127 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สามารถหนี

127 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สามารถหนี

“เจ้าหญิง, มาทำจังหวะเดียวกันเถอะ” (มาโกโตะ)

ในการต่อสู่ที่มอนสเตอร์แตกตื่นวันก่อน, ผู้เล่นอาร์พีจีได้แสดงตัวเลือกให้ผม

(ถ้าชั้นเลือกฟูเรีย-ซังแทนที่จะเป็นลูซี่, อะไรจะเกิดขึ้น…?) (มาโกโตะ)

ผมอยากจะเข้าใจผลของมัน

“เอ๋, ชั้นควรทำยังไงดี~?” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังไม่เหมือนกับอยากจะทำมัน, หรือเธอแค่เล่นอยู่

“มากกว่านั้น, ไม่ใช่ว่านายควรจะอธิบายอย่างถูกต้องกับเจ้าหญิงที่โกรธอยู่เหรอ?” (ฟูเรีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

ผมมองข้างหลังผม

“...”

เจ้าหญิงโซเฟียได้มองตรงมาที่ผม พร้อมกับพองแก้มของเธอ

“...ฮีโร่มาโกโตะ, นายมีแผนจะทำอะไรที่ทำจังหวะเดียวกันกับออราเคิลแห่งความมืด?” (โซเฟีย)

อ-เอ๋?

เธอโกรธเหรอ?

“บา~ย! สนุกกับการทะเลาะกันนะ!” (ฟูเรีย)

ฟูเรีย-ซังวิ่งหนีไป!

“ฮ-เฮ้ย! เธอไปไหนน่ะ?!” (มาโกโตะ)

“ไปที่ที่นักเวทย์-ซังและนักรบ-ซังอยู่ ชั้นอยากจะไปที่บ่อน้ำพุร้อน!” (ฟูเรีย)

เธอพูดสิ่งนี้ขณะที่เธอวิ่งไปด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ

โครตเร็ว!

อะไรกัน, งั้นเธออยากจะเที่ยวด้วยกันกับสาวๆ, หือห์

““…””

และจากนั้น, ผมได้ถูกทิ้งไว้อยู่กับเจ้าหญิงโซเฟีย

ตาของเจ้าหญิงโซเฟียยังเย็นชาอยู่

“อืม, โซเฟีย, เกี่ยวกับทำจังหวะเดียวกันที่ชั้นพูดถึง…” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายตัวเลือกของสกิลผู้เล่นอาร์พีจีให้เธอฟัง

“เข้าใจแล้ว…นายอยากจะยืนยันผลของสกิลของนาย” (โซเฟีย)

ช่างโล่งใจ ดูเหมือนเธอจะยอมรับมัน

“ชั้นได้ยินมาจากอายะ-ซังว่าเมื่อนายทำจังหวะเดียวกันกับลูซี่-ซัง, นายจู…บเธอ เป็นไปได้มั้ยว่านายจะทำนั่นกับออราเคิลแห่งความมืดด้วย…?” (โซเฟีย)

“ไม่!” (มาโกโตะ)

ความเข้าใจผิดหลายอย่างได้ถูกสร้างขึ้นที่นี่

นั่นแค่กับลูซี่

…ผมจำเป็นต้องจูบลูซี่ทุกครั้งเมื่อผมทำจังหวะเดียวกันกับเธอเหรอ?

ในท้ายที่สุด, ผมก็ไม่ได้สืบส่วนนั้นด้วย

“แม้ว่าเมื่อนายทำกับชั้น…มันเป็นแค่การจับมือ…” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

“มันไม่มีอะไร!” (โซเฟีย)

“อ้า, โอเค” (มาโกโตะ)

การสนทนานี้อันตราย

เปลี่ยนหัวเรื่อง

“ชั้นเป็นนักเวทย์ฝึกหัด, ดังนั้นชั้นขาดพลังในตัวชั้นเอง” (มาโกโตะ)

ผมมีเวทมนตร์สปิริต, แต่มันขึ้นตรงอย่างหนักกับเวลาและสถานที่

ผมบอกเธอเกี่ยวกับสแตทและมานาของผม, และอย่างไรที่ผมสามารถรอดมาได้ด้วยการทำจังหวะเดียวกัน, เวทมนตร์สปิริต, และเวทมนตร์ดาบ

