235 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับลอร์ดปีศาจ

235 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับลอร์ดปีศาจ

ข้างนอกลาเบรินทอส มีฮีโร่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเลือด และนักรบที่ล้มลงไป

นักสู้ที่ยังยืนอยู่ส่วนใหญ่ได้เสียกำลังใจในการต่อสู้ต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคน

คนที่เผชิญหน้ากับลอร์ดปีศาจเคนมีเพียงผมและจอห์นนี่

“ชื่อนาย?” (จอห์นนี่)

“มาโกโตะ”

ผมตอบสั้นๆกับจอห์นนี่-ซัง

“จอห์นนี่”

“ครับ” (มาโกโตะ)

ผมรู้

“...[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

ทันทีที่จอห์นนี่-ซังพูดคำนี่ในเสียงที่ต่ำลูกธนูลมหลายร้อยปรากฏขึ้น

เวทมนตร์ที่ส้รางไม่ใช่จากมานาของจอห์นนี่-ซังเอง แต่เป็นมานาจากรอบข้าง

เวทมนตร์สปิริตลม

ผมแพ้ที่นี่ไม่ได้

“XXXX… XXXXX (อันไดน์…ชั้นหวังพึ่งเธอนะ)” (มาโกโตะ)

“XXXXXX (ค่ะ ราชาของเรา)” (อันไดน์)

…มงกรน้ำหลายร้อยปรากฏอยู่รอบลอร์ดปีศาจเคน

แต่ลอร์ดปีศาจไม่ได้ใส่ใจใดๆเลย

ผมจับมือขวาของอันไดน์และทำเป็นจังหวะเดียวกัน

“เวทย์น้ำ: [ทะเลลึก]” (มาโกโตะ)

กำแพงน้ำขนาดยักษ์ถูกสร้างรอบๆดั่งจะปกคลุมลอร์ดปีศาจเคน และปกป้องทุกคนรอบๆ

นี่เป็นทางเดียวที่จะสู้กับเคน

โนอาห์-ซามะพูดอย่างนี่

การโจมตีและเวทมนตร์ไม่ได้ผลกับเกราะของลอร์ดปีศาจเคน

และดาบที่ตัดทุกอย่าง

นั่นทำไมมันไร้ประโยชน์ที่จะโจมตีลอร์ดปีศาจตรงๆ

วิธีเดียวคือเล็งไปที่รอบข้าง

เปลี่ยนภูมิประเทศและสิ่งแวดล้อมให้ได้เปรียบกับเรา

โดยการใช้มังกรน้ำและกำแพงน้ำยักษ์ มันดังทะเลได้ปรากฏ

…น้ำจำนวนมหาศาลล้อมลอร์ดปีศาจ

นี่เป็นการเปลืองมานาอย่างยิ่งใหญ่ แต่ด้วยอันไดน์อยู่ที่นี่ ทั้งหมดนั่นจะถูกแก้

ผมเห็นอาเบลและโมโมะที่มีปากเปิดอ้าจากไกลๆ

แผลของฮีโร่อาเบล ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่

นั่นหนึ่งเรื่องกังวลที่น้อยลง

“รวมตัว สปิริตไฟ…” (เคน)

เมื่อเคนพึมพำอย่างนี้ ดาบสองมือได้ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง

ผู้ใช้สปิริตไฟหือห์…

เคนโบกปลายของใบมีด และกระโจนเข้ามาที่นี่ในทันที

“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

“[มังกรน้ำ]” (มาโกโตะ)

ทั้งสองเวทมนตร์ของเราโดนเคน

แต่เวทมนตร์ทั้งหมดถูกลดโดยเกราะของเขา

แม้อย่างนั้น มันลดความเร็วเขาลงเล็กน้อย

“[บาเรียน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

ผมวางบาเรียมากกว่าเดิม

ลอร์ดปีศาจโบกนั่นไปดั่งรำคาญ

หืมม มันไม่ได้ผลเลยซักนิด…

แต่ผมรู้เรื่องนั้นนะ

“[อุกกาบาตน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

ผมสร้างก้อนน้ำแข็งเหมือนอุกกาบาตของลูซี่ และโยนมันทีละลูกทีละลูก

มันไม่ได้สร้างความเสียหายให้เขา แต่มันทำหน้าที่เป็นการทำให้เขาช้าลง

“เวทย์ไม้: [เถาวัลย์รัด]” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังใช่งานเวทมนตร์ไม้ และมันรัดรอบตัวของลอร์ดปีศาจ

แต่เขาตัดมันออก

“เวทย์ดิน: [ลูกธนูหิน]” (จอห์นนี่)

ลูกธนูหินหลายร้อยตกลงไปบนลอร์ดปีศาจเป็นห่าฝน

คนนี้มีพรสวรรค์มาก

“[กรงน้ำ]” (มาโกโตะ)

ผมสงสัยว่าผมขังเคนได้มั้ย แต่เขาตัดเวทมนตร์ขังด้วยดายสองมือ

ดาบที่ทำจากวัตถุดิบเดียวกันกับมีดของผม

ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่ตัดไม่ได้

มีปัญหามาก

“มาโกโตะ มีวิธีโจมตีที่ใช้งานกับเค้าได้มั้ย?” (จอห์นนี้)

จอห์นนี่-ซังถามผมขณะที่เขาลอยไปในอากาศด้วยการห่อลม

“ไม่มีการโจมดีใช้ได้ผลกับเค้า มาสร้างระยะแบบนี้ขณะที่เราสู้เถอะ” (มาโกโตะ)

เมื่อผมพูดอย่างนี้ จอห์นนี่-ซังขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ มันจะไม่มีจบ ชั้นคิดว่านายมีแผนบางอย่าง…” (จอห์นนี่)

“นี่คือแผนที่ดีที่สุด การโจมตีของเราไม่ได้ผล และแม้ว่าเราจะเข้าใกล้กับเค้า เค้าฟันเราด้วยดาบนั่น” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว…”

จอห์นนี่-ซังดูผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาไม่พูดอะไรกลับมา

เข้าใจแล้ว เพราะผมดูมั่นใจ เขาต้องคิดว่าผมมีไพ่ตายอะไรบางอย่าง

ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย ขณะที่ผมจำการสนทนาของโนอาห์-ซามะ

◇◇

“และดังนั้น ในกรณีที่ฮีโร่แห่งแสงยังไม่เป็นสหายของท่าน ผมควรทำยังไงในการจัดการกับลอร์ดปีศาจเคน โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะตอบคำถามผมด้วยรอยยิ้ม

“{เพีงแค่ซื้อเวลา} โดยไม่เข้าใกล้เด็กคนนั้น พวกเค้าเบื่อง่ายๆ ดังนั้นเมื่อพวกเค้าคิดว่าพวกเค้าเอาชนะนายไม่ได้ ชั้นคิดว่าพวกเค้าจะจากไป” (โนอาห์)

“...เรียกนั่นว่าชนะได้มั้ยเนี่ย?” (มาโกโตะ)

นั่นเป็นวิธีดันไปข้างหน้ามากกว่าที่ผมคิด

“แล้วก็…โจมตีพวกเค้าระหว่างที่หลับ? ชั้นคิดว่าพวกเค้าถอดชุดเกราะเมื่อนอน” (โนอาห์)

“...ข้อมูลพอแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมจะแค่ภาวนาให้ไม่เจอลอร์ดปีศาจเคน

“เฮ้ โนอาห์ เธอมอบอุปกรณ์บางอย่างให้มาโกโตะเหมือนที่เธอทำกลับลอร์ดปีศาจเคนไม่ได้เหรอ?” (อัลเธน่า)

อัลเธน่า-ซามีมีความคิดที่ดี

ฟังดูดี!

“หืม ชั้นได้ใช้เหล็กทั้งหมดที่ชั้นมีกับมีดที่ชั้นมอบให้มาโกโตะ นั่นทำไมมันเป็นไปไม่ได้ แล้วก็ ด้วยความแข็งแกร่งของมาโกโตะ ยังไงเค้าก็ใส่ไม่ได้” (โนอาห์)

“อ้าา…นั่นจริง” (มาโกโตะ)

ฮีโร่ที่แบกอะไรหนักกว่ามีดไม่ได้

นั่นคือผม

อัลเธน่า-ซามะจับหัวของท่าน

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ระวังตัวอย่าให้เจอลอร์ดปีศาจเคน…” (อัลเธน่า)

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

พอมาคิดว่าอัลเธน่าจะบอกผมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย…แค่คนที่น่ากลัวแค่ไหนที่เขาเป็น?

ผมสนใจจากใจในตอนนั้น

◇◇

และดังนั้น กลับมาที่ปัจจุบัน…? อดีต?

เวทมนตร์ระดับนักบุญและระดับกษัตริย์ไม่มีผลเลยซักนิด

ดาบใหญ่ที่ตัดได้ทุกสิ่ง

(ไอ้ห่าพลังเว่อร์วังอลังการเวร…) (มาโกโตะ)

พลังมากเกินไปมาก มันทำให้ผมคิด ‘ไม่ใช่ว่ามันจะโอเคที่นายจะเป็นเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?’

อิบลีสอุกอาจมากกว่าคนนั้นหรือ?

ผมควรจะทำยังไงถ้ามันเป็นชายที่อุกอาจเหมือนฮีโร่แห่งพระอาทิตย์อเล็กซานเดอร์?

ผมเอาชนะกับนั่นไม่ได้

เคนพุ่งเข้าตีตรงๆหาเราเหมือนหมูป่า

ยังไงเขาก็ไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีใดๆ ดังนั้น นั่นต้องเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด

“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์!” (มาโกโตะ)

“เวทย์ลม: [คาไมทาชิ]!” (จอห์นนี่)

ผมทำเป็นจังหวะเดียวกันกับอันไดน์และใช้บาเรียน้ำแข็งเพื่อเป็นอุปสรรค์ลอร์ดปีศาจ

จอห์นนี่-ซังใส่ใบมีดลมลมเป็นห่าฝนใส่เขา

ผลของมันคือการโจมตีของเคนถูกตัดออก

เขาจึ้ปาก

มันดูเหมือนเขารำคาญที่การโจมตีของเขาไม่โดน

ไปได้แล้วหรือยัง…?

“สปิริตลม…” (เคน)

ลอร์ดปีศาจพึมพำเบาๆ

ควันทรายเต้นจากลม

ลอร์ดปีศาจเคนออกไปจากสายตา

ช-ช่างเป็นการเคลื่อนไหวที่ฉลาด!

“อันไดน์!” (มาโกโตะ)

ผมพร้อมสำหรับการโจมตีโดยการสร้างบาเรียหลายสิบ

แต่เป้าหมายของลอร์ดปีศาจไม่ใช่ผม

เขาเข้าหาจอห์นนี่-ซังเป็นภาพเบลอ

เข้าเร็วมากกว่าก่อนหน้าหรือ?!

นี่คือลอร์ดปีศาจเมื่อเอาจริง!

“ตาย พวกนอกศาสนา” (เคน)

เคนนำดาบติดไฟลงใส่จอห์นนี่-ซังจากข้างหน้ามากๆ

เขาจะหลบนั่นไม่ได้!

เงาสีแดงและสีดำปะทะกัน

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมจินตนาการว่าจอห์นนี่-ซังจะถูกผ่าครึ่ง แต่ผลคือนักดาบเอลฟ์ปัดการโจมตีของลอร์ดปีศาจอย่างง่ายๆ

เขาปัดการโจมตีของสมบัติศักดิ์สิทธิ์ด้วยคาตานะเล่มเดียวหรือ?

จอห์นนี่-ซังเป็นผู้เชี่ยวชาญการใช้ดาบอย่างไม่น่าเชื่อ

“นั่นมันเกือบไป” (จอห์นนี่)

จอห์นนี่-ซังอยู่ในท่ายืนด้วยคาตานะขณะที่เขาพูดสิ่งนี้

ว้าว…

ถ้าเขารับนั่นด้วยใบมีด ไม่ต้องสงสัยว่าคาตานะจะถูกตัด

เคนต้องรู้สึกเหมือนกันด้วย

เขาเปลี่ยนเป้าหมายการโจมตีมาเป็นผม

เขามอบเจตนาฆ่าให้ผม

“ห่อหุ้มสปิริตน้ำ” (มาโกโตะ)

ผมหุ้มมีดของโนอาห์-ซามะด้วยมานาของเวทมนตร์น้ำ

ผมเหวี่ยงแนวนอน

คลื่นน้ำกลืนเคน

แต่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเดียวที่เกราะของเขา

แทนที่เรื่องนั้น การฟันที่ถูกยิงโดยมีดเปิดเมฆ และแสงของพระอาทิตส่องลงมา

ลอร์ดเคนพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่มาก

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” (เคน)

ระยะระหว่างเคนและผมอยู่ไม่กี่ก้าวจากการเข้าไปในระยะของดาบของเขา

นี่มันไม่ดีเลย

“[แขนสปิริต]” (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมพยายามจะเปลี่ยนแขนผมเป็นสปิริต…

“อุว้าาาาา!”

มีคนที่พยายามจะกระโดดมใส่ลอร์ดปีศาจเคนจากข้างหลังของเขา

ดาบเหวี่ยงมันส่องแสงเหมือน {สายรุ้ง}

นั่น…ฮีโร่อาเบล?

เคนสังเกตการโจมตีจากข้างหลังของเขา และแสดงความลังเลว่าจะโจมตีผมหรือไม่

และจากนั้น เขาตัดสินใจที่จะจัดการฮีโร่ก่อน

เขาหันหลังและพยายามจะสวนการโจมตีของฮีโร่อาเบล

(น-นี่มันแย่แล้ว!) (มาโกโตะ)

ฮีโร่อาเบลจะถูกฆ่า!

จอห์นนี่-ซังและผมยิงเวทมนตร์เพื่อช่วยชีวิตฮีโร่อาเบล…

“อะ?!”

““““““?!””””””

เสียงที่ตกใจมาจากเคน แต่ความตกใจจากรอบข้างนั้นใหญ่กว่า

ดาบของฮีโร่อาเบลได้ {ฟัน} หมวกเกราะของเคน

มันเป็นเกราะที่ทุกการโจมตีไม่เป็นผลนะ รู้มั้ย?!

หมวกเกราะสีดำกลิ้งอยู่บนพื้น

เลือดไหลจากหัวของลอร์ดปีศาจ แต่ในทันทีต่อมา แสงสว่างขึ้นมาและแผลหายไป

เกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของโนอาห์-ซามะ สร้างให้เห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะรักษาแผลของผู้ใช้ได้ทันที

นั่นมันไม่แฟร์เลย โนอาห์-ซามะ?

หน้าที่ไม่ถูกปกปิดแล้วของลอร์ดปีศาจมันคล้ำและตาสีม่วง

เขาเป็นชายที่มีความสวยที่น่ากลัว

อย่างไรก็ตาม หน้าที่หล่อนั่นห่อหุ้มไปด้วยความเกลียดชังตอนนี้

“ไอ้เวร… กล้าดียังไงทำแบบนั้นกับสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่โนอาห์-ซามะมอบให้ชั้น…” (เคน)

“[ลูกธนูลม]” (จอห์นนี่)

“[หอกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

มากกว่าพันเวทมนตร์ที่จอห์นนี่-ซังและผมยินเน้นไปที่ {หัว} ของเคน

โอเค คนนั้นได้เปิดจุดอ่อนแล้ว!

“จึ!” (เคน)

เขาต้องสังเกตความเสียเปรียบที่เขาอยู่ตอนนี้ เคนหยิบหมวกเกราะสีดำและกระโดดไปในท้องฟ้า

อ้า! เขาหยิบมัน!

“แค่รอ! ครั้งหน้า ชั้นจะบูชาวิญญานเหล่านั้นให้โนอาห์-ซามะ!” (เคน)

เคนจากไปขณะที่เขาพูดแบบนั้น

(เรารอดชีวิตจากนั่น…) (มาโกโตะ)

นั่นมันเกือบไป

ผมรู้สึกเหมือนผมจะตายหลายครั้งนั่น

ผมทรุดลงไปตรงนั้นและเดี๋ยวนั้น

“XXXXXXX (อืม ราชาของเรา…?)” (อันไดน์)

“X,XXXX, XXXXXXX. XXXX. XXXXX (อ้า ขอโทษ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ เธอช่วยชั้นที่นั่นน่ะ ขอบคุณ)” (มาโกโตะ)

“XXX! (ค่ะ!)” (อันไดน์)

สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่พูดอย่างนี้ด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอและหายไป

อารมณ์ของเธอได้มีราคาขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งแรกที่ผมเจอเธอ

ตั้งแต่ทีแรก ผมไม่รู้ว่าสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของอนาคตจะเหมือนกันกับคนนี้มั้ย

แล้วก็ ผมยังไม่รู้ภาพเต็มๆที่เธอเรียกผมว่า ‘ราชาของเรา’

ต้องทำความสะอาดกำแพงน้ำจำนวนมากและมังกรน้ำที่ผมสร้าง…

ระหว่างผมทำความสะอาดที่เหลือด้วยเวทมนตร์น้ำ…บางคนเข้าหาผม

จอห์นนี่-ซัง มั้ง?... คือที่ผมคิด แต่มันไม่ใช่

“ม-มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

“อาเบล-ซัง นายช่วยชั้นนะนั่น” (มาโกโตะ)

คนที่มาด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคนคือฮีโร่อาเบลที่ฟันลอดปีศาจเคนเมื่อกี้นี้

นั่นมันน่าประทับใจ

“...มาโกโตะ-ซัง ชั้นจะร่ายเวทย์รักษากับนาย” (อาเบล)

“แต่ชั้นไม่มีแผลที่ไหนเลยนะ?” (มาโกโตะ)

“นายต้องไม่นะ! ถ้าเกิดว่ามีอะไรบางอย่างจริงๆล่ะ?!” (อาเบล)

เขาเมินที่ผมพูดและร่ายเวทมนตร์รักษาบนผม

มันอยู่ระดับของรอยข่วน แต่ไม่มีที่ไหนที่บาดเจ็บ…

ที่สำคัญกว่านั้น มีบางอย่างที่ผมต้องถามฮีโร่อาเบล

“อาเบล-ซัง เทคนิคที่ใช้เพื่อฟันลอร์ดปีศาจเคนนั้นน่าประทับใจ เวทมนตร์ดาบนนั้น {ชื่อ} ว่าอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

นั่นไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเทคนิคของฮีโร่แห่งแสง

“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ชั้นตั้งใจในช่วงเวลานั้นจนชั้นก็ไม่… แต่การเปิดเล็กๆที่มาโกโตะ-ซังตัดในท้องฟ้า มีแสงของพระอาทิตย์ส่องลงมา และชั้นรู้สึกเหมือนตัวชั้นเอ่อล้นไปด้วยพลัง…” (อาเบล)

“อย่างนั้นเหรอ…” (มาโกโตะ)

เข้าใจแล้ว!

เมฆสีดำสนิทที่ปกคลุมดินแดนมนุษย์ตลอดเวลา

แสงของพระอาทิตย์ถูกกัน

(งั้นมันง่ายขนาดนั้น…?) (มาโกโตะ)

ทันทีที่ผมแสดงสีหน้าโล่งใจ สีหน้าของฮีโร่อาเบลบี้

“นั่นโล่งใจ… ชั้นคิดว่าผู้มีพระคุณของชั้นจะตายต่อหน้าชั้นต่อหน้าลอร์ดปีศาจเคนอีกครั้ง… ว่าชั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากดู… ชั้นดีใจจริงๆที่นายโอเค มาโกโตะ-ซัง…” (อาเบล)

ฮีโร่อาเบลจับไหล่ของผมและเสียงสั่น

ผมไม่เห็นหน้าเขา แต่เขาอาจจะร้องไห้

“มาโกโตะ-ซามะ!” (โมโมะ)

“โมโมะ” (มาโกโตะ)

โมโมะวิ่งมาทางนี้

“พี่โอเคมั้ย?! พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!” (โมโมะ)

“ไม่ อาเบล-ซังเพียงแต่ร่ายเวทมนตร์รักษากับพี่เผื่อไว้แล้ว พี่ไม่บาดเจ็บที่ไหน” (มาโกโตะ)

“นั่นโล่งใจ…หนูดีใจมาก…” (โมโมะ)

โมโมะห่อแขนของเธอรอบเอวผมและกอดผมแน่น

ผมทำให้เธอกังวล ผมควรจะสำนึกเรื่องนั้น

จอห์นนี่-ซังถูกล้อมด้วยนักรบเอลฟ์และกึ่งสัตว์

มันดูเหมือนมันมีคนบาดเจ็บมากมายในหมู่สหายของเขา แต่พวกเขาทั้งหมดโอเคมั้ย?

อ้า จอห์นนี่-ซังมองมาทางนี้

ผมได้ยินเขาพูด ‘นายช่วยเราที่นี่ ชั้นขอมอบคำขอบคุณให้กับนาย’ ด้วยเงี่ยหู

ไม่ ไม่มีทางที่ผมจะได้ยินมันปรกติ คือที่ผมคิด แต่มันอาจจะปรกติสำหรับเอลฟ์

ไม่ว่ายังไง คนนั้นสงบและเท่

ลูซี่ ทวดของเธอแข็งแกร่งมากมายและเท่

แน่นอนว่าเขาจะเป็นที่นิยม

แล้วคนอื่นล่ะ?

โวล์ค-ซังและจูเลียตต้า-ซังถูกดูแลอยู่

ลูกสาวของเดคเคล-ซังกอดเขาและร้องไห้

งั้นเขาก็เลี่ยงธงแห่งความตายได้

คนได้รับบาดเจ็บถูกรักษาด้วยคนที่ใช้เวทมนตร์รักษาได้

ผมมอบการถอนหายใจที่หนัก

…ดูเหมือนเราสามารถจะก้าวข้ามเหตุการณ์ที่แย่ที่สุด ซึ่งก็คือการโจมตีของลอร์ดปีศาจเคน

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 500/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord