตาม “มึงรู้มั้ยทำไมตอนเรียนมึงถึงได้นั่งกับกู”

              “ทำไม?”

              “กูเป็นคนจัดการให้โต๊ะนี้มันเหลืออีกทีเดียวเองแหละ”

              เด็กหนุ่มเพียงรับฟังพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย

              “มึงเชื่อมั้ยคาบศิลปะกูเคยวาดรูปให้มึงด้วย กูรู้ว่ามึงวาดรูปโคตรห่วย”

              “ตัวจริงกูห่วยขนาดนั้นเลย?”

              “ไม่หรอก! มึงแม่งโคตรเจ๋ง ใครๆ ก็ชอบมึงทั้งนั้น ส่วนกูนิโคตรห่วย แค่จะบอกชอบมึงกูยังไม่กล้าเลย”

              “มึงก็เลยต้องเก็บมาฝันอยู่อย่างนี้”

              ถึงแม้ว่าสิ่งที่เด็กชายคนนั้นพูดมันจะเป็นความจริงจนน่าเจ็บปวดใจ แต่มันก็ทำให้ฉันอดขำกับความน่าสมเพชของตัวเองไม่ได้

              “ทำไมตอนมึงตื่นไม่ลองไปบอกกูตัวจริงดูละ เผื่อมันจะมีอะไรดีขึ้นก็ได้”

              “ผ่านมาตั้งเกือบ 4 ปีแล้วนะ ปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้แหละดีแล้ว”

              “กูถามจริงๆ มึงอยากจะลืมกูจริงๆ เหรอ?”

              “กูไม่รู้ ใจจริงกูก็ยังชอบมึง แต่มึงก็เป็นเหตุผลที่ทำให้กูไปไหนไม่ได้”

              “กูอยากให้มึงจำกูให้ได้จัง…มึงจำกูให้ได้ได้ไหม?”

              ใบหน้าคมค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ จนฉันเห็นรายละเอียดได้ชัดเจนในทุกส่วน สายตาคู่นั้น คิ้วดกหนา ริมฝีปากชมพูเหมือนกลีบกุหลาบ ทุกความทรงจำมันซ้อนทับลงบนใบหน้าที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างชัดเมื่อริมฝีปากของเราประกบกัน

              ความมร้อนผ่าวที่ฉันไม่เคยสัมผัสได้ในชีวิตจริง ดึงให้ฉันลืมเหตุผลต่างๆ ที่พยายามหนีมันมาตลอดทั้ง 4 ปีไปจนหมดสิ้น ทำไมฉันจะจำไม่ได้ ฉันจำได้ทั้งหมด จำได้ทุกเสียงหัวเราะ จำได้ทุกการเคลื่อนไหว จำได้ทุกน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ย จำเสื้อฟุตบอลหมายเลข 7 นั้นได้ และก็จำได้ทุกความเย็นชาจากการได้แค่เป็นคนแอบชอบอยู่ฝ่ายเดียว

              ฉันพยายามลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขา เพราะฉันรู้ว่ามันคงถึงเวลาที่จะต้องก้าวไปข้างหน้าได้แล้ว แต่สุดท้ายส่วนลึกในใจมันก็พาฉันมาในที่แห่งนี้ ‘พื้นที่ทับซ้อนที่ถูกความทรงจำซ้อนทับ’ เพื่อเป็นการหลอกตัวเองจากความจริงอันแสนโหดร้าย และคราวนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าฉันจะยอมรับมัน...ฉันยังลืมเขาไม่ได้ และฉันยังคงเลือกที่จะจำเขาต่อไป แม้ว่าเรื่องทั้งหมดมันจะเป็นจริงได้แค่ภายในพื้นที่ทับซ้อนแห่งนี้ก็ตาม

              เราสองคนค่อยๆ ผละตัวออกจากกัน

              “คราวนี้จำกูได้หรือยัง?”

              เสียงกระซิบของเขาดังขึ้นในขณะที่เรายังคงสบตา

              “ภพ”

              ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กหนุ่มคนนั้น พร้อมเอ่ยชื่อของเขาเพียงเสียงกระซิบแต่มันกลับดังกลบทุกความทรงจำ ฉันรู้ว่าอย่างไรฉันก็แพ้ให้กับเขา ฉันอยากให้ภูมิยังอยู่ในชีวิตของฉัน ไม่ว่าฉันต้องแลกมากับอะไรก็ตาม ฉันยอมอยู่กับที่เพื่อคิดถึงเขาทุกลมหายใจ

              ภาพเด็กหนุ่มที่ชื่อภพตอนนี้มันค่อยๆ บิดเบี้ยวเหมือนภาพจากทีวีเก่าที่มีสัญญาณแทรก ความสั่นไหวอันน่าเหลือเชื่อปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงสีขาวที่ละลายให้ภาพทั้งหมดหายไปในทันตา

              ฉันกลับมายืนอยู่หน้าสแตนเชียร์ที่มีเด็กหนุ่มนั่งอยู่ชั้นบนสุด และฉันรู้ว่าหลังจากนี้ต่อให้ฉันต้องกลับมาเริ่มต้นใหม่แบบนี้ตลอดไปฉันก็ยอม ขอเพียงให้เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำและอยู่ในความฝันของฉันต่อไป แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว