บทที่ 195: การจากไปของหยินกู่

เนื่องจากการอาศัยอยู่ในถ้ำนาน ๆ อาหารที่เคยกักตุนเอาไว้ก็ร่อยหรอลงจนหมด หยินเหลยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องออกไปล่าสัตว์เท่านั้น

 

แต่ไม่นานหลังจากที่เขาออกไป ภูตของเผ่าก็ตามหาที่ซ่อนตัวของครอบครัวพบ แล้วคนเหล่านั้นอยากจะพาภรรยากับลูกอีก 2 คนของเขากลับไปยังเผ่าโดยทุกคนคิดที่จะใช้เลือดของพวกเขาเพื่อพัฒนาความแข็งแกร่ง

 

เมื่อคนเป็นพ่อรีบมุ่งหน้ากลับมาที่ถ้ำ ทั้ง 3 คนก็ถูกจับตัวไปหมดแล้ว

 

จากนั้นเขาเดินทางไปที่เผ่าและต่อสู้กับศัตรูอย่างสุดความสามารถ สุดท้ายเขาก็ช่วยชีวิตลูกออกมาได้ทั้ง 2 คน แต่พอได้เห็นภรรยาอันเป็นที่รักของตนถูกพรากไป เขาจึงสู้กับคนพวกนั้นจนตัวตาย ส่วนคนรักก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าลูกเพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามทำตามแผนการได้สำเร็จ

 

“ข้าเห็นพ่อแม่ตายต่อหน้าข้า บางทีพวกมันอาจแค่ต้องการตัวแม่ของข้าเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงหนีมาพร้อมกับน้องชายได้”

 

ขณะที่หยินกู่เล่าเกี่ยวกับอดีตของตนเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พร้อมกับมือที่กำแน่นจนเล็บคมจิกลึกเข้าไปในฝ่ามือ

 

ถ้าชายหนุ่มแข็งแกร่งกว่านี้ เขาอยากจะฆ่าคนพวกนั้นให้สิ้นซาก แต่เขาไม่มีกำลังพอจะต่อกรกับภูตทั้งเผ่าได้ อีกทั้งเขาไม่ต้องการให้ศัตรูจับตัวไปสูบเลือดออกจากร่างกายด้วย หากเป็นแบบนั้น แผนการของพวกมันก็จะสำเร็จ

 

“แล้วพวกเจ้าก็โดนตามล่า...”

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะโพล่งขึ้นมา

 

ถ้าพี่น้องคู่นี้ถูกตามล่าจนมาถึงที่นี่ ท่านผู้เฒ่าก็ควรบอกทุกคนในเผ่าให้ระวังภูตพวกนั้น

 

“อย่ากังวลไปเลย เราไม่ได้ถูกตามล่า พวกมันหาเราไม่เจอ”

 

หยินกู่ส่ายหัวพลางยับยั้งความเกลียดชังในแววตาตัวเอง

 

“หลังจากหนีออกมา น้องชายกับข้าก็พบเผ่าหนึ่งและอาศัยอยู่ที่นั่น จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เผ่าถูกโจมตีโดยฝูงภูตหมาป่า พวกมันฆ่าภูตทั้งหมดในเผ่า แล้วพวกข้าก็แอบหลบหนีออกมาตอนที่เผ่านั้นกำลังโกลาหล”

 

“เพราะข้าอ่อนแอเกินไปเลยไม่สามารถเอาตัวรอดในป่าได้ ข้าจึงได้รับบาดเจ็บแบบนี้”

 

ชายหนุ่มอธิบายด้วยรอยยิ้มขมขื่น

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเงียบไปครู่หนึ่ง

 

เขากับหยินชางได้รับบาดเจ็บเช่นนี้หลังจากอาศัยอยู่ในป่าเพียงไม่กี่เดือน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าโลกภายนอกเผ่านั้นอันตรายเพียงใด

 

และหลงโม่...

 

“ข้าขอร้องล่ะ ได้โปรดรับหยินชางไปดูแลด้วย คนที่ตามล่าเราเคยเห็นเขาเพียงครั้งเดียวในตอนที่เขาเกิด ข้าอยากจะขอให้พวกเจ้าซ่อนตัวตนของเขาไว้ในฐานะคนรับใช้ แบบนี้มันจะไม่สร้างปัญหาให้กับพวกเจ้าแน่นอน”

 

หยินกู่กล่าวพลางมองคู่ชายหญิงอย่างอ้อนวอน

 

...

 

ข้างนอกบ้านไม้

 

หยินชางซ่อนตัวอยู่นอกประตูโดยที่เขาได้ยินคำพูดของพี่ชายทั้งหมด

 

จากนั้นความเกลียดชังก็พลุ่งพล่านในดวงตายามรัติกาลของเขา แล้วมันก็ค่อย ๆ กลืนกินเหตุผลทุกอย่างไป

 

“ที่แท้เจ้าก็พูดไม่ได้จริง ๆ”

 

ในตอนนั้นเอง มีเสียงไพเราะดังมาจากด้านหลังเขา

 

เด็กหนุ่มหันกลับไปมองด้วยความตกใจและพบว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เมื่อกี้นี้กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ข้าง ๆ เขาในขณะที่นางปิดตาข้างหนึ่งเพื่อมองลอดผ่านช่องว่างระหว่างไม้เข้าไปข้างใน

 

ในตอนที่เด็กสาวพูด นางไม่ได้หันหน้ามามองเขา และยังคงแอบมองกลุ่มคนที่อยู่ในบ้านไม้

 

หยินชางตกใจมาก นางมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

 

เขาไม่สังเกตเห็นเลยว่าอีกฝ่ายมาอยู่ใกล้ตัวเองขนาดนี้

 

ในขณะเดียวกัน ดูเหมือนว่าหลงหลิงเอ๋อจะรับรู้ถึงความคิดของหยินชางได้ นางจึงยืนตัวตรง มองไปที่เขาแล้วอธิบายด้วยรอยยิ้ม

 

“ตอนนี้เจ้าเองก็กำลังแอบฟังคนอื่นคุยกันอยู่ ฉะนั้นเจ้าจะมาต่อว่าข้าไม่ได้”

 

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะสะบัดหน้ามองไปทางอื่นโดยที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา

 

ตัวเขาสูงกว่าสาวน้อยมากกว่า 10 เซนติเมตร พอเขาหันหน้าไปทางอื่น นางจะเห็นเพียงคางแหลม ๆ ของเขาเท่านั้น

 

ครู่ถัดมา หลงหลิงเอ๋อหยิบหนังสัตว์ที่อ่อนนุ่มออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือของคนตรงหน้า

 

การเคลื่อนไหวของเด็กสาวทำให้หยินชางหันกลับมามองนางด้วยความงุนงง

 

“เอานี่ไปเช็ดหน้าซะ”

 

หลงหลิงเอ๋อเอามือเท้าสะโพกพลางอธิบายแบบขอไปที

 

“ท่านแม่ของข้าทำผ้านี้ขึ้นมาด้วยมือของนางเอง ข้าแค่ให้เจ้ายืมไปใช้เท่านั้น แล้วข้าจะมาทวงคืนทีหลัง”

 

เด็กหนุ่มก้มลงมองหนังสัตว์ในมือที่อีกฝ่ายมอบให้ มันคือหนังแกะสีขาวที่มีลวดลายมังกรสีดำปักไว้อยู่

 

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

 

นี่เป็นหนังสัตว์จริง ๆ หรือ?

 

เขาไม่เคยเห็นหนังสัตว์ที่สะอาดและสวยงามเช่นนี้มาก่อน

 

ยามนี้หยินชางเกิดความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือออกไปเพื่อคืนหนังสัตว์ให้เจ้าของ

 

“พี่ชายของเจ้าต้องการให้เจ้ามาอยู่ที่บ้านของข้า แล้วท่านแม่ก็ไม่ชอบเด็กสกปรก หากเจ้าไม่เช็ดหน้าเช็ดตาให้สะอาด ท่านแม่คงจะไม่อยากได้เจ้าไปอยู่ด้วยอย่างแน่นอน” หลงหลิงเอ๋อถอยหลังไป 2 ก้าวพลางมองเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 

หยินชานขมวดคิ้วเมื่อได้ยินดังนั้น พร้อมกับกำหนังสัตว์ไว้ในมือแน่น

 

เขาไม่อยากไปอยู่บ้านคนอื่น…

 

แต่พอเด็กหนุ่มมองไปที่รอยยิ้มแสนหวานของเด็กสาวตัวเล็กตรงหน้า สุดท้ายเขาก็ใช้หนังสัตว์เช็ดหน้าตัวเองเงียบ ๆ

 

เวลาผ่านไปไม่นาน หยินชางก็หันไปมองหลงหลิงเอ๋อและสื่อสารด้วยภาษามือว่าเขาจะส่งมันคืนให้นางหลังจากซักเสร็จ

 

“เจ้าอยากจะบอกอะไร?”

 

สาวน้อยเอียงคอมองอย่างสงสัย

 

นางไม่เข้าใจภาษามือของอีกฝ่ายเลย

 

“...” หยินชางนิ่งเงียบไปอีกครั้ง

 

ทันใดนั้นหลงหลิงเอ๋อก็ยกนิ้วขึ้นพร้อมทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้พลางมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส

 

“ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าอยากจะบอกแล้ว!”

 

เขาต้องการให้นางไปขอร้องให้ท่านแม่รับเขาไปอยู่ที่บ้านด้วย!

 

“อย่ากังวลไปเลย” เด็กสาวยื่นมือน้อย ๆ หมายจะตบไหล่ของคนตัวสูงกว่า แต่นางพบว่าตัวเองเตี้ยเกินไปจึงพยายามยืนเขย่งเท้าโดยใช้ปลายนิ้วแตะไหล่ของเขาแบบเอื้อมสุดแขน

 

“ข้าจะจัดการให้เดี๋ยวนี้แหละ”

 

ปกติแล้วหลงหลิงเอ๋อไม่มีเพื่อนเล่นในเผ่า ยกเว้นพี่น้องและลูก 2 คนของโหวเซียงที่มาเล่นกับนางเป็นบางครั้ง ในขณะที่เด็กคนอื่นในเเผ่าไม่มีใครชอบเล่นกับนางเลย

 

สาวน้อยเห็นเงาของอดีตตัวเองจากหยินชางได้อย่างรวดเร็ว

 

พวกเขาต่างก็พบเจอสถานการณ์คล้ายกัน

 

…

 

ภายในบ้านไม้

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นสีหน้าของหลงโม่ เธอก็รู้ว่าเขาเองก็อยากจะช่วยเหลืออีกฝ่าย

 

พ่อของ 2 พี่น้องตระกูลหยินได้ช่วยชีวิตมังกรหนุ่มเอาไว้เมื่อ 10 ปีก่อน และด้วยเหตุนี้ เธอจึงต้องตอบแทนน้ำใจของเขา

 

ในขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังจะพูดก็มีร่างเล็กวิ่งเข้ามาจากนอกประตูขัดจังหวะเสียก่อน

 

“ท่านแม่ ให้เขามาอยู่บ้านเราเถอะนะ”

 

หลงหลิงเอ๋อคว้ากระโปรงหนังสัตว์ของแม่จิ้งจอกแล้วเขย่าเบา ๆ พร้อมเงยหน้ามองเธออย่างอ้อนวอน

 

“เขาน่าสงสารมาก ถ้าเขาต้องอยู่ในเผ่าตามลำพัง เด็กคนอื่นจะรังแกเขาเหมือนที่พวกเขาเคยรังแกเรามาก่อน”

 

“ถ้าเขามาอยู่บ้านเรา เขาก็ยังเล่นกับเราได้ และเสี่ยวเหยาจะไม่เบื่ออีก”

 

ดวงตากลมโตที่เปียกชื้นมองไปที่หูเจียวเจียว พร้อมกับกะพริบปริบ ๆ เป็นการขอร้อง

 

ทางด้านหยินชางที่อยู่นอกประตูยืนทำหน้าเครียดกว่าเดิม

 

นี่เป็นสิ่งที่นางบอกว่าเข้าใจเมื่อกี้หรือ!?

 

“หลิงเอ๋อ” จิ้งจอกสาวก้มลงมองเด็กน้อยที่จู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามาด้วยความประหลาดใจ “เจ้าตามแม่มาที่นี่ทำไมอีก?”

 

หลงหลิงเอ๋อแยกเขี้ยวแสดงรอยยิ้มไร้เดียงสาและตอบเสียงเบาว่า

 

“ท่านแม่ช่วยเขาด้วยเถอะนะ...”

 

“ตกลง แม่ตกลง” หูเจียวเจียวพยักหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

แม้ว่าจะไม่มีคำขอร้องจากสาวน้อย เธอก็จะยอมรับปากอยู่แล้ว

 

ส่วนหยินกู่ที่รอคำตอบอยู่ด้านข้างรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ และมองไปที่คนทั้ง 2 ด้วยความซาบซึ้งใจ

 

...

 

หลังจากที่พ่อแม่ลูกตระกูลหลงทั้ง 3 คนกลับบ้าน หยินชางก็เดินเข้ามาทางประตู

 

“ชาง หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว เจ้าต้องใช้ชีวิตให้ดี” ผู้เป็นพี่ชายพูดอย่างอ่อนโยน

 

เด็กหนุ่มกัดฟันพร้อมส่ายหัวเดินไปด้านข้างเตียงก่อนจะจับมืออีกคนไว้

 

สมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของเขาจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?

 

“ชาง เจ้าต้องเชื่อฟัง ในอนาคตเจ้าจะต้องอยู่กับครอบครัวนั้น พวกเขาคือผู้มีพระคุณของเรา เจ้าต้องปกป้องเด็กคนนั้นเป็นการตอบแทนพวกเขา...”

 

หยินกู่ไม่สนใจปฏิกิริยาของน้องชายและยังคงเตือนสติเขาไม่หยุด

 

บัดนี้เสียงของชายหนุ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ ราวกับว่าหมอกยามเช้าจะปลิวไปตามสายลมได้ทุกเมื่อ

 

หยินชางกัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้น จากนั้นเขาก็ซบลงข้างเตียงโดยแสดงท่าทางปิดกั้นการรับรู้ทุกอย่าง

 

“ชาง ข้าเองก็อยากอยู่กับเจ้าจริง ๆ... เพื่อมองเจ้าเติบโตขึ้น…” หยินกู่พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มียกมือขึ้นด้วยความยากลำบาก เขาอยากสัมผัสใบหน้าของน้องชายเหลือเกิน แต่จู่ ๆ ก็มีของเหลวพุ่งขึ้นในลำคอของเขา ส่งผลให้เขาพ่นเลือดสีดำออกมาเต็มปาก

 

หยินชางหันไปมองต้นเสียงด้วยใบหน้าซีดเผือด ก่อนจะพบว่ามือของพี่ชายเพียงหนึ่งเดียวห้อยลงมาแบบคนอ่อนแรง...