129 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกเดินทาง

129 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ออกเดินทาง

“มาโกโตะ-ซัง! เราจะเดินทางด้วยกัน! ผมดีใจจัง!” (เลโอ)

พูดสิ่งนี้, เจ้าชายเลนเนิร์ดจับมือผมแน่นๆ

“เหมือนกัน, ชั้นหวังพึ่งนายนะ” (มาโกโตะ)

ใช่, เจ้าชายเลนเนิร์ดจะไปที่สปริงล็อกกับเรา

พอมาคิดว่าเขาจะดีใจเกี่ยวกับมัน

แต่ผมยังอยู่ที่เตียง

ถ้าเป็นแบบนี้, ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ได้

“เลโอ, นายสร้างปัญหาให้ฮีโร่มาโกโตะนะ นั่นพอแล้ว” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตำหนิเขา

แต่เจ้าชายเลนเนิร์ดมองข้ามคำพูดของพี่สาวเขา

“ใช่, มาโกโตะ-ซัง, ผมได้ยินมาว่าพี่หมั้นกับโซเฟีย-เน่ซามะ! พูดอีกอย่างคือ, พี่คือพี่ชายของชั้น จากนี้ไป, ชั้นจะเรียกพี่ว่ามาโกโตะ-นี่ซัง, โอเคมั้ย?!” (เลโอ)

“หึ้ห์?” (มาโกโตะ)

วิธีเรียกแบบนั้นตัดสินแล้วเหรอ?

แล้วก็, นายใกล้มากจนลมหายใจมันโดนเลยนะ แล้วมันทำให้ผมประหม่าด้วย

“เลโอ!” (โซเฟีย)

“อืมถ้างั้น, แล้วเจอกันครับ!” (เลโอ)

เจ้าชายเลนเนิร์ดวิ่งออกไป

““……””

เจ้าหญิงโซเฟียและผมมองกัน

ผมเกาแก้มและมอบรอยยิ้มที่เบี้ยวให้เธอ

“เจ้าชายเลนเนิร์ดเป็นเด็กหนุ่มที่กระฉับกระเฉงนะ, ไม่ใช่งั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

“...นายถูกชอบอย่างมากโดยเลโอ, ไม่ใช่เหรอ?” (โซเฟีย)

“...ทำไมเธอมองชั้นด้วยสายตาของความสงสัยล่ะ, โซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีอะไร” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเลี่ยงสายตาของเธอเคืองนิดๆ

รูปนั้นของเธอตรงนี้คล้ายกับเจ้าชายเลนเนิร์ด, และมันทุบความจริง จริงๆที่ว่าพวกเธอเป็นพี่น้องกัน

และจากนั้น, หัวของผมที่ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้ผมจำคำพูดของเออร์-ซามะ

{—จริงๆแล้ว, ถ้าเป็นแบบนี้, โรเซสอาจจะพินาศ}

เจ้าหญิงโซเฟียรู้เรื่องนี้ด้วยมั้ย?

“โซเฟีย, เธอได้ยินอะไรจากเออร์-ซามะมั้ย?” (มาโกโตะ)

“...อะไร, หมายถึง?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเอียงหัวของเธอ

“เกี่ยวกับโรเซส, และเกี่ยวกับอันตรายของป่าปีศาจ…” (มาโกโตะ)

ผมเลือกคำของผมอย่างระวังและถามเธอ

“ไม่, ไม่มีอะไรนี่…เป็นไปได้มั้ยว่านายพูดกับเออร์-ซามะ?! นายพูดอะไรกัน?!” (โซเฟีย)

“ม-ไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นเพียงแต่พูดกับเทพธิดาของชั้น, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมโกหกอย่างเร่งรีบ, แต่ผมสงสัยที่เออร์ซามะพูดนานมาแล้ว ‘เก็บไว้เป็นความลับจากทุกคนนะ, โอเคมั้ย?’ ยังใช้งานอยู่มั้ย

“เข้าใจแล้ว…ฮีโร่มาโกโตะ มีแขกมาเยี่ยมนาย เมื่อนายเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว, ได้โปรดตามมาด้วย” (โซเฟีย)

หลังจากพูดสิ่งนี้, เจ้าหญิงโซเฟียออกจากห้อง

แขก?

◇◇

“มันเป็นซักพักแล้วนะ, ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ”

ในห้อง, มีอัศวินผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนหนึ่งที่มาพร้อมชุดเกราะสีทองและตาที่คม

ถ้าผมจำไม่ผิด, เธอคือ…

“อืม, เธอเป็นน้องสาวของฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์ วาเลนไทน์, และกัปตันของกองทหารอัศวินเพกาซัส, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“...ชื่อของชั้นไม่ได้ยาวขนาดนั้น ชั้นคือเจเน็ต วาเลนไทน์”

เธอหรี่ตาของเธอและแก้ผมด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งเล็กน้อย

ใช่ ใช่, เจเน็ต-ซัง ผมจำได้แล้วตอนนี้

ทำไมเธอมาอยู่ที่มักกาเรนล่ะ?

“ชั้นเรียกร้องมัน ชั้นถามเจ้าหญิงโนเอลว่าขอยืมทหารจากเธอ สำหรับนายเมื่อไปที่ประเทศแห่งไม้” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียบอกผม

“รู้สึกขอบคุณซะ เพื่อที่จะข้ามป่าที่ยิ่งใหญ่, พวกเรากองทหารอัศวินเพกาซัสคือตัวเลือกที่ดีที่สุด” (เจเน็ต)

“เข้าใจแล้ว…แต่เราแค่ไปโดยใช้เรือบินไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกขอโทษกับเจเน็ต-ซังที่หยิ่งผยองอยู่ที่นี่, ผแต่ผมรู้สึกว่ามันจะสงบสุขมากกว่าสำหรับผม และง่ายมากกว่าถ้าเราไปด้วยเรือบินของฟูจิ-ยัง เหมือนที่เราไปประจำ

“ทักกิ-โดโนะ, นั่นจะเป็นไปไม่ได้-เดสุ โซ”

“โอ้, ฟูจิ-ยัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายมาที่นี่?” (มาโกโตะ)

ผมสังเกตตอนนี้ว่าฟูจิยัง และนีน่า-ซังได้มาที่บ้านเราด้วย

เห็นว่ามีมังกรหลากหลายอยู่ในป่าที่ยิ่งใหญ่, และถ้าเราใช้เรือบิน, เราจะจบที่การตกเป็นเป้าหมาย

ผมได้ถูกบอกอย่างแน่นอนก่อนหน้า ว่าพื้นที่ที่เราจะเจอกับมังกร ได้ถูกนำออกจากทางที่จะไปของเรือบิน

มังกรเขียวมากมายที่อาศัยอยู่ในป่าที่ยิ่งใหญ่

มันจริงที่ว่าเรือบินจะตกอยู่ในอันตรายถ้าเราได้ถูกโจมตีโดยเจ้าพวกนั้น

(ช่วยไม่ได้แฮ๊ะ…) (มาโกโตะ)

อัศวินเพกาซัสที่เราได้สู้ด้วยกันนิดนึงในประเทศแห่งแสง

ถ้าผมจำไม่ผิด, มีผู้หญิงหลายคนที่มีนิสัยที่จัดการด้วยยากมากมายอยู่ในกลุ่ม

“น-นี่มันย่ำแย่!”

ในทันทีนั้น, อัศวินผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของเจเน็ต-ซัง (เกราะของเธอมีตราของประเทศแห่งแสง) ได้เข้ามาในห้องด้วยความรีบ

“ยักษ์ได้ปรากฏในเมือง! เราได้สู้กับมัน, แต่การโจมตีของเราไม่มีผลเลยซักนิด!”

“อ้า, ซวยแล้ว!” (มาโกโตะ)

ตาแก่ไททัน!

“มาโกโตะ, นี่มันแย่แล้ว!” (ลูซี่)

“มอนสเตอร์เห็นว่าปรากฏในเมือง!” (อายะ)

ลูซี่และซา-ซังก็รีบที่จะออกไปด้วย, แต่…

“ขอโทษ, ชั้นเป็นคนที่เรียกมาเองน่ะ!” (มาโกโตะ)

“““““เอ๋?”””””

ทุกคนได้หันมาหาผม

ใช่, ผมขอโทษจริงๆ!

◇◇

มียักษ์ที่ส่องแสงเจ็ดสียืนอยู่ที่นั่น

“““……”””

ทุกคนที่นั่นได้ไร้คำพูด

“มันเป็นซักพักแล้วนะ…เด็กหนุ่มเอ๋ย”

“ฮัลโหล, แน่นอนว่ามันเป็นซักพักแล้วนะครับ, ไททัน-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมทักทายตาแก่ไททัน

มีมานาจำนวนที่น่าประหลาดใจหมุนวนอยู่รอบตัวเขา ที่มันส่องแสงเจ็ดสี

มันเหมือนกับเขาเอ่อล้นไปด้วยความแข็งแกร่งมากกว่าเดิมขึ้นไปกว่าครั้งสุดท้ายอีกที่เราเจอเขา, หรือเหมือนกับ, เขาไม่ได้ดีที่สุดกำลังครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน

พูดถึงแล้ว, อัศวินผู้หญิงได้นั่งอยู่บนเข่าที่ข้างหลังของตาแก่ ไม่สามารถสร้างความบาดเจ็บให้ตาแก่ได้แม้แต่นิดเดียว เมื่อพวกเธอพยายามจะโจมตีเขาด้วยกำลังทั้งหมด, ดังนั้นพวกเขาบูดบึ้งอยู่ตอนนี้

หรือบางทีพวกเธออาจถูกครอบงำด้วยแรงกดดัน จากตาแก่ไททัน

“...บอกคำขอของเจ้ามา”

“ท่านเห็นมั้ย, ผมอยากให้ท่านเสริมเขื่อนหินของมักกาเรน” (มาโกโตะ)

ผมบอกเขาเกี่ยวกับมอนสเตอร์แตกตื่นที่เกิดขึ้นไม่นาน และบอกเขาเกี่ยวกับคำขอของผม

“...ฟุมุ, งั้นนั่นมันเป็นอย่างนั้น… ข้าไม่ถือ, แต่ข้าควรจะทำอะไรกันล่ะ?”

“เอ๋?...ทำให้ดีๆ?” (มาโกโตะ)

“...แม้เจ้าจะบอกข้าอย่างนั้น…”

ตาแก่ไททันทำสีหน้ามีปัญหา

หืม? ไม่ใช่วิธีถามที่ถูกเหรอ?

“ทักกิ-โดโนะ, ไททัน-ซามะ! ชั้นมีพิมพ์เขียวอยู่ที่นี่-เดสุ โซ ผมอย่างให้ท่านเสริมเขื่อนหินของเมืองแบบนี้ครับ” (ฟูจิ)

“ฟูจิ-ยัง, นายเตรียมอะไรแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” (มาโกโตะ)

ว้าว, เข้าได้เตรียมการมาอย่างสมบูรณ์แบบ

“เมื่อชั้นได้ยินว่านายจะขอกับไททัน-ซามะ, ชั้นได้หาคนร่างแบบทันที, และรับอนุมัติจากคริส-โดโนะ ถ้าเราทำตามแบบที่พิมพ์เขียวแสดง, มันควรจะไม่มีปัญหาอะไร-เดสุ โซ” (ฟูจิ)

“...เอาให้ข้าดู…ฟุมุ, โอเค”

นั่นโล่งใจ

มันช่วยผมได้จริงๆที่ฟูจิ-ยังอยู่ที่นี่

ผมคิดว่าเพราะเข้าเป็นพระเจ้า, เขาจะสามารถวาดอะไรบางอย่างด้วยตัวเขาเองเมื่อผมถาม

“...ข้าทำมากขนาดนั้นไม่ได้”

เขาอ่านใจของผมแล้วตอบโต้

“อ้า, ใช่ ผมขอโทษครับ” (มาโกโตะ)

ไม่มีความเป็นส่วนตัวในโลกนี้เลย

“...อืม งั้น, ขยับออกไป”

ตาแก่ไททันพูดสิ่งนี้, คุกเข่าของเขาลง, และวางมือของเขาไปที่พื้น

เขามีมานาจำนวนมหาศาลปกคลุมตัวของเขาอยู่แล้ว ได้มีมานามากขึ้นไปอีกรวมกันรอบๆเขา

จำนวนของมานาที่ที่มากกว่ามาก ที่ผมเห็นจากสปิริตแห่งน้ำผู้ยิ่งใหญ่, อันไดน์

อัศวินเพกาซัสและผู้คุ้มกันของเจ้าหญิงโซเฟียได้ซีดขาว หลังจากที่เห็นนั่น

(อุ้บส์…บางทีมันอาจจะดีกว่าที่จะถอยออกมาจากเขามากกว่านี้) (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนมันช็อกเกินไปสำหรับผู้คนที่เห็นมันเป็นครั้งแรก

“{สร้าง}”

ตาแก่ไททันประกาศอย่างเข้มงวด

พื้นดินได้สั่นไหว, และผมได้เห็นภาพลวงตาดั่งผมได้ถูกหยิบขึ้นไปอย่างช้าๆ

ไม่, มันไม่ใช่ผมเห็นภาพหลอน พื้นของทั้งเมืองยกขึ้นอย่างช้าๆ

ในเวลาที่นั่นได้เกิดขึ้น, เขื่อนหินได้ถูกสร้างใหม่เป็นแบบที่สูงและทนทาน…

ในเรื่องของเวลา, มันคงจะประมาณ 10 นาที

{ทั้งเหมือนได้ถูกจัดใหม่}

“““……”””

ทุกคนในที่นั้นรวมถึงผมด้วยได้ไร้คำพูด

ผมไม่รู้ว่าเจเน็ต-ซังคิดอะไรอยู่, แต่เธอขี่เพกาซัสของเธอ และหลังจากบินไปรอบๆในท้องฟ้า, เธอได้กลับมา

กลับมาด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยความช็อก

“เจ้าหญิงโซเฟีย…เมืองนี้ได้เกิดใหม่เป็นเมืองป้อมปราการ!” (เจเน็ต)

“ช-ใช่…นั่นมันเป็นเวทมนตร์ที่น่าทึ่ง” (โซเฟีย)

“แค่ยักษ์นั่นอะไร…?” (เจเน็ต)

“เขาเห็นว่าเป็นคนรู้จักของมาโกโตะ…” (โซเฟีย)

“อย่างที่คาดกับอริของโอนี่-ซามะ” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังดูเหมือนเธอไม่เชื่อมัน, และเจ้าหญิงโซเฟียได้ยืนตะลึงอยู่ที่นั่น

เจเน็ต-ซัง?

เธอได้โปรดอย่าปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นอริของพี่ชายเธอด้วยตัวเธอเองได้มั้ย?

“ฮ-เฮ้…อัศวินของชั้น, ไม่ใช่ว่านี่เป็นเวทมนตร์ดินระดับพระเจ้าเหรอ…?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังชี้ออกมาระหว่างที่สั่น

“หืมม, ชั้นสงสัย” (มาโกโตะ)

มีหลายคนที่ยังไม่รู้, ผมเลยเก็บให้มันคลุมเครือไว้

(ยังไงซะ, นี่เป็นเวทมนตร์ที่ทำโดยพระเจ้า, มันเลยธรรมชาติ) (มาโกโตะ)

แน่นอนว่ามันจะเป็นระดับพระเจ้า

“...ข้าได้เติมเต็มสัญญาแล้ว”

“ขอบคุณมากครับ, ไททัน-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมได้ขอบคุณอย่างเร่งรีบ

ตาแก่ไททันมุดลงไปในดินและหายไป

เขาเป็นชายที่ไม่พักเลย

“ท่านอยู่นานกว่านี้หน่อยก็ได้นะ” (มาโกโตะ)

“...ฮีโร่มาโกโตะ, นั่นเทพเจ้าเก่าแก่, ใช่มั้ย? ใครจะรู้ว่าเออร์-ซามะจะยกโทษให้เรื่องนี้มั้ย” (โซเฟีย)

“อ้า, มันโอเค, โซเฟีย ชั้นได้รับอนุญาตจากเออร์-ซามะแล้ว” (มาโกโตะ)

“...เดี๋ยว, ไม่ใช่นั่นหมายความว่านายได้คุยกับเออร์-ซามะจริงๆ, ฮีโร่มาโกโตะ…?” (โซเฟีย)

“อุ้บส์, ชั้นจำเป็นต้องเตรียมการที่จะเดินทางไปประเทศแห่งไม้” (มาโกโตะ)

“เฮ้, รอเดี๋ยว!” (โซเฟีย)

ผมเกือบจะหลุดปากไปแล้วนั่น, ดังนั้นผมได้กลับไปที่ห้องผมแล้วตัดสินใจจะเตรียมตัว

◇◇

“อืมงั้น, ชั้นจะไปแล้วนะ ฟูจิ-ยัง, นีน่า-ซัง, คริส-ซัง” (มาโกโตะ)

“นั่นกระทันหัน นายรออีกนิดนึงก็ได้…ไม่, นั่นมันเป็นอย่างนั้น”

วันต่อมาที่เจเน็ต-ซังและอัศวินเพกาซัสได้มาถึง, พวกเราออกเดินทางไปสู่ประเทศแห่งไม้

(ประเทศแห่งน้ำเกือบจะล่มสลายแล้ว…ถ้าคำพูดของเออร์-ซามะเป็นความจริง, ชั้นควรต้องทำโดยเร็ว) (มาโกโตะ)

“ระวังตัวที่นั้นนะ, ฮีโร่มาโกโตะ เลโอ, ฟังที่มาโกโตะบอกนายนะ, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

“ครับ, เน่-ซามะ! ผมไปแล้วนะ!” (เลโอ

“เธอจะกลับไปที่เมืองหลวง, ใช่มั้ย, เจ้าหญิงโซเฟีย? เมื่อเรากลับมาจากประเทศแห่งไม้, ชั้นจะไปที่โฮรันเพื่อรายงานเกี่ยวกับมัน, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ได้, ชั้นจะรอนะ” (โซเฟีย)

ผมเสร็จการพูดจากลา

(แม้ว่าประเทศแห่งน้ำอยู่ในอันตราย, เจ้าหญิงโซเฟียไม่รู้…?) (มาโกโตะ)

ผมพยายามจะสื่อมันกับเจ้าหญิงโซเฟีย เพื่อที่จะดูว่าเธอตอบสนองมั้ย, แต่มันดูเหมือนเธอไม่รู้เลยซักนิด

มันรู้สึกค่อนข้างแปลก

“เฮ้, อัศวินของชั้น, นายจะทำยังไงกับเจ้าตัวน้อยนี้ล่ะ?” (ฟูเรีย)

“นาวว~”

ที่ฟูเรีย-ซังได้จับอยู่ที่ต้นคอของมันคือแมวดำ, ซุย

มันได้ใช้ชีวิตอยู่ในสวนหลังบ้านของเรา

“แมรี่-ซัง, ชั้นขอให้เธอดูแลแมวดำตัวนี้ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“โอ้ชั้น, สัตว์เลี้ยงของมาโกโตะ-คุงเหรอ? โอเค~ ปล่อยชั้นได้เลย” (แมรี่)

แมรี่-ซังได้ถูกทำให็เป็นคนดูแลอย่างเป็นทางการของฮีโร่ในสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน, ดังนั้นผมได้ขอให้เธอดูแลบ้านผมด้วย

เพราะทั้งหมดถ้าไม่มีใครอยู่ที่นี่เมื่อเราไม่อยู่มันจะเป็นการไม่ระวังตัว

ที่ผมพูด, แต่สัมภาระของผมมันแค่เป้ใบนึง, ดังนั้นห้องของผมมันว่างเปล่า

“อ่ะร้า, ไม่ใช่ว่านั่นอันตรายเหรอ? แม้ว่ามันเป็นตัวอ่อน, มันยังเป็นสัตว์ปีศาจนะ, รู้มั้ย? ชั้นคิดว่านายจะทำให้มันเป็นลูกน้องนายซะอีก” (ฟูเรีย)

“เอ๋? เจ้าตัวน้อยนี้เป็นสัตว์ปีศาจเหรอ?!” (แมรี่)

แมรี่-ซังเด้งจากคำที่ฟูเรีย-ซังพูด

“อ้าา, นั่นจริงด้วย ช่วยไม่ได้ถ้างั้น, งั้นมาพามันไปด้วยกันเถอะ…” (มาโกโตะ)

เมื่อผมยืดมือออกไป

“ช่าาาา!”

ผมได้ถูกข่วน

เอออ๋…

“น๊าา น๊าา~”

ซุย-คุงได้ถูหัวของมันกับฟูเรีย-ซัง

“อ่ะร้า, มาสเตอร์ของเธออยู่ที่นั่น, ใช่มั้ย? มันไม่ใช่ชั้น” (ฟูเรีย)

ที่คำพูดของฟูเรีย-ซัง, ซุยได้มาที่นี่เหมือนกับถอนหายใจ

จากนั้น, มันขึ้นไปบนไหล่ผมและขดตัวมันที่นั่น

…เฮ้ย, ไม่ใช่ท่าทางของแกย่ำแย่เหรอ?

“อ้าา, ซุยได้ถูกขโมยไปโดยฟู-จัง” (อายะ)

“เสียใจด้วย, มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ซา-ซังและลูซี่มองผมด้วยความสงสาร

สองคน, หยุดทำตาแบบนั้นนะ

“เวรเอ๊ย, ซุย แกคอยดูเธอ ชั้นจะเปลี่ยนตัวแกในที่สุดให้แกใช้ชีวิตอยู่โดยไม่มีชั้นไม่ได้เลย” (มาโกโตะ)

“น๊าา น๊าา~”

ผมไม่คิดว่ามันเข้าใจคำพูดของผม, แต่แมวดำตอบเหมือนกับมันตอบสนองกับเสียงของผม

“เสร็จรึยัง? เสร็จการลำรารึยัง?” (เจเน็ต)

เจเน็ต-ซังและอัศวินของเธอมองดูมาทีเราเหมือนกับโกรธ

อุ้บส์, ทำให้พวกเขารอ

“อืมงั้น, ชั้นไปล่ะนะ” (มาโกโตะ)

พวกเราโบกมือให้คนที่มาส่งเรา, ขี้หลังเพกาซัส, แล้วบินออกไป

◇◇

เมืองได้ไกลออกไป ไกลออกไป

ผมมองไปข้างหลังแล้วดูมักกาเรนที่เปลี่ยนเป็นเมืองป้อมปราการ

เขื่อนหินที่มั่นคง, และกำแพงหินที่สูง

มีคูล้อมรอบมัน

จากไกลๆ, มันแค่ดูเหมือนสิ่งก่อสร้างทางทหารยักษ์

ด้วยสิ่งนั้น, มันทนได้แม้แต่มอนสเตอร์ 10,000 ตัว

แต่ผมคิดว่าโอกาสที่จะมีมอนสเตอร์แตกตื่นอีกครั้งในเวลาที่ผมไม่อยู่มันน้อยนะ

พวกเขาควรจะโอเคด้วยการป้องกันนั้น

(...มันแค่…) (มาโกโตะ)

มักกาเรนเป็น ‘เมืองเริ่มต้น’ สำหรับผม

ผมได้ถูกพาไปที่วิหารแห่งน้ำ โดยไม่รู้แม้แต่การอ่าน, และหลังจากนั้น, เมืองแรกที่ผมมาถึงคือเมืองนี้

มันได้ดูและผมตั้งแต่ผมเลเวล 2, และมันในทางปฏิบัติแล้วเหมือนกับสัญลักษณ์ของสันติสุข, แต่…มันเปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะตอนนี้

(...ไม่ใช่ว่ามันน่ากลัวเกินไปที่จะเป็น ‘เมืองเริ่มต้น’ เหรอ?) (มาโกโตะ)

ถ้ามีคนต่างโลกมาอีกแล้วเห็นมักกาเรน

(พวกเค้าคงจะตกใจแน่นอน…) (มาโกโตะ)

ผมได้คิดอย่างนั้นระหว่างมีความสุขกับการเดินทางบนท้องฟ้า จากข้างหลังของเพกาซัส

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord