บทที่ 95: เจ้าฆ่าพวกเขา

หูชิงหลู่เกาหัวด้วยความลำบากใจ “พวกเขาอยู่ในเผ่า พี่แอบมาที่นี่เองคนเดียว”

 

ปกติแล้วพี่ใหญ่และพี่รองจะเปลี่ยนกันออกไปล่าโดยให้น้องทั้ง 2 ผลัดกันอยู่บ้าน ประกอบกับวันนี้เป็นวันที่พี่ชายคนที่ 4 ของหูเจียวเจียวจะต้องอยู่บ้านกับพ่อแม่พอดี ด้วยความที่เขาอยากจะแก้แค้นแทนน้องสาวของตัวเอง เขาจึงแอบหนีออกจากบ้านมา

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวได้ยินคำพูดของหูชิงหลู่ เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

จากการที่เธอได้มองสำรวจอีกฝ่ายคร่าว ๆ เธอไม่พบบาดแผลบนร่างกายของพี่สาม เธอจึงคิดว่ามันน่าจะเป็นเลือดของภูตหรือหมาป่าตัวอื่น

 

“น้องเล็ก อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่นะ ไม่งั้นพวกเขาเอาพี่ตายแน่” หูชิงหลู่ลดเสียงลงกระซิบข้างหูของน้องสาว

 

หูเจียวเจียวเม้มริมฝีปากก่อนจะตอบว่า “เอาไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กันอีกทีหลังจากที่เรามีชีวิตรอดกลับไปได้”

 

การที่เขาแอบหนีออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ต้องการให้พ่อแม่รู้นั้นบ่งบอกได้ว่าพี่ชายคนที่ 3 นี้เป็นคนหุนหันพลันแล่นมาก

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่ในร่างมังกรพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ลงบนใบหน้าของหูชิงหลู่

 

นั่นทำให้จิ้งจอกหนุ่มกระโจนหลบออกไปอีกทางทันที แต่ก่อนที่เขาจะหันมาด่าทออีกฝ่าย ปากของเขาก็ถูกปิดกั้นด้วยเสียงเย็นชาของมังกรดำ

 

“อิงหยวนยังอยู่ข้างใน เขาเป็นหรือตายก็ไม่อาจรู้ได้”

 

“จริงด้วย รีบไปช่วยอิงหยวนกันเถอะ” หูเจียวเจียวกลับมามีสติและหันไปมองที่จ่าฝูงหมาป่า

 

ต่อมา หมาป่าสีเทาตัวใหญ่เงยหน้าส่งเสียงหอนอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นหมาป่ารอบ ๆ ก็พุ่งออกจากป่าทึบหลั่งไหลเข้าสู่พื้นราบเหมือนสายน้ำที่เชี่ยวกราก

 

ณ เวลานี้ หูชิงหลู่ไม่มีทางเลือกอื่น เขาได้แต่เดินฮึดฮัดตามหลังผู้เป็นน้องสาวไปพลางเหลือบมองมังกรหนุ่มไม่วางตา

 

สำหรับหลงโม่ ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียวว่าให้รีบไปช่วยอิงหยวน ดวงตาของเขาก็มืดลงอีกครั้ง และความไม่พอใจที่แฝงอยู่ภายในก็เริ่มฉายแววรุนแรงขึ้น

 

นางคงกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของอิงหยวนมากใช่ไหม?

 

ขณะเดียวกัน

 

นอกป่าทึบ อิงหยวนถูกแมงป่องร้ายโจมตีเข้าใส่ไม่ยั้ง เขาเองก็จำต้องล่าถอยไปเรื่อย ๆ

 

เมื่อชายหนุ่มมองดูซากศพที่ไม่สมประกอบของสหายรอบตัว ใบหน้าที่เปื้อนเลือดก็เต็มไปด้วยความโกรธปนสิ้นหวัง อีกทั้งเขาไม่เคยคิดว่าวันนี้ตนจะถูกภูตเร่ร่อนหลอกอย่างง่ายดาย

 

นอกจากอินทรีหนุ่ม ปัจจุบันสมาชิกในกลุ่มส่วนใหญ่เสียชีวิตไปแล้ว ตอนนี้มีภูต 3 ใน 10 คนเท่านั้นที่ยังคงรอดชีวิตอยู่ ส่วนร่างที่ขาดวิ่นของพรรคพวกก็กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

 

ในเวลาเดียวกัน ภูตเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งหัวเราะหยอกล้อคนในวงล้อมเหมือนเล่นกับสัตว์เลี้ยง บางคนก็กัดฉีกเนื้อสด ๆ มาเคี้ยวกินทีละชิ้นก่อนจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 

“ย้ากกกกก!”

 

ภาพนี้กดดันอิงหยวนจนเขาคำรามออกมาเสียงดัง และกำลังจะก้าวไปช่วยภูตชายทั้ง 3 คน

 

ทว่าจู่ ๆ หมาป่าสีเทาจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากป่าหนาทึบที่อยู่ด้านหลังพวกเขาแล้วมาล้อมรอบทุกคนไว้ในพริบตา

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

แมงป่องยักษ์ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาจ้องมองเสือหูขาดอย่างไม่พอใจ

 

ไม่ว่าจะมุมมองของภูตหรือสัตว์ป่า สายตาของฝูงหมาป่าเหล่านี้ถือว่าเป็นการคุกคาม

 

เสือโคร่งตัวใหญ่เองก็แสดงท่าทางสับสน หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็หาข้ออ้างมาอธิบายแมงป่องผู้เป็นเจ้านาย

 

“หัวหน้า พวกมันคงจัดการกับพวกภูตที่อยู่ข้างนอกเรียบร้อยแล้ว พวกมันถึงมารวมตัวกันที่นี่ ข้าจะไปจัดการกับพวกมันเดี๋ยวนี้”

 

ภูตเสือโน้มตัวก้มหน้าคำนับอีกฝ่ายและเดินไปหาจ่าฝูงหมาป่าที่อยู่ด้านหลังฝูงทันที

 

ขณะนั้นอิงหยวนใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของเสือหูขาด

 

จบสิ้นแล้ว!

 

ภูตในเผ่า 13 คนถูกหมาป่ากลุ่มนี้ฆ่าตายไปหมดแล้ว!

 

แม้ว่าในวันนี้ชายหนุ่มจะเอาชีวิตรอดไปได้ เขาก็ไม่มีหน้ากลับไปหาหัวหน้าเผ่าและครอบครัวของผู้เสียชีวิตอยู่ดี

 

“เฮ้ เจ้าหมาป่าน้อย มานี่ซิ” เสือหูขาดเดินไปที่ชายป่าแล้วพบกลุ่มหมาป่าขวางทางอยู่ข้างหน้า มันจึงตะโกนใส่จ่าฝูงที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยความไม่พอใจ

 

ไม่นาน หมาป่าพวกนั้นก็เคลื่อนตัวหลบ ก่อนที่หัวหน้าฝูงหมาป่าสีเทาผู้สง่างามจะเดินออกมา ยามนี้ดวงตาสีแดงของมันเต็มไปด้วยจิตสังหาร แต่เสือโคร่งผู้หยิ่งยะโสไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกตินี้ มันจึงยังตะโกนพูดต่อไป

 

“เจ้าทำได้ดีมาก ตามข้อตกลง ข้าจะจัดสรรดินแดนให้เจ้า แต่ข้าต้องส่งเจ้าออกไปก่อน เพราะดินแดนที่ข้ามอบให้เจ้าก็คือ...โลกใต้พิภพ!”

 

ขณะที่เสือหูขาดพูดด้วยท่าทางดุร้าย มันก็อ้าปากกว้างตั้งท่าจะกัดหมาป่าสีเทาที่เป็นจ่าฝูง

 

แต่ถึงกระนั้น ก่อนที่มันจะทันได้ขยับ ขาของมันก็ถูกอะไรบางอย่างรั้งไว้

 

ตอนนี้หมาป่าหลายตัวกำลังกัดขาของเสือตัวเขื่องเพื่อจำกัดการเคลื่อนไหวของมัน จังหวะนั้นเอง หัวหน้าหมาป่าตัวใหญ่กระโจนเข้าไปกัดคอของเสือหูขาดอย่างแม่นยำ

 

กร๊อบ!

 

ตามด้วยเสียงคอหัก

 

หลังจากนั้นหมาป่าสีเทาจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามารุมทึ้งกัดกินร่างของเสือที่ตายแล้วอย่างตะกละตะกลาม

 

เดิมทีเจ้าเสือโคร่งคิดว่าตัวเองเหนือกว่าหมาป่าเหล่านี้จึงคิดจะหลอกใช้อีกฝ่าย

 

แต่ในความเป็นจริง มันต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกจัดการ...

 

“เกิดอะไรขึ้น เสี่ยวหู่!”

 

แมงป่องช้างรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อมองย้อนกลับไป มันก็เห็นว่าเสือหูขาดกลายเป็นอาหารของหมาป่าไปเสียแล้ว

 

จากนั้นมังกรดำ 2 ตัวก็โผล่ออกมาจากป่าทึบ พร้อมกับสุนัขจิ้งจอกสีขาวตัว 1 ที่ยืนอยู่ข้างผู้หญิงตัวเล็ก

 

ในไม่ช้า ภูตจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากด้านหลังพวกเขา

 

ทางด้านภูตเร่ร่อนที่ล้อเล่นกับเหยื่อเมื่อครู่ พอได้เจอกับสถานการณ์แบบนี้ พวกมันก็ไม่เข้าใจว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร 

 

ปรากฏว่าตอนนี้พวกมันเป็นฝ่ายถูกล้อมไว้หมดแล้ว! 

 

หมาป่าที่จิตใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังกลุ่มนี้เลือกที่จะช่วยเหลือฝ่ายศัตรู!

 

เมื่ออิงหยวนเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายยามได้เห็นสัญญาณแห่งความหวัง หลังจากสิ้นเสียงนกร้อง เขาก็ถลาลงไปโจมตีภูตเร่ร่อนและช่วยภูตทั้ง 3 คนที่ถูกพวกมันทรมานเอาไว้

 

ภูตชาย 3 คนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส อินทรีหนุ่มทำได้เพียงใช้กรงเล็บจับขาของทุกคนแล้วบินไปข้างหลังหูเจียวเจียว ก่อนจะกลายเป็นร่างมนุษย์และพูดกับเธออย่างกระตือรือร้น

 

“หูเจียวเจียว เจ้ารักษาพวกเขาได้ใช่ไหม? 3 คนนี้กำลังจะตาย เจ้าต้องช่วยพวกเขา!”

 

ครั้งที่แล้วชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บสาหัส จิ้งจอกสาวสามารถรักษาตนได้ และครั้งนี้มันจะได้ผลอย่างแน่นอน!

 

หูชิงหลู่ที่ได้ยินคำพูดของอิงหยวนหันไปต่อว่าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ “อิงหยวน เจ้าพูดกับน้องสาวของข้าให้สุภาพมากกว่านี้หน่อย!”

 

พอหูเจียวเจียวได้ยินเสียงออกคำสั่งของพ่อพระเอกจอมโอหัง เธอก็ขมวดคิ้วฉับพลางก้มลงมองไปยังภูต 3 คนที่ถูกภูตเร่ร่อนกัดจนเนื้อหายไปหลายจุด เธอยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก

 

“ข้าไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ ทั้ง 3 คนจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้หากยังมีชีวิตอยู่”

 

ภูตชายผู้เคราะห์ร้าย 3 คนนี้กำลังจะตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว แม้ว่าหญิงสาวจะมียารักษา แต่เธอก็ยังไม่สามารถช่วยให้พวกเขาฟื้นตัวได้อยู่ดี

 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากจิ้งจอกสาว ดวงตาของอิงหยวนก็เบิกกว้าง มือของเขาจับไหล่ของคนตรงหน้าแน่นพร้อมกับเขย่าร่างของเธอตามอารมณ์ที่พุ่งสูง 

 

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ เป็นไปไม่ได้! เจ้าแค่ไม่อยากช่วยพวกเขา!”

 

อินทรีหนุ่มรับไม่ได้ ตอนนี้ภูต 13 คนที่ติดตามตนมาไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคน!

 

ท่าทางของพระเอกหนุ่มทำให้ใบหน้าของหลงโม่เย็นชา เขากวาดไอ้คนหยาบคายออกไปให้พ้นจากภรรยาของตนอย่างแรง

 

ก่อนที่อินทรีหนุ่มจะทันได้ตอบโต้ กรงเล็บของมังกรก็แทงเข้าที่หัวของภูตทั้ง 3 ทั้งที่เป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่พวกเขาก็มองหลงโม่อย่างขอบคุณเป็นครั้งแรก

 

ขอบคุณเขาที่ปล่อยให้ทุกคนเป็นอิสระ...

 

“หลงโม่ เจ้าทำอะไร!”

 

เมื่ออิงหยวนเห็นการกระทำของมังกรดำ เขาก็รีบวิ่งไปหาอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล แต่เขาถูกหูชิงหลู่ขวางไว้เสียก่อน ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงตะโกนใส่หลงโม่ว่า “นี่คือคนในเผ่าของข้า เจ้าจะฆ่าพวกเขาแบบนี้ไม่ได้!”

 

“เจ้าเป็นคนฆ่าพวกเขา” มังกรหนุ่มมองคนพูดด้วยสายตาเย็นชา โดยไม่แสดงถึงความหวั่นไหวเลยสักนิด

 

คำพูดนั้นทำให้อินทรีหนุ่มชะงักไปเพราะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ไม่นานความโกรธที่พุ่งขึ้นสูงก็มอดดับลงทันที และเขาก็ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

 

ใช่…

 

เขาเป็นคนฆ่าภูตเหล่านี้เอง ถ้าเขาไม่ยืนกรานที่จะพาพวกเขาไปสำรวจเส้นทาง ถ้าเขาฟังคำเตือนของหลงโม่ ทุกคนก็คงไม่ถูกภูตเร่ร่อนซุ่มโจมตีแบบนี้

 

“จะมัวมาโต้เถียงอะไรกัน? ภูตเร่ร่อนต่างหากที่ฆ่าคนในเผ่าของเรา สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คือการล้างแค้นให้พวกเขา มาทะเลาะกันอยู่ตรงนี้มันมีประโยชน์ตรงไหน?”

 

วินาทีนั้น เสียงแหลมดังขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะวิวาทของทั้งคู่

 

หูเจียวเจียวชำเลืองมองหลงอู่ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง หากเธอจำไม่ผิด ในความฝันครั้งล่าสุด เจ้าหมอนี่คือคนที่เป็นผู้นำในการยุยงอิงหยวนเพื่อฆ่าหลงโม่