บทที่ 113: เขาจะไม่ถูกทุบตีจนตาย ก็แค่เกือบพิการเท่านั้น

หูชิงหยวนหลังกลับไปพบว่ามีหางสีดำเล็ก ๆ งอกอยู่ข้างหลังตัวเอง ใบหน้าของเขาจึงมืดลงทันที แล้วเขาก็ยื่นมือออกไปจับ ‘หาง’ นั้นไว้

 

“ไอ้สารเลว! ใครใช้ให้เจ้ามากัดก้นข้า อยากโดนตีหรือไง!”

 

ชายหนุ่มดิ้นรนอยู่พักหนึ่งแล้วก็พบว่าไม่ว่าเขาจะดึงไอ้หางนี้อย่างไรก็ดึงไม่ออก ในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วงด้วยความเจ็บปวด

 

ใครก็ได้บอกเขาทีว่าทำไมไอ้เด็กนี่ถึงกัดก้นเขาได้เจ็บขนาดนี้!!

 

“ปล่อยนะ ปล่อย!”

 

หูชิงหยวนรู้สึกว่าก้นของเขากำลังถูกกัดออกเป็นชิ้น ๆ

 

“แฮ่~ แฮ่~” 

 

ลุงสี่น่ารำคาญมาก ถ้าไม่จำเป็นต้องหยุดท่านไว้ ข้าก็ไม่อยากกัดท่านหรอก!

 

หลงเหยาปล่อยปากออกมาส่งเสียงคร่ำครวญ และก่อนที่เขาจะทันได้บินหนีไป จิ้งจอกหนุ่มก็คว้าตัวเขาเอาไว้ก่อนแล้ว 

 

“เป็นเจ้านี่เอง ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี ทำไมเจ้าถึงต้องมาทำร้ายข้าด้วย ถ้าวันนี้ข้าไม่ตีเจ้าให้ตายก็อย่ามาเรียกข้าว่าหูชิงหยวนอีก!” ชายหนุ่มตะโกนลั่นพร้อมกับยกหางมังกรตัวน้อยให้ลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนที่จะยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะตั้งท่าจะตีอีกฝ่าย

 

อย่างไรก็ตาม...

 

“เอ๊ะ ก้นไอ้ตัวเล็กอยู่ตรงไหน ทำไมข้าหามันไม่เจอ...” 

 

หูชิงหยวนชะงักอยู่ครู่หนึ่งเพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน

 

“อ๊าาาา!” 

 

ลุงสี่กำลังจะฆ่าข้า! พี่ ๆ มาช่วยข้าเร็วเข้า!

 

หลงเหยากรีดร้องด้วยความตกใจ

 

มังกรตัวเล็กก็แค่ซุกซนไปตามประสา และจิตใจของเขายังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาอยู่ พอตัวเองรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาก็ร้องเรียกหาความช่วยเหลือจากพวกพี่ ๆ ทันที

 

ห่างออกไปไม่ไกล พวกหลงอวี้ที่กำลังไล่ตามหลังมาก็ได้ยินเสียงร้องของน้องชาย ทำให้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปและรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

 

ทันทีที่คนเป็นพี่ใหญ่มาถึง เขาเห็นหูชิงหยวนกำลังยกมือขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังจะตีหลงเหยา

 

“หยุดนะ ห้ามรังแกน้องห้า!” เขาตะโกนเสียงดังด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

 

แต่ถึงอย่างไร เขาก็ยังเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง เสียงที่เปล่งออกมาจึงเล็กแหลม แต่มันกลับมีออร่าของความน่าเกรงขามที่มองไม่เห็นแฝงอยู่

 

“น้องห้า! ลุงสี่นิสัยไม่ดี ปล่อยน้องห้านะ!” เมื่อหลงหลิงเอ๋อเห็นน้องเล็กถูกจับ นางก็กระวนกระวายรีบพุ่งไปกัดต้นขาของหูชิงหยวน

 

“โอ๊ย!”

 

บัดนี้ใบหน้าของผู้ใหญ่เพียงหนึ่งเดียวเปลี่ยนเป็นสีซีด เขาสะบัดหลงเหยาออกไปด้านข้าง เมื่อเห็นว่าคนที่กัดตนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ซึ่งเขาไม่สามารถทำอะไรกับนางได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่กำมือทั้ง 2 ข้างแน่นพร้อมพูดเสียงลอดไรฟัน “เจ้าพูดว่าอะไรนะ... สรุปตอนนี้ใครรังแกใครกันแน่!!”

 

เห็นตำตาว่าเขาเป็นคนที่เจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว!

 

ทำไมลูกของน้องสาวของเขาถึงได้ร้ายกาจแบบนี้!

 

เมื่อหลงจงเห็นหลงเหยาถูกโยนออกไป เขาก็รีบไปดึงหลงหลิงเอ๋อกลับมาเพราะกลัวว่านางจะถูกหูชิงหยวนจับไปรังแก

 

“อย่าคิดว่าเราเป็นเด็กแล้วจะมารังแกกันได้ง่าย ๆ นะ!”

 

จากนั้นเขาก็พูดท้าทายอีกฝ่ายเต็มที่

 

คำพูดคำจาของเด็กหนุ่มส่งผลให้เส้นเลือดสีน้ำเงินผุดขึ้นที่หน้าผากของหูชิงหยวน เขาพยายามอดกลั้นความโกรธทั้งหมดที่มีในใจเอาไว้เพื่อไม่ให้เผลอไปทำร้ายเด็กพวกนี้ และเฝ้าบอกตัวเองในใจว่า

 

นี่คือลูกของน้องเล็ก ข้าจะทำร้ายเด็กพวกนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนางจะโกรธ...

 

“ลุงสี่ ทำไมท่านถึงจะตีน้องห้า?” มีเพียงหลงเซียวเท่านั้นที่สงบที่สุด และเมื่อเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงเอ่ยถามออกไป

 

จิ้งจอกหนุ่มแทบจะกระอักเลือดด้วยความโกรธ

 

ต่อมา เขาหันหลังชี้ให้ทุกคนได้เห็นส่วนที่โดนกัดแล้วพูดว่า

 

“ข้ารังแกมันที่ไหน เห็นได้ชัดว่ามันพุ่งเข้ามากัดข้าไม่ยอมปล่อย ทั้ง ๆ ที่ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเด็กนี่เลยสักนิด ข้าก็แค่จับตัวมันไว้แค่นั้น แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าข้ารังแกพวกเจ้าอีก!”

 

ในขณะเดียวกัน เด็ก 3 คนนอกจากหลงเหยากับหลงเซียวตั้งใจมองดูรอยที่ลุงสี่ของพวกเขาชี้

 

ไม่นานทุกคนก็เห็นว่าหนังสัตว์บริเวณบั้นท้ายของหูชิงหยวนถูกกัดจนเป็นรอยฟันสองแถวอย่างชัดเจน อีกทั้งยังมีเลือดไหลซึมออกมาด้วย

 

“เอ่อ...”

 

หลังจากที่ได้รู้ความจริง เด็กตระกูลหลงก็พากันเงียบไปครู่หนึ่ง

 

“แล้วเจ้าล่ะ สาวน้อย เจ้าโหดเหี้ยมไม่ต่างจากเจ้าตัวเล็กนั่นเลยนะ ข้าไม่เคยพบเคยเจอเด็กคนไหนดุเหมือนเจ้ามาก่อนเลย...”

 

จิ้งจอกหนุ่มเปิดเผยรอยฟันที่ขาของเขาอีกครั้ง โดยตรงบริเวณที่ไม่มีหนังสัตว์ปกปิดมีรอยฟันสีแดง 2 แถวฝากเอาไว้ 

 

แผลนั้นกำลังบวมช้ำไม่น่าดู เขาจึงอดที่จะบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้

 

วันนี้มันเป็นวันอะไรกันเนี่ย หายนะชัด ๆ!

 

เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของรอยฟันนั้นยิ้มอย่างอับอายก่อนจะพูดขอโทษด้วยเสียงแผ่วเบา “ข้าขอโทษ ลุงสี่ เราคิดว่าท่านจะตีน้องห้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ... ” 

 

เจ้าตั้งใจ เจ้าตั้งใจกัดข้า!

 

หูชิงหยวนกู่ร้องอยู่ในใจ 

 

ทางด้านหลงจงหันไปมองหลงเหยาที่อยู่ข้าง ๆ แบบพูดไม่ออกแล้วกระซิบถามเขาเสียงต่ำ “ข้าบอกให้เจ้าไปขวางลุงสี่เท่านั้น ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ล่ะ หรือว่าผู้หญิงคนนั้นให้เจ้ากินข้าวน้อยเกินไปเลยไม่อิ่ม?” 

 

“ฮึ่ม!” 

 

หึ!

 

มังกรน้อยตัวแสบสะบัดหน้าหนีอีกฝ่ายไปทางอื่น

 

เรื่องเมื่อวานที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเขายังไม่หายโกรธเลย วันนี้เขาจะไม่พูดกับพี่สามคนเลว!

 

“เสี่ยวเหยา!” หลงจงมีอารมณ์โกรธขึ้นมา

 

“ช่างเถอะ ๆ ข้าขี้เกียจจะเถียงกับพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้ามันนิสัยไม่ดี ถ้าหลังจากนี้ใครยังกล้ามากัดข้าอีกล่ะก็ ข้าไม่เอาพวกเจ้าไว้แน่” หูชิงหยวนรู้สึกหงุดหงิดมาก เขาไม่อยากได้ยินไอ้เด็กพวกนี้ทะเลาะกัน เขาจึงหันหลังกลับตั้งท่าจะเดินออกไป

 

แต่หลงอวี้เรียกเขาเอาไว้เสียก่อน “ลุงสี่ ท่านไม่อยากรู้หรือว่าทำไมนาง...ท่านแม่ถึงไม่มีความสุข?”

 

พอหูชิงหยวนได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยถึงน้องสาวผู้เป็นที่รัก เขาก็หยุดเดินทันทีและหันขวับไปถามอีกคนว่า

 

“เจ้ารู้หรือ?”

 

หลงอวี้พยักหน้าตอบ

 

“ทำไมเจียวเจียวถึงไม่มีความสุข บอกข้ามาเร็วเข้า” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างเร่งรีบจนไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเองอีก

 

“เป็นเพราะท่านพ่อไม่ยอมรับชุดหนังสัตว์ที่ท่านแม่ทำ” จากนั้นพี่ชายคนโตก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ให้หูชิงหยวนฟัง

 

เด็กทุกคนรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลงโม่กับหูเจียวเจียวไม่ค่อยดี และมีเพียงไม่กี่คนในเผ่าที่ใส่ใจความรู้สึกของนาง นั่นก็คือภูตของตระกูลหู

 

แม้ว่าเหล่าเด็กน้อยจะไม่ชอบภูตของตระกูลจิ้งจอก แต่พวกเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายใส่ใจแม่จิ้งจอกจริง ๆ ตราบใดที่คนกลุ่มนี้รู้ว่าแก้วตาดวงของตนถูกทำร้ายจิตใจ พวกเขาจะตามหาหลงโม่เพื่อชำระแค้นแทนอย่างแน่นอน

 

“อะไรนะ!” หลังจากที่หูชิงหยวนได้ยินคำพูดของหลงอวี้ เขาก็รู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งทะลุปรอทขึ้นมา “หลงโม่! ไอ้หมอนั่น เจียวเจียวอุตส่าห์เมตตาให้มันกลับมาอยู่ในเผ่า มันกล้าดียังไงมาปฏิบัติกับเจียวเจียวแบบนี้ แล้วยังกล้าดูถูกเสื้อผ้าที่เจียวเจียวทำอีก!”

 

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้สวมเสื้อผ้าที่น้องสาวของข้าทำขึ้นเอง เจ้านั่นบังอาจมากที่มารังเกียจของที่เจียวเจียวทำให้ ข้าต้องสั่งสอนบทเรียนให้มันและล้างแค้นแทนเจียวเจียว!”

 

ยิ่งพูดมากเท่าไหร่ หูชิงหยวนก็ยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเขาก็กลายร่างเป็นสัตว์วิ่งออกไปตามหาเจ้าตัวการเพื่อชำระแค้น

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กทั้ง 5 เห็นเพียงฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย พอฝุ่นจางลง ลุงของพวกเขาก็หายตัวไปแล้ว…

 

หลงหลิงเอ๋อรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย “พี่ชาย เราทำแบบนี้มันจะได้ผลจริง ๆ หรือ ท่านพ่อคงไม่ถูกพวกลุงสี่ทำร้ายจนตายหรอกใช่ไหม” ท่าทางเดือดดาลของลุงสี่เมื่อกี้ดูรุนแรงกว่าที่นางเคยเห็นเป็นร้อยเท่า คงเป็นเพราะเขายังไม่หายโกรธที่ถูกน้องห้ากับนางกัดด้วยแน่ ๆ!

 

ถัดมา หลงจงเม้มริมฝีปากก่อนจะเริ่มพูดจาถากถางน้องสาว “เมื่อวานไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดต่อหน้าผู้หญิงสารเลวคนนั้นว่าจะไม่รักท่านพ่ออีกต่อไป แล้วตอนนี้เจ้าจะเป็นห่วงเขาทำไม?” 

 

“ข้ากลัวว่าท่านพ่อจะถูกซ้อมจนตาย แล้วข้าจะทำยังไงถ้าท่านแม่ของข้าต้องเสียใจยิ่งกว่านี้” หลงหลิงเอ๋อพองแก้มตอบ

 

“อย่ากังวลไปเลย พวกลุงสี่กลัวว่านางจะไม่มีความสุข เพราะฉะนั้นพวกเขาจะไม่ทุบตีท่านพ่อจนตายหรอก” หลงอวี้วิเคราะห์อย่างจริงจัง

 

“ก็แค่เกือบพิการเท่านั้นแหละ” หลงเซียวกล่าวเสริมทันที “แต่ในสายตาของพวกเขา ท่านพ่อก็ไม่ต่างอะไรกับคนพิการเท่าไหร่หรอก”

 

พอหลงเหยาได้ฟังเช่นนั้นก็กระดิกหางอย่างตื่นเต้น

 

…

 

อีกด้านหนึ่งของเผ่า

 

ทันทีที่หลงโม่เดินออกมาจากบ้านของหัวหน้าเผ่า เขาก็จามติดต่อกันหลายครั้ง

 

“ฮัดชิ้ว!”

 

“ฮัดชิ้ว...”

 

ชายหนุ่มกำลังจะออกไปทำภารกิจที่ชายสูงวัยมอบหมายแก่ตนให้เสร็จ ทว่าจู่ ๆ ก็มีสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัวใหญ่พุ่งเข้ามา

 

ตามด้วยอุ้งเท้าของอีกฝ่ายที่มาอยู่ตรงหน้าเขา!