บทที่ 15 ลองเจรจา 1

บทที่ 15 ลองเจรจา 1

ภาพที่ปรากฏขึ้นเป็นฉาก ๆ ทำให้ไบรท์กืนน้ำลายลงคอ หากเขากระโจนไปตามความคิดเพียงไม่นานไบรท์เกรงว่าเขาคงต้องตกตายอนาถ โจรทั้งหกคนตะโกนสังไบรท์ทำให้เขาหลุดออกจากความคิด

“ก้มหน้าลงสิวะไอ้เด็กเปต มองหน้าพวกกูหาพ่องมึงหรอ”

คาเสะนำมือไปปิดหูของมายด์ หล่อนกระซิบ “อย่าไปฟังนะมายด์จัง ไม่สุภาพเลย” 

มายด์พยักหน้ารับ เด็กน้อยหลับตาปี๋เอาสึนะกับคาเสะยืนกำบังมายด์ ส่วนคนที่เป็นเจ้าของร้านกำลังยืนมองซ้ายมองขวาเพื่อจะหาวิธีส่งสัญญาณให้คนข้างนอกรับรู้

ไบรท์ตัดสินใจก้มหน้าลงก่อนที่จะพยายามสัมผัสพลังเวทที่อยู่ในอากาศ ทว่าเขากลับไมพบไอพลังแม้แต่นิดเดียว พลังเวทในร่างกายของไบรท์เด็กหนุ่มยังไม่คิดอยากจะใช้มัน

ไบรท์ไม่ค่อยเข้าใจหากมองดูดีดีแล้วร้านแห่งนี้ก็ไม่ได้อยู่ในตรอก แล้วเหตุใดพวกเขาจึงตัดสินใจปล้นร้าน ถามหากต้องการเงินทำไมไม่ไปปล้นร้านที่มีเงินเยอะๆ หรือไม่ก็ปล้นธนาคารจะมีโอกาสได้เงินเยอะมากกว่า 

พวกชายฉกรรจ์กำลังไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้าของไบรท์ พวกนี้ใส่ถุงมือเพื่อป้องกันรอยนิ้วมือที่อาจจะติดไป ก้องตัวหนึ่งกำลังจับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทว่าพวกของโจรกับไม่คิดจะรีบร้อนพวกมันมื่คิดจะกลัวเกรงว่าก้องวงจอนปิดจะบันทึกภาพพวกมันเอาไว้ได้

ดูเหมือนว่าพวกอาสึนะกับคาเสะก็จะรู้แล้วว่าตอนนี้พลังเวทนั้นไม่สามารถใช้ได้ สิ่งที่ไบรท์หวั่งไหวก็คือไม่ให้พวกโจรหันไปสนใจกับพวกอาสึนะ ไบรท์ยื่นมือไปสะกิดชายฉกรรจ์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาหยิบโทรศัพท์อยู่ มันหันกลับมาก่อนที่จะนำมือมาตบหัวไบรท์

“ไอ้เด็กเวณนี้จะสะกิดทำไมวะ เดี๋ยวพ่อเป่ากระโหลกเลย”

ไบรท์อดกั้นความเจ็บปวด ถ้าเขายังสู้ได้ไบรท์จะเตะชายคนนี้ให้ปลิวไปไกล ตั้งแต่ที่เขาเกิดมาไบรท์ยังไม่เคยมีคนตบหัวเขามาก่อน “คือพี่ชายครับ ผมมีเรื่องจะถามหน่อย”

“เรื่องอะไรวะ ถ้าถามไม่โดนใจกูตบแน่”

“คือว่าพี่ครับ อนาคตผมอยากจะเป็นแบบพวกพี่น่ะครับ เร็วอยากถามว่าทำไมพี่ชายถึงต้องใส่ถุงมือด้วยครับพี่ แล้วทำไมพี่ไม่ไปปล้นร้านอื่นครับ เช่นร้านทอง ธนาคารหรือไม่ก็ร้านเสื้อผ้าครับพี่”

ชายคนนั้นหยุดกระทำก่อนที่จะหันมามองยังไบรท์อย่างสนใจ “โอ้โฮเฮะ บ้าหรือเพี้ยนวะแกเนี่ย อนาคตอยากเป็นโจรหรอ”

ไบรท์ยิ้มนัยน์หน้า ‘สำเร็จแล้ว ทีนี่ความสนใจของพวกมันก็จะมาอยู่ที่เรา’

“คืองี้นะพี่ โจรนี่เป็นอาชีพที่ท้าทายความสามารถ โจรนะสุดยอดมากเลยพี่ โจรสามารถขโมยของได้ เป็นอาชีพที่สบายด้วยนะพี่”

การกระทำของไบรท์อยู่ในสายตาของสองสาว คาเสะมองการกระทำของไบรท์อย่างไม่เข้าใจเธอพยายามส่งสายตาถามอาสึนะที่อยู่ด้านข้าง อาสึนะจับมือของมายด์แล้วยื่นมาจับมือของคาเสะ เธอพยายามจะเขียนตัวอักษรถามแต่ว่ามันช่างแสนยาก ในระหว่างนั้นไบรท์ก็กำลังเสวนากับโจรไร้นาม

“แกนี่ความคิดดีนี่หว่า ไม่เร็วไม่เร็ว” ชายฉกรรจ์กล่าวก่อนที่จะหยิบโทรศัพทใส่ถุงผ้าอย่างรวดเร็ว

“ไม่เล็วสิวะ ไม่ใช่ไม่เร็ว ไอ้โจรบ้านี่ออกเสียงยังไม่ชัดเลย แล้วริอาจจะเป็นโจรหรอวะ’ ไบรท์ไม่ได้กล่าว เขาพยายามสังเกตการกระทำของชายทั้งหก 

“ว่าแต่พี่เริ่มมาเป็นโจรตอนไหนครับพี่”

ชายตรงหน้าของไบรท์หยุด ก่อนที่จะเริ่มสาธยายวีรกรรมอันชั่วช้าของตน

“ข้าเริ่มมาเป็นโจรตั้งแต่ที่ข้าอายุประมาณ 25 ปี ตั้งแต่โรคใบนี้มีเทคโนโลยี ผู้คนที่ทำงานเหมือนเครื่องจักรเช่นพวกข้าก็ถูกนายจ้างให้ออกจากงาน เทคโนโลยีเข้ามาแทนที่ทำให้พวกข้าไม่มีงานทำ”

“พี่ไม่ได้อยากจะเป็นโจรหรอกหรอครับ”

“ในโรคนี้คงไม่มีใครอยากจะเป็นโจรเหมือนกับแกหรอก ไม่สิหากแกมีชีวิตที่ดีพี่ว่าแกก็อย่ามาทำแบบพี่เลยนะน้องชาย” ชายหนุ่มกล่าว ในขณะที่มือของเขาก็พยายามหยิบของ 

ไบรท์ยังไม่คิดจะเงงหน้า เขากวาดตามองพื้นสิ่งที่ไบรท์คิดก็คือ ตอนนี้สิ่งที่เขาทำนั้นยังไม่ประสบผลสำเร็จ พวกโจรยังไม่มาสนใจเขามากเท่าที่ควร ไบรทตัดสินใจขยับร่างทำให้พวกโจรที่เหลือหันมามอง

“จะขยับตัวทำไมอยากตายหรอไอ้หนู” คนที่ดูท่าทางจะเป็นหัวหน้าโจรกล่าว 

ไบรท์ยิ้ม “คืออนาคตผมอยากจะเป็นโจร เลยอยากจะขอสัมภาษณ์สักหน่อย”

ชายฉกรรจ์ทุกคนหยุดมือ พวกเขามองไบรท์แล้วคิดในใจว่าเด็กคนนี้ต้องมีสติไม่สมประกอบแน่นอน ชายที่เป็นหัวหน้ายิ้มก่อนที่จะกล่าว

“ทำไมแกอยากเป็นโจรวะ ถ้าแกตอบคำถามถูกข้าจะให้แกเข้ากลุ่ม”

ไบรท์ได้ยินเช่นนั้น เขาจึงแก้งกระโดดแล้วร้องตะโกนด้วยความดีใจ การกระทำของไบรท์ทำให้มายด์รู้สึกไม่พอใจ สำหรับเด็กน้อยคำว่าโจรคือสิ่งไม่ดี เด็กน้อยมองพี่ของตตนเองก่อนที่จะได้กล่าวอันใดคาเสะก็นำมือมาปิดปากของเมายด์

“จริงหรอครับพี่ งั้นผมจะบอกให้ว่าทำไมผมถึงอยากเป็นโจร”

ชายฉกรรจ์หยุดฟังทำให้ไบรท์ยิ้มอยู่ในใจ ตอนนี้ของในร้านส่วนใหญ่ถูกเก็บลงถุงผ้าเรีบร้อยแล้ว ดังนั้นสิ่งที่พวกมันจะปล้นจึงไม่มี ทว่าการที่พวกมันยืนอยู่มีอยู่สองกรณี กรณีแรกพวกมันกำลังสนใจไบรท์ทำให้ลืมจุดหมาย อย่างที่สองก็คือพวกมันกำลังรอบางสิ่งอยู่

ไบรท์เงยหน้ายืดอกก่อนที่จะกล่าว “โจรคือศิลปินยังไงละครับพี่ชาย โจรสามารถเจาะระบบรักษาความปลอดภัยแล้วนำของที่อยากได้ออกมาเป็นของตน ไม่ต้องฟังหัวหน้าบ่นด้วย”

ชายฉกรรจ์หน้าบากยกนิ้วให้ ก่อนที่เขาจะว่า “ดีดี ฉันก็คิดแบบนี้เลยมาเป็นโจร ใช่ไหมหัวหน้า” 

เขาหันไปมองชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งที่อยู่ในกลุ่ม ไบรท์ยิ้มทันทีเมื่อเขาพบว่าใครที่เป็นหัวหน้ากลุ่มโจรกลุ่มนี้ เด็กหนุ่มกวาดตาเพียงพริบตาก็สามารถจดจำร่างกายหน้าตาของชายผู้นี้ได้ หากพวกโจรรู้ว่าตอนนี้พวกเขาต้องเจอกับผู้ที่สามารถจดจำเรื่องต่างได้เพียงพริบตาพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนใจที่จะมาปล้นเป็นแน่

ประตูร้านถูกเปิดออกทำให้สายตาทุกสายตาต้องจับจ้อง ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาในหลังสะพายดาบเดินเข้ามาอย่างไม่คิดจะสนใจอะไร เมื่อเขาเจอไบรท์ก็โบกมือทักทาย

“โย่ไบรท์ ฉันทำธุระเสร็จแล้วเลยเอาดาบใหม่มาโชสักหน่อย”

ไบรท์แทบอยากจะบ้าตายกับการกระทำของเพื่อนของตน มันไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่กืนไม่เข้าคลายไม่ออกกันอยู่ ก่อนที่ไบรท์จะได้ทำอะไรประตูร้านก็เปิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มผมฟ้ากำลังตั้งใจจดจ่อกับโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ ก่อนที่จะเงยหน้ามามองไบรท์กับพวกอาสึนะ 

“ไงไม่ได้เจอกันนานเลยยินดีด้วยที่สอบเข้าได้นะไบรท์” รูรุหันไปมองยังเจ้าของร้าน 

“ผมจะมาซื้อ hsd หน่อยพี่มีขายเปล่า ผมตามหาทั่วแล้วของหมดทุกร้านเลยพี่” รูรุกล่าวก่อนที่จะนั่งลงยังเก้าอี้รับแขกโดยที่ไม่มีใครคิดว่าชายหนุ่มผมฟ้าจะทำเช่นนี้

เหมือนกับจอนที่เดินมาหาพวกอาสึนะโดยที่ไม่สนใจพวกโจรที่ยืนจับกลุ่มอยู่ “เอ้า ยืนทำไรกันแบบนี้”

จอนกวาดตามองก่อนที่จะขมวดคิ้ว “โทรศัพท์ขายหมดเลยหรอ ขายดีจริง ๆ เลย”

รูรุเงยหน้าจากจอมือถือ ก่อนที่จะมองไปยังโทรศัพท์ “ขายหมดเลยนี่”

เขาหันไปแสดงความยินดีกับเจ้าของร้าน “ดีใจด้วยนะพี่ ว่าแต่ถ้าแบบนี้ hsd ผมก็หมดด้วยล่ะสิ”

สิ้นคำรูรุก็ก้มมองโทรศัพท์ในมือต่อ เขานำขาขึ้นมาแล้วกระดิกเล่นอย่างสบายอารมณ์

หกชายฉกรรจ์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่หัวหน้าโจรจะได้ทำอะไรประตูร้านพลันเปิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มผมแดงเดินเข้ามาก่อนที่จะยกมือทักทาย

“วัดซับแมน โย่ โย่ เมื่อวานนี้ฉันไปฟังเพลงมา ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?” ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะยกมือไปทักทายทุกคน

“เย่พี่ชายทั้งหลาย ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?ว๊อท ซั๊บ แม๋น ?”