4. ปาร์ตี้ลึกลับ

 

สุดแปลกประหลาด...

--------------------------------

 

รุ่งเช้าอลิสาไม่ได้รับเชิญใดๆ จากอเล็กซ์ซึ่งทำหน้าที่เป็น butler พ่อบ้านดูแลประสานงานให้ มีคนมาส่งอาหารเช้าให้ที่หน้าห้อง ทันทีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสาวน้อยเดินมาเปิดประตูเห็นรถเข็นถาดอาหารชุดใหญ่ตั้งอยู่ เธอสอดส่ายสายตามองหาคนที่เข็นรถมาตั้งไว้ เห็นหลังไวๆ เป็นชายสวมชุดพนักงานเสิร์ฟ จะเรียกก็ไม่ทันเสียแล้ว

 

ไลน์ของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น

“เฮ้ย...ลิซ่าตอนนี้อยู่ที่ไหน” เสียงใสปลายทางดังขึ้น

“เฮ้ย...เป็นไงบ้าง ฝากให้ไปเยี่ยมพ่อแม่ฉัน” ลิซ่าเริ่มคิดถึงพ่อกับแม่ ไม่รู้ว่าเธอจะต้องติดอยู่ที่นี่นานแค่ไหน

“เออ...ฉันเพิ่งไปเยี่ยมเมื่อวาน แกไม่ต้องห่วง” มงกุฎตอบมาเสียงเซ็งๆ

“เป็นอะไรรึเปล่า...” เธอรู้สึกถึงน้ำเสียงของเพื่อนสาว

“จะอะไรล่ะ...เบื่อโคตร”

“เอ้า...เหรอ เบื่อแฟนรึไง”

“ไม่ใช่...เบื่องาน เจ้านายบ้าคลั่ง”

“ช่างมันเถอะ...อย่าไปเข้าใกล้”

“แล้วงานที่ไปทำเป็นไง...เงียบไปเลย ฉันเป็นห่วง” เสียงเพื่อนสาวกังวล

“มันแปลกๆ...ฉันสังหรณ์เองว่ะ” อลิสาไม่รู้จะเล่ายังไง

“ยังไง...เขียนบอกมานะ เผื่อช่วยเพื่อนได้”

“มง...ช่วยหาข้อมูลจากที่ไหนก็ได้ คนชื่อ Prince Delaware เป็นใครในโลกนี้”

“จะให้กิจ...ช่วยหา ถ้ามันว่าง” มงกุฎหมายถึงราชกิจแฟนหนุ่มที่คบกันอยู่ เขาทำงานฝ่ายค้นหาข้อมูลให้องค์กรหนึ่ง

“งั้นแค่นี้ก่อนนะ จุ๊บๆ ว่ะ” อลิสาได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง

 

คนที่มาเคาะประตูอยู่หน้าห้องคือหนุ่มหน้าเฉย อเล็กซ์เป็นคนที่ไม่มีหัวใจหรือไง สาวน้อยสงสัยตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าเขา คนที่เธอคิดว่าไม่แตกต่างจากคนนี้มากนักคือนายปรินส์ เขาดูเป็นคนมีน้ำใจแต่ความรู้สึกลึกๆ ที่เธอสัมผัสได้ เขาไร้จิตวิญญาณ คนในคฤหาสน์หลังนี้เท่าที่เธอเจอแค่สองคนแล้วคนอื่นๆ ไปไหนกัน ชายหนุ่มห้ามเธอออกมาจากห้องช่วงงานปาร์ตี้คืนนี้ ยิ่งกระตุ้นต่อมสงสัยของเธอให้อยากรู้อยากเห็น

“Morning…มีอะไรหรือ” อลิสามองหน้าเรียบเฉยของเขา

“ปรินส์สั่งมา...มื้อเที่ยงให้เธอกินข้าวในห้อง” แววตาที่มองสาวน้อยไร้ความรู้สึก

“ได้เลย...มีคนมา delivery ใช่ไหม” เธอรู้สึกแปลกๆ กับบรรยากาศวันนี้

“ใช่...ผมจะให้คนมาส่งที่หน้าห้อง มื้อเช้านี้คุณกินเสร็จแล้วใช่ไหม เข็นรถออกมาไว้หน้าห้อง และไม่ต้องเปิดประตูออกมา”

 

อลิสามองหน้าชายหน้าเรียบเฉยด้วยสายตาไม่เข้าใจ คำสั่งของเขาดูเรียบๆ แต่เฉียบขาดมาก

“Yes, sir…เข้าใจแล้วค่ะ” เธอตอบภาษาไทยปนไปด้วย แต่เขาไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไรกับคำพูดของเธอ

 

ช่วงบ่ายหลังมื้อเที่ยงที่จัดเต็มมาบริการถึงห้อง ด้วยความอร่อยของอาหารฝรั่งที่เธอชอบอยู่แล้ว สาวน้อยเลยสนองบริการฟรีอย่างเต็มที่กินจนอิ่ม จากนั้นไม่นานแค่นอนเล่นหาข้อมูลต่างๆ อยู่บนเตียง อาการง่วงงุนเริ่มทำให้เธอล้มตัวลงนอนหลับไปไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวตอนเกือบห้าโมงเย็น

 

...ตึง...ตึ้ง...ตึ๊ง เสียงโทรเข้าจากไลน์ดังปลุกเธอ

“โห...หลับไปเกือบสามชั่วโมงกว่า คืนนี้จะได้หลับไหม...ลิซ่าเอ๋ย” เธอพึมพำกับตัวเองขณะรับสาย

 

“ได้ยินเสียงแกบ่น...อะไรอยู่น่ะ” เสียงใสปลายทางทักขึ้น

“เผลองีบไปตั้งสามชั่วโมง...คืนนี้จะได้นอนไหม”

“เป็นมนุษย์ค้างคาวเลยสิ...แก”

“เออ...โทรมาเรื่องอะไร”

“เอ้า...จะเรื่องอะไรล่ะ ให้ช่วยหาข้อมูลไม่ใช่เหรอ”

“ว่ามา...รวดเร็วดีแท้”

“Prince Delaware...เป็นเจ้าชายนะ ลิซ่า”

“หา...แกว่าอะไรนะ” อลิสาตกใจลุกนั่งขัดสมาธิทันที

“เฮ้ย...ทำฉันตกใจ แกมีอะไรกับเขาวะ...” มงกุฎส่งเสียงตกใจ

“เจ้าชายที่ไหน...”

“ไร้บัลลังก์...ประเทศโตงกา”

“แถบไหน...ไม่เคยได้ยินเลย...มง” อลิสาคว้าไอแพดมาเปิดหาข้อมูลประเทศนี้

“อยู่โน่นมหาสมุทรแปซิฟิก...เปิดกูเกิ้ลเลย”

“มีข้อมูลมากกว่านี้อีกไหม แค่ไร้บัลลังก์...น้อยมากเลยอ่ะ” อลิสากำลังเปิดหาข้อมูลจากไอแพด

“มีรูปไหม อยากเห็นหน้า”

“ไม่มี...แต่จะให้กิจช่วยหาจากที่ทำงานให้ น่าจะได้รายละเอียด”

“ขอบใจว่ะ...” อลิสารีบวางสาย เดินออกมาจากห้องนอนด้านใน เอาหูแนบประตูห้องฟังเสียงเคาะ ที่ดังเป็นจังหวะละสามครั้งสองจังหวะซึ่งต่างจากทุกครั้ง เธอค่อยแง้มบานประตูเปิดออกเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกซีกหนึ่ง ใบหน้าเรียวหน้าตาเรียบเฉยเหมือนอเล็กซ์แต่ไม่ใช่เขา

“What do you want? ต้องการอะไรหรือเปล่าคุณผู้หญิง” เขาถามเธอ

“No…มีอะไรเหรอ” อลิสาสงสัย

“อเล็กซ์ให้มาถาม...dinner มื้อเย็นต้องการอะไรพิเศษ” สาวน้อยเปิดประตูออก เห็นหน้าชายหนุ่มอายุใกล้เคียงอเล็กซ์แต่ผิวไม่ขาวเท่าเขา

“แค่ซุปก็พอ...นะ” เธอตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจ

“Snail soup ซุปหอยทาก...จะให้คนมาเสิร์ฟอีกสิบห้านาที” ทันทีที่ได้ยินชื่อของมัน เธอทำหน้าเหวอตกใจ ทำอีกฝ่ายพลอยตะลึงไปด้วย

“You don’t like it? ไม่ชอบรึ เรามีซุปพิเศษนี้สำหรับปาร์ตี้ ไม่มีเมนูอื่น” เสียงของเขาดูเมินเฉย

“โห...what’s another menu? มีเมนูอื่นไหมนี่” เธอยังตกใจขณะถามออกไป

“ไม่มี...คุณผู้หญิงลอง whale steak สเต๊กปลาวาฬไหม”

“OK…ได้เลย” เธออยากชิมเหมือนกัน

 

จากนั้นครึ่งชั่วโมงต่อมาเนื้อปลาวาฬมาพร้อมกับซอสไวน์แดง หน้าตาของจานเด็ดมื้อนี้ดูเข้าท่ามาก มีมันฝรั่งอบในฟอยล์เป็น side dish เสิร์ฟมาด้วยถ้าไม่อิ่มท้อง แต่แค่ชิมไม่กี่คำ สาวน้อยทำหน้าเบ้ปาก

“รสชาตินึกว่าจะอร่อย เหม็นคาว” อลิสาบ่นกับตนเองไม่ชอบอาหารแปลกๆ แต่ขอลองชิมเพื่อประสบการณ์ใหม่ในแดนไกล

สาวน้อยจำได้ว่าเธอติดมาม่ามาหนึ่งแพ็ก คิดได้จึงอยากต้มน้ำแต่กาน้ำเธอเคยหาที่แพนทรีตรงมุมรับแขกแล้วไม่มี

 

เสียงดนตรีดังออกมาจากห้องใหญ่ที่เปิดประตูอยู่อีกปีกหนึ่งของตัวตึก อลิสาเดินไปด้วยความอยากรู้ว่าเป็นงานอะไร จึงลืมคำสั่งของนายปรินส์ที่ห้ามเธอออกจากห้อง

“โอ...ตายล่ะ ปาร์ตี้อะไรกันนี่ ห้องมืดสนิท ได้ยินแต่เสียงพูดดังแข่งกับดนตรี”

 

สักพักสายตาของเธอเริ่มคุ้นกับความมืด จึงเห็นเงาสลัวๆ อยู่ด้านใน

“อะไรนั่น...” เธอปิดปากเสียงร้องตกใจ

“ยิ่งกว่าเปรตอีกนี่...”

“ปาร์ตี้อะไร...โรคจิตขนาดนี้”

 

สาวน้อยหันกลับไปยังไม่ทันเห็นหน้าว่าใคร ฝ่ามือหนากระชากไหล่เหวี่ยงร่างบอบบางออกมาจากตรงซอกประตู

“ฉันสั่งแล้ว...ไม่ใช่รึ” เสียงตะคอกดังลั่นแข่งเสียงดนตรีข้างใน

“yes, yes, sorry ขอโทษจริงๆ นายปรินส์” เธอละล่ำละลัก

“ไป...go now! เดี๋ยวนี้!” อลิสาทำหน้าตกใจสุดขีด

“นาย...นายปรินส์ แก้ผ้าเหรอนี่” เธอกลืนน้ำลายหนืดคอ

“...ไป...ไสหัวไป” เขายังตะโกนไล่หลังเธอ ขณะอลิสาเตลิดออกไปจากตรงนั้นด้วยใจสั่นรัวแทบไม่เป็นจังหวะ

 

เธอรีบวิ่งไปที่ห้องเปิดประตูแล้วปิดห้องกดกลอนดังกริ๊ก ภาพที่เห็นในนั้นทุกคนเหมือนกันหมดบอกได้คำเดียวว่า...สยอง

สาวน้อยจากแดนไกลปากสั่นยังไม่หายตกตะลึง

“...มาเจออะไรนี่ เหมือนสุสานคนเป็น”