143 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (4)

143 ศึกตัดสินในป่าปีศาจ (4)

◇มุมมอง เจเน็ต วาเลนไทน์◇

ความทรงจำเมื่อหลายปีที่แล้ว

ในห้องเรียนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในปราสาทไฮแลนด์

นักเรียนคือ ฮีโร่ ออราเคิล และคนที่ต้องแบกภาระของประเทศไว้บนไหล่

ฉันเป็นเพียงอัศวินระดับเหนือกว่า แต่พี่ชายของฉัน เกราลท์-นี่ซังผลักดันมันและให้ฉันมีส่วนร่วมในชั้นเรียนด้วย

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่มีผมขาวและผ้าคลุมสีขาว ได้ลอยอยู่บนแท่นยืน และมองลงมาหานักเรียน

“ฟังให้ดีนะ เจ้าพวกลูกเจี้ยบ ในสิ่งแวดล้อมอุ่นๆที่พวกนายโตมากัน นายจะเป็นเนื้อสับในทันทีถ้าเป็น 1,000 ปีก่อน”

“หืออห์? ไม่มีปัญหาน่า อีแก่ ด้วยสกิลฮีโร่สายฟ้าของชั้น ชั้นจะจัดการพวกมันทั้ง—กุฮ่า!” (เกราลท์)

“เรียกชั้น ‘เซ็นเซย์’ ไอ้เด็กเวรตะไล”

พี่ชายฉันได้ถูกเตะโดยปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

ฮ่าาห์…เห้อ นี่-ซัง…

“เกราลท์ ตั้งใจหน่อย” (โนเอล)

พี่สาวโนเอลได้ตำหนิพี่ชายฉันในน้ำเสียงที่โกรธ

เธอได้ถูกเรียกว่าการเกิดใหม่ของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา และเป็นคู้หมั้นของพี่ชายฉัน

เธอเป็นคนที่ฉันชื่นชมที่สุด

แต่เราไม่ได้คุยกันเลยหลังๆนี่

นั่นเป็นเพราะเธอ…ไม่ได้เป็นคู่หมั้นของพี่ชายฉันอีกต่อไป

แต่ฉันรักเธอเหมือนพี่สาวในอดีตนะ

“ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ พลังแบบไหนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสมีเหรอ?” (เจเน็ต)

ฉันถามปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“ฟุมุ น้องสาวนายเป็นเด็กสาวที่ดีและขยัน ชั้นจะตอบ พลังที่มีปัญหามากที่สุดของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่คือการเกิดใหม่ และการตื่นจากการหลับไหล”

“เกิดใหม่ และ ตื่นจากการหลับไหล…?” (เจเน็ต)

“นั่นมันเป็นเวทมนตร์แบบไหนกันคะ?” (โนเอล)

พี่สาวโนเอลถามคำถามเดียวกับฉัน

“แม้ว่าเรากำจัดลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาจะกลับมา -ด้วยเวทมนตร์เกิดใหม่”

“มันเหมือนกับอันเดดมั้ยคะ?” (เจเน็ต)

แต่เวทมนตร์แสงเป็นจุดอ่อนของอันเดด

นี่-ซามะและพี่สาวโนเอลควรตะกำจัดมันได้ง่ายๆ

“พวกเค้าไม่ใช่อันเดด พวกเค้าเกิดใหม่ มากกว่านั้น ด้วยเวทมนตร์ตื่นจากการหลับไหล พวกมันการเป็นสิ่งมีชีวิตที่สูงยิ่งขึ้นไปอีก”

“““สิ่งมีชีวิตที่สูงยิ่งขึ้น?”””

นักเรียนทั้งหมดเอียงหัวของพวกเขา ให้กับคำพูดที่ไม่คุ้นหู

“นายคิดว่าโลกนี้เป็นโลกเพียงใบเดียว ใช่มั้ย? แต่ความเป็นจริง โลกของนายเป็นเพียนหนึ่งในโลกที่ถูกแบ่งออกมา เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสคือบางคน ที่มาจากโลกที่ถูกแบ่งออกมานั้น นอกจากนั้นอีก โลกที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อิบลีสได้อยู่…เป็นโลกที่มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังมากกว่าเราขึ้นไปอีก”

“...ชั้นไม่ค่อยเข้าใจมันเลย) (เจเน็ต)

ฉันไม่เข้าใจความหมายของที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้คุยอยู่

แต่มันดูเหมือนว่ามันเหมือนกับกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น

“ฮ่า! นั่นมันโง่ ใครสนล่ะว่าเจ้าปีศาจมาจากโลกที่ถูกแบ่งหรืออะไรก็ตาม ที่ต้องทำมีแค่ฟันมันให้ตาย!” (เกราลท์)

พี่ชายของฉันเป็นชายที่เรียบง่าย

วิธีคิดของเขาคือความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง

แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้มเหมือนพบว่านั่นน่าขบขัน

“นายมีจิตวิญญานดีนี่ เกราลท์ แต่สิ่งมีชีวิตขั้นสูงกว่านั้นน่ากลัว รู้มั้ย? พวกเราคนของโลกที่ต่ำกว่าแม้แต่มองเค้าดีๆยังทำไม่ได้ ใจของเรามันปิดตัวลงแค่จากการมีพวกเค้าเข้ามาในสายตา

““““……””””

มองยังไม่ได้เลยเหรอ?

นั่นโกง!

เราทำอะไรไม่ได้ถ้าแบบนั้นถ้างั้น

“ยังไงซะ ฮีโร่และออราเคิลที่มีการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาคงจะโอเค โดยการฝึกสกิลที่ทำให้จิตใจมั่นคน มนุษย์ปรกติก็สามารถที่จะต้านทานมัน ปัญหาอีกอย่างคงจะเป็นมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่อิบลีสสร้างได้”

มอนสเตอร์ต้องห้าม

มอนสเตอร์ที่ถูกบอกว่ามีอยู่เป็นฝูง 1,000 ปีก่อนและเป็นลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

พวกมันเห็นได้ชัดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างไปจากมอนสเตอร์ที่เราสู้ปรกติอย่างสมบูรณ์

“《เฮ้ย》—เซ็นเซย์ มอนสเตอร์ต้องห้ามนี้อยู่ที่ไหนกันที่คุณพูดถึงน่ะ?” (เกราลท์)

อย่างที่คาดกับพี่ชายของฉัน เขาไม่พูดอย่างสะเพร่าซ้ำๆ

“อิบลีสมาจากโลกภาพนอก และเหงาง่ายๆ เห็นมั้ยล่ะ พวกเค้าจะใช้ เกิดใหม่ และตื่นจากการหลับไหลลงบนปีศาจและมอนสเตอร์ เพื่อสร้างพวกเค้าขึ้นใหม่ให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่า และ{คนที่ไม่เหมาะ}คือมอนสเตอร์ต้องห้าม มอนสเตอร์ที่มีรูปร่างหน้าตาน่าขยะแขยง ที่มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาในสิ่งมีชีวิตของโลกนี้”

“งั้น พวกมันไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้วเหรอ?” (เจเน็ต)

ฉันถาม

“เห็นว่ามีมอนสเตอร์ต้องห้ามอยู่จำนวนน้อยที่ยังหลงเหลืออยู่ในทวีปทางเหนือ แต่ตัวอื่นทั้งหมดถูกกำจัดไปแล้ว เธอจะไม่สามารถเจอได้อีกยกเว้นบางคนสร้างมันขึ้นมาใหม่ แต่ชั้นไม่รู้ว่ามีใครนอกจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่ใช้เวทมนตร์เกิดใหม่นะ”

“หืมม ดังนั้นถ้ามันล้มเหลว คุณจะได้มอนสเตอร์ต้องห้าม หือห์ งั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดใหม่สำเร็จล่ะ

พี่ชายของฉันถามในน้ำเสียงที่หยิ่ง

หัวใจฉันเต้นเร็วนิดหน่อยตอนนี้ แต่ฉันอยากรู้มันอีก

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอบอย่างขบขัน “พวกมันเพียงแค่แข็งแกร่งขึ้น”

“เซเตคแห่งตาเวทมนตร์นั่นโด่งดังในฐานะที่เป็นปีศาจที่เกิดใหม่สำเร็จ อันเดดที่ปรกติอ่อนแอได้เกิดใหม่มาเป็นปีศาจสูงพร้อมตาเวทมนตร์”

“ถ้าหนูจำไม่ผิด…มันเป็นมอนสเตอร์โด่งดังที่ถูกพูดว่าถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล-ซามะ ใช่มั้ยคะ?” (โนเอล)

พี่สาวโนเอลเพิ่ม

“ใช่ นั่นถูกแล้ว เซเตคแห่งตาสาปให้กลายเป็นหินและสาวกเทพมาร เคน ฮีโร่จาก 1,000 ปีก่อนก็ยังถูกกวาดล้างยกเว้นอาเบล”

นั่นก็เป็นเรื่องราวที่โด่งดังด้วย

สาวกของเทพมาร ฮีโร่ผู้บ้าคลั่ง ศัตรูทางธรรมชาติของมนุษย์ นั่นเป็นลอร์ดปีศาจเคน

1,000 ปีก่อนฮีโร่หลายคนได้ถูกสังหารโดยลอร์ดปีศาจตนเดียว

จากตำนาน ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่มีลูกน้อง และจะพเนจรไปทั้งโลกเพื่อฆ่าฮีโร่

คนที่ได้ถูกพูดว่าทำอะไรร่วมกันกับเขาบ่อยที่สุด คือปีศาจชื่อเซเตคที่มีตาสาปให้กลายเป็นหิน

จากปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เซเตคคือปีศาจที่ได้เกิดใหม่โดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

มีคนพูดว่าเขาได้แข็งแกร่งพอจะมาเป็นลอร์ดปีศาจ แต่เขาปฏิเสธมันอย่างดื้นรั้น

“ยังไงซะ แต่พวกเค้าทั้งสองได้ถูกกำจัดโดยอาเบลนะ ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกเค้า ปัญหาคือมอนสเตอร์ต้องห้าม พวกมันเสียความรู้สึกความเป็นตัวเองไป ไม่มีระบบของการเป็นสิ่งมีชีวิต มันแม้แต่ให้กับเนิดก็ไม่ได้ แต่แม้ว่าพวกมันเป็นเปลือกที่ไม่เหมาะสม มันยังเป็นสิ่งมีชีวิตจากโลกที่สูงกว่า ถ้าพวกนายไปท้าทายมันอย่างไม่ระวัง พวกนายจะถูกกิน ถ้าพวกนายเจอตัวนึง เลือกสมาชิกที่จะสู้ด้วยอย่างระวัง คนที่อ่อนแอจะเป็นเพียงแค่อาหาร”

ทุกคนได้ฟังด้วยสีหน้าที่ซีเรียส

“ชั้นคันที่จะได้สู้ตัวนึงแล้ว…”

พี่ชายของฉันแสดงรอยยิ้มที่กล้าหาญ

เขาเป็นคนที่ก้าวร้าวจังเลย…

ไม่กี่ปีหลังจากนั้น เมื่อมีรายงานว่ามอนสเตอร์ต้องห้ามได้ปรากฏขึ้นมาในลาเบรินทอส เกราลท์-นี่ซังได้ไฟลุกโชน พูดว่าเขาอยากจะไป

แต่โชคร้าย เนื่องด้วยเหตุผลทางการเมือง มันได้ถูกเปลี่ยนเป็นแผนเพื่อเพิ่มความสำเร็จของฮีโร่แห่งแสงนะ

พี่ชายฉันในวันนั้นดุร้ายจริง

แต่หลังๆ เขาได้ฝึกเหมือนกับสนุกพูดว่าเขาจะแก้แค้นกับฮีโร่แห่งโรเซสนะ

“ที่ชั้นพูดได้คือ ถ้าพวกนายเจอมอนสเตอร์ต้องห้ามเป็นครั้งแรก วิ่งหนี พวกมันมีพิษของฮาเดส…ไม่ว่ายังไง พวกมันจะทำให้ใจพวกเธอเละเทะ มันจะไม่เป็นการสู้ที่ถูกต้อง แต่ฮีโร่นั่นมันอีกเรื่องนึงนะ คนธรรมดาต้องชินกับมันอย่างช้าๆ”

““““โอเค!””””

นักเรียนตอบอย่างกระฉับกระเฉง

ฉันด้วย

แต่ความเป็นจริงของมันคือฉันนึกภาพไม่ออกถึงคำพูดของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

แม้ว่ามอนสเตอร์ที่น่ากลัวแบบนั้นมีตัวตนอยู่ ฉันคิดว่าพี่ชายฉัน ที่เป็นฮีโร่สายฟ้า และอัศวินแห่งแสง จะกำจัดมันได้แน่

แล้วก็ เรามีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

นั่นทำไม มันเป็นที่มั่นใจว่ามันจะโอเค

นั่นที่ฉันคิดเมื่อหลายปีก่อน

◇◇

และแล้ว ในปัจจุบัน…

ซากที่ถูกเผาไหม้ของป่าปีศาจ

มีอากาศที่หนาและนิ่งอยู่รอบๆ

มันเป็นเพราะพิษได้เติมเต็มที่นี่

และไม่ใช่แค่นั้น

เสียงสูงหนวกหู

เสียงหัวเราะที่อึกทึก

เสียงกรีดร้องที่รู้สึกเหมือนคนหนึ่งจะทำมันออกมาเมื่อกำลังจะตาย

เสียงของความไม่พอใจ ที่รู้สึกเหมือนพวกเขาได้สาปทุกอย่างในโลกนี่

ทุกสิ่งนั่นได้ผสมกันและสร้างออเคสตราที่ไม่น่าพอใจ

ฉันขยับสายตาฉันและมองรอบๆอย่างขลาดๆ

พวกเราได้ถูกล้อมโดยมอนสเตอร์พิลึกที่มีผิวที่ลื่นสีดำและเป็นฟองๆ เหมือนสไลม์

มอนสเตอร์มืดๆได้เปลี่ยนรูปร่างของมัน ดูเหมือนพยายามจะเป็นบางอย่าง -หรือพยายามจะสร้างบางอย่าง

เมื่อฉันมองอย่างตั้งใจไปที่มัน สมองของฉันรู้สึกเหมือนมันจะบ้าไป

{หัวฉันปวด}

{มือฉันชา}

{ตัวฉันสั่นและขยับไม่ได้}

{กลิ่นที่ย่ำแย่ที่มันเหมือนจะเผารูจมูกฉันได้ลอยไปทั่ว}

(นี่คือที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้พูดถึงเหรอ? พิษของฮาเดส…?) (เจเน็ต)

อาา ถ้าฉันจะถูกทำให้อยู่ตรงนี้ ฉันควรจะแค่จบความทุกข์ทรมาน…

“สปิริตลม! พัดมาทางนี้!” (โรซาลี)

เมื่อโรซาลี-ซามะตะโกนสิ่งนี้ พิษได้ถูกพัดไปในทันที

ฉันได้รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้วตอนนี้

ความต้องการที่จะตายได้หายไปแล้ว

“อา…อาาาา…” (เจเน็ต)

ฉันพยายามจะพูด แต่ไม่มีคำที่เข้าใจได้ซักคำออกมา

…ฉันได้ลืมว่าพูดยังไง

ก่อนหน้านี้ฉันพูดยังไง?

ในทันทีนั้น ไหล่ฉันได้ถูกสะกิดอย่างอ่อนโยน

“เจเน็ต-ซัง เธอโอเคมั้ย?”

ฉันได้ยินเสียงใกล้หูของฉัน และไหล่ฉันได้ถูกดึงใกล้เข้าไป

ในที่นั่น มีหน้าของฮีโร่แห่งโรเซส มาโกโตะ ผู้ที่ฉันอยู่ด้วยกัน

ภายในสถานการณ์ที่เราถูกล้อมโดยมอนสเตอร์ที่ไม่จริง เห็นหน้าของเขาทำให้ฉันใจเย็นลง

“อ-อืม…” (เจเน็ต)

“เธอซีดแล้วนะนั่น พักซักหน่อยเถอะ” (มาโกโตะ)

ได้ยินเสียงที่ใจเย็นเหมือนเคยของเขา หัวใจฉันก็ใจเย็นลงด้วย

ฮีโร่มาโกโตะให้ฉันดื่มยารักษา

หัวใจฉันได้ความสงบกลับมาอย่างช้าๆ

จากนั้นฉันมองไปรอบๆที่สหายที่อยู่ใกล้

(...เอ๋? นี่มันอะไร?) (เจเน็ต)

เอลฟ์ที่มาเพื่อช่วยเราและอัศวินในหน่วยของฉันได้อยู่บนเข่าของพวกเขา

มีบางคนที่ได้หมดสติไป

คนที่ยังรักษาความสงบอยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้คือ: โรซาลี-ซามะ ฮีโร่ลมไม้ นักรบสาวที่ชื่ออายะ และ…ทากัตซูกิ มาโกโตะ

คนอื่นมีหน้าของคนที่เจ็บป่วย

“เฮ้ย ลูซี่ อยากดื่มน้ำมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ด-ได้…”

ฮีโร่ของโรเซสออกจากข้างฉันเพื่อไปดูแลสหายของเขา

(เขาอยู่กับชั้นได้อีกนิดหน่อยนะ… เดี๋ยว ชั้นคิดอะไรอยู่เนี่ย?!) (เจเน็ต)

ฉันเป็นกัปตันของอัศวินเพกาซัส

ฉันรีบวิ่งไปที่ที่สหายฉันอยู่

แต่ตัวของฉันหนัก

มันดูเหมือนพวกเขาอย่างน้อยยังมีสติ

“ใช้สกิลสงบใจ แล้วก็ อย่าจ้องมอนสเตอร์ต้องห้าม โดยเฉพาะ ลอร์ดปีศาจเทียม นายต้องไม่มองมันไม่ว่ายังไง ใจเธอจะแปดเปื้อน น้องแม้กกี้และชั้นจะสู้ นายมีดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่า ใช่มั้ย?” (โรซาลี)

“ค-ครับ โรซาลี-ซามะ” (แมกซ์)

ดูเหมือนแม่มดสีแดงและฮีโร่ลมไม้จะสู้กับลอร์ดปีศาจ

ฮีโร่ลมไม้กวัดแกว่งดาบของเขาที่อยู่ที่เอว

“นายปลดปล่อยดาบศักดิ์สิทธิ์ได้มั้ย?” (โรซาลี)

โรซาลี-ซามะถาม

ฮีโร่ที่ถือครองการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดา สามารถนำพลังของดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาได้ 100% โดยการใช้ปลดปล่อย

มีดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาเพียง 7 เล่มในโลกนี้

มีแค่ฮีโร่ของเทพธิดาที่ปลดปล่อยมันได้

พี่ชายของฉันยังทำงานฝ่า เลือด เหงื่อ และน้ำตา เพื่อที่จะสามารถถือดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งแสง อัลเธน่า คาลิเบิร์น

“ครับ โรซาลี-ซามะ!” (แมกซ์)

ฮีโร่ลมไม้ตั้งท่ายืนด้วยดาบใหญ่ของเขา ที่มันใหญ่กว่าแม้แต่ตัวที่เป็นกึ่งมังกรของเขา

ใบมีดสองแสงสีเขียว ลมเย็นได้พัดอย่างรุนแรง

“การปกป้องจากประเจ้าของเทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่า-ซามะ” (แมกซ์)

ด้วยคำพูดของฮีโร่ลมไม้ มานาอุ่นได้เริ่มเอ่อล้นบนรอบข้างของเขา

สีหน้าของเอลฟ์ อัศวิน และฉันด้วยได้อ่อนลง

(อาา นี่มันเหลือเชื่อ งั้นนี่ก็เป็นพลังของฮีโร่…) (เจเน็ต)

รับการปกป้องจากเทพธิดา พวกเขาคือความหวังของมนุษยชาติ ที่ยืนอยู่หน้าสนามรบ

ฉันมันใจว่าเขาสามารถกำจัดลอร์ดปีศาจได้…

ผู้คนรอบๆส่วนใหญ่คิดเหมือนกัน

“หืมม ชั้นคงพูดว่ามันประมาน 50%” (โรซาลี)

แต่เสียงของแม่มดสีแดงแข็ง

“ค-ครับ เพราะทั้งหมดในที่สุดผมก็สามารถปลดปล่อยได้ประมาณ 1 ปีก่อน…” (แมกซ์)

ฮีโร่ลมไม้พูดอย่างขอโทษขอโพย

ในตาของฉันมันดูเพียงพอแล้ว แต่มันดูเหมือนการปลดปล่อยของดาบศักดิ์สิทธิ์ยังไม่น่าพอใจ

ตอนนี้เมื่อฉันมาคิดเกี่ยวกับมัน ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้บอกพี่ชายฉัน ‘มันยังเพียง 70%’ ใช่มั้ย?”

“มันจะโอเคถ้าชั้นสู้ได้เต็มพลัง แต่…เพราะคำสาปให้กลายเป็นหิน ชั้นต้องใช้มานาเพื่อที่จะทำให้มันไม่แพร่กระจายไปทั้งตัวชั้น และชั้นนำพลังเต็มที่ออกมาไม่ได้ตอนนี้” (โรซาลี)

“นี่มันเป็นไปได้ยังไง…” (แมกซ์)

โรซาลี-ซามะทำสีหน้ามีปัญหา

ได้ยินสิ่งนี้ หน้าของฮีโร่ลมไม้ได้เปลี่ยนเป็นกลัว

“แล้วถ้าใช้เทเลพอร์ทกลับไปที่หมู่บ้านคานัน แล้วให้ออราเคิลแก้คำสาปล่ะ?” (มาโกโตะ)

ฮีโร่ของโรเซสเสนอ

เข้าใจแล้ว! มีวิธีนั้น!

“ชั้นไม่คิดว่านั่นจะเป็นไปได้ แม้ว่าเธอเป็นออราเคิล มันจะใช้เวลาเพื่อแก้คำสาปของตาสาปให้กลายเป็นหิน เราจะถูกกวาดล้างในเวลานั้น” (โรซาลี)

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

ไหล่ของฮีโร่มาโกโตะตกในการตอบโต้โรซาลี-ซัง

“ต่อไปคงจะเป็นฮีโร่น้ำแข็ง เลโอ-คุง ไม่มีดาบศักดิ์สิทธิ์เหรอ?” (โรซาลี)

“ผมขอโทษ… ผมยังไม่มีอำนายจะนำดาบศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาแห่งน้ำ แอสคาลอน เพราะทั้งหมด ผมยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่เลย…” (เลโอ)

“อืม ชั้นก็ว่า” (โรซาลี)

ระหว่างที่พวกเขาได้สนทนานั้นกันอยู่…

“{《ช่าาาาาา!》}”

“ฮฮฮิ้ห์!”

บางคนได้กรีดร้อง

มอสเตอร์สีดำสนิทเหมือนนกได้จู่โจมเรากระทันหัน

แต่แม้ว่านกนั้นมีปีกและตัว มันไม่มีหัว

มีปากหลายสิบอยู่บนตัวมัน

มอนสเตอร์ต้องห้าม

“เวทย์ไฟ: [ลูกธนูไฟ]!” (โรซาลี)

เวทมนตร์ของโรซาลี-ซังส่องแสงแล้วยิงมอนสเตอร์นั่นร่วง

รูใหญ่ได้ถูกเปิดในตัวของมอนสเตอร์ที่เหมือนนก และมันดิ้นอยู่ในความเจ็บปวด…อย่างไรก็ตาม มันไม่แสดงสัญญานว่าจะตาย

มันได้ทิ้นไปทั่วตลอดเวลา

ภาพที่ไม่ปรกติ

…ทำไม…ไม่ตายแม้ว่าหลังจากนั่นเหรอ?

“นี่มันแย่แล้ว มอสเตอร์ที่ล้อมเราคือมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่เปลี่ยนเป็นอันเดดโดยอิทธิพลของราชาอมตะไบฟรอน มันได้เก่งขึ้นมากกว่ามอนสเตอร์ธรรมดา” (โรซาลี)

เธอพูด ‘นี่มันมีปัญหา’ และตกอยู่ในห้วงความคิด

“โรซาลี-ซามะ ผมจะกำจัดไบฟรอนด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ คลาเรนท์” (แมกซ์)

ฮีโร่ลมไม้พูดด้วยความตั้งใจที่แน่วแน่

“หืมม แต่นายกำจัดเขาด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ปลดปล่อยได้ 50% ได้เหรอ…?” (โรซาลี)

“แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้วครับ!” (แมกซ์)

ความเห็นถูกแบ่งออก

“อืม…โรซาลี-ซัง สมบัติศักดิ์สิทธิ์ผมใช้อะไรได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่แม่มดสีแดงและฮีโร่ลมไม้ได้ทำหน้าที่กลัว ฮีโร่แห่งโรเซสตัดเข้าไป

ทำไมชายคนนี้ใจเย็นจัง

“มาโกโตะ-โดโนะ…ชั้นชื่นชมความรู้สึก แต่…ลอร์ดปีศาจกำจัดได้ด้วยดาบศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น” (แมกซ์)

ฮีโร่ลมไม้ปฏิเสธข้อเสนอของเขา

แต่ตาของแม่มดสีแดงเปลี่ยน

“หืม? เดี๋ยวนะ โดยสมบัติศักดิ์สิทธิ์…นายพูดถึงมีดนั่นเหรอ?” (โรซาลี)

“ใช่ครับ มันได้ถูกมอบให้ผมโดยเทพธิดา” (มาโกโตะ)

โรซาลี-ซามะจ้องอย่างตั้งใจที่ใบมีดของมีด

“พยายามปลดปล่อยมัน” (โรซาลี)

“อะไรคือ ‘ปลดปล่อย’?” (มาโกโตะ)

“อะไรก็ได้ แค่แสดงพลังของมีดให้ชั้นดู” (โรซาลี)

“ฮ่าาห์…” (มาโกโตะ)

เขายืดหัวของเขาแล้วยกมีดขึ้น

〈เออร์-ซามะ…ได้โปรด ใช่ มาพูดว่านี่เป็นการยืม…〉 (มาโกโตะ)

เขาพึมพำบางอย่าง

เขาพูดอะไรน่ะ?

ฉันพยายามจะเขาไปเพื่อฟังว่าเขาพูดอะไร…

—{ฮ่าาห์ ช่วยไม่ได้กับเธอนะ มาโกะ-คุง}

เสียงบางๆได้สะท้อนอยู่ในใจของฉัน บางมากเสียจนมันพูดได้ว่าฉันหูแว่วไป

ในทันที ฉันเห็น ‘มือของบางคน’ ถือมีดของฮีโร่มาโกโตะ

ความศักดิ์สิทธิ์ของมันทำให้ฉันแทบบอด

และจากนั้น แรงกดดันที่เทียบไม่ได้กับมอนสเตอร์ต้องห้าม และลอร์ดปีศาจได้โจมตีฉัน

{ความกลัวที่ขยี้หัวใจฉัน}

{แรกกดดันที่บีบรัดปอดของฉัน}

{ความเย็นยะเยือกที่เจาะทะลุ ที่รู้สึกดั่งฉันได้ถูกโยนไปกลางฤดูหนาวทั้งเปลือยๆ}

(...ค-คืออะไร…?!) (เจเน็ต)

ในวินาทีนั้น

มอนสเตอร์ต้องห้ามทั้งหมด{หันมาทางนี้}

มอนสเตอร์ที่เหมือนภูเขาเล็กๆ…แม้แต่ลอร์ดปีศาจ

มอนสเตอร์ทั้งหมดจ้องไปที่ทากัตซูกิ มาโกโตะ

กับผู้ที่จะนำความตายมาให้พวกมัน

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord