บทที่ 12: ท่านไม่ใช่นาง

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารกันเสร็จแล้ว หูเจียวเจียวก็เก็บถ้วยชามไปล้าง แล้วปล่อยให้ลูก ๆ เล่นกันตามลำพัง

 

จากนั้นเธอก็เข้าไปหยิบมีดพร้ามาจากมิติ ก่อนจะเดินไปที่ป่าหลังบ้านเพื่อฟันต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่นักมาซ่อมแซมรั้ว

 

เนื่องจากบ้านหลังนี้ทรุดโทรมมากพออยู่แล้ว นี่รั้วยังจะมาถูกสงฮวาพังจนเสียหายยับเยินอีก เธอจึงมาดหมายในใจว่าจะต้องหาเวลาซ่อมแซมมันสักหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอคงทนอยู่สภาพแบบนี้ไม่ไหวจริง ๆ

 

ขณะนี้ในโลกปีศาจเพิ่งเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง แสงอาทิตย์ในยามเที่ยงจึงยังร้อนแรงดั่งอยู่กลางกองเพลิง

 

ทว่าหูเจียวเจียวมุมานะในการสร้างรั้วใหม่อย่างไม่ลดละ เธอเสียบแท่งไม้ใหม่เข้าไปแทนที่ของเก่าก่อนจะยึดพวกมันไว้ด้วยเถาวัลย์

 

เจ้าของร่างเดิมนั้นเป็นคนขี้เกียจมากไปเสียหน่อย ซึ่งงานที่ต้องใช้แรงอะไรแบบนี้นางไม่เคยแตะต้องเลยสักครั้ง วัน ๆ หนึ่งนางคงจะกินแล้วก็นอนจนเคยตัว เพราะแค่เธอขยับตัวซ่อมรั้วไม่ถึง 3 เมตรยังเหงื่อไหลพรากไม่ต่างจากน้ำจนเสื้อผ้าชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้ว 

 

เมื่อหญิงสาวมองไปที่บ้านซอมซ่อในรั้วตรงหน้าตัวเอง เธอก็แอบสาบานในใจว่าถ้ามีโอกาสเธอจะสร้างบ้านหลังใหม่ที่ดีกว่านี้แน่นอน!

 

มิฉะนั้น หากพ่อของเด็ก ๆ กลับมา ครอบครัวทั้ง 7 คนของพวกเขาจะเบียดเสียดกันเข้าไปนอนในนั้นได้อย่างไร?

 

ขณะที่ภูตจิ้งจอกยกมือขึ้นปาดเหงื่อ เธอก็ได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยมา แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนี้ตัวเองไม่ได้อาบน้ำ เธอจึงคิดว่าจะไปตักน้ำมาล้างตัวที่บ้านให้เนื้อตัวสะอาดเสียหน่อย ไหน ๆ เจ้าพวกเด็กน้อยทั้งหลายก็ไม่อยู่บ้านพอดีด้วย 

 

แต่ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอเห็นหลงเซียวกำลังยืนมองเธอด้วยแววตาว่างเปล่าอยู่ที่ประตู

 

นั่นทำให้คนที่ถูกมองผงะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเด็กคนนี้มองไม่เห็น

 

“เซียวเซียว ทำไมเจ้าไม่ออกไปเล่นกับพวกหลิงเอ๋อล่ะ?” ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงวางถังน้ำลงแล้วเดินไปถามเด็กหนุ่ม

 

ใบหน้าซีดเซียวของหลงเซียวยังคงนิ่งเฉย ในขณะที่ทั้งร่างถูกปกคลุมด้วยเงามืดภายในห้อง

 

“ข้ามองไม่เห็น” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบ

 

หูเจียวเจียวจำได้ว่าหลงเซียวที่เป็นลูกชายคนที่ 2 ตาบอด ทำให้เขากลายเป็นคนปลีกตัวออกจากคนอื่น แม้กระทั่งกับพี่น้องตัวเองบางครั้งเขาก็แยกตัวออกมาอยู่คนเดียว นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่รู้สึกว่าตนต่ำต้อยที่สุด

 

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเขาไม่ค่อยสุงสิงกับพี่น้องคนอื่นสักเท่าไหร่

 

หูเจียวเจียวรู้สึกว่าเธอละเลยลูกชายคนรองไป ดังนั้นเธอจึงลูบหัวของเขาพลางพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “จากนี้ไปไม่ว่าเจ้าอยากจะไปไหน แม่จะพาไปทุกที่เลยดีไหม?”

 

ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไปเธอต้องใส่ใจเด็กหนุ่มคนนี้ให้มากขึ้นเสียแล้ว

 

พอร่างกายผอมบางของหลงเซียวรู้สึกถึงความอบอุ่นจากด้านบนศีรษะของตน เขาก็ยืนตัวแข็งและทำอะไรไม่ถูก 

 

ต่อมา เขากัดริมฝีปากสีซีดก่อนจะพูดอย่างหนักแน่นว่า “ท่านไม่ใช่นาง”

 

คำพูดนั้นทำให้รอยยิ้มของหูเจียวเจียวกระตุก แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย “เซียวเซียว เจ้ากำลังพูดอะไร แม่ก็คือแม่ เจ้าแค่ปฏิเสธแม่เพราะแม่ทำไม่ดีกับเจ้ามาตลอดใช่ไหม?”

 

หลงเซียวเป็นเด็กที่อ่อนไหวที่สุด เขามองเธอออกได้ภายในเวลาเพียงวันเดียว!

 

แต่ตอนนี้หญิงสาวกำลังใช้ร่างของหูเจียวเจียวคนเดิม แม้ว่าหลงเซียวจะจับได้ว่าเธอไม่ใช่แม่ของเขาจริง ๆ ทว่าเขาก็ไม่มีอะไรมาพิสูจน์ข้อเท็จจริงได้อยู่ดี

 

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้จิ้งจอกสาวก็สงบลงมาก

 

ไม่ว่าเจ้าวายร้ายตัวน้อยพวกนี้จะทรงพลังเพียงใด พวกเขาก็ทำได้เพียงทรมานร่างกายนี้ พวกเขาไม่สามารถขับไล่วิญญาณของเธอออกไปได้!

 

“ท่านหลอกพวกเขาได้ แต่ท่านหลอกข้าไม่ได้” หลงเซียวมองหูเจียวเจียวอย่างเฉยเมย ราวกับเขารู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่

 

ถึงแม้เขาจะมองไม่เห็น แต่เขาก็ยังสามารถสบตาของผู้เป็นแม่ได้อย่างแม่นยำเสียจนเธอเผลอคิดไปชั่ววูบหนึ่งว่าเขาสามารถมองเห็นเธอได้จริง ๆ

 

“เซียวเซียว แม่...”

 

“ท่านแม่! พี่เสี่ยวเตียวมาแล้ว!”

 

ระหว่างที่หูเจียวเจียวกำลังกังวลว่าจะอธิบายให้เจ้าตัวเล็กฟังอย่างไรดี แต่จู่ ๆ เสียงสดใสของหลงหลิงเอ๋อก็ตะโกนเรียกมาจากนอกลานบ้าน

 

เมื่อหลงเซียวได้ยินว่ามีคนนอกเข้ามา เขาก็ก้มหน้าเม้มปากแน่นแล้วหันหลังคลำทางกลับเข้าไปในห้อง

 

ผู้หญิงเลวทรามคนนี้คือแม่ของเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาควรจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเอง เขาไม่ต้องการให้คนนอกเข้ามาแทรกแซงเรื่องในบ้าน

 

ทางด้านหูเจียวเจียวมองดูแผ่นหลังผอมบางของลูกชายคนรองพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะหันไปมองนอกลานบ้าน

 

ตอนนี้หลงหลิงเอ๋อกำลังวิ่งกระโดดโลดเต้นนำหน้าชายรูปร่างผอมสูงเข้ามาในบ้าน

 

ผู้ชายคนนั้นแบกสัตว์ป่าที่ตายแล้ว 2-3 ตัวพร้อมกับเดินหอบเหนื่อยมาตรงหน้าเธอ

 

หลงอวี้กับหลงจงเดินรั้งท้ายตามมาเป็นคนสุดท้าย โดยที่แต่ละคนอุ้มฟืนที่ถูกมัดเป็นกองไว้ในอ้อมแขน

 

ส่วนหลงเหยาอาจเหนื่อยจากการบิน เขาจึงนอนอยู่บนหัวของพี่ใหญ่ในขณะที่ม่านตาสีแดงคู่หนึ่งจ้องไปยังเหยื่อในมือของผู้ชายตัวใหญ่ไม่วางตา

 

“หลิงเอ๋อ นี่คือ…”

 

หูเจียวเจียวรีบทักทายเจ้าตัวเล็กด้วยความงุนงง

 

เธอเคยอ่านนิยายเรื่องนี้และรู้โครงเรื่องคร่าว ๆ แต่เธอไม่รู้จักหน้าตาของตัวละครในเรื่อง

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อวานให้พี่เสี่ยวเตียวนำเหยื่อกลับมาให้ ตอนที่เรากำลังเก็บฟืนอยู่ข้างนอก เราบังเอิญเจอพี่เสี่ยวเตียวก็เลยกลับบ้านมาพร้อมกับเขา”

 

สาวน้อยเป็นเด็กที่สดใสร่าเริง และนางยังเป็นคนเดียวที่เต็มใจพูดคุยกับแม่ใจมาร 

 

เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดของหลงหลิงเอ๋อ เธอก็นึกขึ้นมาได้ในทันที

 

แม้ว่าหลงโม่จอมวายร้ายจะอาศัยอยู่ในป่า แต่เขาจะส่งเหยื่อกลับมาให้ครอบครัวทุก ๆ 10 วันหรือครึ่งเดือน

 

ด้วยเหตุผลที่ว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ชอบสามีของนาง เขาจึงมักไหว้วานคนในเผ่านำสัตว์ที่ตนล่ามาได้นำมาส่งให้ที่บ้านแทน

 

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอน่าจะเป็นโหวเสี่ยวเตียวที่คอยช่วยหลงโม่ส่งมอบเหยื่อบ่อย ๆ ดังนั้นเด็ก ๆ จึงรู้จักเขา

 

ทำไมมีเหยื่อแค่นี้…

 

หูเจียวเจียวคิดพลางหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองชายที่นำเหยื่อมาส่งซึ่งมีเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก

 

ถัดมา โหวเสี่ยวเตียววางเหยื่อบนไหล่ลงพื้น “ฮู่ว ถึงที่หมายสักที” เขาเช็ดเหงื่อพร้อมพูดกับเจ้าบ้านว่า “หูเจียวเจียว นี่คือสัตว์ที่หลงโม่ฝากให้ข้าเอามาให้เจ้า ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้ากลับก่อนนะ”

 

“เดี๋ยวก่อน”

 

“เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าอีกหรือ?”

 

ฝ่ายที่ถูกรั้งไว้ชะงักชั่วครู่แล้วหันไปมองหญิงสาวด้วยสายตาลอกแลก

 

“เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า?” จิ้งจอกสาวก้าวไปข้างหน้าก่อนจะชำเลืองมองเหยื่อบนพื้น

 

เหยื่อที่ชายหนุ่มส่งมาตัวไม่ใหญ่นัก นอกจากแกะแล้ว มีสัตว์ขนาดกลางอีก 2 ตัว และนกตัวผอมน่าสมเพชอีก 1 ตัว

 

“ลืม...ลืมอะไร ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดถึงอะไร” โหวเสี่ยวเตียวพูดตะกุกตะกัก เขาพยายามหลบเลี่ยงสายตาของเธอโดยการก้มหน้าลงคล้ายกับคนที่กำลังรู้สึกผิด

 

ในเวลาเดียวกัน เหล่าเด็กซนทั้งหลายต่างหันไปมองพี่เสี่ยวเตียวเหมือนกำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากเขา 

 

พวกเขาไม่เพียงเป็นศัตรูกับหูเจียวเจียวเท่านั้น แต่ทุกคนที่เอาเปรียบพวกเขาล้วนเป็นศัตรูทุกคน

 

ภูตจิ้งจอกชี้ไปยังแกะที่บาดเจ็บตัวหนึ่ง “นี่ไม่เหมือนสัตว์ที่หลงโม่ล่ามาได้เลย เจ้าขโมยเหยื่อของหลงโม่ แล้วมาหลอกข้า คิดว่าข้าโง่มากงั้นหรือ?”

 

“!!!” โหวเสี่ยวเตียวตกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายมาก 

 

นางรู้ได้ยังไง!?

 

“เจ้าพูดเพ้อเจ้อแล้ว เจ้ามาหาว่าข้าขโมยของงั้นหรือ ข้าลำบากลำบนมาส่งเหยื่อให้เจ้าที่นี่ เจ้ายังกล้าใส่ร้ายข้าอีก ต่อจากนี้ไปเจ้าอย่าหวังเลยว่าข้าจะช่วยเจ้า!”

 

ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างและชี้หน้าต่อว่าหูเจียวเจียว

 

“เจ้าดูสิ กรงเล็บบนเหยื่อตัวนี้มันเล็กเกินไป มันไม่น่าจะใช่รอยเล็บของหลงโม่” หญิงสาวเผชิญหน้ากับเขาด้วยใบหน้าเย็นชา

 

แม้ว่าหลงโม่ในนิยายจะถูกเรียกว่าเป็นสวะไร้ประโยชน์ แต่ความสามารถในการล่าของเขานั้นแข็งแกร่งมาก ในแต่ละครั้งเขาล่าสัตว์ได้เป็นสิบ ๆ ตัว แต่เมื่อมันถูกส่งผ่านมือของโหวเสี่ยวเตียว เจ้าของร่างเดิมกับลูก ๆ ก็ได้เหยื่อมาประทังชีวิตเพียงแค่ 2-3 ตัวตลอด

 

ทว่าหูเจียวเจียวคนเก่านั้นโง่เขลานัก นางไม่เคยสงสัยโหวเสี่ยวเตียวเลยสักนิด

 

ถ้าไม่ใช่เพราะชายคนนี้ซ่อนเหยื่อไว้กินเองทุกครั้งและนำหนังสัตว์ทั้งหมดที่ไม่บุบสลายไป นางและลูกอีก 5 คนคงไม่ต้องหิวโหยหรือหนาวเหน็บขนาดนี้ แม้แต่หนังสัตว์สวย ๆ ก็ไม่มีอยู่ในบ้านสักผืน

 

พอโหวเสี่ยวเตียวได้ยินคำพูดของแม่จิ้งจอก ใบหน้าของเขาก็ชะงักค้างไปทันที เขาลืมแม้กระทั่งวิธีการเช็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ที่หยดลงมาจากหน้าผากของตน

 

บางทีอาจเป็นเพราะดวงตาของหูเจียวเจียวนั้นเฉียบคมเกินไป เขาจึงโกรธเพราะความอับอายที่ถูกจับได้ “ใช่! ข้าเปลี่ยนเหยื่อแล้วไง เจ้าจะทำอะไรข้าได้!”

 

“ผู้หญิงอย่างเจ้ามันควรอดตายไปซะ วัน ๆ เจ้าเอาแต่เฆี่ยนตีลูกตัวเอง พวกมันโตขนาดนี้แล้ว ดูสิ เด็กมันยังผอมแห้งไม่มีเนื้อหนัง เจ้าเคยให้พวกมันกินเนื้อบ้างไหม?”

 

“ข้าว่าเอาเหยื่อพวกนี้ไปโยนให้หมากินดีกว่าให้เจ้ากินซะอีก! ถุย!”

 

พูดจบเขาก็ถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างไม่ไยดี