บทที่ 72: หลงหลิงเอ๋อผู้เปิดเผยการกระทำของเหล่าพี่น้อง

มีคนเคยบอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ยอมหักไม่ยอมงอเพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง และอิงหยวนก็เป็นตัวอย่างที่ดี แม้ว่าเขาจะกำลังทุกข์ทรมานจากบาดแผลมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังสามารถยืนหยัดปฏิเสธความช่วยเหลือได้อย่างไม่เกรงกลัว

 

ถ้าไม่ใช่เพราะรัศมีของตัวเอกในนิยายเรื่องแดนปีศาจมหัศจรรย์ ด้วยอารมณ์สุดโต่งเช่นนี้ เขาคงตายไปแล้วนับร้อยครั้งพันครั้ง

 

ตอนที่หูเจียวเจียวกำลังอ่านหนังสือเรื่องนี้ เธออยากจะบ่นเกี่ยวกับการออกแบบของตัวเอกชาย แต่ตอนนี้เธอมีโอกาสแล้ว เธอจึงอดที่จะพูดเสียดสีอีกฝ่ายไม่ได้

 

เมื่อหญิงสาวพูดจบแล้วก็หันหลังกลับตั้งท่าจะเดินออกไป

 

“อาหยวน! พูดอะไรของเจ้าน่ะ เจียวเจียวไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อมองค้อนสามีหนุ่มแบบโกรธเคือง จากนั้นนางก็รีบลุกขึ้นยืนและวิ่งไปหาจิ้งจอกสาวเพื่อกล่าวขอโทษ

 

“เจียวเจียว อย่าโกรธเขาเลย ข้าขอโทษเจ้าแทนอาหยวนด้วยนะ”

 

“เมี่ยนเอ๋อ ทำไมเจ้าต้องขอโทษนางด้วย?” อิงหยวนขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

 

กวางสาวกัดริมฝีปากอย่างกระวนกระวาย “อาหยวน ข้าจะโกรธถ้าเจ้าทำแบบนี้อีก เจียวเจียวเต็มใจช่วยเรา อาการบาดเจ็บของเจ้าร้ายแรงมาก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า…”

 

ยามนี้ดวงตาของผู้เป็นนางเอกแดงก่ำพร้อมกับที่ใบหน้าไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

 

อินทรีหนุ่มที่คอยตามใจคนรักมากที่สุด พอเขารู้ว่าตอนนี้หญิงสาวน่าจะเป็นกังวลเกี่ยวกับตัวเองมากกว่าใคร เขาจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที ”ตกลง ข้าจะฟังคำเจ้า ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่เป็นอะไรไปหรอก”

 

“...”

 

หูเจียวเจียวซึ่งได้เห็นฉากพลอดรักของทั้งคู่รู้สึกพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

 

2 คนนี้สมกับเป็นพระเอกนางเอกจริง ๆ ทั้งที่อยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ก็ยังทำให้คนอื่นเหม็นความรักได้อีก!

 

“ข้าไม่ชอบฝืนใจคนอื่นหรอกนะ” จิ้งจอกสาวเหลือบมองอิงหยวนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“นี่เจ้า!” ชายหนุ่มกำลังจะตะคอกอีกฝ่าย แต่ลู่เมี่ยนเอ๋อที่อยู่ข้าง ๆ รีบคว้าแขนของเขาแล้วบีบเบา ๆ เป็นการเตือน

 

เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันพูดว่า “ไม่ เจ้าไม่ได้ฝืนใจข้า”

 

ถัดมา หูเจียวเจียวหันไปมองชายผู้มีอำนาจสูงสุดของเผ่าแล้วแย้มยิ้มบาง ๆ “ท่านผู้เฒ่า ข้าขอรบกวนท่านเตรียมบ้านไม้ที่ไม่มีคนให้ข้า 1 หลัง”

 

“ได้ ไม่มีปัญหา ข้าจะพาอิงหยวนไปที่บ้านหลังนั้นทันที” ชายชราพยักหน้าซ้ำ ๆ ก่อนจะหันไปสั่งให้ภูตชายคนอื่นในเผ่าเตรียมของตามที่หญิงสาวต้องการ 

 

เนื่องจากบาดแผลของอิงหยวนนั้นร้ายแรง แม้ว่าร่างกายของเขาจะสามารถฟื้นฟูได้เองในระดับหนึ่ง แต่เขาจะต้องอดทนผ่านช่วงเวลาที่ถูกหมอในเผ่าทรมานไปให้ได้ก่อน

 

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านไม้ หัวหน้าเผ่าและชาวบ้านจำนวนมากก็มายืนรอกันอยู่ด้านนอก ตอนนี้ทุกคนกำลังกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของอินทรีหนุ่ม แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความหวังว่าเขาจะฟื้นตัวขึ้นมาได้

 

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ภูตชายเองก็มีความสัมพันธ์แบบแข่งขันกันไม่ต่างจากภูตหญิง หากในเผ่านี้ไม่มีอิงหยวน พวกเขาก็มีโอกาสที่จะเอาชนะใจฝ่ายหญิงได้มากกว่าเดิม

 

ทางด้านหูเจียวเจียวก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าตัวเองไม่ใช่หมอ แต่ตนเคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน ในตอนนั้นครอบครัวของเธอไม่สนใจเธอเลยสักนิด แต่โชคดีที่มีคนผ่านมาพบเห็นเข้าจึงส่งตัวเธอไปรักษาที่โรงพยาบาล ซึ่งหมอจะต้องเย็บแผลให้นับ 10 เข็มเพื่อช่วยชีวิตเธอเอาไว้

 

ดังนั้นหญิงสาวจึงเข้าใจความรู้สึก ณ เวลานี้ของอิงหยวน รวมถึงรู้วิธีการจัดการกับบาดแผลพวกนี้ด้วย

 

หลังจากที่หัวหน้าเผ่าและคนอื่น ๆ ออกจากห้องไปแล้ว จิ้งจอกสาวก็เดินเข้าไปหาคนที่นอนเจ็บอยู่แล้วพยายามซ่อนกล่องยาไว้ข้างหลัง จากนั้นก็เปิดกล่องหยิบไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์*ออกมาล้างเมือกจากพืชที่เหลืออยู่และคราบเลือดของคนเจ็บ 

*ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ (Hydrogen Peroxide) เป็นน้ำยาฆ่าเชื้อฤทธิ์อ่อนสำหรับใช้ป้องกันการติดเชื้อจากบาดแผล รอยถลอก หรือแผลไฟไหม้ที่มีขนาดเล็ก

 

ถัดมา เธอทำการฆ่าเชื้อที่แผลด้วยโพวิโดน ไอโอดีน** เสร็จแล้วเธอก็ล้างแผลให้สะอาด เย็บแผล ก่อนจะพันผ้าพันแผลที่มียาทาไว้

**โพวิโดน ไอโอดีน เป็นยาฆ่าเชื้อใช้ภายนอก (topical antiseptic) ที่มีส่วนประกอบของไอโอดีน มีประสิทธิภาพดีต่อการฆ่าเชื้อแบคทีเรีย เชื้อรา เชื้อไวรัส

 

ระหว่างกระบวนการทั้งหมด อิงหยวนหลับตาแน่นและกัดฟันไม่ให้เสียงร้องหลุดออกมา

 

เมื่อหูเจียวเจียวรักษาแผลอีกฝ่ายเสร็จแล้ว เหงื่อของชายหนุ่มก็ไหลจนชุ่มหญ้าแห้งที่อยู่ใต้ตัวเขา

 

พอจิ้งจอกสาวนึกถึงคำพูดที่หยาบคายของอิงหยวนที่มีต่อตัวเอง เธอก็จงใจไม่วางยาสลบให้กับเขา อีกทั้งถ้าเธอทำเช่นนั้น มันจะเป็นวิธีการที่เหล่าภูตไม่คุ้นเคยด้วย หลังจากที่เธอทำการรักษาบาดแผลไม่นาน พ่อพระเอกคนเก่งก็ดูเหมือนจะตายทั้งเป็นไปแล้ว

 

ยามนี้เขาไม่มีแรงแม้แต่จะต่อว่าผู้หญิงที่เขาเกลียดนักเกลียดหนา 

 

เวลาต่อมา หูเจียวเจียวขยับมือเล็กน้อยเพื่อวางกล่องยาลงในมิติ เสร็จแล้วก็ปรบมือด้วยความพึงพอใจ “เสร็จแล้ว”

 

ปฏิกิริยาของอินทรีหนุ่มเป็นไปตามที่เธอคาดหวังเอาไว้ เพราะเธอไม่ต้องการให้อีกฝ่ายมาจับผิดตนเองหลังจากที่เขาหายดีแล้ว 

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าและลู่เมี่ยนเอ๋อเห็นหูเจียวเจียวเดินออกมาก็รีบเข้าไปสอบถามอาการของคนเจ็บ 

 

“เจียวเจียว เจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยไหม?”

 

“อาหยวนเป็นยังไงบ้าง?”

 

จิ้งจอกสาวสบตาพวกเขาอย่างมั่นใจ “แผลได้รับการรักษาแล้ว เราแค่รอให้แผลของเขาสมานกันและตกสะเก็ดก็จะหายดีเอง”

 

เนื่องจากยาในมิติของเธอล้วนมีประสิทธิภาพมาก บวกกับร่างกายที่พิเศษของภูต รวมไปถึงสกิลตัวเอกของอิงหยวน บาดแผลนี้จะต้องหายดีอย่างแน่นอน

 

“เยี่ยมจริง ๆ ขอบคุณนะเจียวเจียว เจ้าคือผู้มีพระคุณของเรา” ลู่เมี่ยนเอ๋อจับมืออีกคนด้วยท่าทางตื่นเต้น 

 

ทางด้านโหวเสี่ยวเตียวที่ยืนอยู่ข้างหลัง พอเขาได้ยินคำพูดของหญิงสาวก็ยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ เขาทำราวกับว่าตนคือผู้ช่วยชีวิตของอิงหยวนและเผลอหลุดปากพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา

 

“ข้าบอกแล้วว่าหูเจียวเจียวต้องทำได้ นางเป็นหมอ—”

 

พอเขาพูดไปได้ครึ่งประโยค ลู่เมี่ยนเอ๋อและท่านผู้เฒ่าต่างก็หันมามองเขา

 

ลิงหนุ่มรีบปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว!

 

แย่ล่ะสิ ข้าเกือบจะหลุดปากแล้ว!

 

“โหวเสี่ยวเตียว เมื่อกี้เจ้าพูดว่าหูเจียวเจียวเป็นอะไรนะ?” ใบหน้าที่จริงจังของหัวหน้าเผ่าเปลี่ยนเป็นฉงน

 

ฝ่ายที่ถูกยิงคำถามตัวแข็งทื่อไปทันที พร้อมกับที่มีเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก ทันใดนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นสะดุ้งโหยง

 

“โอ๊ย... ข้าเผลอกัดลิ้นตัวเอง เจ็บๆๆ!”

 

ทว่าในขณะนั้นหูเจียวเจียวมัวแต่คิดถึงเรื่องของหลงโม่ จึงไม่ทันได้สนใจสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน หลังจากที่กล่าวอำลาชายชราแล้ว เธอก็รีบมุ่งหน้ากลับบ้านทันที

 

ในเวลาเดียวกัน ลู่เมี่ยนเอ๋อมองตามหลังจิ้งจอกสาวไปด้วยความสงสัย นางรู้สึกว่าเมื่อกี้นี้โหวเสี่ยวเตียวต้องการจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับอีกฝ่าย 

 

แต่…มันคืออะไรล่ะ?

 

...

 

ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า

 

เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 คนนั่งเรียงแถวกันอยู่ในลานบ้านพร้อมกับชะเง้อคอมองออกไปข้างนอกเพื่อเฝ้าดูดวงอาทิตย์สีแดงที่คล้อยต่ำลงและซ่อนตัวอยู่หลังภูเขา ก่อนที่ท้องฟ้าจะค่อย ๆ มืดลง

 

แม้ว่าหลงเซียวจะมองไม่เห็น แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิรอบตัวเขากำลังลดลง

 

ส่วนหลงเหยาเป็นคนเดียวที่ยังอยู่ในร่างสัตว์ ตอนนี้เขาใช้หางแทนมือโดยเลียนแบบท่าทางของเหล่าพี่น้อง และวางคางลงบนหางตัวเอง ขณะที่ดวงตากลมคู่หนึ่งจ้องมองเส้นขอบฟ้าสีแดงอย่างตั้งใจ

 

“แฮ่ แฮ่...”

 

ตรงนั้นเหมือนเนื้อย่างชิ้นใหญ่เลย ข้าหิวจัง ข้าอยากกิน...

 

ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ร่างที่สวยสง่าก็ปรากฏขึ้นภายใต้แสงสลัวของดวงอาทิตย์

 

ภาพตรงหน้าทำให้เด็กทั้ง 5 คนเบิกตากว้างแล้วพากันนั่งตัวตรง

 

ไม่กี่อึดใจถัดมา หลงอวี้กับหลงจงรีบลุกขึ้น โดยที่คนหนึ่งวิ่งไปที่กองฟืนเพื่อหยิบพวกมันมาใส่ในเตา ส่วนอีกคนหนึ่งวิ่งไปที่ถังเก็บน้ำแล้วตั้งท่าจะตักน้ำมาใส่ถังหิน

 

ส่วนหลงหลิงเอ๋อกับหลงเหยารีบพุ่งออกไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วยความตื่นเต้น

 

ความโกลาหลที่เกิดขึ้นทำให้หลงเซียวเข้าใจได้ทันทีว่าผู้เป็นแม่กลับมาแล้ว แต่เขาหลับตาลงแสร้งทำเป็นหลับแทน

 

“ท่านแม่ ในที่สุดท่านก็กลับมาสักที หลิงเอ๋อกังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่าน!”

 

สาวน้อยพุ่งเข้าไปกอดต้นขาของหูเจียวเจียวพร้อมกับส่งเสียงไม่พอใจ

 

“อ๊าาา~” เจ้ามังกรตัวเล็กที่บินตามหลังมาติด ๆ ก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของแม่จิ้งจอกพลางตะโกนเห็นด้วย

 

เมื่อหญิงสาวเห็นลูกตัวน้อยที่น่ารัก 2 คนออกมาต้อนรับ ความเหนื่อยล้าที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ก็ดูเหมือนจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง 

 

“ทำไมพวกเจ้าถึงคิดว่าแม่จะเป็นอะไรไปล่ะ พอดีว่าวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเลยทำให้กลับช้ากว่าเดิมหน่อย แม่ขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง ขอโทษนะ”

 

หูเจียวเจียวย่อตัวลงกอดหลงหลิงเอ๋ออย่างอ่อนโยน พลางลูบผมของนาง 

 

“ใครเป็นห่วงท่านกัน อย่ามาพูดมั่วซั่วนะ” หลงจงกระแทกถังหินเปล่าลงบนพื้นก่อนจะพูดขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

“โอ้ ไม่มีใครเป็นห่วงแม่เลยหรือ แม่เสียใจจริง ๆ แต่โชคดีที่วันนี้แม่เอาผลไม้กลับมาให้พวกเจ้าได้นิดหน่อย”

 

จิ้งจอกสาวแสร้งทำเป็นเศร้าและเปิดถุงหนังสัตว์ในมือที่บรรจุส้มโอกับลูกพลับที่หัวหน้าเผ่ามอบให้เธอเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตอิงหยวนไว้

 

เธอถอนหายใจพลางพูดด้วยท่าทางเศร้าสร้อย “ในเมื่อไม่มีใครสนใจแม่ งั้นแม่จะกินผลไม้พวกนี้คนเดียวแล้วกัน”

 

หลงจงชำเลืองมองผลไม้ลูกโตอวบอ้วน ก่อนจะกลืนน้ำลายและหันศีรษะไปทางอื่นอย่างไม่เต็มใจ

 

“ถ้าไม่ให้ข้าก็ไม่กิน วันนี้ท่านพ่อเอาเนื้อมาให้ ใครจะกินผลไม้เน่า ๆ ของท่านกัน!”

 

“พี่สาม ท่านโกหกอีกแล้ว พวกเรารอท่านแม่มาตลอดทั้งบ่าย ท่านไม่ได้เต็มใจที่จะกินเนื้อย่างของท่านพ่อเพราะเราจะรอกินอาหารที่ท่านแม่ทำ”

 

หลงหลิงเอ๋อทำหน้ามุ่ยแล้วพูดเปิดโปงหลงจงกับเด็กคนที่เหลือทันที

 

ในเวลาเดียวกัน หลงโม่ที่กำลังจะเดินออกจากบ้านก็ได้ยินคำพูดเหล่านี้ทั้งหมด

 

“...”