205 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกไม่ลงรอยกัน

205 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกไม่ลงรอยกัน

“เฮ้ย ฮีโร่ของโรเซส ทำไมนายอยู่ด้วยกันกับน้องสาวของชั้น?” (เกราลท์)

วู้ปส์ เราได้เจอคนมีปัญหาแล้วสิ

“เกรา-ชิ มีอะไรเหรอ?”

“คนที่โหม่หัวของเธอมาข้างหลังเกราลท์-ซังคือสาวสวยผิวน้ำตาลที่คุ้นหน้าคุ้นตา ฮีโร่ไฟ โอลก้า-ซัง

…ช่างเป็นคู่ที่พิเศษ

“น-นี่-ซามะ พี่อยู่ด้วยกันกับโอลก้า-ซามะ หือห์” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่ตอบอย่างใจเย็น

“โอ้? เจเน็ต-จัง~ เธออยู่ด้วยกันกับผู้ชายเหรอ? สาวนี้ อุ่ย อุ่ย~” (โอลก้า

“อ-โอลก้า-ซามะ? พี่เมาเหรอ?” (เจเน็ต)

“ชั้นจะเมาจากตอนนี้ไป☆” (โอลก้า)

โอลก้า-ซังมีนิสัยแบบนี้เหรอ?

“เฮ้ย ฮีโร่ของโรเซส ฟังอยู่มั้ยวะ?!” (เกราลท์)

“อ้าา ใช่ ชั้นฟังอยู่~” (มาโกโตะ)

อุ้ปส์ สมองผมแข็งไปนั่น

“ให้ชั้นเข้าไป มันโอเคกับนาย ใช่มั้ย?” (เกราลท์)

“อ-เอาเลย” (มาโกโตะ)

ยังไงก็ไม่เหมือนว่าผมจะปฏิเสธได้นะ

เพราะมีโอกาสแล้ว มาสนิทกับฮีโร่สองคนเถอะ

แต่ทั้งสองคนเป็นคนที่น่ากลัวที่ซัดผมเละในอดีตนะ

แต่…

“นี่-ซามะ พี่ได้โปรดไปอยู่ตรงนู้นได้มั้ย?” (เจเน็ต)

“อะ?! เจเน็ต?” (เกราลท์)

เจเน็ต-ซังพูดในน้ำเสียงที่เย็นชา และเกราลท์ซังถอยไปเหมือนกับจะชะงักโดยสิ่งนี้

“เกรา-ชิ นายไม่ควรทำอย่างนั้น เข้าไปขวางทางน้องสาวน่ะ เจอกัน เจเน็ต-จัง ฮีโร่ของโรเซส-ซัง~” (โอลก้า)

“ฮ-เฮ้ย” (เกราลท์)

โอลก้า-ซังลากเกราลท์ไป

เอ๋? เราจะไม่กินด้วยกันเหรอ?

“ขอโทษเกี่ยวกับพี่ชายของชั้น” (เจเน็ต)

“มันโอเคที่จะไม่กินกับพวกเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มันโอเค!” (เจเน็ต)

“เข้าใจแล้ว…พูดถึงแล้ว เกราลท์-ซังและโอลก้า-ซังสนิทกันดีนะ หือห์” (มาโกโตะ)

“มันดูเหมือนพวกเค้าสู้ใกล้กันในการต่อสู้กับกองทัพลอร์ดปีศาจ ดังนั้นตั้งแต่ตอนนั้น…พวกเค้าได้มีปฏิสัมพันธ์กันในอดีตด้วยนะ” (เจเน็ต)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

“โอลก้า-ซามะได้อยู่ในห้องของพี่ชายของชั้นมานานแล้วหลังๆ…” (เจเน็ต)

“เจเน็ต-ซังพูดมันอย่างอึดอัด

“อยู่นานเหรอ…?” (มาโกโตะ)

“ใช่ ที่ว่า จนถึงเช้าน่ะ…” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังต้องผมดั่งจะพูดกับผมว่า ‘เข้าใจได้แล้ว’

อ้า จนถึงเช้า หือห์!

เออออออออ๋?!

เกราลท์และโอลก้า-ซังอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นเหรอ?!

ผมไม่รู้…

ผมชำเลืองมองเกราลท์-ซังและโอลก้า-ซังที่นั่งห่างไปจากเรา และมันเหมือนกับโอลก้า-ซังเป็นคนที่เข้าหาเข้าอย่างบ่อยครั้งมากกว่า

เกราลท์-ซังได้มองเหมือนจะพบว่ามันน่ารำคาญ แต่เขาคุยกับเธอดั่งสนุกอยู่

พวกเขาน่าจะเข้ากันได้ดีที่พวกเขาเป็นคนเสพติดการต่อสู้และพวกนั้น

อ้า เกรา-ซังจ้องผมดั่งจะพูดว่า ‘ห๋า?’

ผมรีบเลี่ยงสายตา

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่าเรื่องของพี่ชายชั้นโอเคแล้วเหรอ? นายอยู่ด้วยกันกับชั้นนะตอนนี้” (เจเน็ต)

พูดอย่างนี้แล้ว เจเน็ต-ซังจับมือของผม

…ตาของเกราลท์-ซังคมขึ้น

“เจเน็ต-ซัง เธอเมาเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ ชั้นไม่ได้เมามากขนาดนั้น” (เจเน็ต)

เธอพูดขณะที่เธอวางมือไว้บนไหล่ผม

อาา นี่เป็นการเคลื่อนไหวเดียวกันกับลูซี่เมื่อเธอเมา

หืมม…ผมกลัวที่จะมองไปที่ที่เกราลท์-ซังอยู่

ผมพูดนั่น แต่ด้วยเปลี่ยนมุมมอง ผมชำเลืองมองโต๊ะตรงนั้นเล็กน้อย…และโอลก้า-ซังได้ทำให้เกรา-ซังดื่ม

เขาไม่ได้มองมาทางนี้

ปลอยภัย ปลอดภัย

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ใจของนายอยู่ที่อื่น” (เจเน็ต)

“...นั่นไม่จริงเลยนะ” (มาโกโตะ)

“ได้โปรดมองชั้น” (เจเน็ต)

เธอวางมือบนแก้มของผม และหัวของผมได้ถูกทำให้หันหน้าหาเจเน็ต-ซัง

มือของเจเน็ต-ซังอยู่ที่ไหล่ของผม ดังนั้นลมหายใจของเธอใกล้ มันมาถึงผมได้

ผมบลอดน์ที่เงางามสัมผัสกับหน้าของผมม

ขนตาที่ยาวของเธอและตาที่เฉียงบนหน้าที่สวยมองดูผม

“มีเวลาวันนี้ ใช่มั้ย?” (เจเน็ต)

เธอกระซิบในหูของผม

“...ยังไงซะ มีนิดหน่อย” (มาโกโตะ)

“งั้น อยู่เป็นเพื่อนชั้น โอเคมั้ย?” (เจเน็ต)

ผมได้ทำให้เธอมากับผมในการไปหาเอสเธอร์-ซังกระทันหัน

ปฏิเสธเรื่องนี้จะไม่แฟร์

“...มันโอเค” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ ชั้นได้รับการยอมรับแล้ว” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังพูดอะไรบางอย่างที่เป็นลางไม่ดี ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แก้มเธอชมพูดนิดหน่อย ดังนั้นมันแค่การที่เธออ่อนแอกับแอลกอฮอล์ ใช่มั้ย? แค่เมื่อผมกำลังคิดถึงเรื่องนี้…

“...ทำอะไร?”

เสียงที่เย็นชาเหมือนพายุหิมะ

ที่ฝั่งตรงข้ามของเจเน็ต-ซัง

บางคนได้นั่งที่นั่งข้างๆ

ใครกัน

ก่อนที่ผมจะยืนยันได้ แขนของผมได้ถูกนำไป และตัวของผมถูกดึงไปที่ตรงนั้น

หลังจากนั้น ในที่สุดผมก็ได้มีเวลายืนยันหน้า

“จ-เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ชั้นได้ตามหานายอยู่ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

ออราเคิลแห่งน้ำที่มีรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกจับแขนของผมแน่น

เป็นไปได้มั้ยว่าเธออยู่คนเดียว

ผมคิดอย่างนั้น แต่อัศวินจำนวนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้า

“ท-ทำไมเธออยู่ที่นี่?” (มาโกโตะ)

“นายใช้เวลากลับมานานเกินไป ชั้นเลยมาเพื่อรับตัวนาย ตอนนี้ กลับกันเถอะ” (โซเฟีย)

ไม่ ผมถามว่าทำไมเธอรู้ว่าผมอยู่ที่นี่

อ๊ะ นีน่า-ซังได้ทำหน้า ‘เวรล่ะ!’ และซ่อนหน้าของเธอ

งั้นนี่น่าเป็นคนให้ข้อมูล หือห์

(เธอได้บอกว่าเธอจะไม่บอกลูซี่ และซา-ซังแต่เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะไม่บอกเจ้าหญิงโซเฟีย…) (มาโกโตะ)

นีน่า-ซังเป็นภรรยาของฟูจิ-ยัง

ฟูจิ-ยังเป็นขุนนางของประเทศแห่งน้ำซึ่งเป็นหัวหน้าของสามีเธอ เธอจะไม่มีทางเลือกนอกจากตอบ…

เจ้าหญิงโซเฟียและเจเน็ต-ซังตอนนี้ได้จ้องกันโดยที่มีผมคั่นกลาง

“โอ้ชั้น โซเฟีย ตอนนี้มาโกโตะกับชั้นได้กินอาหารกันอบู่ เธออย่าได้มั้ย?” (เจเน็ต)

“นายต้องลำบากที่มาพัวพันกับผู้หญิงประหลาดแน่ ตอนนี้ ไปกันเถอะ ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

“ผู้หญิงเข้มงวดสุดท้ายแล้วผู้ชายจะหนีไปนะ รู้มั้ย?” (เจเน็ต)

“เธออย่ามาพยายามเล่ห์เหลี่ยมใส่คู่หมั้นของชั้นได้มั้ย?” (โซเฟีย)

“โอ้? เค้าได้พูดว่าเค้าจะอยู่เป็นเพื่อนชั้น {จนถึงเช้า} เค้าสัญญาเรื่องนั้นไว้แล้วนะ” (เจเน็ต)

“?!”

หน้าของเจ้าหญิงโซเฟียหันควับมาทางผม

แต่เราไม่ได้สัญญาว่านานเท่าไหร่นะ

“ม-มากินอาหารกันเราสามคน!” (มาโกโตะ)

ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกว่าจ้างของประเทศแห่งน้ำ

มากกว่านั้น เจ้าหญิงโซเฟียเป็นคู่หมั้นของผม ดังนั้นมันจะดีกว่าที่จะฟังสิ่งที่เธอพูด แต่ผมบอกเจเน็ต-ซังว่าผมจะอยู่ด้วยกันกับเธอ ดังนั้นผมไม่อยากกลับคำพูดของผม

“ถ้าฮีโร่มาโกโตะพูดอย่างนั้น…” (โซเฟีย)

“ช่วยไม่ได้…” (เจเน็ต)

ผมคิดว่าผมจะถูกดุ แต่ทั้งสองคนยอมรับมัน

ด-ได้เลย!

ผมจะให้พวกเธอกินอาหารที่อร่อย!

“น-นีน่า-ซัง!” (มาโกโตะ)

“ค่ะ ทากัตซูกิ-ซามะ!” (นีน่า)

นีน่า-ซังที่ได้ตรวจสภาพที่นี่ตลอดเวลาได้บินมา

“เครื่องดื่มให้โซเฟีย!” (มาโกโตะ)

“เตรียมเรียบร้อยแล้ว!” (นีน่า)

ผมสั่งเครื่องดื่ม และด้วยเหตุผลบางอย่าง เครื่องดื่มได้วางไว้แล้ว

“โซเฟีย-ซามะ มันเหมือนเดิม!” (นีน่า)

“โอ้ชั้น ขอบคุณมาก” (โซเฟีย)

โออ้!

เจ้าหญิงโซเฟียสั่ง ‘เหมือนเดิม’!

เธอเป็นลูกค้าประจำ! (แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ)

นีน่าได้เข้าใจแล้วว่าเจ้าหญิงโซเฟียชอบอะไร หือห์… นั่นน่าประทับใจ

“ทากัตซูกิ-ซามะ อาหารจะออกมาในไม่นาน!” (นีน่า)

พูดสิ่งนี้เสร็จ นีน่า-ซังกระโดดและหายไปลึกเข้าไปข้างในที่นี้

…ผมรู้สึกแย่ที่ทำให้เธอต้องผ่านเรื่องแบบนี้ไป

ผมควรจะขอโทษภายหลัง

“นี่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ แก้วของนายเหงาแล้ว” (เจเน็ต)

“ฮีโร่ มาโกโตะ มาใกล้ๆ” (โซเฟีย)

“โซเฟีย ไม่ใช่ว่าเธอทำท่าทางที่ไม่เหมาะสมในฐานะเจ้าหญิงเหรอ?” (เจเน็ต)

“แล้วเธอล่ะ เจเน็ต? พยายามมากที่จะล่อลวงบางคน” (โซเฟีย)

“อะไร?” (เจเน็ต)

“มีอะไรล่ะ?” (โซเฟีย)

“น่า น่า น่า” (มาโกโตะ)

ผมรีบทำให้พวกเธอทั้งสองคนใจเย็นลง

…นี่มันจะโอเคมั้ย?

อาหารด้วยการผสมผสานที่หายากของเจ้าหญิงโซเฟีย และเจเน็ต-ซังได้เริ่ม

◇◇

“นั่นทำไมฮีโร่มาโกโตะไม่ใช่เวลากับชั้นเลยซักนิด!” (โซเฟีย)

“เธอลำบากนะ โซเฟีย เฮ้ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายเป็นคนมีส่วนร่วมในการปราบลอร์ดปีศาจ งั้นไม่ลงหลักปักฐานเหรอ?” (เจเน็ต)

“เจเน็ต ชั้นมีความประทับใจที่ผิดกับเธอ ชั้นขอโทษที่พูดว่าเธอเป็นผู้หญิงหมดอายุ…” (โซเฟีย)

“ไม่จำเป็นต้องพูดมันทุกครั้งไป เพราะทั้งหมดพ่อได้บ่นชั้นซักพักแล้ว…” (เจเน็ต)

“ชั้นควรจะแนะนำเธอให้บางคนมั้ย เจเน็ต?” (โซเฟีย)

“...บางคนที่แข็งแกร่งกว่าเกราลท์-นี่ซามะเหรอ?” (เจเน็ต)

“...ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเงื่อนไขนั้นไม่ได้เหรอ?” (โซเฟีย)

เมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว เจ้าหญิงโซเฟีย และเจเน็ต-ซัง ได้สนิทกัน

และสำหรับผม ผมได้จิบเครื่องดื่มระหว่างที่กินขนมที่ดูเหมือนจะเป็นถั่วเหลืองสีเขียว

“เกรา-ชิ เฮ้ยย” (โอลก้า)

ที่โต๊ะอื่น มีเกราลท์-ซังที่เมาจนเขาทรุด

งั้นเขาก็อ่อนแอกับแอลกอฮอล์…

ได้เลย ครั้งหน้าที่เขาท้าทายผม ให้มันเป็นการดื่มแข่ง

ผมตัดสินใจอย่างเงียบๆในหัวใจของผม

โอลก้า-ซังได้พาเกราลท์-ซังกลับไป

การสนทนาของเจ้าหญิงโซเฟียและเจเน็ต-ซังได้วนไปวนมาซักพักแล้ว

มันถึงเวลาที่เราจะไปแล้วด้วย

“น่า ตอนนี้ ทั้งสองคนต้องเหนื่อยแน่ เราได้เตรียมรถม้าเพื่อการกลับของพวกเธอ-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

ฟุจิ-ยังได้กลับมา และสรุปสิ่งต่างๆ

อย่างที่คาดกับคนที่อ่านใจ

เจ้าหญิงโซเฟียเมื่อเธอกำลังจะกลับไป…

“ชั้นได้พูดมันหลายครั้งแล้ว แต่พรุ่งนี้เป็นพิธีมอบเหรียญรางวัลของนาย ได้โปรดมาที่ปราสาทไฮแลนด์โดยไม่ลืมนะ โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

“ใช่ ชั้นรู้” (มาโกโตะ)

แอลกอฮอล์ได้อยู่ในระบบของผมแล้ว ผมเลยพยักหน้าหลายครั้งขณะที่ผมโบกมือ

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันและอัศวินคนอื่นได้ยืนอยู่ที่นั่น

“ลุง ขอโทษที่ให้พวกนายรอตลอดเวลานี้ข้างนอก” (มาโกโตะ)

ผมได้ชวนพวกเขาให้เข้ามาข้างใน แต่พวกเขาปฏิเสธ

“โซเฟีย-ซามะเป็นคนที่ไม่รู้จักหาเวลาพัก มันเป็นเวลาที่ท่านเจอมาโกโตะ-โดโนะบางครั้งบางคราว และจากนั้นเธอมีความสุขที่สุด!”

เขาหัวเราะอย่างเต็มอกเต็มใจ

ผมโบกมือและส่งเจ้าหญิงโซเฟียไป

“กัปตันเจเน็ต เราจะกลับแล้ว”

“เพกาชั้ชชั้นอยู่หนาย? ชั้นไม่เหนมัน” (เจเน็ต)

“พูดอะไรเมื่อท่านเมาน่ะ?! ท่านจะโดนจับที่ขับขี่ระหว่างที่เมานะ!”

เจเน็ต-ซังได้ถูกหนุนไหล่โดยหน่วยของเธอ และพวกเธอกลับไปที่รถม้า

งั้นมันก็ผิดกฏหมายที่จะขี่เพกาซัสระหว่างที่เมา

แน่นอนว่ามันจะเป็นอย่างนั้น หือห์

ผมกลับไปที่โต๊ะและยืดตัวอย่างดี

“อาา นั่นมันลำบาก” (มาโกโตะ)

ผมงอตัวบนเข้าอี้ของผม

“นั่น…”

“เราควรจะพูดอะไรดี”

ผมได้ยินเสียงที่คับแค้นใจจากข้างหลัง

ฟูจิ-ยังและนีน่าได้จ้องผม

“ชั้นขอโทษ!” (มาโกโตะ)

ผมคุกเข่าคำนับกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

หลังจากนั้น ผมได้ทำให้ถูกชิมราเมงที่ฟูจิ-ยังได้แนะนำเข้ามาในเมนูใหม่

“มันรสชาติเป็นยังไง ทักกิ-โดโนะ?” (ฟูจิ)

“อร่อยเกินไปแล้ว…ไปได้ซาร์ดีนแห้งมาจากที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“ทำมัน…ดันนะ-ซามะทำ” (นีน่า)

นีน่าถอนหายใจ ‘ห่าาา’

ดูเหมือนราเมงจะทำให้พวกเขาอยู่ในแง่ลบ

แต่มันอร่อย

กลิ่นที่หอมของน้ำซุปซาร์ดีนแห้งได้มอบรสชาติที่ยอดเยี่ยมให้เส้น

ทอปปิ้งเป็นเนื้อหมูย่าง เม็นมะ นารูโตะมากิ และต้นหอม

ใช่ ใช่ เรียบง่ายและดี

ผมดื่มน้ำซุปโดยไม่เหลือไว้ซักหยด

โดยเวลาที่ผมกลับไปที่โรงแรม มันได้ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว

◇มุมมอง ซาซากิ อายะ◇

“อัศวินของชั้นมาสาย” (ฟูเรีย)

ฟู-จังได้อ่านหนังสือและพึมพำเรื่องนี้

“นี่เป็นครั้งที่สามที่เธอพูดอย่างนี้แล้ว ฟูริ” (ลูซี่)

