ความเหงาของสายลม...และปุยเมฆ

บนท้องฟ้าสูงที่เต็มไปด้วยปุยเมฆ สายลมพัดไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย เขาพัดไปทางทิศเหนือแล้วก็ทิศใต้ พัดไปทิศตะวันออกและทิศตะวันตก เขาพัดไปทุกๆ ส่วนของโลกใบนี้ เขารู้จักคนอื่นๆ มากมาย ทั้งแม่น้ำ ผืนดิน ต้นไม้ ภูเขา ใบหญ้า ทว่าเพื่อนซี้ของเขามีอยู่เพียงคนเดียว นั่นก็คือปุยเมฆ

เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนของเขาตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน หนาวหรือร้อน ไม่ว่าเขาจะพัดผ่านไปที่ไหนๆ เขาก็จะมีเธออยู่ด้วยทุกที่

ทว่าสิ่งที่เขาไม่ชอบและไม่เข้าใจก็คือ มักจะมีช่วงเวลาหนึ่ง ที่ปุยเมฆจะเปลี่ยนตัวเองเป็นสายฝน เขาไม่อยากให้เธอทำแบบนั้นเลย เพราะเมื่อเธอเปลี่ยนเป็นสายฝน ร่างกายของเธอบางส่วนจะจากเขาไป และมันต้องใช้เวลานานกว่าที่เธอจะกลับมาจับตัวกันเป็นปุยเมฆเหมือนเดิม ซึ่งเวลานั้น เขาก็จะต้องพัดไปตามที่ต่างๆ เพียงคนเดียว

วันหนึ่ง ระหว่างที่เขาและเธอลอยละล่องไปบนท้องฟ้ากว้างด้วยกันตามปกติ สายลมจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ปุยเมฆ เมื่อเธอมารวมตัวกันจนเป็นก้อนใหญ่ อีกไม่นานเธอก็จะจากฉันไปอีกแล้วสินะ ฉันไม่อยากให้เธอกลายเป็นสายฝนและตกลงไปเลย เธอจะทำแบบนี้ไปทำไม? เธอลอยไปกับฉันก็ดีอยู่แล้ว เธอไม่ไปไม่ได้เหรอ?” เขาขอร้องเธอ เพราะเวลาที่ไม่มีเธอ เขาจะรู้สึกเหงามาก เขาจึงไม่อยากให้เธอทำหน้าที่ของเธอ เหมือนที่เธอเคยทำมาโดยตลอด

ปุยเมฆยิ้ม “ไม่ได้หรอก” เธอตอบสั้นๆ

“ทำไมเหรอ ทำไมถึงไม่ได้ เธอรู้หรือเปล่า เวลาไม่มีเธออยู่ด้วย ฉันเหงาแค่ไหน?” สายลมถามน้ำเสียงตัดท้อ

ปุยเมฆลอยอ้อยอิ่ง “ที่ฉันเลิกทำหน้าที่นี้ไม่ได้นั่นก็เพราะ หากฉันเลิกทำ มันก็จะมีผลกระทบหลายอย่าง”

เธอหยุดนิ่ง แล้วชี้ลงไปด้านล่าง “นายเห็นกลุ่มชาวนาชาวไร่ตรงนั้นหรือเปล่า หากฉันไม่กลายเป็นเม็ดฝนแล้วตกลงไป บรรดาข้าว พืชผลไม้ แล้วก็ผักที่พวกเขาปลูกเอาไว้ จะเจริญงอกงามได้ยังไง”

เธอปล่อยให้สายลมคิดตามพักหนึ่ง “นอกจากนี้ หากฉันละเลยหน้าที่ แม่น้ำก็จะเหือดแห้ง ดินก็จะแตกระแหงเพราะขาดน้ำ ชีวิตหลายชีวิตต้องตายเพราะอดน้ำ นั่นรวมถึงต้นไม้ใบหญ้าเพื่อนของนายด้วยนะ”

เมื่อสายลมรับรู้เหตุผลทั้งหมด เขาก็รู้สึกเสียใจมาก “ฉันขอโทษด้วยนะปุยเมฆ ที่คิดจะขัดขวางหน้าที่ของเธอ”

ปุยเมฆเริ่มลอยไปช้าๆ อีกครั้ง “ไม่เป็นไร นายเองก็มีสิ่งที่ต้องทำไม่ต่างกัน ถึงแม้อาจจะมีบางเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราสองคนเองก็รู้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ ดังนั้นเราก็ยังจะได้พบกัน และอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ จริงมั้ย?”

“จริงด้วย” สายลมพูดขึ้นอย่างคิดได้ “งั้นเราไปต่อกันเถอะ อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงพื้นที่ที่เธอจะต้องกลายเป็นสายฝนแล้ว หากพวกเราเดินทางช้า อาจจะมีผลกระทบต่ออีกหลายชีวิตก็ได้นะ”

“จ้า” ปุยเมฆรับคำเสียงหวาน

ทั้งสองล่องลอยไปตามพื้นที่ต่างๆ ของผืนโลกด้วยเสียงหัวเราะ พร้อมกับการทำหน้าที่ของตัวเองไปอย่างมีความสุข

การทำหน้าที่ของเราในบางครั้งมันอาจดูมีความทุกข์ ความเหงา มันอาจไม่เป็นอย่างใจหวัง หากทว่าในนั้นมันก็ยังแฝงไว้ด้วยความสุข การให้...รวมถึงคนที่คอยเดินเคียงข้างเรา และคอยเข้าใจในตัวเราเสมอ