ตอนพิเศษ 2: หมดแล้วจริง ๆ!

**หมายเหตุ: เนื้อหาภายในตอนมีการสปอยล์ถึงเนื้อเรื่องหลัก ดังนั้นหากใครที่ยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องหลัก แนะนำว่าควรกลับไปอ่านให้จบก่อนนะคะ**

 

แกร๊ก! แกร๊ก!!

 

ขณะนี้หลงเหยายืนอยู่ข้างเปลไม้ เขาเบิกตากว้างมองดูไข่มังกรผิวเรียบทั้ง 7 ใบด้วยดวงตาเป็นประกาย

 

ในเวลาเดียวกัน หูเจียวเจียวกับหลงโม่ก็ยืนอยู่ข้างเปลเช่นกัน โดยที่พวกเขาเผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

 

มังกรหนุ่มได้กกไข่ทั้ง 7 ฟองนี้มานานกว่าครึ่งปีแล้ว ในที่สุดมันก็ส่งสัญญาณว่าไข่กำลังจะฟัก

 

สามีภรรยาทั้ง 2 ไม่เคยเห็นลูกมังกรฟักออกมาจากไข่ด้วยตาของตัวเองมาก่อน

 

ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกเป็นกังวลมาก

 

ส่วนเด็กตระกูลหลงทุกคนก็จ้องมองไปที่ไข่มังกรเช่นเดียวกับหลงเหยา ตอนนี้ภาพตรงหน้าเป็นเหมือนสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีใครอาจละสายตาไปได้

 

ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่ามังกรตัวน้อยจะเป็นยังไงหลังจากที่ฟักออกมา

 

แม่จิ้งจอกได้แต่ภาวนาขอให้เด็กพวกนี้อย่าเป็นเหมือนเสี่ยวเหยาเลย

 

ระหว่างที่ครอบครัวทั้ง 8 คนกำลังวิตกกังวล เปลือกไข่ใบหนึ่งก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

 

ในไม่ช้ารอยแตกคล้ายใยแมงมุมก็ปรากฏขึ้นบนเปลือกไข่สีขาวนวลที่เรียบเนียน

 

โพละ!

 

เขามังกรสีดำเจาะเปลือกไข่ออกมาเป็นอย่างแรก

 

ถัดมาก็เป็นกรงเล็บ

 

ในเวลานั้นดวงตาของแม่จิ้งจอกเปล่งประกายอย่างมีความสุข จังหวะที่เธอกำลังจะเอ่ยปากพูดบางสิ่งออกมา สถานการณ์เดียวกันก็เกิดขึ้นกับไข่มังกรอีกใบ

 

ไข่ใบที่ 2… ใบที่ 4… จนกระทั่งไข่ทั้งหมดปริแตก!

 

“หลงโม่ เจ้าเคยบอกข้าไม่ใช่หรือว่าไข่มังกรจะไม่ฟักพร้อมกัน?” หูเจียวเจียวหันไปถามสามีของตน

 

แม้แต่เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 ก็มีขนาดตัวแตกต่างกันเป็นเพราะฟักออกมาคนละเวลา

 

หลงโม่เองก็รู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน

 

“บางที... พวกเขาอาจจะอยากออกมาลืมตาดูโลกพร้อมกันหรือเปล่า?” บอกตามตรงว่าเขาเองก็ไม่เคยพบเจอสถานการณ์ตรงหน้ามาก่อนในชีวิตนี้

 

แม้ว่าจะมีภูตมังกรคนอื่นอาศัยอยู่ในเผ่า แต่ก็คงไม่เคยมีใครพบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมาก่อนเหมือนกัน 

 

“...”

 

ในขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังจะเอ่ยปาก ลูกมังกรตัวน้อยทั้ง 7 ก็เอาหัวโผล่ออกมาจากไข่

 

ร่างกายของมังกรน้อยทั้งหลายยังคงมีเมือกลื่น ๆ หัวของพวกเขาเล็กมากจนมีขนาดเกือบเท่าฝ่ามือ

 

ลูกมังกรเหล่านี้มีขนาดเล็กกว่าร่างสัตว์ของหลงเหยาตอนที่หูเจียวเจียวพบเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ

 

แถมไข่มังกรทั้ง 7 ฟองที่ฟักออกมาทั้งหมดก็เป็นมังกรตัวผู้!

 

นั่นทำให้มุมปากของหญิงสาวกระตุก เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

เชื้อพ่อมันแรงจริง ๆ!

 

ขณะเดียวกัน เหล่าลูกมังกรตัวน้อยมองไปรอบ ๆ และลูกมังกรตัวหนึ่งก็มองเห็นแม่จิ้งจอก เขากะพริบตาสีดำและพยายามคลานออกจากไข่เพื่อเข้าใกล้นางมากขึ้น

 

มันเป็นเพราะตามสัญชาตญาณลูกมังกรจะได้กลิ่นแม่ของตัวเอง

 

แต่น่าเสียดายที่ความพยายามของเขาล้มเหลว เนื่องจากเจ้าตัวเล็กยังเคลื่อนไหวไม่ได้ตามใจ เขาจึงลื่นล้มทันทีที่ออกมาจากเปลือกไข่

 

หากจะพูดให้ถูกก็คือตอนนี้เขายังเดินไม่ได้

 

ภาพที่ปรากฏทำให้พวกหลงเหยาพากันหัวเราะ ส่วนแม่จิ้งจอกก็ค่อย ๆ จับลูกน้อยใส่กลับเข้าไปในเปลือกไข่อย่างเบามือ

 

แล้วลูกมังกรตัวเล็กอีก 6 ตัวก็มองดูคนที่ได้รับสัมผัสจากท่านแม่ด้วยสายตาอิจฉา

 

ไอ้มังกรเจ้าเล่ห์!

 

มันใช้วิธีนี้เพื่อออดอ้อนท่านแม่!

 

ทันทีที่หูเจียวเจียวใส่ลูกมังกรตัวหนึ่งเข้าไป ลูกมังกรตัวอื่น ๆ ก็ตะเกียกตะกายออกจากเปลือกและพากันล้มกลิ้งทีละตัว

 

“…”

 

จิ้งจอกสาวรู้สึกเศร้าใจ นี่เธอให้กำเนิดมังกรแบบไหนออกมาล่ะเนี่ย?

 

ดูเหมือนว่าหลังจากนี้จะต้องมีอะไรบันเทิงอีกแน่นอน แล้วความสงบสุขก็จะหายไป

 

นี่ขนาดว่าเจ้าเด็กพวกนี้เพิ่งเกิดขึ้นมาเอง ถ้าโตขึ้นมาแล้วจะขนาดไหนกัน?

 

เมื่อหลงโม่เห็นหูเจียวเจียวทำหน้ามืดมน เขาก็ก้าวเข้าไปแทนที่นางก่อนจะดึงร่างบอบบางไปไว้ข้างหลังเขา 

 

ลูกมังกรตัวน้อยทั้ง 7: ...

 

แล้วจู่ ๆ พวกเขาก็กลายเป็นเด็กว่าง่ายเสียอย่างนั้น

 

ไม่นานเจ้ามังกรน้อยทั้งหลายกลับเข้าไปอยู่ในเปลือกไข่ของตัวเองแล้วดูดกินเมือกที่อยู่ข้างในเปลือกอย่างเชื่อฟัง

 

ทว่าที่มุมปากของพวกเขาก็ยังคงมีน้ำลายไหลลงมาแบบควบคุมไม่ได้

 

“เจียวเจียว เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องลูก ๆ หลังจากที่ยืนลุ้นมานานเจ้าคงจะเหนื่อยแล้ว เจ้าไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ” มังกรหนุ่มหันไปมองจิ้งจอกสาวด้วยสายตาที่ราวกับว่าเขากำลังขอความดีความชอบ

 

หูเจียวเจียวที่มีประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกเพียงน้อยนิด แล้วรู้ว่าพวกเด็ก ๆ เพิ่งเกิดออกมา ดังนั้นเธอจึงไม่อยากอยู่รบกวนพวกเขาและไม่ปฏิเสธคำพูดของผู้เป็นสามี 

 

ส่วนพวกหลงอวี้กับหยินชางก็ออกจากห้องของเหล่ามังกรน้อยเช่นกัน

 

แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตัวเอง

 

พอตื่นขึ้นมาแม่จิ้งจอกก็เห็นว่าพวกลูก ๆ กำลังเล่นกันอยู่ที่นอกลานบ้าน เธอจึงถามพ่อมังกรว่า

 

“หลงโม่ เสบียงที่ต้องส่งไปเผ่ามังกรจะมีคนมารับเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?” 

 

“พวกเขาแจ้งไว้ว่าจะมาในอีกไม่กี่วันข้างหน้า” หลงโม่พยักหน้าตอบ

 

ไม่นานหลังจากที่แม่มังกรออกจากเผ่าเฟิงโชวไป เผ่ามังกรก็ส่งคนมาที่นี่

 

อย่างไรก็ตาม คนที่มาเยือนไม่ได้มาหาเรื่องหรือเรียกร้องหาความรับผิดชอบ

 

แต่คนพวกนั้นต้องการจะมาเจรจากับพวกเขา

 

เนื่องจากหัวหน้าเผ่ามังกรรู้ว่าสมบัติของเผ่าถูกหลงหรงขโมยมา แต่ในช่วงเวลานั้นเกิดน้ำท่วมในเผ่า เขาจึงไม่มีเวลาลงโทษนาง

 

จากเหตุการณ์อุทกภัยทำให้ในรัศมีหลายสิบกิโลเมตรรอบ ๆ เผ่ามังกรไม่เหลือสัตว์หรือพืชอยู่อีก

 

ไม่ว่าภูตมังกรจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่พวกเขาก็คงไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้หากไม่มีอาหาร

 

แม่มังกรจึงถือโอกาสนี้เสนอความคิดเห็นให้เผ่ามังกรมาแลกเปลี่ยนอาหารและเมล็ดพันธุ์ที่เผ่าเฟิงโชว

 

หูเจียวเจียวจำได้ว่ามีทรัพยากรแร่ที่อุดมสมบูรณ์มากอยู่ใกล้กับเผ่ามังกรซึ่งมันช่วยส่งเสริมแนวทางการพัฒนาของเผ่าเฟิงโชว์ได้เป็นอย่างดี ดังนั้นเธอจึงรีดไถอีกฝ่ายและทำ ‘สัญญาฉันมิตร’ กับเผ่ามังกร

 

อีกทั้งเธอยังใช้สมบัติของเผ่ามังกรแลกกับโอกาสที่ทำให้เผ่ามังกรยังคงดำรงอยู่ต่อไปได้อีก

 

ซึ่งการเจรจาในครั้งนี้ถือได้ว่าทั้ง 2 ฝ่ายได้รับผลประโยชน์

 

หลงหรงเองก็ได้รับการอภัยโทษเช่นกัน แต่สำหรับนาง การลงโทษที่ร้ายแรงที่สุดคือการที่นางจะไม่ได้พบหน้าลูกชายอีก

 

แน่นอนว่าความผิดพลาดบางประการมันไม่อาจให้อภัยกันได้

 

เมื่อมาถึงจุดนี้ เผ่ามังกรก็ไม่กล้าดูถูกหลงโม่และ ‘เผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ’ เหล่านี้อีกต่อไป

 

แม้ว่ามังกรหนุ่มจะไม่ได้ลงมือแก้แค้นโดยใช้กำลังอะไร แต่ในใจของเขาก็รู้สึกว่าตัวเองได้รับชัยชนะแบบขาดลอย

 

…

 

ไม่กี่วันต่อมา

 

ภูตมังกรมาถึงตามที่สัญญาไว้ และในเวลาเดียวกันก็มีภูตที่หูเจียวเจียวไม่คาดคิดว่าจะได้เจอที่นี่

 

“หูเจียวเจียว นี่คือหินดำของเผ่าเรา ข้าขอใช้มันแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์หน่อยได้ไหม...”

 

หลางเมี่ยพูดอย่างลังเล

 

พอหญิงสาวมองเลยไปข้างหลังเขาก็จะเห็นภูตหมาป่าหลายสิบคนแบกหินดำมาด้วย

 

จากนั้นจิ้งจอกสาวก็มองหมาป่าหนุ่มด้วยความประหลาดใจ “เจ้าไม่ได้หนีไปแล้วหรือ?”

 

“ข้า... ท่านหัวหน้าหายตัวไป ข้าก็เลยกลับไปอยู่ที่เผ่าหมาป่า” ต่อมา หลางเมี่ยก็บอกกับหูเจียวเจียวว่าในอดีตเกิดอะไรขึ้นบ้าง

 

ในตอนนั้นเขารู้สึกเคว้งคว้างมากจริง ๆ

 

หลังจากที่ชายหนุ่มกลับมาถึงเผ่า เขาก็รู้สึกหดหู่ใจ 

 

ทว่าสถานการณ์ในเผ่าไม่ค่อยจะดีนัก ถึงแม้ว่าฤดูหนาวจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ชาวเผ่าจำนวนมากก็ยังคงหิวโหย

 

ปัจจุบันเผ่าหมาป่าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

 

แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่เคยกระทำชั่วออกไปปล้นฆ่าใครอีกเลย

 

ด้วยเหตุนี้หัวหน้าเผ่าจึงยอมให้เหล่าภูตหมาป่าเข้ามาข้างใน

 

หูเจียวเจียวเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าหลางเมี่ยจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เขาถึงขั้นยอมเดินทางมาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์ด้วยตัวเอง 

 

เมื่อเธอคิดถึงหลางซัวที่หายตัวไป บางทีนี่อาจเป็นตอนจบที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขาแล้วก็ได้

 

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ชายผู้นั้นเป็นคนที่สร้างความเสียหายให้กับเผ่าโดยไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีก ถ้าหากเขายังอยู่ที่นี่ ภูตในเผ่าหมาป่าก็คงจะไม่เป็นที่ต้อนรับของคนอื่น

 

“ตกลง เจ้าสามารถเอาหินดำมาแลกกับเมล็ดพันธุ์ได้เท่าที่เจ้าต้องการ” จิ้งจอกสาวตอบตกลงด้วยความเต็มใจ

 

หมาป่าหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ยืนตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะตอบตกลงอย่างง่ายดายเช่นนี้

 

“เจ้า...” 

 

นางไม่คิดให้รอบคอบกว่านี้สักหน่อยหรือ?

 

นางไม่คิดที่จะแก้แค้นเขาหรือทำให้เขาอับอายเลยหรือไง?

 

“หืม เจ้ามีอะไรสงสัยหรือเปล่า?” หูเจียวเจียวเลิกคิ้วถาม

 

“ไม่! ไม่! ข้าขอขอบคุณเจ้าแทนทุกคนในเผ่าหมาป่าด้วย! ขอบคุณ...”

 

นัยน์ตาสีเขียวมีน้ำตาคลอหน่วย แล้วเขาก็คำนับเพื่อแสดงความขอบคุณจิ้งจอกสาว 

 

ความจริงเขาเองก็อยากสร้างเผ่าหมาป่าให้ดีขึ้นกว่าเดิม

 

ชายหนุ่มเชื่อว่าหัวหน้าจะต้องยังมีชีวิตอยู่ และบางที… สักวันหนึ่งหัวหน้าอาจจะกลับมา แล้วพอเขาได้เห็นเผ่าหมาป่าดีขึ้นกว่าเดิมมาก เขาก็คงจะมีความสุข

 

“แต่ข้าต้องบอกเจ้าให้รู้เอาไว้ก่อนนะว่าเผ่าของเราไม่ได้ขาดแคลนหินดำ เมล็ดพันธุ์ที่เจ้าจะได้รับนั้นจึงมีจำนวนจำกัด” หูเจียวเจียวเอ่ยเตือนอีกฝ่าย 

 

ไม่ขาดแคลนหรือ?

 

แปลกมาก!

 

เผ่านี้ไปหาหินดำมาจากที่ไหนกัน?

 

หลางเมี่ยอดรู้สึกสงสัยไม่ได้

 

“ตกลง ๆ ขอแค่ข้ายังสามารถเอาหินดำมาแลกเปลี่ยนกับเมล็ดพันธุ์พืชได้ แม้มันจะน้อยนิดแต่ข้าก็ดีใจมากแล้ว” 

 

ตัวเขานั้นจะหน้าด้านขอความกรุณาจากคนที่พวกตนเคยทำร้ายได้อย่างไร?

 

หูเจียวเจียวจับมือหลงโม่แล้วยิ้มกว้างกับคำพูดของอีกฝ่าย 

 

จากนั้นหมาป่าหนุ่มก็เอาหินดำไปแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์อย่างตื่นเต้น

 

ปัจจุบันนอกจากเผ่ามังกรและเผ่าหมาป่าจะเป็นพันธมิตรของเผ่าเฟิงโชวแล้ว ภูตบางกลุ่มก็ยังเข้ามาอาศัยในพื้นที่บริเวณใกล้เคียงทีละกลุ่มก่อนจะก่อตั้งเผ่าเล็ก ๆ ขึ้นมาใหม่

 

พอเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ภูตจากดินแดนอื่นก็มีแนวโน้มที่จะมาลงหลักปักฐานกันใกล้ ๆ เผ่าเฟิงโชว

 

ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตความเป็นอยู่ของเหล่าภูตก็ราบรื่นและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

…

 

“โอ๊ย! อย่าดึง อย่ากัด บิดาไม่ใช่อาหารของพวกเจ้านะ!!”

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวและหลงโม่จะเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงตะโกนที่คุ้นเคยดังมาจากด้านใน

 

ทันที่ทั้งคู่เดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็เห็นเกี๊ยวตัวอ้วนขาวถูกล้อมรอบไปด้วยลูกมังกร 7 ตัว

 

ตอนนี้เหล่ามังกรตัวน้อยแปลงร่างเป็นหมีโคอาล่าโดยที่บางตัวเกาะอยู่ที่ขา หัว แล้วก็มือของเหยียนหุน

 

เมื่อร่างอวบอ้วนเห็นจิ้งจอกสาวกลับมาจากข้างนอก มันก็กระโดดออกมาขอความช่วยเหลือทันที 

 

“หูเจียวเจียว ช่วยบิดาด้วย! ถ้าเจ้าไม่รีบมาช่วยบิดา บิดาคงถูกไอ้เด็กพวกนี้เขมือบแน่!”

 

หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาก่อนดี แล้วเธอก็หันไปหาสามีหนุ่มเพื่อขอคำแนะนำ

 

ครู่ต่อมา หลงโม่ก้าวเข้าไปหยิบลูกมังกรน้อยทั้ง 7 ตัวออกมาทีละตัว

 

ในที่สุดเหยียนหุนก็เป็นอิสระและวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังหูเจียวเจียว ในขณะที่มันเอามือกุมก้นเล็ก ๆ ที่เพิ่งถูกกัด

 

“ทำไมเจ้าถึงแอบออกมาอีกแล้วล่ะ? เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าอยากอยู่ข้างในนั้นไปตลอดชีวิต?” จิ้งจอกสาวถามติดตลก

 

“บิดาแปลงร่างแล้ว บิดาจะออกมาสูดอากาศข้างนอกหน่อยไม่ได้หรือไง?” เหยียนหุนกล่าว

 

ต้องขอบคุณมิติที่ทำให้มันมีของกินดื่มอยู่ตลอดทั้งวัน

 

ภายในเวลาไม่ถึง 1 ปี มันก็ได้กลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว

 

แม้ว่าร่างของมันจะยังคงเป็นเด็กทารก แต่อย่างน้อยมันก็ดูเหมือนคนทั่วไปมากกว่าร่างที่เป็นก้อนหินแบบเดิม

 

พอมีร่างมนุษย์แล้วมันก็จะช่วยปกปิดเรื่องที่มันเป็นดั่งสมบัติวิเศษได้ดีมากขึ้นด้วย

 

เดิมทีเหยียนหุนไม่สนใจโลกภายนอก แต่สถานที่ที่หูเจียวเจียวอยู่นั้นแตกต่างจากโลกภายนอกในความทรงจำที่สืบทอดมาของมันอย่างสิ้นเชิง

 

เหยียนหุนที่อยากรู้อยากเห็นจนทนไม่ไหวจึงคิดที่จะออกมาเล่นข้างนอก

 

ใครจะไปคาดคิดว่าครั้งแรกที่บิดาออกมาสู่โลกกว้าง บิดาจะถูกเจ้าลูกมังกรน้อย 7 ตัวนี้รุมทึ้งกันล่ะ?

 

พอมันได้เจอเหตุการณ์ระทึกขวัญตั้งแต่ก้าวออกมาสู่โลกภายนอก มันก็แอบรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

 

ไอ้เด็กตัวเล็ก ๆ พวกนั้นน่ากลัวชะมัด!

 

“เจียวเจียว ในเมื่อมันอยากจะออกมา ทำไมเราไม่ให้มันอาศัยอยู่ในบ้านเราตั้งแต่นี้เป็นต้นไปล่ะ?” จู่ ๆ หลงโม่ก็พูดขึ้นมา

 

“มันจะไม่เป็นไรหรือ?” หูเจียวเจียวทำหน้าประหลาดใจ ทำไมอยู่ดี ๆ สามีของเธอถึงมีน้ำใจขนาดนี้?

 

ร่างสูงพยักหน้ายืนยัน

 

ดูเหมือนว่าเจ้ามังกรน้อยพวกนี้จะสนใจเหยียนหุนมาก

 

ถ้ามันอยู่ที่นี่ พวกลูกมังกรทั้ง 7 จะไม่ไปเกาะแกะแม่จิ้งจอกอยู่ตลอดเวลา 

 

แล้วแบบนี้เขาก็จะมีเวลาส่วนตัวกับเจียวเจียวได้มากขึ้นอีก

 

คำพูดที่เจียวเจียวชอบใช้คืออะไรนะ…?

 

ใช่แล้ว! พี่เลี้ยงเด็กฟรี! 

 

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราเดินทางเข้าไปในป่ากันดีกว่า แล้วบอกว่าเราไปเก็บเด็กคนนี้ได้จากในป่า!” จิ้งจอกสาวคิดหาข้อแก้ตัวให้เหยียนหุน ‘ปรากฏตัว’ แบบมีที่มาที่ไปอย่างรวดเร็ว

 

“ตกลง” มังกรหนุ่มมองภรรยาคนสวยด้วยสายตารักใคร่

 

เหยียนหุนเองก็แทบจะหลั่งน้ำตาออกมาอย่างตื้นตันใจ “ท่านลุงหลง! ท่านใจดีมาก!”

 

บิดาไม่คาดคิดว่าหลงโม่ผู้แสนเย็นชาจะใจดีมากขนาดนี้!

 

แต่หารู้ไม่ว่า อายุขัยของเหยียนหุนนั้นยาวนานมาก ในอนาคตมันจะต้องตอบแทนหลงโม่กับหูเจียวเจียว แล้วคอยปกป้องลูกหลานของพวกเขาไปอีกหลายชั่วอายุคน!

 

มังกรหนุ่มเองก็พยักหน้าให้เจ้าทารกอ้วนกลมเบา ๆ

 

สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับลูก ๆ และเหยียนหุนในอนาคตนั้น เขาไม่อาจรับประกันให้ได้

 

ขณะเดียวกัน ลูกมังกรตัวน้อยทั้ง 7 กะพริบตาด้วยความตื่นเต้น

 

ในที่สุดพวกเขาก็จะมีของเล่นใหม่แล้ว!

 

จากนั้นเป็นต้นมา ครอบครัวของหูเจียวเจียวที่มีสมาชิกทั้งหมด 15 คนกับอีก 1 ตัวก็อาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

 

--------------------------------------------------

ความในใจของเสี่ยวเถียว: ในที่สุดเจียวเจียวก็จบลงโดยสมบูรณ์แล้ว ฮืออออ เป็นยังไงบ้างทุกคน ตลอดเวลาที่ได้อ่านเรื่องนี้มารู้สึกยังไงกันบ้าง มาแชร์ความคิดเห็นกันได้นะคะ เสี่ยวเถียวจะอ่านทุกคอมเมนต์เลย

สำหรับเสี่ยวเถียว เรารู้สึกอิ่มเอมใจมาก อีกใจหนึ่งก็รู้สึกใจหายที่มันจบลงแล้วจริง ๆ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่คอยสนับสนุนเรามาตลอดนะคะ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะมอบความสุขและข้อคิดในแง่ต่าง ๆ ให้แก่ทุกคนไม่มากก็น้อยนะคะ ยังไงก็ฝากผลงานเรื่องต่อไปของเสี่ยวเถียวด้วยน้าาาา