ได้ยินอย่างนี้, สีหน้าของเจ้าหญิงโซเฟียได้ซีเรียส

“ฮีโร่มาโกโตะ…มันยากที่จะเชื่อ, แต่อาชีพของนายคือนักเวทย์ฝึกหัดจริงๆ, หือห์?” (โซเฟีย)

“แม้ว่าชั้นได้เลเวลมากกว่า 30 แล้ว, มานาผม 4 เวทมนตร์ระดับกลางนั้นแย่อย่างสิ้นหวัง ชั้นอ่อนแอจริง…ชั้นขอโทษที่เป็นฮีโร่ที่พึ่งพาไม่ได้” (มาโกโตะ)

ผมหัวเราะอย่างอ่อนแอ

“นั่นไม่จริงเลยซักนิด” (โซเฟีย)

เธอจับมือทั้งสองของผมแล้วพูดต่อไป

“ที่โฮรัน, ประเทศแห่งแสง, และเมืองนี้, นายช่วยวิตเราทั้งหมด ชาวบ้านในเมืองหลวง, อัศวินของโรเซส, ผู้คนของมักกาเรน; พวกเค้าทั้งหมดซาบซึ้งกับนาย” (โซเฟีย)

เธอมองตรงๆมาที่ตาของผม

“ไม่มีใครคิดว่านายพึ่งพาไม่ได้” (โซเฟีย)

“...ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

ผมควรจะหยุดตีตัวเอง

แล้วก็, ผมมองไปที่ข้างหลังเธอ

“““““……”””””

ตาแก่ผู้คุ้มกันและอัศวินของโรเซสได้มองพวกเราจากที่ไกลออกไปเล็กน้อย

พวกเขาต้องพยายามจะการแสดงความเข้าใจกับเรา, แต่…สายตาของนายมันแทงชั้น

ยังไงซะ, พวกเขาเป็นผู้คุ้มกันของเจ้าหญิง

ช่วยไม่ได้

“อืม, เรามาเดินกันมั้ย?” (มาโกโตะ)

“โอเค เราจะไปที่ไหนล่ะ, ฮีโร่มาโกโตะ?” (โซเฟีย)

“เราจะไปถึงที่นั่นในไม่นาน เห็นนั่นมั้ย อาคารนั้น” (มาโกโตะ)

ผมชี้ไปที่อยู่อาศัยที่มีประตูรั้วใหญ่

นั่นเป็นที่อยู่อาศัยของลอร์ดซักดินาของมักกาเรน” (โซเฟีย)

“ใช่, ชั้นอยากจะบอกคริส-ซังและฟูจิ-ยังเกี่ยวกับข้อมูลที่เราได้มาจากผู้หญิงของโบสถ์งู” (มาโกโตะ)

“เข้าใจแล้ว งั้น, ไปกันเถอะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียไม่คัดค้านด้วย

พวกเราเดินผ่านประตูรั้ว

◇◇

“อ-โอ, โซเฟีย-ซามะ และ มาโกโตะ-ซามะ! มันเป็นความยินดีที่จะมีคุณอยู่ที่นี่!”

คริส-ซังที่ลนอย่างเหลือเชื่อได้อยู่ที่นั่น

(ใช่…มาโดยไม่นัดนั้นมีปัญหา, หือห์) (มาโกโตะ)

ผมอาจจะขาดสามัญสำนึกต่อสมาชิกของสังคมชั้นสูง

พูดถึงแล้ว, ลอร์ดปัจจุบันของมักกาเรน, พ่อของคริส-ซังได้ไม่ค่อยสบาย, ดังนั้นคริส-ซังได้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเขา

แน่นอนว่า, ด้วยกันกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

เจ้าหญิงโซเฟียและผม ได้ถูกนำไปห้องรับแขกที่ใหญ่

อัศวินผู้คุ้มกันได้เตรียมพร้อมอยู่ที่อื่น

“จริงๆแล้ว, เราได้ฟังเรื่องนี้มาจากโบสถ์งู…” (มาโกโตะ)

ผมแบ่งข้อมูลที่ฟูเรีย-ซังได้มาเมื่อกี้นี้

สีหน้าของทั้งสามคนเปลี่ยนเป็นน่ากลัว

“ถ้ามีมอนสเตอร์ขนาดนั้นโผล่ขึ้นมาอีก, เราจะทนมันได้มั้ย…?” (นีน่า)

“มาเสริมเขื่อนหินในทันทีเถอะ!” (คริส)

