0 คลาส 1-A ไร้หนทาง

0 คลาส 1-A ไร้หนทาง

“ทุกคนโอเคมั้ย? สวมเสื้อโค้ทแล้วรักษาอุณหภูมิไว้นะ”

“อออุห์…หนาว”

“ชั้นไม่ไหวแล้ว…”

“อาจารย์, เรากลับไปได้จริงๆได้”

“บ้าชิบ, ทำไมความช่วยเหลือยังไม่มาวะ”

อาจารย์ประจำชั้นของพวกเรา, ซาโตะเซนเซ, ได้เดินรอบๆเพื่อพูดกับเหล่านักเรียน

เสียงทุกคนนั้นอ่อนแอและมืดมน

{มันออกมาแบบนี้ได้ยังไง}

พวกเราปีหนึ่งของโรงเรียนมัธยม อีส ชินะกาวะ กำลังเดินทางกลับจากแค้มป์สกี, แต่เราต้องมาเจอกับหิมะตกหนัก

และเราโชคร้ายเจอแผ่นดินไหว

หิมะถล่มที่สร้างด้วยแผ่นดินไหวหล่นมาโดนรถบัสตกเหว

รถบัสถูกฝังด้วยหิมะ และเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้การอีกครั้ง

เครื่องทำความร้อนหยุดทำงาน, และลมได้พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แตก, ลมเย็นนั้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง

มากกว่าสองชั่วโมงแล้วที่ผ่านไปที่เราติดอยู่ในคุกหิมะ

อาจารย์ของเราพยามจะโทรหาความช่วยเหลือด้วยมือถือ, แต่มันมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นทั่วทุกที่, และทีมช่วยเหลือยู่ในเวลาที่ยากลำบาก

มันดูเหมือนเขาจะออกบินกันไม่ได้เพราะพายุหิมะ

(ใช่แล้ว, นี่มันเชคเมท)

แล้วชั้นเรียนผมก็กำลังปล่อยออร่าว่าสิ้นหวังแล้ว

แต่ไม่มีใครพูดมันออกมา

ภายในทั้งหมดนี้…

“ท่าน-ทักกิ, เล่นเกมแม้ในเวลาแบบนี้เลยหรอ?”

“ชั้นอยากเล่นเกมในเวลาสุดท้ายของชีวิตน่ะ”

“นายนี่ไม่หลุดบทบาทจริงๆ”

“งั้นเหรอ?”

ไม่ละสายตาจากหน้าจอเกม, ผมตอบเพื่อนสนิทผม, ฟูจิ-ยัง, ที่นั่งข้างๆ

หนาว

อากาศหนาวทำให้ยากที่จะขยับนิ้ว

“ทากัตซูกิ-คุง, อย่าพูดอะไรที่น่ากลัวสิ”

ผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามพวกเราตำหนิผม

เสียงนี้, ซาซากิ-ซัง, หือ

ผมเหลียวมองซักครู่, และเห็นเธอสั่นจากความหนาวเช่นกัน

“ล้อเล่นน่า มันเบื่อถ้าไม่ทำอะไรเลย”

“จริงด้วย การอยู่เฉยไม่ทำอะไรเลยมันโหดจริงๆ”

มองไปด้านข้าง, เห็นฟูจิ-ยังกำลังเล่นเกมส์จีบสาวบนมือถือ

“นายก็เล่นเกมส์เหมือนกัน ฟูจิ-ยัง”

“ชั้นแค่เล่นแต่ฉากที่ชั้นชอบน่ะ ฟุฟุ, คานอน-จังน่ารักที่สุดจริงๆ”

บนหน้าจอ, มีสาวหูแมวด้วยตาแวววาวกำลังยิ้ม

“อุว้าา…”

ซาซากิซังอุทานด้วยน้ำเสียง ‘ว้าาว’

 “ชั้นเข้าใจท่าน-ทักกิ, แต่ทำไมถึงแขยงชั้นด้วยล่ะ!!”

“มันช่วยไม่ได้นะ, ฟูจิ-ยัง มันคือโลกที่ผู้หญิงไม่เข้าใจ”

“พวกนาย, พวกเราติดอยู่ที่นี่นะ รู้สึกถึงอันตรายมากกว่านี้หน่อยซี่”

“จริงๆแล้วนายก็อยากเล่นเหมือนกัน, ใช่มะซา-ซัง?”

ผมรู้ว่าซาซากิ-ซัง ที่จริงแล้วเป็นเกมเมอร์

นั่นเป็นสาเหตุที่เราเริ่มคุยกัน

ถ้าไม่, คนนอกสังคมอย่างผมคงไม่ได้คุยกับผู้หญิงหรอก

“พ-พูดอะไรน่ะ?!”

“ถึงจุดนี้แล้ว ไม่ต้องซ่อนแล้วน่า”

“คานอน-จัง, ฮ่าาห์ ฮ่าาห์”

ฟูจิ-ยังเถอะ, ควรจะยั้งซักนิดนึงนะ

“นายนี่ชอบหูแมวตลอดไปจริงๆ”

“มันไม่ใช่แค่นั้น! ไม่ใช่แค่หูแมวนะ, แต่หูสัตว์ทั่วไปหรอก! พวกมันเป็นสิ่งมีค่า!!”

“ช่างเป็นปรัชญา”

“พูดไร้สาระแล้วเหรอ?”

อ้า, ซาซากิซังโมโหแล้ว

ใช่, แน่นอนว่าเราพูดไร้สาระ

ผมกลับไปลงสมาธิที่เกมส์ของผม, และระหว่างที่ผมเล่นไปพูดไป, แบตเตอรี่ได้ลดลงไปถึง¼

ตัดสินจากความคืบหน้าของเกมส์, ผมว่ามันจะใกล้แบตหมดตอนใกล้เคลียร์

ผมกำลังเล่น แอกชั่นอาร์พีจี ที่หลังๆมาผมกำลังอิน

บ้านเกิดของตัวละครหลักนั้นถูกทำลายโดยปีศาจ, สู้เพื่อหาทางแก้แค้น คือเกมดาร์คแฟนตาซี

คลาสของตัวละครหลักคือฮีโร่

เมื่อคุณเอาชนะอริของคุณได้, ประตูสู่โลกแห่งความมืดก็เปิดขึ้น, และเจ้าปีศาจที่ชักใยอยู่เบื้องหลังก็ปรากฏตัว

หลังกำจัดมังกรปีศาจยักษ์, แม่มดผู้ปกครองความตาย, ฮีโร่ที่กลับใจ,  ดันเจี้ยนสุดท้ายก็ปารกฏขึ้น

คนที่อยู่ชั้นต่ำสุดคือหัวหน้าสุดท้าย, เจ้าปีศาจ

คัตซีนที่ผมดูเป็นร้อยครั้ง

ผมยืนยันเวลาการเล่น

ใช่, ยังเหลือพอ

เจ้าปีศาจมีพลังป้องกันมากและไม่สามารถสร้างความเสียหายได้ด้วยการโจมตีธรรมดา, ด้วยเหตุนี้จึงต้องรอการโจมตีเฉพาะแล้วเคาน์เตอร์

ผมได้ฝึกจังหวะเคาน์เตอร์ซ้ำๆ และสามารถใช้ได้แม้ปิดตา

ผมค่อยๆกำจัดเลือดของเจ้าปีศาจอย่างมีประสิทธิภาพ, และโจมตีครั้งสุดท้าย

“เคลียร์”

สถิติที่ดีที่สุด

ผมอยากจะอัพโหลดมันขึ้นไปบนอินเตอร์เน็ต

บนหน้าจอ, มันมีตัวละครหลักซึ่งสำเร็จการแก้แค้นของเขา, เดินไปยังบัลลังก์ของเจ้าปีศาจ, และหายลึกเข้าไปข้างใน

ครั้งนี้ผมคิดจะเคลียร์ให้เร็วที่สุดที่ทำได้, เพราะฉะนั้นมันเป็นการจบแบบธรรมดา

โลกเข้าสู่สุนติภาพ, แต่ไม่มีใครรู้จักตัวละครหลักที่ได้พิชิตเจ้าปีศาจ

กู้โลก, แต่ไม่มีใครยินดีไปกับเขาด้วย

อีกเรื่องหนึ่ง, การฉากจบที่ผมโปรดปรานคือหนึ่งที่ตัวละครหลักกลายเป็นเจ้าปีศาจ

ผมอยากจะเห็นอีกครั้งนึง

ผมมองไปรอบๆ, และห้องเรียนที่เคยส่งเสียงดังก็เงียบสงัด

เกิดอะไรขึ้น?

ระหว่างทีผมคิดอย่างนั้น, จู่ๆก็พลันง่วงนอน

ผมพูดกับฟูจิ-ยัง ข้างๆ

“ฟูจิ-ยัง”

ไม่มีคำตอบ มันเป็นแค่ศพ

จริงดิ…?

ซาซากิซังนั่งหันข้างได้ก้มหัวลงและผมมองไม่เห็นหน้าเธอ

เธอไม่ไหวติง

“ซา-ซัง? ซาซากิ-ซัง?

ไม่มีคำตอบเช่นกัน

หน้าจอเกมได้หมดแบตเตอรี่ลงไป

(...ง่วงนอนจัง)

อายุขัยของผมนั้นใกล้จะหมดเต็มที

…ฮ่าาห์, มันคือชีวิตที่สั้น

{ถ้าผมเกิดใหม่, ขอให้ผมเป็นฮีโร่}

ระหว่างที่ผมคิดไร้สาระ, ผมปิดตาลงและสติของผมหลุดไกลออกไป

◇◇

ผมตื่นขึ้น

“ที่นี่ที่ไหน?”

ผมมองไปรอบๆ, แต่นี่ไม่ใช่ในรถบัส

“ไม่ใช่โรงบาลด้วย…”

มันไม่ใช่คอนกรีต, แต่เพดานเป็นหิน นั่นหินอ่อนเหรอ?

ผมนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ธรรมดาๆ, พร้อมผ้าห่มบางๆอยู่บนตัว

เหมือนหน้าต่างจะเปิดอยู่, ผมรู้สึกถึงลมที่พัดเข้ามา

มันหนาวจัง

ผมไม่แน่ใจนี่คือความหนาวหลังความตายหรือเปล่า, แต่ผมน่าจะยังมีชีวิตอยู่

มีหน้าต่างบานใหญ่อยู่ห่างออกไป

ข้างนอกนั้นสว่าง

(เที่ยงแล้วหรอ, หือ)

เวลาที่กลับจากแค้มป์มันคือตอนมืด, นั่นหมายถึงผมหลับไปมากกว่าครึ่งวัน

“ยังไงก็เถอ พวกเค้าทิ้งคนเจ็บที่ช่วยมาจากภูเขาหิมะไว้คนเดียวได้ไง?”

ผมบ่นคนเดียว

ผมควรจะเช็คข้างนอค

ผมโซซัดโซเซไปที่หน้าต่าง

หัวผมยังเบลออยู่

ต้องมีใครซักคนช่วยผมไว้ คือสิ่งที่ผมคิด

ผมรู้สึกสยองที่พวกเขาปล่อยให้ผมนอนในสถานที่ประหลาด

ผมยืนที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอก

“เอ๋?”

ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้…ไม่ใช่โตเกียว, แต่เป็นป่าลึก

ทะเลสาบไพศาล

ข้างหลังมัน, เทือกเขาคล้ายเทือกเขาแอลป์
เหนือทะเลสาบมีนกปีกเจ็ดสีบินอย่างสบายอารมณ์

ที่ริมทะเลสาบมีสิ่งมีชีวิตคล้ายไดโนเสาร์กำลังกินน้ำ

มีรถม้าหลายคันจอดอยู่หน้าอาคารนี้

คนที่ขับรถม้ามีหัวของกิ้งก่าหรือกระทั่งหน้าคล้ายสุนัค

“...บีสคิน?”

นะ…นั่นอะไร?

สิ่งที่ลากรถม้าคือนกที่ใหญ่กว่านกกระจอกเทศ

มันมีกิ้งก่ายักษ์ด้วย

“หนังฮอลีวู้ด?”

เสียงของผมสั่น

“ยิง!!”

“””[ไฟบอล]!!”””

ระหว่างที่ผมดูข้างล่างหน้าต่าง, มีเด็กตั้งแถวอยู่บนที่ ที่ดูเหมือนสนาม

ลูกไฟนั้นลอยไปโดนเป้าและระเบิด

เถ้าถ่านจากการระเบิดและควันลอยเข้าจมูกผม

กลิ่นของไม้ที่ถูกเผาไหม้ทำให้สติผมกลับมา

นี่มันไม่ใช่ความฝัน?

“ออาห์…”

นี่คือนั่นรึเปล่า?

สิ่งที่ผมเห็นในหนังและอนิเมะ?

…อิเซไก

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน