167 เงาของการทำลายล้าง

167 เงาของการทำลายล้าง

“อ-โอลก้า-ซามะ…ท่านจะสู้ต่อมั้ย?”

ผู้ประกาศถามอย่างประหม่า

ฮีโร่โอลก้าได้ส่ายหัวของเธอด้วยตาที่ไม่มีโฟกัส

(ยังไงซะ เพราะทั้งหมดการโจมตีของดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ภาคภูมิใจของเธอไม่ได้ผล และทั้งหมดเธอได้ถูกส่งบินไป…)

ถ้าเธอท้าทายเธอเพิ่มไปกว่านี้ เธอจะค่อนข้างมีพลังใจที่เข้มแข็ง

แต่ผมรู้สึกว่าเกราลท์-ซังจะโจมตีต่อด้วยมือเปล่าถ้าจำเป็นนะ

แล้วก็ ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญงอไปแล้ว

…ดาบศักดิ์สิทธิ์จะซ่อมทันเมื่อถึงเวลาที่ต้องสู้กับลอร์ดปีศาจรึเปล่า

“ง-งั้นตอนนี้! สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ในการแข่งขันจัดแสดงพิเศษนี้…ไม่ การดวลนี้ได้จบไปในชัยชนะของผู้เข้าร่วมการแข่งขัน ซาซากิ อายะ!”

ผู้ประกาศได้ประกาศชัยชนะของซา-ซัง

“““อุโโโโโโโโโโโโออออ้!!”””

เสียงเชียร์ดุจฝ่าผ่าได้มาจากคนดู

ผมได้กังวลเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะมีการประท้วงเกิดขึ้น เพราะการเอาชนะฮีโร่ไฟได้ แต่คนของประเทศแห่งไฟฉลองชัยชนะของซา-ซังเหมือนปรกติ

ยังไงมันก็โอเคตราบใดที่แข็งแกร่งเหรอ

มันง่ายที่จะรู้สึกเข้าใจมัน

“อายะ! เธอทำได้แล้ว!” (ลูซี่)

“ชั้นชนะ ลู-จัง!” (อายะ)

ซา-ซังและลูซี่ยกมือขึ้นแตะกัน

เจ้าหญิงโซเฟียยังตกตะลึงอยู่

ฟูเรีย-ซังได้เล่นกับซุย

เธอไม่กังวลเลยซักนิด

เธอต้องสังเกตสายตาของผม เธอมองมาทางนี้แล้วพูดปิดตาครึ่งหนึ่ง

“เพราะทั้งหมดชั้นเห็นอนาคตแล้วไงล่ะ” (ฟูเรีย)

“อา อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)

แน่นอนว่าเธอจะไม่กังวลถ้าอย่างนั้น

ผมกำลังจะพูด ‘มันถึงเวลาที่พวกเราต้องกลับแล้ว’ แต่ฟูเรีย-ซังได้จับไหล่ผมด้วยกำลังที่เหลือเชื่อกระทันหัน

“เดี๋ยว อัศวินของชั้น มีบางอย่างแปลกไป” (ฟูเรีย)

“? แปลก? อะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

เพราะฮีโร่โอลก้าขยี้เวทีเป็นชิ้นๆ พนักงานได้ทำความสะอาดมัน

และการประกาศได้ดัง เริ่มพิธีให้รางวัล และพิธีแต่งตั้งฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งไฟ ได้มีแผนที่จะทำที่เวที แต่เพราะเวทีได้พังไปแล้ว มันจะถูกจัดในปราสาทเกรทคีธวันหลังแทน

ผู้คนในคนดูได้คุยกันและกำลังจะจากไป

มีแม้แต่คนที่ฉลองตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย

ช่างสงบสุข

ไม่มีอะไรที่แปลกเป็นพิเศษ

“มีอะไรเหรอ ฟู-จัง?” (อายะ)

“เจ้าหญิงโซเฟีย กลับกันเถอะ” (ลูซี่)

ซา-ซังและลูซี่ก็มาทางนี้ด้วย

“เฮ้ เจ้าหญิง แค่อะไรกัน…” (มาโกโตะ)

“เวรเอ้ย ชั้นทำเละ ชั้นพลาดนี่! เราต้องวิ่งหนีในทันที!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังไม่ตอบคำถามผม และบอกนี่กับพวกเราด้วยความกระวนกระวาย

ลูซี่และซา-ซัง และผม มองหน้ากันและเอียงหัวของเรา

มันผ่านเที่ยงมาแล้วเป็นตอนประมานบ่าย 2

ข้างนอกยังร้อนอยู่และพระอาทิตย์นั้นพราวตา

ท้องฟ้าสีฟ้าที่ไม่มีเมฆเลย

ทันทีที่ผมกำลังจะถามว่าฟูเรีย-ซังได้กระวนกระวายเกี่ยวกับเรื่องอะไร…

{จู่ๆ ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นมืด}

“โอ้ เมฆเหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ผมก็ถูกดึงไปโดยนั่นและมองขึ้นไป และเงามืดได้เข้ามาในสายตาผม

แสงของพระอาทิตย์ที่ส่องลงมาถูกกั้นโดยบางอย่าง

“เฮ้ย! นั่นอะไร?!”

“นั่นไม่ใช่เมฆ ใช่มั้ย?”

“หิน…?”

“ไม่มีทาง ไม่มีทางที่หินก้อนใหญ่นั้นจะระ…”

ผู้คนในสถานที่จัดงานทั้งหมดได้ชี้ไปที่เงามืดบนท้องฟ้า

บางอย่างได้ปรากฏบนท้องฟ้ากระทันหัน

“มาโกโตะ! ไอนั่นมันหล่นมาที่นี่!” (ลูซี่)

เสียงของลูซี่ได้ทำให้ผมกลับมามีสติ

“ลูซี่ นั่นอะไรน่ะ?!” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่รู้ อยู่ๆมันโผล่ออกมา!” (ลูซี่)

ใช่ สิ่งนั้นแน่นอนว่ามันไม่อยู่ที่นั่นเมื่อกี้นี้

อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่ามีสิ่งที่เหมือนหินก้อนใหญ่ได้ลอยอยู่เหนือหัว

ไม่ ถ้าคำพูดของลูซี่พูดถูก งั้นมันจะหล่นลงมาที่นี่

(มันยังไกลอยู่ แต่…ชิ้นนั้นมันเป็นมวลค่อนข้างใหญ่ ใช่มั้ย…?) (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่ามันมีเส้นผ่าศูนย์กลางหลายกิโลเมตรเหรอ

แทนที่จะเรียกมันว่าก้อนหิน มันเหมือนกับเกาะได้หล่นล่งมาหาเรามากกว่า

ปราสาทลาพูต้า*น้ำมันหมดเหรอ?
TLN: Castle in the sky (1986) หนังของค่ายสตูดิโอจิบลิ

(มาโกโตะ! หยุดเล่นตลกได้แล้วแล้วทำที่ฟูเรีย-จังพูด! วิ่ง!) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ เกิดอะไรขึ้น

(มาโกโตะ-คุง! อธิบายทีหลัง วิ่ง! นี่เป็นบางอย่างที่พวกที่บูชาเทพเจ้างูชั่วร้ายทำ…) (เออร์)

เออร์-ซามะได้พูดด้วยความตื่นตกใจที่ไม่เหมาะกับเธอ

เราต้องทำอะไรตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่า

ผมได้สบตากับตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน และเรากำลังจะเริ่มเดินกับเจ้าหญิงโซเฟียที่อยู่ตรงกลาง

แต่ตอนนั้นเอง…

“{เฮ้ยา นั่น พวกนายกลัวกันมั้ย พวกแมลง}”

เสียงได้ถูกขยายด้วยเวทมนตร์สะท้อนมาจากเวที

มันต่างจากผู้ประกาศก่อนหน้า เสียงนี้มีความหนืดบางอย่างอยู่กับมัน

“ดูซิ ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

ที่ที่ซา-ซังชี้ไป เป็นที่ที่ผู้ประกาศอยู่มาจนถึงตอนนี้ ผู้ชายในผ้าคลุมสีดำได้ยืนอยู่ที่นั่น เขาจับอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ใช้ขยายเสียง

ผู้คนรอบๆรวมถึงผู้ประกาศได้เว้นระยะจากผู้บุกรุกที่โผล่มากระทันหัน

ผู้รักษาความปลอดภัยควรจะจับกุมเขาทันที!

“ไอเวร แกเป็นใครวะ?!”

อัศวินประเทศแห่งไฟได้ล้อมเค้าแล้ว

อา คนที่ตะโกนเมื่อกี้นี้ เป็นอัศวินผู้บังคับใช้กฏหมายที่มาด้วยกันก่อนการปราบโบสถ์งู

ชายในผ้าคลุมสีดำยิ้มอย่างกว้าง

“ชื่อของชั้นคือไอแซค ลูกชายของผู้ปกครองผู้ยิ่งใหญ่อิบลีส-ซามะ และอาร์คบิชอปของโบสถ์งู”

โอ้ ชื่อที่คุ้นเคย

“เค้าอีกแล้วเหรอ? เค้าเป็นชายที่ดื้อดึงจริงๆนะ ไม่ใช่เหรอ มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“เค้าเป็นชายที่ได้ทำการโจมตีคามิคาเซ่ และควบคุมมอนสเตอร์ในประเทศแห่งแสงเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)

“ใช่ เค้าเป็นตัวการหลักเบื้องหลังเหตุการณ์ที่ประแห่งไม้ด้วยเหมือนกัน…เห็นว่า” (มาโกโตะ)

ช่างเป็นคนทำงานหนัก

แต่เราไม่ต้องการผู้ก่อการร้ายที่ทำงานหนักนะ

“จับเค้า!”

อ๊ะ ทันทีที่เขาแนะนำตัวเขา ชายจากโบสถ์งูได้ถูกจับ

“ป-ปล่อยชั้นนะ!”

ชายดูเหมือนจะต่อต้าน แต่เขาถูกกดลงด้วยจำนวน

เขามาที่นี่เพื่อทำอะไร?

“แม้ว่านายจะจับชั้นได้ มันได้สายไปแล้ว! อุกกาบาตเหนือหัวได้ถูกเรียกโดยเราโดยเวทมนตร์อัญเชิญ! โดยใช้อายุขัยของทาสหลายร้อยคน! โดยการใช้อุกกาบาตที่ผ่านมา เราได้เปลี่ยนทิศทางของมันมาที่ใกล้ที่สุดซึ่งก็คือประเทศแห่งไฟ! ในไม่นาน เมืองหลวงของประเทศแห่งไฟจะถูกลบไปจากทวีปนี้!”

ชายโบสถ์งูได้ถูกพันด้วยเชือกหนาไปแล้ว ตะโกนด้วยเวทมนตร์ขยายเสียง

(ชายคนนี้พูดบางอย่างที่อุกอาจเมื่อกี้นี้) (มาโกโตะ)

ให้อุกกาบาตตกมาที่เมืองหลวง?

เวทมนตร์แบบนั้นเป็นไปได้ด้วยเหรอ?

เหมือนการพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ได้ยินผิด คนดูที่ขาดความรู้สึกถึงอันตรายจนถึงตอนนี้ ได้เริ่มกรีดร้องทั้งหมดทีเดียว และวิ่งหนี

ผมสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงร้องไห้ของเด็กได้จากไกลๆ

ความผวาครั้งใหญ่

“เรียกผู้คนข้างนอกเมืองหลวงมา! เรียกนักเวทย์จากปราสาท! รวมถึงคนที่ไม่ได้เข้างานด้วย!” (ทาริสก้า)

นายพลทาริสก้าได้สั่งลูกน้องของเขา

ข้างหลังของเขา ผมสามารถเห็นที่ดูเหมือนเป็นราชาอพยพ

“ฮีโร่-โดโนะ เราควรจะทำอะไรดี?”

ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันได้ถามด้วยสีหน้าที่กระวนกระวาย

“ชั้นอยากให้นายพาเจ้าหญิงโซเฟีย…แล้วก็สหายของชั้นไปที่นอกเมืองหลวง” (มาโกโตะ)

“รับทราบ! …แล้วนายจะทำอะไรล่ะ ฮีโร่-โดโนะ?”

เขาได้ยอมรับคำขอของผมอย่างพึ่งพาได้ และจากนั้น เขาส่งสีหน้าที่กังวลมาทางผม

“มันมีบางอย่างที่กวนใจชั้น ชั้นจะไปคุยกับนายพล ชั้นจะตามหลังไป” (มาโกโตะ)

“พูดอะไรน่ะ อัศวินของชั้น?! เราต้องวิ่งหนีด้วยกัน!” (ฟูเรีย)

“ฮีโร่มาโกโตะ! ไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น…” (โซเฟีย)

ฟูเรีย-ซังและเจ้าหญิงโซเฟียได้เข้ามาใกล้ผม

“น่า น่า มันจะโอเค ชั้นจะเจอเธอทีหลัง” (มาโกโตะ)

เวลานั้นมีค่ามากกว่าที่จะมาเถียงกันตรงนี้ ดังนั้นผมดันทั้งสองคนไปที่ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน และคะยั้นคะยอให้พวกเขาอพยพจากสถานที่จัดงาน

นั่นเป็นกลุ่มราชวงศ์ของโรเซสสำหรับคุณล่ะ อัศวินของเพราะเทศแห่งไฟให้ลำดับความสำคัญกับพวกเธอ

พวกเขาควรจะโอเคกับนั่น

(อีกอย่างที่ชั้นกังวลคือฟูจิ-ยัง…) (มาโกโตะ)

ความวุ่นวายในสถานที่จัดงานไม่มีสัญญานว่าจะสงบลง และแทนเรื่องนั้น ความวุ่นวายได้แพร่ไปทั้งเมือง

หินก้อนยักษ์เหนือหัวดูเหมือนจะมุ่งหน้ามาหาเราอย่างช้าๆ

พวกเขาควรจะโอเค…ผมมั่นใจน่ะ

ฟูจิยังจะรู้อย่างไวว่าบางอย่างเกิดขึ้น และรวมข้อมูลและทำตามนั้น

ผมจะเชื่อว่าเขาสามารถจะหนีได้อย่างถูกต้อง

ผมยืนยันว่าตาแก่ไปแล้วตอนนี้ และไปที่นายพลทาริสก้าอยู่

“เฮ้ เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง มันคืออะไรที่กวนใจนายน่ะ?” (อายะ)

“มาโกโตะ มันโอเคสำหรับนายที่จะไม่หนีเหรอ?” (ลูซี่)

ซา-ซังและลูซี่โหม่มามองผมจากทั้งสองข้าง

เดี๋ยว…

“ทำไมพวกเธอสองคนยังไม่หนี?!” (มาโกโตะ)

ผมอยากให้ทุกคนอพยพไปกับตาแก่นะ รู้มั้ย?!

“เอ๋ เพราะทากัตซูกิ-คุงยังอยู่” (อายะ)

“ถ้านายยังอยู่ ชั้นจะอยู่ข้างนาย” (ลูซี่)

“เฮ้ นั่น…” (มาโกโตะ)

ถ้าเธอพูดบางอย่างแบบนั้น มันจะทำให้ผมมีความสุข!

รอบยิ้มที่อ้วนปี๋จะโผล่ขึ้นมาบนหน้าผม ดังนั้นผมใช้โล่งจิตเพื่อให้หน้าผมปรกติ

“แล้วก็ ถ้าสถานการณมันบังคับ ชั้นแบกทั้งทากัตซูกิ-คุงและลู-จัง แล้ววิ่งหนีได้! ปล่อยให้ชั้นเอง!” (อายะ)

“อ๊ะ นั่นอาจจะเป็นความคิดที่ดี” (มาโกโตะ)

ด้วยกำลังขาของซา-ซัง เราจะออกไปจากเมืองหลวงได้ในพริบตา

เราได้ลองมันมาครั้งนึงแล้ว และมันเป็นความเร็วที่ค่อนข้างมาก

ถูกแบกมันไม่สบายเลยซักนิด มันเป็นวิธีการขนส่งที่แย่ที่สุด

มันเหมือนรถไฟเหาะที่ไม่มีมาตรการความปลอดภัย

“ฟุฟุฟุฟุ ไม่พอหรอก อายะ! เธอรู้มั้ย ชั้นได้เรียนเทเลพอร์ตจากหม่าม๊าในการฝึกดุจนรกกับเธอ!” (ลูซี่)

“เอ๋?! จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ว้าว น่าทึ่ง ลู-จัง!” (อายะ)

นั่นเป็นข่าวดี

ด้วยเทเลพอร์ตมันจะใช้พริบตาของจริงเพื่อหนี

(...หืมม?) (มาโกโตะ)

ผมได้สังเกตกระทันหัน

ผมได้อยู่ด้วยกันกับลูซี่มาเป็นเวลานาน

ถ้าเธอได้เรียนเทเลพอร์ต เธอจะอวดมันอย่างภาคภูมิใจตั้งแต่ที่พึ่งได้มา

“พูดถึงแล้ว มันใช้เวลานานเท่าไหร่ที่จะร่ายเทเลพอร์ตเสร็จ?” (มาโกโตะ)

“...ประมาณ 10 นาที?” (ลูซี่)

ว่าแล้ว

“...พูดถึง แล้วโอกาศสำเร็จล่ะ?” (มาโกโตะ)

“...10%?” (ลูซี่)

“ลู-จัง…” (อายะ)

เธอตอบมาด้วยเสียงที่น้อยเหมือนเปอร์เซนต์ของเธอ

ลูซี่ทำหน้าสลดใจ

“ยังไงซะ คิดแล้วว่ามันต้องเป็นบางอย่างแบบนั้น พร้อมการร่ายเผื่อไว้ แผนหลักของเราจะเป็นซา-ซังแบกเรา” (มาโกโตะ)

“ปล่อยให้ชั้นเอง!” ซา-ซังพูดระหว่างที่ปั้มหมัดของเธอ

ลูซี่ได้เริ่มร่ายอย่างกระอักกระอ่วน

พูดถึงแล้วแม่ของลูซี่เห็นได้ชัดว่าสามารถเทเลพอร์ตข้ามประเทศได้โดยไม่ต้องร่าย

แม่มดสีแดง-ซามะเป็นสัตว์ประหลาดจริงจังเลย

ลูซี่ของเราจะอยู่ระดับนั้นซักวันนึงมั้ย?

แต่โรซาลี-ซังอายุมากกว่าร้อยปี

ผมน่าจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วเมื่อลูซี่แก่ขนาดนั้น

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…

“ยิง!”

เสียงตะโกนถูกได้ยิน

เมื่อผมมองขึ้นไปผมเห็นเส้นแสงได้มุ่งหน้าไปที่หินใหญ่

มันน่าจะเป็นนักเวทย์ของประเทศแห่งไฟที่ยิงเวทมนตร์ไปที่อุกกาบาต

หรืออาจจะเป็นอาวุธต่อต้านมอนสเตอร์

“นั่นไม่โดน ใช่มั้ย?” (อายะ)

“ม่าย ส่วนใหญ่ยังไปไม่ถึงเลย” (ลูซี่)

“เธอสองคนมีตาที่ดีจริงๆ” (มาโกโตะ)

ซา-ซังและลูซี่เห็นได้แม้แต่ทิศทางของเวทมนตร์

แม้ว่าผมมีมองไกล…

มันไกลมากจนผมไม่เห็น

ทำไมสเปคของสมาชิคผมสูงจัง?

“อะไรกันนี่? ไม่ใช่ว่านั่นฮีโร่-ซามะและฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ มาโกโตะ-ซามะเหรอ?”

“มันค่อนข้างเป็นปัญหาแล้วตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ?” (มาโกโตะ)

คนที่เห็นเราและมาหาเราคืออัศวินผู้บังคับใช้กฏหมาย

“ใช่ พอมาคิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้…ถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ มันจะไม่สำคัญถ้ามอนสเตอร์เป็นหมื่นตัวมา เราจะไม่สะดุ้ง แต่มันไม่มีบันทึกในอดีตสำหรับเวทมนตร์แบบนี้…”

“การจะปล่อยอุกกาบาตตกลงมา ศัตรูได้คิดมันมาอย่างดี นายมีความคิดว่าจะหยุดมันยังไงมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะถามเผื่อไว้ แต่เวทมนตร์ที่พวกเขายิงไม่หยุดต้องเป็นวิธีหยุดของพวกเขา

และมันไม่ได้ดูเหมือนจะมีผลมาก

“ไม่ เสียใจที่ต้องพูด เราไม่มีวิธีดีๆเลย และตอนนี้เราได้ลองหลายๆอย่าง…ดังนั้นได้โปรดรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว”

“งั้น ให้ชั้นได้เจอนายพลทาริสก้าได้มั้ย? มีบางอย่างที่ชั้นอยากจะพูดกับเค้า” (มาโกโตะ)

“กับนายพล…? แต่…”

ผมอาจจะเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ แต่บางทีมันอาจจะยากที่จะไปพบกับตำแหน่งสูงสุดทางทหารของต่างประเทศ

ผมอย่างน้อยผมอยากบอกบางอย่างกับเขา

“รับทราบ ฮีโร่-โดโนะ โปรดมาทางนี้”

เขาดูเหมือนจะลังเล แต่ดูเหมือนอย่างน้องเขาจะตอบคำขอของผม

◇◇

ผมได้ถูกพามาที่ส่วนหนึ่งของโคลีเซียม

ที่นั่นได้กลายเป็นห้องบัญชาการทางทหารบางอย่าง

ทีมที่มอบคำสั่งอพยพให้กับผู้คนของเมืองหลวง

ทีมได้เขียนแผนที่จะจัดการกับอุกกาบาตที่เข้ามาหา

ทีมที่บอกผู้คนที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์

ทีมที่มอบการรักษาทางการแพทย์ให้กับผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บจากความวุ่นวาย

และคนที่อยู่ตรงกลางคือนายพลทาริสก้า

เขาได้ทำหน้าน่ากลัวขณะที่เขาฟังรายงานจากแต่ละทีม

ข้างของเขาฮีโร่โอลก้าได้ครวญอยู่

เธอโอเคมั้ย?

อัศวินผู้บังคับใช้กฎหมายได้เข้าหานายพลและกระซิบหาเขา

นายพลได้มองมาทางนี้ และทำสีหน้าสงสัยซักพักโดยที่ไม่เมินผม เขาได้มาหาเรา

“ขออภัย ในช่วงเวลาของประวัติศาสตร์ที่ฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศคนใหม่ มันได้ออกมาเป็นแบบนี้…” (ทาริสก้า)

สิ่งแรกที่นายพลทำคือขอโทษ

“แต่มันไม่มีเวลาจะคุยสบายๆนะ เราจะทำบางอย่างเกี่ยวกับวิกฤตของประเทศแห่งไฟ ดังนั้นพวกคุณรีบอพยพได้แล้ว ซาซากิ อายะ-โดโนะอยู่ในสภาพที่เธอได้รับสิทธิ์ที่จะเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งไฟแล้ว ดังนั้นไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่” (ทาริสก้า)

อัศวินใกล้ๆ ได้ทำท่าทางด้วยมือของเขาเหมือนจะพูดว่าเขาจะนำทางเรา

ดูเหมือนคนจากประเทศอื่นควรจะวิ่งหนีทันที

นั่นในตัวมันเองเป็นวิธีปรกติที่จะจัดการกับมัน

ในทันทีนั้นคำได้ลอยมากลางอากาศ

[คุณจะช่วยประเทศแห่งไฟเกรทคีทจากวิกฤตและให้พวกเขาติดค้างคุณ?]

ใช่

ไม่

ผู้เล่นอาร์พีจี-ซัง!

วิธีที่พูดมัน!

ไม่ใช่นิสัยคุณแย่ลงหรอหลังๆ?

(ยังไงซะ มันต้องพูดความรู้สึกของชั้นออกมา) (มาโกโตะ)

นั่นหมายถึงนิสัยของผมแย่ลงเหรอ?

ไม่ ไม่ ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น (ผมคิด)

(จริงอ่ะ~~?) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะ ท่านฟังอยู่เหรอ?

ไม่ดีเลย ผมถูกเบี่ยงเบนความสนใจ

ผมเผชิญหน้ากับนายพลอีกครั้ง

“นายผล มันโอเคที่เราจะทำบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งนั้นบนท้องฟ้ามั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมชี้ไปที่อุกกาบาตบนฟ้าแล้วบอกคำนี้กับเขา

“...มีแผนอะไรบางอย่างเหรอ?” (ทาริสก้า)

นายผพลได้ยินผมและสายตาของเขาคมขึ้น

 

เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord