บทที่ 575: แม่ทำให้พ่อของเจ้าเป็นพิเศษ

แคร์รอตในมิติมีรสชาติดี แถมยังน้ำเยอะ มันช่วยดับกระหายได้เป็นอย่างดีและมีรสชาติถูกปากกระต่ายมาก พอทุกตัวได้กินแคร์รอตเข้าไป พวกมันก็กระโดดไปมาอย่างมีความสุข

 

หลังจากกระต่ายถูกส่งมายังเผ่าเยว่หู พวกมันก็ออกลูกหลายตัว ทำให้จำนวนกระต่าย ณ ปัจจุบันเพิ่มขึ้นมาก แล้วอีกไม่นานในเผ่าก็จะมีเนื้อกระต่ายกิน

 

ขณะที่หูเจียวเจียวแอบให้อาหารกระต่าย เธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลงโม่เมื่อคืนนี้ ในใจของเธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าท่าทางของเขาผิดแปลกไปจากเดิม 

 

แล้วดูเหมือนว่าครั้งก่อนก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน มันมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาไม่ยอมให้เธอแตะต้องเสื้อผ้าของเขา

 

ในเวลานั้นหญิงสาวคิดเพียงว่าชายหนุ่มแค่กำลังห่วงใยเธอและไม่อยากให้เธอต้องทำงานหนัก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เก็บเรื่องดังกล่าวมาใส่ใจ

 

แต่พอมาถึงตอนนี้ ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันผิดปกติ

 

เมื่อหูเจียวเจียวคิดได้เช่นนั้น ในตอนเย็นเธอจึงเรียกหลงเหยามาหาตน

 

ต่อมา แม่จิ้งจอกหยิบลูกอมรสผลไม้ออกมาจากในมิติก่อนเป็นอย่างแรก

 

“เหยาเอ๋อ แม่มีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย หากเจ้าทำมันสำเร็จ ลูกกวาดนี้จะเป็นของเจ้า”

 

หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มพลางโบกสะบัดลูกอมรสผลไม้ในมือตัวเองเบา ๆ

 

ในตอนแรกเด็กน้อยแค่ทำหน้าประหลาดใจ แต่ไม่นานเขาก็จ้องลูกกวาดตาไม่กระพริบ แล้วตอบแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลาว่า

 

“ไม่ว่าท่านแม่จะให้เสี่ยวเหยาทำอะไร  เสี่ยวเหยาก็จะตั้งใจทำให้ดีที่สุด!”

 

หูเจียวเจียวยิ้มอ่อนโยนและกระซิบข้างหูเขา 2-3 ประโยค

 

จากนั้นเธอก็ถามว่า “เหยาเอ๋อทำมันได้ไหม?”

 

หลงเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขากำลังเลือกระหว่างลูกอมนี้กับสิ่งที่เขาจะต้องเสียสละ ก่อนจะรีบพยักหน้าตอบรับ

 

“แน่นอน!!”

 

ถัดมา แม่จิ้งจอกวางลูกอมรสผลไม้ลงบนฝ่ามือเล็กโดยตรง

 

“เรื่องนี้เจ้าห้ามไปบอกคนอื่นนะ”

 

“เสี่ยวเหยารู้ นี่เป็นความลับระหว่างเสี่ยวเหยากับท่านแม่!” ดวงตาสีทับทิมเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

 

ส่วนหูเจียวเจียวทำเพียงแค่ยิ้มกว้างให้กับคนตัวเล็กแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

 

เมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้า 

 

หลงโม่ก็กลับมาในสภาพเนื้อตัวเปื้อนฝุ่น หลังจากที่เขาจัดการกับเหยื่อที่นำกลับมาเสร็จแล้ว เขาก็รีบไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว 

 

พอเขาออกมาจากห้องน้ำและกำลังจะซักเสื้อผ้าชุดเดิม เขาก็ได้ยินเสียงร้องของหลงเหยา

 

“ท่านพ่อช่วยด้วย! ลูกชายสุดที่รักของท่านกำลังจะถูกฆ่าแล้วววว!”

 

เสียงโหยหวนของเจ้าตัวเล็กที่ฟังดูน่าสลดใจมากดังขึ้น เป็นผลให้สีหน้าของพ่อมังกรเปลี่ยนไปทันที เขาจึงทิ้งเสื้อผ้าและพุ่งออกไปตามเสียงร้องแบบไม่รีรอ 

 

ขณะที่หลังของชายร่างสูงหายลับตาไป หูเจียวเจียวก็ออกมาจากที่ซ่อน

 

อย่างแรกที่หญิงสาวทำคือเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วหยิบเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเพิ่งเปลี่ยนขึ้นมาตรวจสอบ

 

มันเป็นอย่างที่เธอคาดไว้...

 

ทันทีที่จิ้งจอกสาวหยิบเสื้อขึ้นมา เธอเห็นว่ามีหนังสัตว์อีกชิ้นอยู่ข้างใน

 

หนังสัตว์ข้างในนั้นมีคราบเลือดอยู่ แล้วมันก็บ่งบอกว่าหลงโม่จงใจยัดมันเอาไว้ข้างใต้ชุดผ้าป่านเนื้อบาง

 

เขาได้รับบาดเจ็บ!

 

ด้วยสภาพที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือดของเขาเมื่อคืน มันต้องมีส่วนหนึ่งที่เป็นเลือดของเขาเอง

 

ไม่น่าแปลกใจที่ทำไมมังกรหนุ่มถึงไม่ยอมให้เธอแตะต้องเสื้อผ้าของเขาหลังกลับมาจากการปะทะกัน ทั้งที่ตอนนี้อากาศร้อนมาก เขาก็ยังยัดหนังสัตว์เอาไว้ในเสื้อผ้าของตัวเอง เธอไม่เคยเห็นภูตคนไหนที่ไม่กลัวความร้อนมาก่อน

 

ผู้ชายคนนี้แม้จะได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อซ่อนมันไม่ให้เธอเห็น

 

ในขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงข้างนอกก็ค่อย ๆ เงียบลง

 

เมื่อหูเจียวเจียวรู้ว่าหลงโม่กำลังจะกลับมาในไม่ช้า เธอก็รีบเก็บเสื้อผ้าของอีกฝ่ายกลับเข้าที่ก่อนจะหลบออกไปอย่างรวดเร็ว

 

พอหญิงสาวเดินออกมาที่ลานหน้าบ้าน เธอก็เห็นพวกเด็ก ๆ ยืนอยู่ด้านหน้าผู้เป็นสามี

 

คนหนึ่งคือหลงเหยาที่กำลังกุมศีรษะตัวเองพร้อมทำหน้าเจ็บปวด

 

ส่วนอีกคนคือหลงจงซึ่งอยู่ในอาการโมโห

 

“มีอะไรหรือ?” แม่จิ้งจอกเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย

 

เมื่อเช้าหญิงสาวแค่บอกให้หลงเหยาหาทางหลอกล่อหลงโม่ให้ออกไปทันทีหลังจากที่เขาเข้าไปอาบน้ำได้สักพัก

 

แต่เธอไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กจะใช้วิธีไหนหลอกล่อพ่อมังกรออกไป

 

ขณะนั้นหลงโม่ลูบหน้าผากตัวเองพลางทำหน้าเอือมระอาแล้วบอกลูก ๆ ว่า “พูดเอง”

 

“ท่านแม่! เสี่ยวเหยาแอบฉวยโอกาสตอนที่ข้านอนหลับอยู่ดึงขนจมูกของข้า!” หลงจงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

 

จากนั้นหูเจียวเจียวก็ตระหนักได้ว่ารอยแดงใต้จมูกของลูกชายคนที่ 3 นั้นเกิดจากการก่อกวนของลูกชายคนเล็ก

 

ต่อมา แม่จิ้งจอกหันไปหาหลงเหยาแล้วถามว่า

 

“จมูกของจงเอ๋อ...เอ่อ เจ้าเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ?”

 

 “จมูกของพี่สามมีขน แต่มังกรไม่มีขน เสี่ยวเหยาเลยอยากจะดึงมันออกให้พี่สาม จะได้ไม่มีขนเหมือนกัน...”

 

คนตัวเล็กก้มหน้าตอบเสียงอ่อย

 

แม้นจิ้งจอกสาวจะรู้ว่าหลงเหยาแค่พยายามทำงานที่เธอมอบหมายให้สำเร็จ แต่มุมปากของเธอก็อดที่จะกระตุกไม่ได้เมื่อคิดถึงวิธีการที่เขาใช้

 

ความคิดของเด็กคนนี้แปลกจริง ๆ

 

เนื่องจากหลงจงถูกถอนขนจมูกในตอนที่กำลังงีบหลับ แน่นอนว่าเขาจะต้องโกรธมาก แล้ว 2 พี่น้องก็วิ่งไล่จับกันรอบลานหน้าบ้าน

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อสักครู่มีเสียงร้องโหยหวนเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากหลงโม่ดังขึ้น

 

หญิงสาวก็อยากจะชมว่าหัวสมองเล็ก ๆ ของหลงเหยานั้นค่อนข้างมีความคิดที่บรรเจิด เขาคิดหาวิธีที่จะให้พ่อมังกรออกมาช่วยตนได้สำเร็จ แถมยังสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองถูกพี่ชายเอาคืนจนอ่วมอีกด้วย

 

ในท้ายที่สุด หูเจียวเจียวก็จัดการ ‘อบรม’ ลูกชายคนสุดท้องและชดเชยให้กับลูกชายคนที่ 3 เต็มที่ ไม่เช่นนั้นหลงจงจะไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน

 

ตามปกติทั้ง 2 คนก็ชอบทะเลาะกันอยู่แล้ว ทำให้หลงโม่ไม่ได้เอะใจอะไร

 

หลังจากแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่าง 2 พี่น้องเสร็จ  ชายหนุ่มก็กลับไปซักผ้าของตัวเอง

 

ระหว่างนั้นจิ้งจอกสาวหรี่ตามองไปที่ด้านหลังของสามีหนุ่ม ในขณะที่เธอมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ

 

พอถึงเวลาทานมื้อเย็น ครอบครัวทั้ง 8 คนก็จะมานั่งล้อมวงกันที่โต๊ะอาหาร

 

“อาหารเย็นพร้อมแล้ว รีบกินกันเถอะ” หูเจียวเจียวและหลงโม่หยิบอาหาร 2 จานสุดท้ายมาวางลงบนโต๊ะ

 

ในไม่ช้าหลงเหยาก็ถือตะเกียบเอื้อมมือไปหาจานที่ใกล้ที่สุด

 

แต่เด็กน้อยไม่คาดคิดว่าก่อนที่ตะเกียบจะแตะอาหารในจาน แม่จิ้งจอกก็ตีตะเกียบของเขา

 

นั่นทำให้คนตัวเล็กตกใจเงยหน้ามองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย

 

“นี่เป็นจานที่แม่ทำให้พ่อของเจ้าเป็นพิเศษ ช่วงนี้เขาทำงานหนักมาก เจ้าไปกินอย่างอื่นนะ” หูเจียวเจียวอธิบายด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

 

จากนั้นพวกเด็ก ๆ ก็พยักหน้าเข้าใจ

 

ช่วงนี้ท่านพ่อทำงานหนักอย่างที่ท่านแม่ว่าจริง ๆ เขาทั้งออกบ้านไปแต่เช้าและกลับบ้านดึกเกือบทุกวัน ดังนั้นเขาจำเป็นจะต้องกินอาหารเพื่อชดเชยให้กับร่างกาย

 

ต่อมา หลงเหยาเหยียดตะเกียบไปที่จานข้าง ๆ

 

แต่แล้วครั้งนี้แม่จิ้งจอกกลับยกจานนั้นขึ้นมาและเทลงในชามของพ่อมังกร

 

“จานนี้แม่ก็ทำให้พ่อของเจ้าเป็นพิเศษเหมือนกัน”

 

“งื้อ” เจ้าตัวเล็กชำเลืองมองคนเป็นพ่ออย่างอิจฉา จากนั้นก็หันไปมองดูอาหารจานอื่น ๆ

 

เขาพบว่าอาหารวันนี้น่าจะเป็นเครื่องในสัตว์

 

“หลงโม่ อาหารพวกนี้เป็นตับไก่ ตับหมู เลือดแกะ เลือดหมูและเลือดเป็ด เจ้าควรกินให้เยอะ ๆ เพราะมันช่วยบำรุงเลือด” หูเจียวเจียวแนะนำอาหารต่าง ๆ บนโต๊ะพลางมองไปที่ใบหน้าของหลงโม่เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา

 

แต่ชายหนุ่มยังคงทำหน้านิ่งเหมือนปกติ เขาไม่เผยพิรุธอะไรออกมาเลยในตอนที่เธอพูดถึงว่าอาหารทั้งหมดช่วยบำรุงเลือด

 

ราวกับว่าคราบเลือดที่หูเจียวเจียวพบบนเสื้อผ้าของเขานั้นเป็นภาพลวงตา

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อบาดเจ็บหรือ ทำไมท่านทำอาหารบำรุงเลือดให้ท่านพ่อมากมายขนาดนี้?” หลงหลิงเอ๋อถามด้วยสีหน้าสับสน

 

หลิงเอ๋อ สมแล้วที่เจ้าเป็นลูกสาวแม่! 

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้เด็กหญิงในใจ

 

ลูกสาวคนนี้ช่วยถามแทนเธอโดยที่เธอไม่ต้องเอ่ยปากอะไรทั้งนั้น

 

ต่อมา หญิงสาวก็จ้องตรงไปที่คนรักของตน

 

ทว่าหลงโม่ยังคงหน้านิ่งเหมือนเดิมและตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

 

“พ่อไม่ได้บาดเจ็บ แม่ของเจ้าแค่เป็นห่วงพ่อเท่านั้น”

 

“...” 

 

พ่อคนดี… เก็บทรงเก่งทีเดียว!

 

ถ้าเธอไม่เห็นหลักฐานกับตาตัวเอง เธอคงจะถูกหน้านิ่ง ๆ ของเขาหลอกไปแล้ว

 

เนื่องจากหลงโม่ทำหน้าเคร่งขรึม ทำให้เขาดูน่าเชื่อถือมากในสายตาของหลงหลิงเอ๋อ นางไม่สงสัยในคำพูดของพ่อมังกรเลยและก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองไปเงียบ ๆ

 

“อย่างนี้นี่เอง”

 

ในเวลาเดียวกัน แม่จิ้งจอกมองไปที่ท่าทางนิ่งเฉยของมังกรหนุ่ม ซึ่งเธอไม่ได้พูดอะไรต่ออีกแล้วจัดการคีบอาหารที่อุดมไปด้วยธาตุเหล็กลงไปในชามของเขา

 

ฮึ่ม! เธออยากจะดูว่าผู้ชายคนนี้จะเสแสร้งได้อีกนานแค่ไหน!

 

…

 

1 สัปดาห์ต่อมา

 

ณ ที่อยู่อาศัยของภูตเผ่าไป๋ผี

 

ขณะนี้ภูตสูงวัยร่างผอมกำลังนอนสั่นเทาอยู่บนที่นอนที่ปูด้วยกองฟาง

 

ถ้าสังเกตดูใกล้ ๆ จะเห็นว่ามีจุดสีดำและแดงบนผิวหนังทั่วตัวเขา

 

“ท่านผู้อาวุโส ท่านไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ ให้เราไปเรียกหมอมาดูอาการหน่อยดีไหม?” เสียงกังวลของภูตดังเข้ามาผ่านประตูไม้

 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: พ่อนี่น่าตีจริง ๆ รอดูเลยว่าแม่จะจัดการพ่อยังไง ฮึ่ม!