กล่องเวลา 15: จับเข้าให้!

            นับตั้งแต่วันนี้ต่อไปอีกเจ็ดวัน เด็กหนุ่มลาวาจะต้องมาพักกินนอนอยู่ที่หอพักภายในโรงเรียน เนื่องจากเขาต้องมาเตรียมซักซ้อมแข่งขันวงดุริยางค์โลกพร้อมรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมวงคนอื่นๆกับครูผู้ฝึก ก่อนจะได้ออกเดินทางไปสนามจริงในอีกสองวันต่อจากนั้น

            เด็กหนุ่มเดินถือกระเป๋าสำภาระเข้าไปเก็บในห้องล็อกเกอร์บนหอพัก แล้วรีบลงไปรวมตัวกับทุกคนด้านล่างเพื่อรอเตรียมฝึกการแสดง จนสี่ทุ่มกว่าครูจึงปล่อยมาอาบน้ำเข้านอน หลังจากทำธุระอะไรเสร็จ เขาก็นำผ้าปูที่นอน และหมอนใบหนึ่งซึ่งโรงเรียนเตรียมไว้ให้มาจัดการปูยังเตียงที่ว่างอยู่ เตียงภายในหอพักล้วนแต่เป็นเตียงสองชั้น ลาวาเลือกปูผ้าที่ฟูกชั้นบน โดยเตียงข้างหนึ่งรุ่นพี่อีกคนจอง อีกข้างเป็นเตียงเปล่าสี่หลังเรียงราย ดวงตาเรียวมองเตียงว่างเหล่านั้นแล้วอดรู้สึกว่างโหวงในใจแปลกๆไม่ได้ แต่เขาไม่อยากจะใส่ใจนัก จึงหันหน้าเอื้อมมือคว้าราวบันไดปีนขึ้นเตียงมาแทน

            โรงเรียนของเด็กหนุ่มเป็นกึ่งโรงเรียนกินนอน รับเด็กตั้งแต่อนุบาลหนึ่งจนถึงมัธยมหก ส่วนใหญ่นักเรียนที่นี่จะเป็นเด็กไปกลับ จะมีพักอยู่ในหอพักโรงเรียนบ้าง แถมช่วงนี้โรงเรียนปิดเทอม คนก็จะน้อยจนบรรยากาศวังเวง ลาวาเห็นรุ่นพี่เตียงข้างๆใส่หูฟังหลับตานิ่งไปแล้ว หันมองเตียงฟากอื่นก็ไม่เห็นใครที่ยังตื่นอยู่เหมือนเขา ปกติเป็นคนหลับง่ายจะตายไป ทำไมวันนี้รู้สึกหูตาสว่างโร่กัน ข่มตาข่มใจกี่ครั้งก็พาตนเองเข้านิทราไม่ได้สักที เขาได้แต่นอนหลับตา ลืมตา พลิกตัวซ้ายขวาสลับกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งหูแว่วยินเสียงดังมาจากนอกหน้าต่าง สายลมเย็นโชยมาทักทาย กิ่งก้านใบไม้ใหญ่ใกล้หอพักเสียดสีกันตามแรงลม หัวอกลูกผู้ชายหนาวสะท้านขึ้นมาทันทีอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนอาการปวดท้องรุนแรงจะจู่โจมใส่

  “บ้าชัดๆ”ลาวาบ่นกับตนเองเสียงเบา กำลังหัวเสียเรื่องจู่ๆท้องไส้ก็ปั่นป่วนขึ้นมาเอากลางดึกในบรรยากาศน่าสะพรึง ชื่อเสียงเรียงนามโรงเรียนมีมาอย่างไรใช่จะไม่เคยรู้ แถมห้องน้ำดันอยู่นอกส่วนโถงนอนเสียอีก ต้องเดินผ่านห้องกิจกรรมที่มักมีคำเล่าขาน และลานระเบียงไปอีกหลายสิบเมตร ถึงอย่างนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ ขืนเขาไม่ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องปล่อยราดตรงนี้พอดี

            ลาวาตัดสินใจลุยเดี่ยว ครั้นจะหันไปปลุกรุ่นพี่ก็เกรงใจ ระหว่างพยายามเร่งฝีเท้าไปทางประตูเชื่อมออกไปห้องกิจกรรม ทันใด ร่างสันทัดก็ชนกับอะไรบางอย่างเข้าโดยไม่ได้ระวัง ริมฝีปากหนาเกือบจะหลุดเสียงโวยวายออกมาแล้วทว่าดีที่ตั้งสติได้ แล้วพยายามเพ่งสายตามองไปในความมืด เงาตะคุ่มบางอย่างหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแค่เอื้อม แต่ตอนนั้นใจไม่กล้าพอจะยื่นไปสัมผัส จำได้รางๆว่าก่อนหน้านี้คล้ายมือจับบางสิ่งนุ่มนิ่มราวร่างคนตัวเล็กๆ แต่เด็กหนุ่มไม่มีเวลาคิดนาน ด้วยข้าสึกที่บุกถึงหน้าประตูแล้ว เขาจึงต้องละความสนใจมัน รีบพุ่งตัวไปให้ถึงห้องน้ำให้เร็วที่สุดก่อน

            ห้องน้ำในหอก็มีเรื่องเล่าสารพัดอย่างชวนให้หวาดหวั่น ทว่าอาการเจ็บท้องที่ทวีขึ้นสามารถหันเหความสนใจเขาได้ดี กระทั่งทำธุระเสร็จ เขาก็รีบพรวดพราดวิ่งมาที่เตียงอย่างไม่คิดชีวิต และนอนทบทวนเหตุการณ์ที่เจอจนผล็อยหลับไป