บทที่ 79: เขาเป็นผู้ชายที่ข้าอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย

“...”

 

นี่เธอกำลังได้พบกับคนหลงตัวเองขั้นสุดหรือไง?

 

คำพูดเลี่ยน ๆ ที่ออกมาจากความมั่นหน้ามั่นโหนกของอีกฝ่ายทำให้หูเจียวเจียวแทบหายใจไม่ออก

 

เมื่อผู้หญิงคนอื่นในเผ่าได้ยินคำพูดของหลงอู่ พวกนางต่างก็แสดงสีหน้าอิจฉาส่งไปทางจิ้งจอกสาว 

 

คงจะดีไม่น้อยหากพวกนางได้ไปเผ่ามังกรเพื่อครองคู่กับภูตที่แข็งแกร่งเช่นนี้!

 

ทำไมเรื่องดี ๆ แบบนี้ถึงไปเกิดกับผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างหูเจียวเจียว?

 

ทว่าเหล่าผู้ชายในเผ่าทำหน้าไม่สบอารมณ์หลังจากได้ฟังถ้อยคำของหลงอู่ 

 

เผ่าเล็ก ๆ ในถิ่นทุรกันดารห่างไกลแล้วมันยังไง?

 

แม้ว่าเผ่าของพวกเขาจะไม่ใหญ่โตมากมาย แต่หลายคนก็มีอันจะกิน… เอ่อ หากจะพูดให้ถูก ผู้ชายในเผ่านี้ไม่เคยทำให้ผู้หญิงต้องทนหิวเลยสักครั้ง

 

แล้วทำไมเจ้าภูตมังกรนั่นถึงกล้ามาพูดจาดูถูกพวกเขา?

 

ขณะนี้กลุ่มภูตชายรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของหลงอู่ขึ้นมาทันที แต่ด้วยความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ผู้ชายทั้งหมดจึงเก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ในใจโดยไม่มีใครกล้าพูดโต้แย้งอะไรออกมา

 

“ประทานโทษนะ—”

 

หูเจียวเจียวเปิดปากกำลังจะปฏิเสธไอ้คนหลงตัวเอง

 

แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบ หลงอู่ก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

 

“หลงโม่? เจ้าก็มาที่นี่เหมือนกันหรือ ช่างบังเอิญเสียนี่กระไร ข้าไม่คาดฝันว่าจะได้พบเจ้าหลังจากออกจากเผ่ามา”

 

!!!

 

ยามนี้หลงอู่ยืดคอมองไปทางหลงโม่ที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน ถึงแม้ว่าคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาจะดูไม่มีอะไรแอบแฝง แต่รอยยิ้มของเขากลับเต็มไปด้วยการเสียดสี

 

เมื่อจิ้งจอกสาวได้ยินชื่อของมังกรหนุ่ม เธอก็ผงะถอยหลังไป

 

พอหญิงสาวมองย้อนกลับไปข้างหลัง เธอก็เห็นเจ้าของใบหน้าที่หม่นหมองยืนอยู่ตรงนั้น เขากำลังมองมาที่เธอและหลงอู่พร้อมกับสายตาที่เย็นชาแฝงไปด้วยความเกลียดชัง

 

ดวงตาสีทองของชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย

 

เจ้าจอมวายร้ายน่าจะกำลังเข้าใจผิด!

 

เขาได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งพูดกับเธอหรือเปล่า?

 

หลังจากที่หลงโม่ถูกหลงหลิงเอ๋อผลักออกมาจากบ้าน เขาก็ติดตามจิ้งจอกสาวมาตลอดทางโดยไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่อึดใจเดียว ซึ่งแน่นอนว่าเขาได้ยินสิ่งที่หลงอู่พูดทั้งหมด

 

บัดนี้ชายหนุ่มมองดูหูเจียวเจียวที่ยืนตัวแข็งอยู่กับที่อย่างเฉยเมย พลางเยาะเย้ยในใจ 

 

ตอนนี้นางน่าจะภูมิใจมากสินะ

 

นางได้พบผู้ชายที่แข็งแกร่งอีกคนที่มาขอให้นางไปอยู่ด้วย นางคงกำลังอยากจะขับไล่ข้าออกจากเผ่าโดยเร็วใช่ไหม?

 

ปรากฎว่าทั้งหมดที่นางทำก็เพื่อที่ตนจะสามารถได้เข้าไปอยู่ในเผ่ามังกรนั่นเอง…

 

และมันเป็นสถานที่ที่ทำให้เขาต้องรู้สึกอัปยศอดสูที่สุดในชีวิต!

 

ในรูม่านตาสีทอง ความเกลียดชังเหมือนฟองน้ำที่กำลังพองตัว แล้วซึมซับน้ำโคลนที่ดำมืดเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

 

“หลงโม่ ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาหลายปีแล้ว ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขี้ขลาดและอ่อนแอถึงเพียงนี้ ทำไมเจ้าถึงไม่มีพัฒนาการเลย เจ้าทำให้เผ่าภูตมังกรของเราต้องอับอาย”

 

“พูดก็พูดเถอะ คราวหน้าอย่าไปเที่ยวบอกใครต่อใครว่าข้ามาจากเผ่าเดียวกับเจ้าล่ะ ข้ารู้สึกละอายใจจริง ๆ”

 

เสียงของหลงอู่ดังขึ้นโดยที่เขาจงใจพูดเย้ยหยันหลงโม่ต่อหน้าภูตทุกคน

 

ไม่นานหลังจากที่เขาพูดจบ จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

 

“อ้อ ข้าเกือบลืมไป เจ้าถูกขับไล่ออกจากเผ่ามังกรแล้ว ขยะไร้ค่าอย่างเจ้าไม่คู่ควรที่จะกลับไปหรอก ฮ่าๆๆ”

 

พอสิ้นเสียงของหลงอู่ บรรยากาศโดยรอบก็เงียบลงอย่างน่าประหลาด

 

ในช่วงเวลานั้น เหล่าภูตชายในเผ่าต่างพากันขมวดคิ้วมุ่น

 

ทั้ง ๆ ที่พวกเขาเคยเยาะเย้ยและดูถูกหลงโม่เหมือนภูตมังกรคนนั้น แต่เหตุใดพวกเขาถึงรู้สึกไม่ดีมากหลังจากได้ฟังคำพูดของภูตต่างเผ่าในวันนี้?

 

ไม่ว่าหลงโม่จะพูดอะไร ตอนนี้เขาก็เป็นภูตในเผ่าเดียวกับทุกคนเช่นกัน

 

นี่ไม่ใช่เพราะการที่หลงอู่ดูถูกมังกรหนุ่มมันก็เหมือนกับการดูถูกตัวพวกเขาเองหรอกหรือ?

 

ครู่หนึ่ง ภูตทั้งหมดก็จ้องเขม็งมองไปที่ผู้มาเยือนด้วยสายตาแค้นเคือง และปฏิบัติต่อเขาราวกับเป็นศัตรูของเผ่า

 

อย่างไรก็ตาม หลงอู่ไม่รู้สึกสะเทือนอะไรเลยสักนิด เขาเชิดหน้าขึ้นสูงและยืดอกอย่างปลาบปลื้มในตัวเอง

 

ส่วนหลงโม่กัดฟันอดทนพลางกำหมัดแน่น

 

ในเวลาเดียวกัน ชั้นหมอกสีดำค่อย ๆ ปกคลุมรูม่านตาสีทอง ดวงตาส่วนสีขาวเปลี่ยนเป็นแดงก่ำยิ่งขึ้น อีกทั้งเขายังเปล่งออร่าที่ดุร้ายกระหายเลือดออกมา

 

แล้วทันใดนั้น…

 

เสียงที่อ่อนหวานได้ขัดจังหวะบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้ไว้

 

“ขอโทษนะ ข้าไม่รู้จักเจ้า และข้าก็ไม่สนใจเจ้าเลยสักนิด ไอ้ขยะที่ปากเน่า ๆ ของเจ้าพูดถึงคือคู่ของข้า ในสายตาของข้า ข้าคิดว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า!”

 

หูเจียวเจียวเชิดหน้าเดินไปหาชายผู้เป็นคนรักพร้อมกับหันมามองหลงอู่อย่างอวดดี ซึ่งน้ำเสียงที่ใสกังวานนั้นแฝงไปด้วยการคุกคาม

 

“หลงโม่ไม่ได้เป็นแค่คู่รักของข้าเท่านั้น แต่ยังเป็นพ่อของลูกทั้ง 5 คนของข้าด้วย เขาเป็นผู้ชายที่ข้าอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปตลอดชีวิต ถ้าเจ้าดูถูกคู่ของข้าอีกก็อย่าหาว่าข้าหยาบคายกับเจ้าแล้วกัน”

 

คำพูดเหล่านั้นทำให้หลงโม่ชะงักนิ่งไป

 

เขาหันไปมองหน้าหญิงสาวตัวเล็กด้วยความประหลาดใจ ในขณะนี้นางเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วยังปกป้องตัวเขาต่อหน้าภูตมังกรตัวใหญ่นั่นอีก 

 

นี่คือหูเจียวเจียวในความทรงจำของเขาจริง ๆ หรือ?

 

เมื่อจิ้งจอกสาวพูดจบ เธอก็เอื้อมไปจับมือหลงโม่โชว์ให้หลงอู่ดูเพื่อแสดงความจริงใจต่อคำพูดทั้งหมดของตัวเอง

 

ทางด้านมังกรหนุ่มรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อเป็นก้อนหิน แขนขาทั้ง 2 ข้างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป และเขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายชักจูงได้ตามใจ

 

นางกำลังจับมือข้า!

 

ผู้หญิงที่เอาแต่พร่ำบอกว่าเกลียดเขาและเรียกเขาว่าขยะกำลังจับมือตนอยู่ มิหนำซ้ำ นางยังบอกอีกว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขา

 

“ไม่มีทาง!” ยามนี้ใบหน้าของหลงอู่แข็งกระด้าง แล้วถามเสียงดังด้วยความไม่เชื่อ “ไอ้หมอนั่นจะเก่งกว่าข้าได้ยังไง?”

 

ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างอีกครั้ง ก่อนจะแสดงท่าทางเหมือคิดอะไรออก

 

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าคงคิดว่าเจ้ามีคู่อยู่แล้ว เลยไม่คู่ควรกับข้าใช่ไหม?”

 

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือเรื่องนี้ ขอแค่เจ้าทิ้งไอ้ขยะนี่ไป ข้ายินดีรับเจ้าและลูก ๆ กลับไปอยู่ที่เผ่าด้วยกัน”

 

คำพูดของชายร่างใหญ่ส่งผลให้มุมปากของหูเจียวเจียวกระตุก

 

ไอ้คนหลงตัวเองคนนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนักหนา?

 

ในขณะเดียวกัน หลงโม่หันไปมองจิ้งจอกสาว ดวงตาที่ลึกล้ำและมืดมนของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจปนสงสัย

 

นางกำลังแสร้งทำใช่ไหม?

 

ทางด้านหูเจียวเจียวพยายามข่มใจเอาไว้… แต่เธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงคว้าดินขึ้นมา 1 กำมือและเดินจ้ำอ้าวไปหยุดอยู่ต่อหน้าหลงอู่

 

พอชายหนุ่มตัวสูงใหญ่เห็นคนตัวเล็กใกล้เข้ามาก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจบนใบหน้า

 

“แม่นาง เจ้าคิดได้แล้วหรือ เจ้าจะทิ้งไอ้ขยะนั่นใช่ไหม ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี...”

 

เมื่อหลงโม่ได้เห็นฉากนี้ ร่องรอยของความผิดหวังก็ฉายแววในดวงตาของเขา 

 

แน่นอนว่าเขาเดาถูก…

 

การทิ้งเขาคือสิ่งที่นางอยากทำมากที่สุดมาโดยตลอด

 

“แม่นาง เจ้าเลือกฤกษ์งามยามดีมาเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าคลอดลูกที่แข็งแรงออกมะ— อื้อออออ!!”

 

เมื่อครู่ที่ผ่านมา หลงอู่เดินเข้าไปหาหูเจียวเจียวพร้อมกับส่งยิ้มเยาะเย้ยคนน่าสมเพชที่ยืนอยู่ไม่ไกล

 

แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบ เขาก็เบิกตากว้างเพราะเศษดินจำนวนหนึ่งถูกยัดเข้ามาในปากของเขา

 

บัดนี้จิ้งจอกสาวขยี้มือกดดินเข้าไปในปากของภูตมังกรตัวใหญ่ในขณะที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวจึงกลืนดินเข้าไปคำใหญ่

 

“แค่กๆๆ! นี่เจ้า...”

 

“เจ้าลองพูดว่าขยะอีกทีสิ คราวหน้าเจ้าจะไม่ได้กินแค่ดินแน่ เจ้าจะถูกฝังอยู่ในดินตรง ๆ เลยต่างหาก”

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวตะโกนด่าจบ เธอก็กระทืบเท้าของหลงอู่ซ้ำอีกครั้ง

 

ถึงแม้ว่าร่างกายของภูตจะแข็งแกร่ง แต่ส่วนนิ้วเท้านั้นเปราะบางมาก หญิงสาวจึงออกแรงเต็มที่เพื่อเน้นไปยังจุดอ่อนนั้น ทำให้ใบหน้าของชายปากเสียเปลี่ยนเป็นสีเขียวอมม่วงจากความเจ็บที่เท้า

 

จากนั้นหลงอู่ก็งอตัวกอดเท้าข้างหนึ่งพลางกระโดดร้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนตัวตลก

 

ภาพนั้นทำให้พวกภูตที่ยืนดูเหตุการณ์หัวเราะออกมา

 

พวกเขารู้สึกโล่งใจมาก

 

หูเจียวเจียวนี่มันร้ายสมคำร่ำลือจริง ๆ!

 

“หลงโม่ เราไปกันเถอะ” หญิงสาวชูกำปั้นขู่หลงอู่เป็นการทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังกลับแล้วดึงชายหนุ่มออกไป

 

เมื่อภูตมังกรต่างถิ่นมองไปที่ด้านหลังของทั้งคู่ เขาก็ยิ่งโมโหจนแทบบ้า

 

บ้าเอ๊ย ผู้หญิงของหลงโม่ ฝากไว้ก่อนเถอะ!

 

หลังจากที่พวกหูเจียวเจียวเดินไปได้สักพัก ความโกรธของก็เธอสงบลง ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองลากเจ้าจอมวายร้ายติดมือมาด้วย

 

เธอจึงรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว “เอ่อ... สถานการณ์เมื่อกี้มันเร่งด่วน ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ตั้งแต่นี้ไป ข้าสัญญาว่าจะไม่แตะต้องเจ้าโดยที่เจ้าไม่ได้อนุญาตอีก”

 

หญิงสาวรู้ดีเพราะเมื่อวานตอนที่เธอช่วยหลงโม่ทำแผล เขาไม่ชอบให้เธอแตะต้องตัวเขา

 

ขณะนี้จิ้งจอกสาวคิดว่ามังกรหนุ่มจะโกรธเพราะเหตุนี้ เธอจึงรีบอธิบายออกไปแบบนั้น

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่บีบมือตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเอามือไปซ่อนไว้ด้านหลังเงียบ ๆ