บทที่ 7 ฝัน 2

บทที่ 1  เด็กน้อยที่ถูกทำร้าย

สายลมที่พัดพาความหนาวยะเยือกผ่านผืนแผ่นดินอันแห้งผากอากาศที่เริ่มหนาวเย็นในยามแสงอาทิตย์อัสดง

เมื่อท้องนะพาเริ่มไร้ซึ่งแสงสุริยา ณ ตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยกองขยะ

มีเด็กน้อยผู้หนึ่งต้องเจอกับความหนาวเหน็บในรัตติกาลเด็กน้อยผมดำเงินในชุดขาดบิ้นกำลังยืนนำมือกอดร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล

บนศีรษะนั้นมีคราบเลือดแห้งกรังติดษีศะบนหัวของเด็กน้อยมีบาดแผลขนาดใหญ่เหมือนกับโดนบางสิ่งฟาดใส่อย่างรุนแรง

แต่ถึงกระนั้นกับไม่มีรอยเย็บและผ้าที่ใช้พันแผลเขานำมือไปจับบาดแผลพอมือของเด็กน้อยได้สัมผัสเขาก็เบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

                             “โอ้ยเจ็บ” ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เขาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา เขาเช็ดน้ำตาแล้วค่อย ๆ

มองดูมือที่มีคราบเลือดที่อยู่บนฝ่ามือ

                             คาออส มองท้องฟ้าที่เริ่มมืดที่ละเล็กละน้อย

พลางนำมือที่ผอมแห่งรูปท้องนี่เป็นวันที่สองแล้วที่เด็กน้อยยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องไม่ว่าจะเป็นข้าวหรือน้ำ

เขากวาดตามองไปรอบ ๆ สลัมที่มีผู้คนเดินไปเดินมา

หากแต่กับไม่มีใครแม้แต่คนเดียวจะสนใจเด็กอย่างเขา คาออสค่อย ๆ

กวาดสายตามองหาอาหารที่อาจจะมีคนมีถาณะทำตกไว้ที่พื้นดิน

ทันใดนั้นเองเขาก็พบกับคนที่ดูท่าทางมีฐานะร้ำรวย ในมือของผู้หญิงสาวท่าทางใจดีถือขนมปัง ข้าง ๆ

มีผู้ชายเดินตามไม่ห่าง ตรงกลางมีเด็กน้อยผมทองที่อายุไม่ห่างกับเขาเดินมาติด ๆ

                              คาออสยืนมองจนพวกเขาเข้ามาใกล้ ๆ

เด็กน้อยตัดสินใจสาวเท้าตรงไปอย่างรวจเร็วเขามองหน้าหญิงสาวที่ดูใจดีไปพลางใช้สายตาเว้าวอนจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

                              “ผมขอเศษขนมปังสักชิ้นได้ไหมครับ”

                              สิ้นเสียงอันแหบแห้งทุกคนก็จับจ้องมองคาออส

หญิงสาวสำรวจเด็กที่มายืนตรงหน้าของเธอ เธอค่อย ๆ

หยิบเศษขนมปังออกมาจากถึงสีน้ำตาลใบใหญ่ คาออสค่อย ๆ

ยื่นมือไปรับแต่ทันใดนั้นเธอก็ปล่อยเศษขนมลงที่พื้นดิน หญิงสาวใช้ลองเท้าส่วนสูงเหยียบไปที่ขนมปังจนมันแบนติดดิน

หญิงสาวเชิดปากขึ้นพลางใช้สายตาเหยียดหยันมองมายังเด็กน้อยตรงหน้า เธอค่อย ๆ

ยกเท้าออกจากเศษขนมปัง เมื่อคาออสเห็นดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้หญิงสาว คาออสก้มตัวหยิบขนมปังที่อยู่เบื้องหน้า

ก่อนที่มือของเด็กน้อยจะได้สัมผัสกับเศษขนมปังแบน ๆ  เขาก็ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ท้อง

พอเขามองก็พบว่าตอนนี้ชายที่มาด้วยได้ใช้หมัดต่อยเข้ามาที่ท้องของคาออส

                              “แกเป็นใครออกไปให้พ้น สกปรกจริง ๆ”

คาออสมองขนมปังตรงหน้า

เด็กน้อยกัดกรามด้วยความโกรธ เขากำหมัดเพื่อเตรียมตัวจะต่อยกับชายตรงหน้า

แต่ก่อนที่เขาจะได้ต่อยชายตรงหน้าก็เตะเข้าที่ชายโครงของเขา ความรุนแรงของท่าทำให้คาออสกระเด็นกลิ้งไป

                             “เด็กบ้านนี่

กล้ามาขวางทางพวกเราได้อย่างไงกัน” ชายตรงหน้าพูดจบพลางผายมือให้เด็กกับหญิงสาวท่าทางใจดีเดินไปก่อน

คาออสมองร่างทั้งสองที่ค่อย ๆ เดินรับหายไปเขาค่อย

เคลื่อนร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลเข้าไปหาขนมปังที่ล่วงลงอยู่บนพื้น

แม้ว่าสำหรับคนอื่นมันจะเป็นสิ่งไร้ค่า

แต่สำหรับเด็กน้อยนั้นมันสามารถทำให้เขาหายหิว คาออสค่อย ๆ

นำมือคว้าขนมปังที่อยู่บนพื้น

แต่พอมือของเด็กน้อยได้สัมผัสกับขนมปังรองเท้าของชายหนุ่มก็เหยียบมาบนมือของเขา

                             “ไอ้เด็กโสโครก

แกกล้าดียังไงที่จะกินขนมปังที่คุณชายของพวกเราจะเอาไปให้สัตว์

คนอย่างแกน่ะมันต่ำกว่าสัตว์ของคุณชายด้วยซ้ำไป”

                              คาออส กัดกรามด้วยความโกรธ เขาค่อย ๆเงยหน้ามองชายสูงสักพร้อมกับกำหมัดแน่น แต่ก่อนที่เด็กน้อยผมเงินดำจะได้ต่อยชายตรงหน้า เขาก็โดนเตะไปที่ชายโครงของคาออส ร่างของคาออส รอยไปติดกำแพงที่อยู่แถวนั้น เด็กน้อยกระอักเลือดออกมาเด็กน้อยมองชายสูงสักเบื้องหน้าด้วยความเคืองแค้น

                 “ทำไมยังไม่ยอมแพ้อีกยังงั้นหรอ ไอ้สัตว์ชั้นต่ำ ไอ้เด็กโสโครก”

                             สิ้นเสียง ชายสูงสักก็ย่างสามขุมเข้ามามองร่างที่กำลังรวยรินของเด็กน้อยผมดำเงิน ชายหนุ่มยกเท้าขึ้นและกระทืบลงไปยังร่างของคาออสอย่างไม่นับ

                 “แกกล้ามองหน้าพวกฉันยังงั้นหรอฮะ แกกล้ามองหน้าพวกฉันยังงั้นหรอ ตอบมาสิวะไอ้เด็กเปรต ตอบฉันมาสิวะ”

                             เขากระทืบอยู่สักพักจนพบว่าร่างของเด็กน้อยไม่มีความเคลื่อนไหว ชายหนุ่มตัดสินใจหยุดเท้าและมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลอีกครั้ง เขาถุ้ยน้ำลายใส่ร่างของคาออส ชายหนุ่มเดินไปใช้เท้าพิกร่างกายของคาออสให้นอนหงายหลังจากนั้นชายหนุ่มสูงสักก็เดินจากไป

               ระหว่างที่คาออสสลบไสลไม่ได้สติอยู่นั้น พอชายสูงสักได้เดินจากไปจู่ ๆ ก็มีเด็กน้อยผมทองวิ่งมายังร่างกายของคาออส เขานำมือไปจับร่างของเด็กน้อยยพลางลำพึงกับตนเอง

“ทำไมโลกนี้ถึงต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องทำกับคนที่ไม่มีพลังเวทเหมือนกับสัตว์ป่า ไม่สินี่มันต่ำกว่าสัตว์ด้วยซ้ำ”

เขามองร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลอยู่เพียงเซี่ยววิ ทว่าเขาก็รู้ดีว่าต่อให้เขาจะทำมองร่างกายของเด็กตรงหน้าสักเพียงใดเขาก็มิสามารถทำสิ่งใดได้ เด็กผมทองถอนหายใจออกมาด้วยความสังเวชใจกับความอ่อนหัดของตนเอง หากเขาสามารถใช้เวทรักษาได้ก็คงดีมิใช่น้อย

 เด็กน้อยละสายตาไปมองขนมปังที่อยู่บนพื้นดินเขาตัดสินใจหยิบขนมปังออกและนำขนมปังออกมาจากเสื้อและวางไว้แทนที่ หลังจากนั้นเขาก็วิ่งกลับไปอย่างรวจเร็ว

‘ขอให้นายไม่ตายทีเถอะ’ เป็นสิ่งที่เด็กน้อยผมทองคิดอยู่ในใจ โดยที่เขามิได้รู้เลยว่าการกระทำของเขาในครั้งนี้นั้นมันจะส่งผลรายแรงขนาดไหนในอนาคต