น้ำเสียงของนีน่าและคริส-ซังได้แย่มาก

แม้ว่าผมคือสาเหตุที่ทำไมมอนสเตอร์ได้โจมตีที่นี่, พวกเขาไม่ได้บอกให้ผม ‘ออกไป’, หือห์

ผมคิดว่าพวกเขาเคารพผมเล็กน้อย

“ชั้นสามารถให้ยืมกำลังจำนวนหนึ่งจากราชวงศ์โรเซส มาที่มักกาเรน, ถ้ามันแค่นิดหน่อย” (โซเฟีย)

“ไม่, โซเฟีย-ซามะ! นั่นจะมีผลกับการป้องกันของเมืองหลวง เราทำอย่างนั้นไม่ได้…” (คริส)

การสนทนาได้เดินทางไปที่อื่น

มันไม่เหมือนกับว่าผมมาที่นี่โดยมีอะไรในใจ, ผมเลยต้องบอกพวกเขาถึงความคิดของผม

“ทักกิ-โดโนะ, {ถ้านายคิดถึงอะไรบางอย่าง}, ได้โปรดบอกพวกเราด้วย” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังได้เคลื่อนไหวการสนทนามาให้ผมพูดมันออกมาได้ง่ายขึ้น

นั่นเพื่อนสำหรับคุณหล่ะ

เขาเข้าใจผม

“จริงๆแล้ว…” (มาโกโตะ)

ผมบอกแผนของผมกับพวกเขา

◇◇

“บางอย่างแบบนั้นเป็นไปได้ด้วยเหรอ?!” (คริส)

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้น, ชั้นคิดว่าเราจะสามารถทนการโจมตีของมอนสเตอร์ในระดับเดียวกันกับก่อนหน้านี้!” (นีน่า)

“นายคิดบางอย่างที่น่าสนใจได้จริงๆ” (ฟูจิ)

คริส-ซังและนีน่า-ซังได้ตกใจ, และฟูจิ-ยังหัวเราะคิกคัก

“...มีความเป็นไปได้ว่าเออร์-ซามะจะไม่อนุญาตให้ทำแบบนั้น…เอ๋? มันโอเคเหรอ?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียได้มีสีหน้าที่เข้มงวด, แต่มันดูเหมือนเออร์-ซามะพูดให้ผม

“ขอบคุณครับ, เออร์-ซามะ” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้ว่าเธอได้ยินผมมั้ย, แต่ผมขอบคุณเธอระหว่างที่มองไปที่เพดาน

“อืม, ทำไมเออร์-ซามะเรียกนายว่ามาโกะ-คุง?! ทั้งสองคนดูจะใกล้ชิดกัน! ตั้งแต่เมื่อไหร่?!” (โซเฟีย)

“ออ้า, เธอแค่จินตนาการน่ะนะ” (มาโกโตะ)

“นายซ่อนอะไรบางอย่างใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

เออร์-ซามะ, เมื่อพูดกันเจ้าหญิงโซเฟีย, ได้โปรดแสดงท่าทางที่เหมือนพระเจ้ามากกว่านี้หน่อยครับ…

“...”

เจ้าหญิงโซเฟียมองมาที่ผม

“มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ไม่มีอะไร” (โซเฟีย)

เธอทำหน่ามุ่ยและหันหน้าของเธอไปที่คริส-ซัง

“คริสเตียน่า มักกาเรน, ชั้นมีบางอย่างจะพูดกับเธอ ชั้นขอเวลาเธอซักครู่ได้มัย?” (โซเฟีย)

“ค-ค่ะ! เกี่ยวกับแผนการเสริมเขื่อนหินของมักกาเรน, ใช่มั้ย? ชั้นได้คิดเกี่ยวกับการขอความเห็นด้วยจากตระกูลราชวงศ์ขอโรเซสผ่านท่าน, เจ้าหญิงโซเฟีย” (คริส)

“เข้าใจแล้ว ถ้างั้น, มาคุยกันตรงนั้นเถอะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียและคริส-ซังได้ไปที่ห้องอื่น

คนที่เหลือคือฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

ผมไม่เข้าใจการสนทนาเมื่อกี้นี่และถามฟูจิ-ยัง

“มันต้องการการของอนุญาตของเจ้าหญิงโซเฟียในการเสริมเขื่อนหินเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่ เนื่องจากสันติภาพที่เป็นเวลานาน, กฎแบบนั้นได้ถูกสร้าง…” (ฟูจิ)

มันดูเหมือนลอร์ดของที่ดินไม่สามารถจะเสริมเขื่อนหินของพวกเขาตามใจได้, หรือการเพิ่มจำนวนทหารกระทันหัน, เพราะมันจะเป็นที่ต้องสงสัยว่าจะกบฏ, ดังนั้นมันจำเป็นต้องได้รับการอนุญาตจากราชวงศ์โรเซส

เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวในหลายหนทาง

“มันต้องยากสำหรับคริสแน่ ชั้นช่วยไม่ได้เลยเมื่อมันเป็นเรื่องของการเมือง” (นีน่า)

หูกระต่ายของนีน่า-ซังได้ตกลงมาอย่างเสียใจ

ฮ่าฮ่า, นั่นไม่ใช่เดสุ-โซ เหตุผลที่เจ้าหญิงโซเฟียบอกคริส-โดโนะว่าเธออยากคุยด้วย ไม่ใช่เรื่องการเมือง” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังพูดระหว่างที่หัวเราะ

““?””

นีน่า-ซังและผมมองหน้ากัน

“ดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียอยากจะปรึกษากับคริส-โดโนะ เกี่ยวกับการจะเชื่อมโยงกับผู้คนที่ {มีความเสน่หา} ต่อคู่หมั้นของเธอ” (ฟูจิ)

“...เอ๋?” (มาโกโตะ)

“อ้าา, เข้าใจแล้ว” (นีน่า)

เขาพูดว่าอะไรน่ะ?

ใจของผมตามไม่ทันชั่วครู่นี้

นีน่า-ซังทำท่าทุบมือในการนึกออก

“ตอนนี้เมื่อนายมาพูดถึงมัน, สถานการณ์ของทากัตซูกิ-ซามะและดันนะ-ซามะคล้ายกัน แต่สถานการณ์ของทากัตซูกิ-ซามะดูจะมีปัญหามากกว่านะ” (นีน่า)

นีน่า-ซังมองมาทางนี้อย่างเป็นนัยๆ

ฟูจิ-ยังมีภรรยาสองคน: ลอร์ดคนต่อไปของมักกาเรน, คริส, และนักผจญภัยระดับทอง, นีน่า-ซัง

ขุนนางกับนักผจญภัย

มันจริงที่ว่ามันเป็นสถานการณ์ที่คล้ายกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ลูซี่, และซา-ซัง

(...แต่ฟูจิ-ยังดูเหมือนจะไปได้ดีนะ…จากที่ชั้นเห็น) (มาโกโตะ)

ในการเจอกันครั้งแรกของเรา, มันต่างออกไป, แต่นีน่า-ซังปัจจุบันและคริส-ซังได้เข้ากันได้ดีอย่างเหลือเชื่อ

ผมปัจจุบันได้อยู่ด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ลูซี่, และซา-ซัง

และตอนนี้ มีปัญหา…ผมคิดว่า

“ทำเต็มที่นะ, โอเคมั้ย, ทากัตซูกิ-ซามะ?” (นีน่า)

“ทักกิ-โดโนะ, เมื่อนายเหนื่อย, ออกไปดื่มกันเถอะ” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังจิ้มไหล่ผม

เอออ๋, ทำไมล่ะ?

“พูดถึงแล้ว, ทักกิ-โดโนะ, ถ้านายมีเวลา, อยากจะไปที่ร้านที่กำลังจะเปิดใหม่ของชั้นมั้ย?” (ฟูจิ)

“ร้านใหม่ของฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

โออ้, ผมสนใจ

“ร้านอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายจะรู้เมื่อนายไป-เดสุ โซ มันตรงเวลากับอาหารกลางวันพอดี, ดังนั้น ไปด้วยกันเถอะ” (ฟูจิ)

“งั้น, ชั้นจะไปด้วยในฐานะผู้คุ้มกัน” (นีน่า)

เราทิ้งข้อความไว้ให้เจ้าหญิงโซเฟียและคริสซังที่อยู่ระหว่างงาน(?)อยู่, และออกจากที่อยู่อาศัย

◇◇

ฟูจิ-ยังและนีน่า-ซังพาผมมาที่ย่านตลาด

“มันคือที่นี่-เดซุ โซ” (ฟูจิ)

“โอออ้…นี่มัน…” (มาโกโตะ)

ที่ผมสังเกตอย่างแรกคือกลิ่น

เป็นกลิ่นเข้มข้นของทงคตสึที่ปรกติแล้วจะไม่สามารถได้รับประสบการณ์อีกแล้ว หลังจากมาที่โลกนี้

มันดูเหมือนมันจะเป็นร้านที่มีเคาน์เตอร์เดียว, และในการชำเลืองมอง มันดูไม่เหมือนครัว, แต่มีหม้อทรงกระบอกยักษ์ที่มีควัญขึ้นมาอย่างเต็มตา

ต้นทางของกลิ่นนั้นต้องมาจากหม้อนั้น

ป้ายใหญ่สีเหลืองมี ‘ตระกูลฟูจิวาระ’ เขียนอยู่บนมัน

(น-นี่คือ…) (มาโกโตะ)

“มา มา, ทักกิ-โดโนะ” (ฟูจิ)

“อ-โอเค” (มาโกโตะ)

ผมได้เดินผ่านม่านของร้านอย่างอายๆ, และนั่งลง

ฟูจิ-ยังก็ทำเหมือนกัน

“ดันนะ-ซามะ, ทากัตซูกิ-ซามะ, ชั้นจะไปคุ้มกัน, ดังนั้นใช้เวลาให้สนุกนะ” (นีน่า)

ดูเหมือนนีน่า-ซังจะไม่เข้าร้าน

“ดูเหมือนมันไม่ใช่รสชาติของนีน่า-โดโนะน่ะ, นายเห็นมั้ย” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังอธิบาย

“ยินดีต้อนรับ! รับอะไรดีครับ?”

ชายทีดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของที่นี่ได้ถามเรา

ข-เขาจะเข้าใจมันในอิเซไกมั้ย?

“ส-เส้นเหนียว, ธ-ธรรมดา” (มาโกโตะ)

“ได้เลย”

ออร์เดอร์ผมผ่านแฮ๊ะ

“ชั้นเอาเส้นเหนียว, หนา, พิเศษ แล้วก็, ข้าว” (ฟูจิ)

“ได้เลย”

“ฟูจิ-ยัง, สามอย่างนั้นจะนำไปสู่ความตายที่เร็วขึ้นนะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ, แต่ชั้นกินมันเท่าไหร่ก็ไม่พอนะ” (ฟูจิ)

หลังจากจบคาบเรียน, บนทางกลับบ้าน, ฟูจิ-ยังจะสั่งแบบเดียวตลอดที่ร้านราเมง

นั่นมันนำความทรงจำกลับมาเลย

ไม่นานหลังจากนั้น, ราเมงในถ้วยกระเบื้องได้วางอยู่ตรงหน้าผม

ผมกลืนน้ำลายด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

ผมหยิบช้อนไม้และชิมน้ำซุป

(ร้อน!) (มาโกโตะ)

แต่อร่อย!

รสชาติของซอสทงคตสึที่เข้มข้นได้แพร่กระจายไปที่ลิ้นของผม

ผมตักกระเทียมขูด(คล้ายกัน)เข้าไปในน้ำซุป

แล้วม้วนมันด้วยเส้น, และซวบมันลงไป

หลังจากนั้น, ผมแค่ดูดเส้นโดยไม่คิด

(น-นั่นมันอร่อย…) (มาโกโตะ)

“ฟูจิ-ยัง! เมื่อไหร่ที่ร้านราเมงนี้จะเปิด?!” (มาโกโตะ)

ผมต้องมาที่นี่บ่อยๆ

“อืม, ชั้นอยากจะเปิดไวที่สุดเท่าที่ทำได้, แต่มันมีปัญหา” (ฟูจิ)

“ปัญหา?” (มาโกโตะ)

แม้ว่ามันอร่อยขนาดนี้?

ไม่มีปัญหาในรสชาติเลยซักนิด

“ดันนะ-ซามะพยายามจะขายอาหารเส้นนี้ในราคาที่ต่ำอย่างเหลือเชื่อ” (นีน่า)

นีน่า-ซังจิ้มหัวของเธอเข้ามาในม่านของร้านแล้วบอกผม

“นีน่า-โดโนะ! ราเมง มันเป็นพวกพ้องของคนธรรมดา-เดสุ โซ! มัน《ต้อง》มีราคาที่ต่ำ, ไม่งั้นมันจะไม่มีความหมายเลย!” (ฟูจิ)

“แต่มันจะมีจุดหมายอะไรล่ะถ้าเราจบที่การขาดทุนเมื่อยิ่งขายได้มาก!” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดมาตรงๆและฟูจิ-ยังได้สลดใจ

“ขาดทุน…” (มาโกโตะ)

แต่ผมคิดว่าการสร้างรสชาติที่เหมือนกันกับญี่ปุ่นจะยากในอิเซไกนะ

“ทุนของเครื่องปรุงมันสูงเกินไป…” (นีน่า)

“แต่ถ้าเราไม่ทำเครื่องปรุงตามนี้, เราจะไม่ได้รสชาตินี้นะ!” (ฟูจิ)

“ถ้าเป็นอย่างนั้น, ราคาที่นายใส่นั้นไม่ได้!” (นีน่า)

“ถ-ถ้าเราหากำไรขายเครื่องเคียงและน้ำดื่ม…” (ฟูจิ)

“ถ้าเราทำอย่างนั้น, ความต้องการจะลดลง…นั่นคือที่นายสอนชั้น, ดันนะ-ซามะ” (นีน่า)

“อึก…” (ฟูจิ)

ฟูจิ-ยังได้พ่ายแพ้ในการโต้แย้งกับนีน่า-ซัง

ดูเหมือนว่ามันจะใช้เวลาก่อนมันเปิด

แม้ว่ารสชาติมันเยี่ยมที่สุด

(เมื่อมันเปิด, ชั้นจะชวนซา-ซัง) (มาโกโตะ)

แต่ในอดีต, เมื่อผมชวนเธอไปร้านราเมง, เธอทำหน้า ‘เอออ๋’

ไม่, ผมมั่นใจว่าเธอไม่ได้กินราเมงตั้งแต่มาที่นี่!

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, ผมได้ฟังข้อโต้แย้งของฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง

หลังจากนั้น, ผมแยกกับฟูจิ-ยังและนีน่า-ซัง, และเมื่อผมกลับไปที่บ้าน, ซา-ซังได้ถาม ‘เอ๋? ทากัตซูกิ-คุง, นายไปที่ร้านราเมงเหรอ?’

เมื่อผมบอกเธอเกี่ยวกับร้านของฟูจิ-ยัง, เธอบอกผม ‘ครั้งหน้า, ชั้นจะไปด้วยแน่นอน!’

นั่นยอดเยี่ยม

ดูเหมือนการชวนเธอเป็นทางเลือกที่ถูก

““…””

เจ้าหญิงโซเฟียและลูซี่ได้มองมาทางนี้ เหมือนกับว่าอยากจะไปด้วย, ผมเลยชวนพวกเขาด้วย

ลูซี่ก็อย่างนึง, แต่เจ้าหญิงโซเฟียจะโอเคเหรอ…?

เจ้าหญิงในร้านราเมง…

นั่นมันฟังดูไม่เข้ากันเลย

◇◇

คืนนั้น

ผมฝัน

พื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย

ที่ของเทพธิดา

วันนี้ผมมาด้วยความตั้งใจ

มีบางอย่างที่ผมอยากจะปรึกษาโนอาห์-ซามะ

“มาโกโตะ…นายดันตัวเองตลอดเวลาเลย ชั้นห้ามนายจากการใช้เทคนิคเสียสละในอนาคต!” (โนอาห์)

เธอดูเหมือนจะโมโหเล็กน้อย, แต่น้ำเสียงของเธออ่อนโยน

โนอาห์-ซามะได้กอดอก
ผมสีเงินที่ระยิบระยับและผิวสีขาว

เสื้อสีอ่อนของเธอส่องแสงที่ศักดิ์สิทธิ์

มันเป็นเธอปรกติ

ปัญหาคือ{ผู้หญิงที่อยู่ข้างเธอ}

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสน่หา

ผมสีฟ้าใส่, และเสื้อสีน้ำเงิน

ที่หลังของเธอ, ผมเห็นปีกแห่งแสงได้จางๆ

เธอค่อนข้างคล้ายกับเจ้าหญิงโซเฟีย

แต่คนตรงนี้คือบางคนที่ศักดิ์สิทธิ์ไม่เหมือนมนุษย์คนใด

“ฮัลโหล~, มาโกะ-คุง

ผู้หญิงคนนั้นโบกมือของเธอมาที่ผมแล้วยิ้ม

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord