20 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายดันเจี้ยนแรกของเขา

20 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายดันเจี้ยนแรกของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาในดันเจี้ยนตั้งแต่มาที่โลกนี้

มันเป็น1ปีครึ่ง

มันใช้เวลาค่อนข้างนาน

ผมใจจริงแล้วอยากจะท้าทายดันเจี้ยนหลายๆที่ให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

แต่นักเวทย์ฝึกหัดท้าทายดันเจี้ยนคนเดียวและถูกล้อมโดยมอนสเตอร์…แค่คิดก็หนาวแล้ว

ผมรู้สึกเหมือนได้รับการตอบรับคำภาวนาและผมค่อนข้างประทับใจ

“นี่มันน่าประทับใจ…” (มาโกโตะ)

“อุว้าา, สวยจัง” (ลูซี่)

ลูซี่ตามมาหลังจากผมพูด

เป็นซักพักที่เดินทางมาหลังจากทางเข้าธรรมดาเข้าไปในถ้ำ, ตอนนี้เป็นดันเจี้ยนที่พื้น, กำแพง, และเพดานทำจากคริสตัล

ผมจินตนาการถึงถ้ำมืดๆ, แต่ความคาดหวังผมถูกหักหลัง

แสงอ่อนๆถูกส่งมาจจากทั้งดันเจี้ยน, และมันเป็นภาพที่เป็นดั่งเวทมนตร์

“โฮฮ่ห์, นี่มันศิลปะ” (ฟูจิวาระ)

“นายก็ว่านี่มันหายากด้วยเหรอ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

“ใช่, ดันเจี้ยนธรรมดาให้บรรยากาศที่น่าขนลุกน่ะ-เดสุ โซ แต่นั่นมันก็ไม่แย่นะ” (ฟูจิวาระ)

นี่เป็นดันเจี้ยนแรกของผม, แต่ดูเหมือนว่าเราได้สะดุดกับของหายากเข้าแล้ว

“ที่นี่ต้องถูกสร้างโดยนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง ศัตรูที่มามีแต่สัตว์เวทมนตร์” (นีน่า)

“หืม? สัตว์เวทมนตร์?” (มาโกโตะ)

นั่นเป็นปัญหา

สัตว์เวทมนตร์เป็นตามที่ชื่อมันบอก, สัตว์ที่ถูกสร้างด้วยเวทมนตร์

ที่โด่งดังคือโกเล็ม

สัตว์เวทมนตร์มีการต่อต้านเวทมนตร์ที่สูง

“เวทมนตร์ชั้นจะใช้ได้มั้ย…?” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเหมือนผมจะไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆสู่สัตว์เวทมนต์

“มาโกโตะ, สู้ๆ! ชั้นจะระเบิดพวกมันด้วยเวทมนตร์ชั้น!!” (ลูซี่)

“เวทมนตร์ของลูซี่ในดันเจี้ยนหรอ…ฟังแล้วน่ากลัวอ่ะ” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกเหมือนเราจะไหม้เป็นตอตะโกกัน

“อะไรของนายน่ะ! ชั้นพยายามจะปลอบนายนะนี่” (ลูซี่)

“น่า น่า, ใจเย็น” (ฟูจิ-ยัง)

ฟูจิ-ยังไกล่เกลี่ย

“อ้า, ศัตรูมาแล้ว” (นีน่า)

นีน่า-ซังชี้

มอนสเตอร์ไม้ลักษณะคล้ายมนุษย์มาจากที่นั่น

“โกเลมไม้?” (มาโกโตะ)

“ใช่ จากข้อมูลที่เรารวบรวมมา, ดันเจี้ยนนี้ดูเหมือนจะเป็นรังพวกมัน” (นีน่า)

“ถ้ามันเป็นไม้, เราเผามันด้วยไฟได้! ได้เวลาที่ชั้นจะฉายแสงแล้ว” (ลูซี่)

“เฮ้ย, งั่ง, หยุด” (มาโกโตะ)

ผมปิดปากของลูซี่ที่สะบัดแขนและเริ่มสวด

“ฮึ่ง?! ทำอะไรน่ะ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“มันดูเหมือนนีน่า-ซังจะจัดการพวกมันให้เราน่ะ” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ, พวกเธอสองคนทำตัวสบายๆน่า-เดสุ โซ” (ฟูจิวาระ)

“ไปละนะ~” (นีน่า)

ขณะที่เรากำลังคุย, นีน่า-ซังกระโดดออกไป, และกระโจนเข้าใส่กลุ่มของมอนสเตอร์

เธอกระโดดประมาณ 10 เมตรโดยไม่มีการวิ่ง?

“นีน่า-ซัง, สุดยอด…” (ลูซี่)

ลูซี่อ้าปากค้าง

นีน่าซังเตะด้วยแข้ง

ได้มีเสียง *ปัง!* ที่เหมือนเสียงรถยนต์ชนกันและโกเลมบินไป

โกเลมที่บินไป ไปโดนกับกำแพงและแตกออกเป็นชิ้นๆ

ศัตรูไม่ยืนรอความพ่ายแพ้

พวกมันล้อมนีน่า-ซังราวกับพยายามจะปราบปรามเธอ

“มันโอเคเหรอที่ไม่ช่วย?” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่, มันโอเคแล้ว” (ฟูจิวาระ)

ผมถามฟูจิ-ยัง, แต่เพื่อนผมทำหน้าสบายๆ

“ฮ่าห์!” (นีน่า)

นีน่า-ซังกระทืบพื้นด้วยพลัง, ละ *บู้ม!* บางอย่างที่คล้ายกับคลื่นกระแทกได้กระจายออกไปยังบริเวณรอบๆ

โกเลมที่ล้อมอยู่กระเด็นออกไป

“นั่น…เวทมนตร์ดิน?” (มาโกโตะ)

ผมดูแล้วเหมือนว่านีน่า-ซังได้ผสมเทคนิคทายกายภาพเข้ากับเวทมนตร์

นักสู้เวทมนตร์อะไรประมาณนั้น?

“เอ๋?! นั่นเวทมนตร์หรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่ส่งเสียงตกใจ

ทำไมนักเวทย์ไม่สังเกตุ?

“นีน่า-ซังก็ใช้เวทย์โดยไม่ร่ายด้วย…” (ลูซี่)

ดูเหมือนเธอจะช็อค

แต่ผมไม่คิดว่าคุณต้องคิดมากนะ ผมควรจะพูดมันให้ถูกต้อง

“ท่าน-นีน่าไม่ได้ใช้เวทมนตร์ไม่ร่าย, เธอรู้มั้ย”, แต่ฟูจิ-ยังพูดมันก่อนผม

“เอ๋? จริงเหรอ?” (ลูซี่)

“โดยการใช่ท่าที่เฉพาะเจาะจง, เวทมนตร์ถูกใช้งานโดยอัตโนมัติ -นั่นเป็นผลจากการฝึกของเธอนะ การกระทืบพื้นสร้างคลื่นกระแทก” (มาโกโตะ)

“นั่นถูกเผง ชั้นประทับใจที่นายรู้นะ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดด้วยความชื่นชม

แต่ทั้งหมดเพราะผมเป็นนักเวทย์ ผมนึกว่าคนหนึ่งจะรู้ได้เมื่อเห็นมัน, แต่…ลูซี่-ซังดูเหมือนจะไม่สังเกตุเลย

“ง-งั้น! ชั้นเลียนแบบได้มั้ย?” (ลูซี่)

เธอคิดว่าเธอจะลดการร่าย 3 นาทีของเธอด้วยนี่หรือ?

“ใส่ออร่าการต่อสู้ไปที่ตัวได้เหรอ?” (มาโกโตะ)

“...เอ๋?” (ลูซี่)

นักดาบและนักสู้เรียกมันว่าออร่าคือที่นักเวทย์เรียกว่ามานา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคลุมมันไปที่ร่างกายหรืออาวุธ

นักดาบระดับกลางขึ้นไปทุกคนใช้มันได้, ดังนั้นยีนต้องใช้มันได้ด้วย

ผมอธิบายสิ่งนั้นให้ลูซี่ฟัง

“วินด์เบลดของยีนก็แบบเดียวกัน” (มาโกโตะ)

“เอ๋? นั่นไม่ใช่เวทมนตร์อาวุธเหรอ?” (ลูซี่)

“นั่นก็อีกแบบนึง” (มาโกโตะ)

แทนที่จะเป็นเวทมนตร์, แต่มันคล้ายกับเทคนิคที่ใช้ออร่าการต่อสู้นะ

“ท่าน-นีน่าฝึกท่าเดิมเป็นหมื่นครั้งภายใต้นักสู้เวทมนตร์ผู้เชี่ยวชาญน่ะ, คือที่เธอเคยบ่นออกมาครั้งนึง” (ฟูจิวาระ)

“ก็ว่างั้น ความยากของการได้สกิลมามันยากทั้งทางกายและเวทย์มนตร์โดยไม่แพ้พวกเวทมนตร์” (มาโกโตะ)

“...ช-ชั้นเข้าใจแล้ว” (ลูซี่)

คุณแค่ไปทางง่ายๆไม่ได้นะ, ลูซี่-ซัง

ผมอยากจะเป็นนักดาบเวทมนตร์, ผมจึงสืบเรื่องนั้นมาค่อนข้างดี

ที่ผมเรียนรู้มาคือถ้าผมใช้ออร่าการต่อสู้คู่กับจำนวนมานาของผม, ผมจะแก๊สหมดใน 5 นาที

ผมเรียนรู้มาว่าผมสามารถพัฒนาร่างกายของผม ให้อย่างน้อยเหวี่ยงดาบได้ถ้าผมสวมออร่าต่อสู้, แต่ผมยอมแพ้ในการใช้มันแบบนั้น

“เสร็จแล้ว” (นีน่า)

5 นาที

ด้วยพลังที่ไร้เทียมทานของนีน่า-ซัง, โกเลมไม้ทั้งหมดแตกออกเป็นชิ้นๆ

“นั่นบ้าไปแล้ว” (มาโกโตะ)

งั้นนี่คือพลังของระดับเงิน

“นีน่า-ซัง, นั่นสุดยอดมาก” (ลูซี่)

ลูซี่ปรบมือ

“ทำได้ดีมาก, ท่าน-นีน่า” (ฟูจิวาระ)

“แค่นี้สบาย” (นีน่า)

นีน่าซังไม่แม้แต่จะเหงื่อออก

“พวกนี้จะถูกสร้างใหม่โดยดันเจี้ยน, จากนี้ซักพัก, พวกมันจะออกมาอีก เราควรเดินหน้าโดยเร็ว” (นีน่า)

“ชั้นรู้สึกเหมือนว่าเราไม่จำเป็นเลยที่นี่?” (มาโกโตะ)

“น่า น่า, อย่าพูดแบบนั้นสิ มันอาจจะมีศัตรูอีกก็ได้” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นสงสัย…” (มาโกโตะ)

ดันเจี้ยนนั้นเรียบง่ายและปรกติจะเป็นทางเดียว

มันมีอุโมงที่นั่นและที่นี่ ที่มอนสเตอร์ออกมา

คลื่นมอนสเตอร์ที่ไม่สิ้นสุด

นีน่า-ซังจัดการมันอย่างง่ายดาย, แต่มันมีจำนวนค่อนข้างมาก

แค่เผื่อไว้, ผมได้รวบรวมน้ำด้วยเวทมนตร์สปิริตที่ผมเพิ่งได้มา, และลองโจมตี, แต่ประสิทธิภาพของการโจมตีต่อศัตรูนั้นแย่

แทนที่จะเป็น ไอซ์แอร์โร่ว์ 10 ครั้ง, นี่น่าซังเตะทีเดียวนั้นไวกว่า

“นี่มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับมาโกโตะและชั้น” (ลูซี่)

“ใช่ ชั้นจัดการมันไม่ได้ด้วยเวทมนตร์, และเธอไม่สามารถยิงอย่างต่อเนื่อง, ดังนั้นเราคงจะถูกล้อมด้วยจำนวน, และแพ้” (มาโกโตะ)

มาจำสิ่งนั้นเป็นบทเรียนในอนาคตเถอะ

“แต่จำนวนมันไร้สาระแฮ๊ะ” (ลูซี่)

ลูซี่ที่ไม่ได้ทำอะไรเลยดูเหมือนจะเบื่อ

“สร้างโกเลมเยอะขนาดนี้และควบคุมมันต้องใช้มานาค่อนข้างเยอะ มันมีความเป็นไปได้ว่าสิ่งที่ทำงานเป็นแหล่งพลังงานจะมีราคาค่อนข้างสูง” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังดูเหมือนจะสนุก

“นีน่า-ซัง, สืบไปลึกแค่ไหนแล้ว?” (มาโกโตะ)

ผมพูดกับนีน่า-ซัง

เธอเพิ่งกำจัดกลุ่มของมอนสเตอร์

“มีบันไดลงข้างล่างห่างไปจากที่นี่, ถึงที่นั่นน่ะ” (นีน่า)

และเหมือนที่เธอบอก, มันมีบันไดใหญ่ลงไปตรงที่สุดทางเดิน

บันไดยาวต่อไปอีกพักหนึ่ง, แต่มอนสเตอร์ไม่ปรากฏระหว่างกลางทาง

เมื่อถึงสุดทางบันได, เราได้มาถึงที่โล่ง, และเราสามารถเห็นประตูใหญ่

ดูเหมือนว่าเราใกล้ที่ที่ลึกที่สุดในสถาบันนี้แล้ว

“ปัญหาคือสิ่งที่อยู่หน้าประตู” (มาโกโตะ)

“ใช่” (ฟูจิวาระ)

สัญญานเตือนของตรวจจับได้หนวกหูมาซักพักแล้ว

มันมีมอนสเตอร์ขนาดใหญ่เท่ากริฟฟอนก่อนหน้านอนอยู่ตรงนั้น

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน