16

เรื่องราวเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอเองไม่ทันคิดไตร่ตรองให้มากนัก รินรดาแปลกใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ เธอไม่เคยปล่อยให้อารมณ์รักเช่นนี้อยู่เหนือเหตุผลด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้ว ถึงเธอจะกังวลมากแค่ไหนก็เปลี่ยนเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้อยู่ดี

'ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี' รินรดาคิดและเธอก็คิดอีกว่า

'เบื่อจริงๆเล๊ย ไม่อยากจะทำย้อนอดีตมายังจะต้องมาทำงานอี๊ก'

ระหว่างทางทัศมองเธอมากกว่ามองทางด้วยซ้ำ ทุกอิริยาบถของเธออยู่ในสายตาของเขา ทัศคิดว่า

' จะทำอย่างไรเธอถึงจะมั่นใจว่าเขาจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแน่นอน'

รินรดาหันมาอมยิ้มให้กับชายแปลกหน้าที่ความสัมพันธ์ของเธอจะเปลี่ยนไปจากตอนแรกที่พบกันจนถึงตอนนี้เธอรู้สึกเปลี่ยนไปอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อตัวเองด้วยซ้ำ

สายตาของทัศที่หันมามองรินรดาเธอเดาไม่ออกเลยว่าแววตานี้บอกความรู้สึกอะไรกันแน่ ถึงตอนนี้รินรดาก็มีความคิดเล่นๆผุดขึ้นมาว่า

'ถ้าให้เลือกได้ขออ่านใจคนได้ มากกว่าที่จะย้อนอดีตมาแบบนี้เพราะไม่รู้ว่าจะย้อนมาเพื่อ......'

รินรดาคิดว่าเธอไม่คิดจะมาเพื่อเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ในอดีตเหมือนกับนิยายหรือภาพยนตร์ที่กลับมาในอดีตเพื่อแก้ไขเหตุการณ์บางอย่าง แต่สุดท้ายแล้วอดีตก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้เพราะถ้าเปลี่ยนได้อนาคตก็จะต้องเปลี่ยนโลกคงวุ่นวายกว่าที่เป็นน่าดู

ระหว่างทางรินรดานั่งเงียบจนทัศคิดว่าเธอคงเสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหรือว่าเธอกำลังคิดมากและถ้าเธอคิดสั้นล่ะ...เพราะดูเธอไม่ค่อยจะดูปกติในครั้งแรกที่พบกันแต่ตอนนี้เธอก็ปกติดีอีกทั้งยังน่ารักมากอีกด้วย

คืนแรกที่พบเธอ ที่เธอปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับความสงสัยมากมายที่เกิดขึ้นสำหรับเขาแต่ตอนนี้เธอหรือเขาที่เปลี่ยนไป แต่ที่สำคัญใจเขาได้อยู่ที่เธอคนนี้แล้ว หญิงสาวแปลกหน้าที่พูดจาแปลกๆภาพนั้นก็หายออกไปอย่างสิ้นเชิง

รินรดามองหน้าทัศแล้วเธอก็ยังหวนคิดถึงจูบที่เธอเริ่มก่อนจูบเขาก่อน ตอนนี้เธอรู้สึกหวั่นใจถ้าต้องจากเขาไปเขาและเธอจะเป็นอย่างไร ในเมื่อตอนนี้เธอเองเริ่มรู้สึกชอบเขาขึ้นแบบไม่มีเหตุผลใดๆ เธอหวนคิดถึงตอนที่เธอตั้งใจจูบเขาในตอนนั้นเพราะภายในใจเธออยากโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยนและคิดว่าเขาควรได้รับความเห็นใจและความรักดีๆเธออยากให้เขารู้ว่าโลกไม่ได้โหดร้ายเช่นเหตุการณ์ที่เขาเจอ แต่จู่ๆความคิดของรินรดาก็แวบเข้ามาว่า

‘หรือเรื่องเมื่อคืนจะเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบพาไปของหนุ่มสาวที่อยู่ใกล้กัน’

“นี่!มันวันไนท์สแตนด์ชัดๆ” รินรดาเผลอพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆแต่ก็ทำให้ทัศได้ยินเพราะเขาสนใจทุกอิริยาบถของเธอ

“อะไรครับ" ทัศถามรินรดาต่อว่า

"ตอนกลางคืนอะไรครับ ขอโทษครับผมได้ยินไม่ถนัด หรือว่าเป็นกังวลครับ”

ทัศพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาบีบมือรินรดาและเขากุมมือเธอไว้ไม่ปล่อย เขาคิดว่าเธอคงกังวลเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเขาจึงพูดว่า

“ริน ครับ ผมจะเรียนให้คุณป้าทราบเรื่องของเราในวันนี้ครับ รินอย่าได้เป็นกังวลไปก่อนครับ”

รินรดาได้แต่ยิ้มเธอเองไม่ได้ต้องการให้เขารับผิดชอบใดๆเพียงแต่เธอไม่สามารถจะอธิบายให้เขาฟังได้ว่า ในอนาคตอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันระหว่างความสัมพันธ์ของเขาและเธอขึ้นซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ทั้งเธอและเขาไม่สามารถควบคุมกำหนดได้หากเธอต้องกลับไปยังโลกปัจจุบันของเธอ

ขณะที่รินรดาคิดไปเพลินๆถึงความสัมพันธ์ของเขากับเธอที่เกิดขึ้น อีกทั้งอาการของตัวเธอไม่เคยเป็นมาก่อนแต่จู่ๆก็ไม่สบาย หน้ามืด เวียนศีรษะขึ้นมา ความคิดทั้งหมดถูกสลัดออกจากหัวรินรดาทันทีเมื่อ ทัศพูดกับเธอว่า

“ริน ครับ ถึงโรงเรียนแล้วครับ ตื่นเต้นหรือกังวลครับ”

“ไม่นิค่ะทำไมหรา”

“เห็นนั่งเงียบตลอดทางครับ”

รถยนต์ของทัศเลี้ยวเข้ามาตาทางที่มีรั้วต้นไม้หนาทึบของโรงเรียนดรุณีวิทยาลัย ตึกทรงยุโรปทันสมัยอยู่สองหลัง โรงเรียนมีเนื้อที่รอบๆกว้างประมาณสักสองไร่กว่าๆ ทัศจอดรถบริเวณหน้าตึกสูงสามชั้นหลังคาหน้าจั่วตัวตึกทาสีขาวนวลๆสีเหมือนไข่ไก่ มีนักเรียนหญิงตัวเล็กๆอายุประมาณเจ็ดแปดขวบ ถักเปียสองข้างผูกโบสีน้ำเงินสีเดียวกับชุดกระโปรงเอี้ยม เดินเป็นแถวเรียบร้อยไม่มีเสียงคุยเพราะที่หัวแถวเป็นคุณครูและมีคุณครูอีกท่านเดินตามอีก รินรดารู้สึกชอบและถูกชะตาในความน่ารักและเรียบร้อยของเด็กๆขึ้นมาในทันทีอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ชอบปฏิเสธที่จะสอนเด็กๆเพราะคิดว่ามาจากดาวคนละดวงกับเด็กๆสำหรับเธอ เด็กเป็นมนุษย์ที่เธอคุยด้วยแล้วไม่รู้เรื่องแต่วันนี้เธอกลับต้องมารับบทเป็นคุณครูของเด็กๆ

ทัศพารินรดาเดินตรงไปยังห้องครูใหญ่ เมื่อเข้าไปในห้องก็พบกับคุณหญิงป้าของทัศและคุณครูอีกหนึ่งคนท่าทางใจดีรวบผมเรียบร้อย ท่าทางสุภาพ รินรดาเริ่มที่จะตื่นเต้นๆขึ้นมาจริงๆอย่างที่ทัศพูดกับเธอเมื่อครู่

เมื่อเธอรู้ว่าจะต้องสอนให้ดู เธอถึงกับสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะคิดหัวข้อที่จะสอนให้ทุกคนดูรวมทั้งเขาด้วย เธอไม่ได้เตรียมตัวกับเนื้อหาที่สอนแม้แต่น้อย ทัศเองรู้ดีว่าเขามีส่วนทำให้เธอไม่ได้เตรียมการสอนในวันนี้เพราะเมื่อคืนเขาและเธออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ความสุขที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานหลายสิบปี ถึงแม้จะเป็นเพียงความสุขในช่วงเวลาที่ไม่นานนักแต่เมื่อนึกถึงทีไรก็สุขใจ เขาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจคุณหญิงป้าด้วยก็ชวนคุยเรื่องที่เขากับเธอมีแผนที่จะแต่งงานกัน นั่นเป็นเรื่องที่คุณหญิงป้าแสดงอาการตกใจแม้แต่น้อยและพูดกับเขาว่า

“ป้าก็ว่าแล้วเชียว ว่าพ่อทัศไม่มีทางจะแต่งงานแม่หนูแพรเป็นแน่ อีกทั้งพ่อทัศเปลี่ยนไปเพียงไม่กี่วันเพราะแม่หนูรินอีกทั้งหูตาที่พ่อทัศมอง เมื่อวันที่ป้าไปพบ ป้าก็รู้ทันทีหาใช่เพื่อนอย่างที่พ่อทัศกล่าวอ้าง”

“ครับ คุณป้าทราบ แล้วเหตุใดถึงไม่พูดอะไรครับ”

“ก็ป้าเห็นว่าพ่อทัศก็อายุอานามมากโขอีกทั้งรอให้พ่อทัศรู้ใจตัวเอง เห็นจะดีกว่า พ่อทัศเอ๋ยก่อเรื่องขึ้นอีกแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันเรื่องนี้ดูหนูรินสอนก่อน”

เมื่อถึงห้องเรียนหน้าชั้นเป็นกระดานที่ยังใช้ช็อกเขียน รินรดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินเข้าห้องเรียนเธอรู้สึกจิตวิญญาณความเป็นครูของเธอกลับมา เมื่อคุณครูอีกคนแนะนำครูคนใหม่ นักเรียนในชั้นทำความเคารพจากนั้นห้องก็เงียบ รินรดากล่าวแนะนำตัวเอง

“ครูชื่อ รินรดา นะคะ หรือจะเรียกครูรินก็ได้ค่ะ” รินรดาพูดจบก็ยิ้มกวาดสายตามองนักเรียนทั่วชั้นเรียนมีนักเรียนประมาณยี่สิบคน

ทัศที่ยืนมองรินรดาพร้อมกับเอาใจช่วยลุ้นอยู่ตลอดเวลาให้การสอนของเธอผ่านไปด้วยดี และเขาเองก็เผลอเรียกชื่อของเธอออกมาว่า

“ รินรดา”

ถึงแม้ว่าเขาจะเผลอพูดชื่อของเธอเบาๆ ก็ทำให้คุณหญิงป้าได้ยินหันมามองหลานชายด้วยความแปลกใจในอากัปกริยาที่มองครูคนใหม่แบบสายตาเคลิบเคลิ้มและหลงใหล แล้วพูดว่า

“เป็นเอามากนะพ่อทัศ น่ะ เพิ่งมาหลงผู้หญิงเอาตอนอายุมาก”