บทที่ 90: ฝันที่เป็นลางบอกเหตุ

เมื่อชาวบ้านที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินคำพูดของหลงอู่ พวกเขาต่างก็พากันหันไปมองหลงโม่ด้วยสายตาเย้ยหยัน

 

“เจ้าหมอนี่มันเป็นขยะไร้ประโยชน์ เขาจะไปกำจัดภูตเร่ร่อนกับพวกเราได้ยังไง?”

 

“ใช่แล้ว ไอ้คนไร้ค่าแบบนี้รังแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขาเรา ดังนั้นเจ้าอย่าเอาเขาไปเพิ่มความยุ่งยากให้เราเลย”

 

ในขณะเดียวกัน ภูตมังกรร่างบึกบึนเผยรอยยิ้มประชดประชัน แต่เขาก็ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขาเดินไปยืนอยู่หน้าหลงโม่เพื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย

 

การกำจัดภูตเร่ร่อนนั้นอันตรายมากหากมีบางอย่างเกิดขึ้น ไม่ว่าภูตเร่ร่อนจะบังเอิญฆ่าเจ้าสวะนี่หรือเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นก็ไม่มีใครโทษชายหนุ่มได้

 

พอคู่ของจิ้งจอกสาวตาย ถึงเวลานั้นผู้หญิงที่เขาหมายตาไว้จะต้องยอมมาอยู่กับตนแน่นอน

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่หลุบสายตาลงต่ำนิ่งเงียบมาตลอด โดยที่ผมยาวปกคลุมใบหน้าส่วนใหญ่ของเขา ดังนั้นในเวลานี้ชาวบ้านจึงมองไม่เห็นสีหน้าของมังกรหนุ่ม แม้จะเผชิญกับการเยาะเย้ยถากถาง แต่เขาก็ยังไม่พูดโต้ตอบอะไรสักคำ 

 

ส่วนหัวหน้าเผ่าที่อยู่ใกล้ชายหนุ่มที่สุดอดรู้สึกหนาวสั่นไม่ได้

 

“ช่างเถอะ ๆ หลงโม่ เจ้าอยู่ในเผ่านี่แหละ เผ่ายังต้องการผู้ชายคอยปกป้องเหมือนกัน...”

 

ชายชราออกหน้าเพื่อหยุดยั้งคนที่กำลังอารมณ์ไม่คงที่ 

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อผู้เป็นหัวหน้าเผ่านึกถึงท่าทางกระหายเลือดของมังกรหนุ่มก่อนหน้านี้ยามที่อีกคนควักลูกตาของลู่ซุยซุย จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกใจสั่นไม่หายและกลัวว่าเหตุการณ์ดังกล่าวจะเกิดขึ้นซ้ำอีก

 

“ข้าจะไป” ท้ายที่สุดแล้วเสียงอันเย็นยะเยือกของหลงโม่ก็เปล่งออกมาแผ่วเบา

 

“หลงโม่ เจ้า...”

 

ชายสูงวัยต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยหลงอู่ที่พูดขึ้นมาเสียงดัง

 

“ท่านผู้เฒ่า ในเมื่อเขาตัดสินใจจะไปด้วยตัวเอง ท่านก็อย่าขวางเขาเลย”

 

หลงอู่รีบพูดออกมา บัดนี้เขาคาดการณ์ถึงฉากที่หลงโม่ถูกภูตเร่ร่อนสังหาร แล้วเขาก็ได้ตัวหูเจียวเจียวไปครองไว้ในใจ

 

ฮ่าๆๆๆ!

 

และถ้าไอ้ตัวเล็ก 5 คนไม่ยินยอม พอถึงเวลานั้น แม้ว่าเขาจะโยนพวกมันออกไปให้สัตว์ป่ากิน ก็ไม่มีใครเข้ามาแทรกแซงได้แล้ว

 

เมื่อผู้มีอำนาจสูงสุดในเผ่าเห็นท่าทางมุ่งมั่นของมังกรหนุ่ม ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจโดยไม่ได้คัดค้านอะไรอีก

 

แม้ว่าหลงโม่จะอาศัยอยู่ในเผ่ามานานก็จริง แต่เขาไม่ได้มีส่วนร่วมอะไรกับเผ่า หากเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมภารกิจครั้งนี้ ในอนาคตเขาอาจถูกคนอื่นเหยีดหยามมากยิ่งขึ้น เพราะฉะนั้นเขาจะต้องได้รับอนุญาตให้มีส่วนร่วมในภารกิจของทุกคน

 

...

 

อีกด้านหนึ่ง

 

ปัจจุบันหูเจียวเจียวกำลังนอนหลับอยู่ในถ้ำ แต่ถ้าสังเกตให้ดี ๆ ท่าทางของเธอดูไม่ค่อยสู้ดีนัก

 

เนื่องจากเธอนอนกระสับกระส่ายอยู่แบบนั้นมาทั้งคืน ทว่าเธอก็ยังไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อยู่ดี เธอกำลังติดอยู่ในความฝันที่ไม่สามารถออกมาได้

 

เมื่อรุ่งเช้ามาเยือน ลำแสงสีขาวก็ส่องเข้ามาจากปากถ้ำ

 

ยามนี้ไฟในถ้ำดับไปนานแล้ว แต่ในส่วนที่จิ้งจอกสาวอยู่นั้นกลับเป็นส่วนลึกที่แสงส่องไปไม่ถึง

 

ในความมืด ดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นเปิดขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นหญิงสาวก็หอบหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดประหนึ่งว่าเธอเป็นคนจมน้ำที่เพิ่งขึ้นถึงฝั่ง

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวรู้ว่าตัวเองยังอยู่ในถ้ำ อารมณ์ของเธอก็ค่อย ๆ สงบลง จากนั้นเธอสัมผัสใบหน้าที่เย็นเฉียบของตัวเอง ก่อนจะยกหนังสัตว์มาเช็ดหน้าลวก ๆ แล้วลุกขึ้นนั่งกอดเข่า

 

เธอฝันร้ายอีกแล้ว…

 

ครั้งนี้เธอฝันว่าหลงโม่, อิงหยวนและหลงอู่กำลังต่อสู้กับภูตเร่ร่อน และพวกเขาก็ถูกอีกฝ่ายซุ่มโจมตี เนื่องจากภูตเร่ร่อนกระทำการบางอย่างที่ดึงดูดหมาป่ากลายพันธุ์เข้ามา ส่งผลให้ภูตในเผ่าที่นำโดยอิงหยวนได้รับบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน

 

ส่วนมังกรหนุ่มทั้ง 2 ก็ถูกหมาป่าล้อมไว้เช่นกัน ขณะนั้นหลงโม่กำลังต่อสู้สุดชีวิต แต่เขากลับถูกหลงอู่แทงข้างหลังจนล้มลงจมกองเลือดและกลายเป็นอาหารของหมาป่า

 

ในอีกด้านหนึ่ง หากพวกอิงหยวนไม่มีหลงโม่กับหลงอู่ พวกเขาก็ไม่มีคนสนับสนุน ไม่นานทุกคนก็ถูกภูตเร่ร่อนกำจัด

 

จากนั้นเหล่าภูตเร่ร่อนใช้ซากศพของพวกอินทรีหนุ่มเป็นเหยื่อล่อให้หมาป่าเข้ามาในเผ่า แล้วจับผู้หญิงทั้งหมดไว้ ในขณะที่พวกผู้ชายถูกพวกมันทำให้พิการจนขยับตัวออกจากเผ่าไปไหนไม่ได้โดยให้หมาป่าหิวโหยกินทั้งเป็น

 

ฉากสุดท้ายของความฝันคือฉากเด็กตระกูลหลง 5 คนรวมถึงสมาชิกในครอบครัวของเจ้าของร่างเดิมถูกหมาป่ากัดเลือดโชก ท้ายที่สุดทั้งเผ่าก็มีศพเกลื่อนไปทั่วพื้น...

 

ความฝันนี้เหมือนจริงมากคล้ายกับว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ หูเจียวเจียวติดอยู่ในฝันอยู่นานกว่าจะออกมาได้ อีกทั้งหัวใจของเธอกระตุกอยู่ตลอดเวลาจนเธอหายใจลำบาก

 

“ทำไมจู่ ๆ ฉันฝันถึงเรื่องนี้ล่ะ?”

 

จิ้งจอกสาวพึมพำกับตัวเอง “มันจะเหมือนกับครั้งที่แล้วหรือเปล่า มันเป็นลางบอกเหตุใช่ไหม?”

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น ความฝันนี้ก็น่ากลัวมาก!

 

ไม่ใช่สิ ปกติหลงโม่ไม่เคยติดต่อกับภูตในเผ่า เขาออกไปอยู่ในป่าตามลำพังตลอดมา เขาจะไปอยู่กับอิงหยวน หลงอู่และคนอื่น ๆ ได้อย่างไร...?

 

ขณะนี้มีข้อสงสัยมากมายติดอยู่ในใจของหูเจียวเจียว

 

“ใช่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่หลงโม่จะไปอยู่กับพวกเขา ความฝันนี้ต้องเป็นของปลอม มันต้องไม่ใช่ความจริงแน่ ๆ...”

 

หญิงสาวพยายามโน้มน้าวใจตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปที่ทางเข้าถ้ำ

 

เธอต้องการถามผู้ชายที่เฝ้าปากถ้ำอยู่ข้างนอกเกี่ยวกับสถานการณ์ในเผ่า

 

แม้ว่าเธอจะออกจากที่นี่ไม่ได้ แต่เธอก็ยังสามารถถามอีกฝ่ายว่าหลงโม่เข้าร่วมกับพวกเขาหรือเปล่าได้อยู่

 

ในความฝัน จิ้งจอกสาวกับลู่เมี่ยนเอ๋อก็ถูกภูตเร่ร่อนพาตัวไปเช่นกัน วันข้างหน้าชีวิตของพวกเธอจะไม่ต่างกับการตกนรกและเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

 

ถ้าหากมันเป็นเรื่องจริง เธอจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!

 

ขณะที่หูเจียวเจียวกำลังเดินไปที่ปากถ้ำ เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากข้างนอก

 

ในไม่ช้า หัวหน้าเผ่ากับลู่เมี่ยนเอ๋อก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของแม่จิ้งจอก ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่แบบไม่คิดชีวิตเลย

 

“ท่านผู้เฒ่า ลู่เมี่ยนเอ๋อ พวกท่านมาที่นี่ทำไม?” 

 

เธอถามด้วยความกังวลโดยไม่รู้ตัว

 

หลังจากถามออกไป หญิงสาวก็เห็นว่าทั้ง 2 คนกำลังส่งยิ้มมาให้ตน

 

“เจียวเจียว เจ้ากลับไปได้แล้ว เรามารับเจ้ากลับ”

 

เมื่อกวางสาวเห็นหูเจียวเจียว นางก็คว้ามืออีกคนมากุมไว้อย่างมีความสุข 

 

หัวหน้าเผ่าเองก็มองเธอด้วยสายตาอบอุ่น “หูเจียวเจียว ข้าขอโทษจริง ๆ เราทุกคนถูกคำพูดของลู่ซุยซุยชักจูงจนหน้ามืดตามัว นางยอมรับความผิดของตัวเองแล้ว เราทุกคนรู้ว่าเจ้าบริสุทธิ์”

 

ฝ่ายที่ได้ยินตกตะลึง

 

ทำไมลู่ซุยซุยถึงยอมรับสารภาพทั้งที่ยังไม่ข้ามคืนเลยด้วยซ้ำ?

 

ไม่สิ!

 

หญิงสาวควรบอกความจริงเรื่องภูตเร่ร่อนหลังจากที่อิงหยวนกำจัดพวกมัน หรือว่าพวกอิงหยวนไปบุกรังของภูตเร่ร่อนสำเร็จแล้ว?

 

ในกรณีนี้ความฝันของเธอน่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ!

 

นั่นทำให้หูเจียวเจียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเสียงของลู่เมี่ยนเอ๋อก็ดังเข้ามาในโสตประสาท “เจียวเจียว เจ้าไม่รู้สินะ เมื่อวานหลงโม่ไปหาลู่ซุยซุยเอง และออกอุบายให้นางพูดความจริง”

 

“ข้าไม่รู้มาก่อนว่าหลงโม่ห่วงใยเจ้าจริง ๆ เจียวเจียว ในอนาคตเจ้าควรจะปฏิบัติต่อหลงโม่ให้ดีกว่านี้ เขาชดใช้ให้เจ้ามามากพอแล้ว”

 

อะไรนะ?

 

หลงโม่บุกไปหาเรื่องลู่ซุยซุยเพราะเธอ?

 

หูเจียวเจียวมึนงงอยู่พักหนึ่ง “จริงหรือ?”

 

เห็นได้ชัดว่าตอนที่เธอถูกพาตัวไป มังกรหนุ่มยังคงดูเฉยเมยและเกลียดตนมาก ทำไมจู่ ๆ เขาถึงกลายเป็นคนที่ใส่ใจเธอได้ขนาดนี้?

 

“แน่นอนว่าเป็นความจริง เพราะเจ้าถูกลู่ซุยซุยใส่ร้าย เขาจึงโกรธและถึงกับทำให้ลู่ซุยซุย...”

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อพยักหน้า ทว่านางยังพูดไม่จบประโยคก็เงียบไปเสียก่อน

 

“หลงโม่ทำอะไรกับลู่ซุยซุย?” หัวใจของจิ้งจอกสาวเต้นระรัวเหมือนคนกำลังเล่นรถไฟเหาะเพราะคำพูดของอีกฝ่าย

 

หญิงสาวผู้เป็นนางเอกกลืนน้ำลาย ก่อนจะพูดต่อว่า

 

“หลงโม่ควักลูกตาของลู่ซุยซุยออกมา...”

 

แม้ว่านางจะไม่เห็นด้วยตาของตัวเอง แต่นางก็ได้ยินจากปากอิงหยวน ประกอบกับวันนี้ตอนที่ตนเดินผ่านที่เกิดเหตุ นางพบดวงตาที่เปื้อนเลือด 2 ลูกตกอยู่บนพื้น ซึ่งทำให้แผ่นหลังของคนที่ได้เห็นชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

 

แต่พอคิดว่าหลงโม่เป็นคู่ของหูเจียวเจียว และสาเหตุที่เขาทำแบบนั้นลงไปเพราะลู่ซุยซุยโหดร้ายมาก นางพยายามที่จะฆ่าหูเจียวเจียว หญิงสาวจึงไม่คิดอะไรมากนัก

 

“อะไรนะ!?”

 

จิ้งจอกสาวเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินลู่เมี่ยนเอ๋อพูด

 

คะ...ควักลูกตา!

 

หูเจียวเจียวใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัวจากอาการช็อก และเธอก็ปลอบใจตัวเองว่า

 

แม้ว่าการกระทำของหลงโม่จะโหดร้ายไปหน่อย แต่เขาก็ทำเพื่อฉัน! เขาเป็นถึงเจ้าจอมวายร้าย ถ้าเขาไม่โหดเหี้ยม เขาก็ไม่ใช่ตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้แล้ว

 

ถัดมา หญิงสาวปรับสีหน้าของตัวเองก่อนจะมองไปข้างหลังทั้ง 2 คนแต่เธอไม่เห็นวี่แววของหลงโม่เลย ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า

 

“แล้วหลงโม่ล่ะ? ทำไม... เขาไม่มาด้วย?”