ตอนที่ 696 ตกนรกทั้งเป็น

ในช่วงเช้าเซี่ยเฟยก็ยังคงฝึกฝนตามปกติ และสาเหตุที่คลินิกเปิดรักษาหลังเที่ยงทุกวันมันก็ไม่ใช่เพราะชายหนุ่มนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง แต่มันเป็นเพราะว่าเขายังคงฝึกซ้อมทุกวันไม่เคยหย่อนยานเลยแม้แต่วันเดียว

การรักษาอาการบาดเจ็บทั่วไปเป็นหน้าที่ของลูคัส ผู้ป่วยที่เซี่ยเฟยจำเป็นจะต้องรักษาจึงมีน้อยมาก ๆ ดังนั้นในวัน ๆ หนึ่งเขาก็จะใช้เวลาในการรักษาเพียงแค่ 1-2 ชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว

หากมีใครได้เห็นนักปรุงยาฝึกฝนพลังกฎอยู่แบบนี้ มันก็คงจะเป็นฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจของพวกเขาอย่างแน่นอน เพราะท้ายที่สุดเวลาและสมาธิของคนคนหนึ่งก็มีอยู่อย่างจำกัด มันจึงมีคนเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่เลือกจะฝึกฝนหลาย ๆ ด้านเช่นเดียวกันกับเซี่ยเฟย

ในความเป็นจริงเซี่ยเฟยก็อยากจะฝึกฝนพลังอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน แต่ถ้าหากว่าควินซี่ได้มาพบว่าเขาไม่ใช่นักปรุงยาธรรมดา มันก็อาจจะเกิดข้อสงสัยในตัวของเขาขึ้นมาได้ ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงแต่แอบฝึกฝนภายในป่าอย่างลับ ๆ เท่านั้น โดยการใช้เข็มทิศมิติวาร์ปออกไปฝึกฝนในสถานที่อันเงียบสงบ

ในเวลาเดียวกันประตูมิติก็ถูกเปิดออก ก่อนที่เจ้าโอสถลาคูสจากปรากฏตัวขึ้นบนดาวของชาวบัลรอค โดยด้านหลังของเขาตามมาด้วยชายหนุ่มหญิงสาวอย่างละ 1 คน ซึ่งคนพวกนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากศิษย์ที่น่าภาคภูมิใจของลาคูสเอง

ลาคูสชื่นชมศิษย์สองคนนี้ของเขามากจนพาศิษย์ของเขาติดตามไปด้วยทั่วทุกที่ เพื่อที่ศิษย์ของเขาจะได้ติดตามดูวิธีการรักษาอย่างใกล้ชิด และมันก็เป็นสิ่งที่ลูคัสไม่เคยได้รับโอกาสที่ดีแบบนี้เลย

ช่วงเวลาปัจจุบันเป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ แต่อุณหภูมิภายในดาวเคราะห์ก็สูงเกือบ 50 องศาเซลเซียส ลาคูสจึงเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มใบหน้าและมองสำรวจไปยังพื้นที่บริเวณโดยรอบ

“สวัสดีครับอาจารย์ ว่าไงศิษย์น้องทั้งสองคน?” ลูคัสกล่าวทักทายและโค้งคำนับอาจารย์ของเขาด้วยความเคารพ

“ลูคัสที่ดาวดวงนี้มีอากาศร้อนตลอดเวลาเลยงั้นเหรอ?” ลาคูสกล่าวอย่างเย็นชา ขณะมองไปยังศิษย์ไร้ความสามารถของเขา

“สภาพอากาศบนดาวดวงนี้ร้อนมากครับ ตอนนี้ยังเช้าอากาศจึงค่อนข้างเย็น ถ้าหากเวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงเที่ยง อุณหภูมิจะเพิ่มขึ้นสูงไปจนถึง 60 องศาเซลเซียส ผมว่าอาจารย์เข้าไปพักในกระโจมของผมก่อนดีกว่า ผมได้เตรียมเครื่องดื่มเย็น ๆ เอาไว้ให้คลายร้อนในกระโจมแล้ว” ลูคัสกล่าวพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

60 องศาเซลเซียส!?

ลาคูสเกือบจะเป็นลมเมื่อได้ยินอุณหภูมิที่เขาต้องพบเจอ และถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะถูกบำรุงด้วยสมุนไพรล้ำค่ามาแล้วอย่างมากมาย แต่อุณหภูมิสูงขนาดนี้มันก็ยังคงเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากจะเผชิญหน้าอยู่ดี

“ที่นี่มันมีอะไรดี ทำไมอาจารย์ถึงต้องพาพวกเรามาที่นี่ด้วยนะ?” ศิษย์ผู้ชายกล่าวถามขึ้นมาด้วยสีหน้าอันบูดบึ้ง

ศิษย์ผู้หญิงของลาคูสชื่อคิริน ส่วนศิษย์ผู้ชายของเขาชื่อคิรัว ทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่เดินทางมาจากตระกูลคิ ซึ่งเป็นกลุ่มทหารรับจ้างขนาดใหญ่ภายในแดนเนรเทศ 

ด้วยเหตุนี้เองทั้งคู่จึงเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบาย พวกเขาจึงเริ่มบ่นกระปอดกระแปดทันทีที่พวกเขาได้มาปรากฏตัวยังดาวเคราะห์ที่ทุรกันดารแห่งนี้

“ตอนที่ฉันมาที่แดนเนรเทศครั้งแรก ฉันต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากมากกว่านี้เป็นพันเท่า คนหนุ่มสาวสมัยนี้นี่มันสบายตัวจนเคยชินมากเกินไปจริง ๆ” ลาคูสกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

แม้ว่าคิรินกับคิรัวจะเป็นหนุ่มสาวที่มากความสามารถ แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ค่อยมีความอดทนมากนัก เนื่องมาจากว่าพวกเขาเติบโตขึ้นมาในตระกูลขนาดใหญ่ที่ตามใจพวกเขามาตั้งแต่เด็ก ซึ่งเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องเดียวที่ลาคูสไม่ชอบในลูกศิษย์ทั้งสองของตัวเอง

ลาคูสรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าตามลูคัสไปยังที่พักของพวกบัลรอค โดยเขาพยายามแสดงท่าทีอย่างเข้มแข็งเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับศิษย์ทั้งสองคน

ลูคัสพาแขกทั้งสามไปที่กระโจมของตัวเองอย่างระมัดระวัง ซึ่งกระโจมที่เป็นที่พักของเขานั้นก็เป็นกระโจมที่อยู่ติดกับคลินิกที่เขาเปิดให้บริการเพื่อรักษาผู้ป่วยนั่นเอง

“ศิษย์พี่ที่นี่ไม่มีแอร์เหรอ?” คิรินกล่าวถามขณะที่เธอดื่มน้ำเย็นเข้าไป 2 แก้วใหญ่ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่พอใจและเริ่มแสดงออกราวกับลูคัสเป็นคนรับใช้ของเธอ

“ศิษย์น้องอากาศที่นี่ร้อนมาก แอร์ธรรมดาไม่สามารถทำงานในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้หรอก” ถึงแม้ว่าลูคัสจะไม่พอใจท่าทางของคิริน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำให้เธอรู้สึกขุ่นเคือง เขาจึงตอบคำถามของเธอกลับไปด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าแอร์เครื่องเดียวมันทำงานไม่ได้ก็ติดตั้งแอร์เพิ่มไปอีก 2-3 เครื่องสิ ถ้ามันยังไม่ทำงานก็เพิ่มแอร์ไปเรื่อย ๆ ฉันไม่เชื่อว่าถ้าติดตั้งแอร์สัก 100 เครื่องมันจะช่วยลดอุณหภูมิภายในกระโจมไม่ได้” คิรัวกล่าวพร้อมกับจ้องมองไปทางลูคัสราวกับว่าศิษย์พี่ของเขาเป็นคนโง่

“นั่นสิ อาจารย์อุตส่าห์มาหาทั้งที ศิษย์พี่ต้อนรับอาจารย์ด้วยสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ยังไง?” คิรินกล่าวขณะที่ยังคงโบกพัดเล็ก ๆ เพื่อให้ความเย็นกับร่างกาย

คำพูดเอาแต่ใจของหนุ่มสาวทั้งสองคนแทบที่จะทำให้ลูคัสเป็นบ้า เพราะท้ายที่สุดแอร์ในแดนเนรเทศก็มีราคาที่สูงมาก การพยายามซื้อแอร์นับ 100 เครื่องจึงถือว่าเป็นค่าใช้จ่ายมหาศาล คนขี้งกอย่างลูคัสจึงไม่คิดที่จะทำอะไรที่สิ้นเปลืองแบบนั้นตั้งแต่แรก

“อย่าเอาชื่อของฉันไปอ้างแล้วทำให้ศิษย์พี่ของตัวเองลำบากใจแบบนั้น ถ้าหากพวกนายทนความลำบากที่นี่ไม่ไหวก็กลับไปซะ” ลาคูสตะคอกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะกระแทกแก้วน้ำดื่มลงไปบนโต๊ะอย่างแรง

จริง ๆ แล้วเขาก็รู้สึกร้อนมากจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน แต่เขาก็ยังพยายามใช้สถานการณ์นี้เพื่อสั่งสอนคิรัวกับคิรินให้มีความอดทนมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อถูกอาจารย์ดุ ศิษย์ทั้งสองก็นั่งนิ่งโดยไม่กล้าที่จะพูดบ่นอะไรอีกต่อไป

“อาเฟยอะไรนั่นอยู่ที่ไหน? รีบพาฉันไปหาเขาได้แล้ว” ลาคูสกล่าวกับลูคัส

“อาจารย์เดินทางมาเร็วเกินไปหน่อย อาเฟยจะเปิดคลินิกในตอนเที่ยงของทุก ๆ วัน ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอยู่ที่ไหน” ลูคัสกล่าวอย่างประหม่า

ลาคูสแอบบ่นขึ้นมาเล็กน้อยและตั้งแต่ที่เขาได้เห็นสูตรน้ำยาแปลก ๆ ของเซี่ยเฟย มันก็ทำให้เขานอนไม่หลับมา 4 วันติดต่อกันแล้ว เพราะเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าเซี่ยเฟยนำส่วนผสมที่เป็นพิษให้กลายมาเป็นยารักษาโรคที่น่ามหัศจรรย์ได้ยังไง

ด้วยความร้อนใจแบบนี้นี่เองเขาจึงพาลูกศิษย์เดินทางมาที่นี่ตั้งแต่เช้า แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าเขาต้องรออาเฟยเปิดคลินิกในช่วงบ่าย

ปัจจุบันมันเพิ่งจะ 7 โมงครึ่งเท่านั้น ลาคูสจึงเริ่มบ่นพึมพำและคิดว่าเขาจะต้องทนความร้อนเป็นเวลาหลายชั่วโมงได้ยังไง

“ศิษย์พี่ เวลาของอาจารย์เป็นเงินเป็นทองมาก ทำไมพวกเราถึงไม่ส่งคนไปตามตัวเขามาให้อาจารย์ล่ะ?” คิรัวกล่าวเสนอโดยพยายามใช้เสียงอ้อนวอนกับลูคัส

“อาจารย์โปรดรอสักครู่ เดี๋ยวผมจะส่งคนไปตามอาเฟยมาให้” ลูคัสกล่าว เพราะเขาก็คิดว่าการให้อาจารย์ของเขามานั่งรอมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สมควรด้วยเช่นกัน

“แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องรอนาน” ลาคูสกล่าวอย่างเห็นด้วย เพราะในตอนนี้ทั่วทั้งร่างของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ดังนั้นถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะออกไปจากดาวดวงนี้ให้เร็วที่สุด

—

 8 โมงครึ่ง มันยังไม่มีใครหาตัวเซี่ยเฟยพบ ลาคูสจึงทนความร้อนไม่ไหวเขาจึงถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกเหลือเพียงเสื้อบาง ๆ ที่อยู่ด้านในเท่านั้น

9 โมงครึ่ง เซี่ยเฟยก็ยังไม่ปรากฏตัว แต่เนื่องมาจากความร้อนอันแผดเผาเหงื่อบนร่างของลาคูสจึงเริ่มส่งกลิ่นเค็มออกมาบ้างแล้ว

10 โมงครึ่ง เซี่ยเฟยก็ยังไม่ปรากฏตัว ลาคูสทำได้เพียงแต่จ้องมองดูพื้นด้วยดวงตาอันเหม่อลอย และความร้อนอันแผดเผาก็แทบที่จะทำให้เขาไร้สติ

11 โมงครึ่ง ตอนนี้ลูคัสไม่กล้าที่จะมองดูอาจารย์ของตัวเองอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาไม่เคยเห็นลาคูสมีสภาพที่น่าอเนจอนาถแบบนี้มาก่อน โดยปัจจุบันชายชราพยายามกินเครื่องดื่มเย็น ๆ เข้าไปตลอดเวลา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงส่งเสียงหอบออกมาอย่างรุนแรง

อุณหภูมิภายในกระโจมตอนนี้เกินกว่า 60 องศาเซลเซียสขึ้นไปแล้ว ลาคูสที่มีอายุมากกว่า 200 ปีจึงแทบที่จะไม่สามารถทนต่อความร้อนที่สูงขนาดนี้ได้

ส่วนทางด้านพี่น้องคิรินกับคิรัวก็กำลังมองไปยังลูคัส ด้วยแววตาที่ราวกับพวกเขาต้องการจะกลืนกินศิษย์พี่ของตัวเองเข้าไปทั้งเป็น เพราะพวกเขาเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบายมาโดยตลอด แต่ศิษย์พี่คนนี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องมาพบเจอกับความยากลำบากในปัจจุบัน

บ่ายโมงครึ่ง ปกติในเวลานี้เซี่ยเฟยจะเปิดคลินิกของเขาแล้ว แต่วันนี้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหายไปไหนเพราะมันไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาของเขาด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าเมื่อเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่าย อุณหภูมิมันก็เพิ่มสูงขึ้นมากกว่าเดิม ซึ่งในปัจจุบันอุณหภูมิภายในกระโจมมันก็สูงขึ้นมาจนถึง 70 องศาเซลเซียสแล้ว

อุณหภูมิอันร้อนระอุทำให้ใบหน้าของลาคูสซีดเผือดจนเป็นสีขาวราวกับคนตาย แต่เขาก็ยังพยายามอดทนเอาไว้เป็นอย่างดีเพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับศิษย์รักของเขาทั้งสองคน

ทางด้านของคิรินในตอนนี้เธอไม่ได้สนใจในเรื่องของความสุภาพใด ๆ แล้ว เพราะถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็เปลื้องผ้าของเธอออกเหลือเพียงแค่ชั้นเสื้อผ้าบาง ๆ เท่านั้น และเมื่อเสื้อผ้าเหล่านั้นชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ มันก็เผยให้เห็นสรีระที่ซ่อนอยู่ด้านในอย่างชัดเจน

บ่าย 3 โมงครึ่ง ทั้งอาจารย์และลูกศิษย์ต่างก็ทรุดตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ ซึ่งทุกคนต่างก็ถูกทรมานจนทำให้พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังตกนรกทั้งเป็น

“อาจารย์ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเซี่ยเฟยหายตัวไปไหน ทำไมคุณไม่กลับไปก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่ในวันหลังล่ะ?” ลูคัสกล่าวถามอย่างระมัดระวัง

มาที่นี่อีกครั้งงั้นเหรอ!?

คำพูดของลูคัสแทบจะทำให้ลาคูสเป็นลม แต่เขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด เขาจึงทำได้เพียงแต่สวมเสื้อผ้าอย่างอ่อนแรงและเตรียมพร้อมที่จะเดินทางกลับไป

แต่ในทันทีที่เขากำลังจะเดินทางกลับอยู่นั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นมาจากในระยะไกล

“ท่านหมออาเฟยกลับมาแล้ว!”

***************