ลู-จังได้โพสท่าหลายอย่างด้วยไม้เท้าเธอเพื่อฝึก (?) เวทมนตร์ของเธอ

มันดูเหมือนเธอฝึกท่าเมื่อเธอได้ใช้มันอย่างแม่นยำ

การดูการฝึกของลู-จังนั่นน่าสนุก

มองทากัตซูกิ-คุงฝีกเหมือนมองรูปปั้น

“โซฟี่-จังได้ไปหาเค้า ดังนั้นชั้นคิดว่าเค้าจะมาในไม่นานนะ” (อายะ)

หนูได้ทำการเตรียมอาหารเช้าพรุ่งนี้

“บางทีพวกเค้าอาจจะหายไปในเมืองตอนกลางคืนแบบนั้นเลย” (ลูซี่)

“โซฟี่-จังไม่ใช่เธอ ลู-จัง” (อายะ)

“เอ๋?! นั่นไม่จริงเลยนะ!...ชั้นจะ” (ลูซี่)

“ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอ ลู-จัง…” (อายะ)

หนูยกมีดทำครัวขณะที่พูดอย่างนี้

“อายะ อย่าชี้มีดมาทางนี้ มันน่าเบื่อเวลาไม่มีมาโกโตะอยู่ที่นี่ ดังนั้น มาดื่มกันเถอะวันนี้ อายะ ฟูริ อยู่เป็นเพื่อนชั้นหน่อย!” (ลูซี่)

ลู-จังได้นำเครื่่องดื่มที่แรงออกมาจากที่ไหนบางแห่ง

ลู-จังได้เต็มอกเต็มใจหลังๆ

มันดูเหมือนเธอเริ่มจะคล้ายแม่ของเธอ

“ช่วยไม่ได้ ชั้นจะเตรียมขนม” (อายะ)

ถ้าหนูจำไม่ผิด เรามีเบค่อน ชีส และแครกเกอร์

“เวลาแค่สาวๆ! เราจะดื่มจนเราร่วง!” (ลูซี่)

“ลู-จัง ถ้าเธอกินมากตอนกลางคืน เธอจะอ้วนนะ รู้มั้ย?” (อายะ)

“มันโอเค! ถ้าชั้นยิงเวทมนตร์กษัตริย์จำนวนนึง ชั้นจะกลับไปที่ 0 แคลอรี่!” (ลูซี่)

มันไม่ได้ทำงานอย่างนั้น

แต่ลู-จังไม่อ้วนเลยซักนิด

ลู-จังได้โบกไม้เท้าของเธอไปรอบๆ

หน้าอกของเธอสั่นขณะที่เธอทำอย่างนั้น

…ไม่ใช่ว่ามันใหญ่กว่าก่อนหน้าเหรอ?

หนูเข้าใกล้ลู-จัง

“มีอะไร อายะ…? ตาของเธอน่ากลัว—กย้า!” (ลูซี่)

หนูจับหน้าอกของลู-จังและเธอส่งเสียงร้องที่มันไม่ดูน่าจูงใจเลยซักนิด

หนูจับมันแบบนั้น

“หืมม พวกมันใหญ่ขึ้นจริงๆ” (อายะ)

“ทำอะไรน่ะ อายะ?!” (ลูซี่)

“ว้าว้า!” (อายะ)

ลู-จังได้ดันหนูและหนูหล่นลงไปที่เตียง

และจากนั้นเธอนำมือใส่เข้าไปในเสื้อของหนู

“เดี๋ยว ลู-จัง! หยุด หยุด!” (อายะ)

“ชั้นจะทำให้มันใหญ่ขึ้น!” (ลูซี่)

“คย้า!” (อายะ)

ลู-จังและหนูได้เล่นไปทั่วเหมือนเดิม

“ฟฟฟู่…อัศวินของชั้นมาสาย” (ฟูเรีย)

ฟู-จังถอนหายใจอย่างอิดโรย

นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่เธอพึมพำเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุง

““...””

ลู-จังและหนูหยุดตะลุมบอนกันและมองหน้ากัน

เรากระซิบหากัน

〈เฮ้ อายะ ฟูริทำตัวแปลกๆ〉 (ลูซี่)

〈...นั่นมันหญิงสาวในความรักแล้วล่ะ〉 (อายะ)

〈อ้าา…มาโกโตะนั่น…〉 (ลูซี่)

〈มันช่วยไม่ได้นะ…〉 (อายะ)

〈ใช่…ตอนนี้เมื่อมันมาเป็นอย่างนี้แล้ว เราจะให้เธอพูดมันออกมา!〉 (ลูซี่)

“ฟูริ! อย่าตอนหายใจตลอดเวลาอยู่นั่นสิ บอกเราเกี่ยวกับมาโกโตะ!” (ลูซี่)

“ฟู-จัง มาคุยกัน~” (อายะ)

“ค-คุยเกี่ยวกับเรื่องอะไร?!” (ฟูเรีย)

ลู-จังและหนูเข้าหาฟู-จัง และเธอกระโดดกลับกับเรื่องนี้

คืนนั้น เราได้ยินเกี่ยวกับทากัตซูกิ-คุงจากฟู-จัง

ฟู-จังไม่ยอมรับว่าเธอชอบทากัตซูกิ-คุง

◇◇

“ฮึนน…”

หนูเปิดตาขึ้นและยืดตัวกว้างๆ

หนูดูที่เตียงงข้างๆ

“อ้าา เธอแก้ผ้าอีกแล้ว” (อายะ)

เสื้อนอนของลู-จังเปิดออกเยอะเลย

หนูจัดเสื้อผ้าที่เละเทะของเธอ

ไกลไปข้างหลัง มีฟู-จังที่มีท่าหลับอย่างสวย—เดี๋ยว เอ๋?

“ฟู-จังไม่อยู่ที่นั่น?” (อายะ)

ปรกติแล้วฟู-จังเป็นพวกที่ตื่นสาย แต่เตียงของเธอว่าง

ห้องน้ำเหรอ?

ยังไงซะ นั่นโอเค

“ฮึนนน~~~!!” (อายะ)

หนูยืดตัวอีกครั้งและลงจากเตียง

ข้างนอกหน้าต่างมันยังมืดอยู่

หนูล้างหน้า และจัดตัวเองหน้ากระจก

และจากนั้น หนูเปิดประตูห้องข้างๆอย่างช้าๆ

ทากัตซูกิ-คุงต้องหลับระหว่างฝึก เขาหลับทั้งๆที่นั่งอยู่

“เห้อ…” (อายะ)

หนูให้ทากัตซูกิ-คุงนอนบนเตียงและวางผ้าห่มไปบนเขา

หนูมองหน้าที่หลับของทากัตซูกิ-คุง

“นายทำงานหนักจริงๆ” (อายะ)

หนูจูบหน้าผากของทากัตซูกิ-คุงและออกจากห้องมา

จากนั้น หนูไปที่ห้องครัว และเครียมอาหารเช้า

เช้าปรกติ

บางทีหนูจะทำไข่และแฮมวันนี้

ขนมปังนั้นโอเคด้วย แต่…ทากัตซูกิ-คุงชอบอาหารสไตล์ญี่ปุ่น ดังนั้นหนูเดาว่ามันต้องเป็นข้าว

ระหว่างที่หนูคิดอย่างนั้น หนูเห็นบางคนอยู่ในครัวเช้าตรู่ที่ไม่มีใครสมควรจะอยู่

ชุดที่ผอมบางและผมดำยาว

“...สวัสดียามเช้า นักรบ-ซัง” (ฟูเรีย)

“สวััสดีตอนเช้า ฟูจัง เธอตื่นเร็วนะวันนี้” (อายะ)

“เธอทักทายหนูเหมือนเธอยังง่วงอยู่

เธอไม่ใช่คนตื่นเช้า

“ให้ชั้นช่วยทำอาหารเช้ามั้ย?” (ฟูเรีย)

“แน่นอน! แต่ทำไมกระทันหันล่ะ?” (อายะ)

เมื่อหนูถาม ฟู-ขังอยู่ไม่สุขเล็กน้อยและพูด…

“...ชั้นได้คิดเกี่ยวกับว่าจะทำบางอย่างให้อัศวินของชั้นน่ะ” (ฟูเรีย)

“...”

อะ! หญิงสาวในความรัก!

ยอมรับมันได้แล้ว!

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord